Το αποτέλεσμα είναι θετικό, αλλά το πλάνο δεν «βγήκε»

Στην ανάλυση, το αποτέλεσμα διαχωρίζεται από την απόδοση. Στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι, για την εποχή, θετικό για τον Ολυμπιακό. Έφυγε χωρίς να ηττηθεί. Το γκολ όμως που δέχθηκε στις καθυστερήσεις του άλλαξε τα δεδομένα. Προτού το δεχθεί ήξερε ότι στη ρεβάνς του αρκεί να μην ηττηθεί προκειμένου να πάρει την πρόκριση στην 3η προκριματική φάση του Champions League. Μετά το γκολ, ξέρει ότι προκειμένου να περάσει πρέπει να νικήσει στο Καραϊσκάκη.

Στην ανάλυση της απόδοσης, ο παρατηρητής φτάνει στο συμπέρασμα ότι η στρατηγική του Πέδρο Μαρτίνς, αυτό το κυνικό παιχνίδι που σχεδίασε, βασίζοντας τις προσδοκίες του στην αμυντική λειτουργία της ομάδας του, δεν τον δικαίωσε. Ο Ολυμπιακός βρήκε νωρίς το γκολ, αλλά δεν έδειξε έτοιμος να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση παιχνιδιού. Στο πρώτο ημίχρονο τον έβαλε σε περιπέτειες η αδυναμία που είχαν στην ενδοεπικοινωνία ο Κανέ με τον Αγκιμπού Καμαρά σε συνδυασμό με την επιλογή της Μακάμπι να φορτώνει τον κεντρικό άξονα και να δημιουργεί καταστάσεις υπεραριθμίας. Ο Ολυμπιακός δεν τιμωρήθηκε για τα κενά που άφηνε μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς του επειδή δεν μέτρησαν τα γκολ που πέτυχε η Μακάμπι και ο Μαρτίνς αντιμετώπισε την κατάσταση με τις αλλαγές που έκανε στο 46’. Η επιλογή όμως να κρατήσει την ομάδα του στις ίδιες ρουτίνες επιθετικής ανάπτυξης δεν βοήθησε τον Ολυμπιακό.

Προκειμένου να προλάβει τα προβλήματα που θα μπορούσε να του δημιουργήσει κατά το πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων μια πιεστική και ενθουσιώδης ομάδα σαν την Μακάμπι, ο Μαρτίνς επέλεξε να βάλει τον Βατσλίκ να ψάχνει στο βάθος της επίθεσης τον Τικίνιο και τους άλλους επιθετικούς. Κυρίως λόγω αυτής της επιλογής, με τις άμεσες επιθέσεις, η κατοχή της μπάλας πήγε συντριπτικά στην Μακάμπι (69%-31%), και οι ποδοσφαιριστές της κυρίως χάρη στον Μοχάμεντ, που έκανε μια εξαιρετική εμφάνιση, κατάφεραν να αναπτύξουν πολύ μεγαλύτερο αριθμό επικίνδυνων επιθέσεων από τον Ολυμπιακό (66-33).

Μολονότι τοποθέτησε την ομάδα του ψηλότερα στην φάση άμυνας συγκριτικά με το πρώτο ημίχρονο, ο Μαρτίνς δεν κατάφερε να βοηθήσει τους ποδοσφαιριστές του να κρατήσουν την μπάλα, να επιβραδύνουν τον ρυθμό ανάπτυξης των επιθέσεων της Μακάμπι και να ελέγξουν όσο θα ήθελαν το παιχνίδι. Προφανώς όλα αυτά δεν είναι τόσο εύκολο να συμβούν εκτός έδρας, σε μια καυτή - κυριολεκτικά και μεταφορικά - έδρα, στο πρώτο επίσημο ματς της σεζόν και απέναντι σε μια ομάδα που είχε προλάβει να δώσει ένα επίσημο παιχνίδι. Μια ομάδα με την εμπειρία που είχε αυτός ο Ολυμπιακός όμως θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο την κατοχή και να γίνει πιο απειλητική για την αντίπαλό του ώστε να την αναγκάσει να επιτεθεί πιο συντηρητικά.

Αν κανείς κοιτάξει αυτό το ματς σκεπτόμενος ότι ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε μια πιο έτοιμη ομάδα από εκείνον στην έδρα της, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτό το αποτέλεσμα, που τον έφερε πιο κοντά στην πρόκριση, είναι θετικό. Αν όμως κανείς αναλογιστεί ότι ο Ολυμπιακός βασίστηκε σε “περσινούς”, πολύ έμπειρους ποδοσφαιριστές, μένει με την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι πιο απαιτητικός από τον εαυτό του στο επιθετικό κομμάτι ώστε να έχει πιο ισορροπημένη εμφάνιση και να μην επιτρέψει στην Μακάμπι να τον δοκιμάσει τόσο. Η εικόνα του ματς, η διαφορά στον αριθμό των επιθέσεων (110-76), ο αριθμός των τελικών προσπαθειών (14-6) και η διαφορά στην ποιότητα των ευκαιριών δεν δικαίωσε το αγωνιστικό σχέδιο που είχε ετοιμάσει ο Πέδρο Μαρτίνς. Το αποτέλεσμα όμως του δίνει την ευκαιρία να φτάσει στο “τέλος καλό, όλα καλά” στη ρεβάνς στο Καραϊσκάκη.

ΥΓ. Αν αυτή ήταν μια “τυπική” απόδοση του Μοχάμεντ, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να παίζει στο Ισραήλ. Στη θέση μιας ελληνικής ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό θα είχα φροντίσει ήδη να μάθω πόσο κάνει και αν επιθυμεί να παίξει στην Ελλάδα.