Βοήθησε ο Μαρτίνς τον Ολυμπιακό στο Ισραήλ; Και πόσο;

Ο Ολυμπιακός δεν έφερε κακό αποτέλεσμα χθες στο Ισραήλ. Το 1-1 εκτός έδρας σε πρώτο παιχνίδι νοκ άουτ φάσης, το λες και καλό. Όταν, όμως, ισοφαρίζεσαι στο 92’ και δη με ένα γκολ από το πουθενά, σίγουρα σε στενοχωρεί.

Είναι ευχάριστο ότι ο Ολυμπιακός παρέμεινε αήττητος στα καλοκαιρινά προκριματικά του εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια, έχοντας πλέον 17 νίκες και οκτώ ισοπαλίες σε 25 αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ (ιδίως) και Γιουρόπα Λιγκ. Σημαίνει ότι αν και στη ρεβάνς στο Καραϊσκάκη το διατηρήσει, θα πάει μίνιμουμ το ματς στην παράταση, ενδεχόμενο το οποίο καθόλου δεν μπορεί να αποκλειστεί με βάση όσα είδαμε χθες στη Χάιφα.

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να αποδεχθούμε ότι μπορεί το 1-1 να ήρθε με ένα γκολ πολύ τυχερό, αλλά νωρίτερα η Μακάμπι είχε τη δυνατότητα σε τουλάχιστον τρεις τέσσερις περιπτώσεις να σκοράρει-και κανείς δεν ήξερε πώς θα τέλειωνε το ματς: να θυμίσω ότι στο 95’ οι Ισραηλινοί είχαν ένα πολύ επικίνδυνο σουτ για να κάνουν και δεύτερο γκολ, νίκης…Είχαν δοκάρι, τετ α τετ, χαμένη ευκαιρία από κοντά κι ένα γκολ που ακυρώθηκε ως οφσάιντ σε οριακή φάση (το πρώτο εννοώ, στο πλασέ «δοκάρι και μέσα», αφού στο δεύτερο υπήρχε σίγουρα οφσάιντ στον σκόρερ κι ενδεχομένως και στο ξεκίνημα της φάσης, όπως υπέδειξε ο επόπτης.

Κατά την γνώμη μου, η πρόκριση είναι 50-50, ούτε καν 51-49 για τον Ολυμπιακό! Ο πρωταθλητής Ελλάδας πρέπει να ματώσει για να αποκλείσει τη Μακάμπι, προκρινόμενος για πρώτη φορά ιστορικά επί ομάδας του Ισραήλ. Σίγουρα δεν ήταν καλύτερος από την αντίπαλο του. Αν μέσα στο Καραϊσκάκη είναι καλύτερος, σε μία εβδομάδα, τότε το συζητάμε σε άλλη φάση. Μακάρι να είναι και μακάρι να περάσει. Αλλά η αίσθηση που μου δίνεται είναι ότι θα πρέπει να φτύσει αίμα.

Με ένα πραγματικά διακριθέντα, τον (λες και συγκλονιστικό) Τικίνιο, το 1-1 μοιάζει ως μάξιμουμ στο χθεσινό παιχνίδι για τον Ολυμπιακό, άσχετα αν είχε τις προϋποθέσεις για κάτι καλύτερο, χωρίς όμως ποτέ να μεταφραστούν σε καθαρή ευκαιρία για γκολ, από κακές αποφάσεις των Μασούρα, Μαντί, Αμπού.

Πώς είδα τις κινήσεις του Πέδρο Μαρτίνς; Νομίζω ότι το πάλεψε πολύ, ότι ήταν διαβασμένος και ότι και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού επιχείρησε να δώσει απαντήσεις όταν η ομάδα του έκανε «κοιλιά» η, όταν ο αντίπαλος προπονητής έκανε κινήσεις για να αλλάξει το παιχνίδι.

Μία επιλογή του ήταν ξεκάθαρη κακή: να παίξει ο Αγκιμπού βασικός. Ο μικρός χάθηκε εντελώς, έκανε σχεδόν μόνο λάθη και η σύγκριση με το 10άρι τη Μακάμπι ήταν καταλυτική. Η πρωταθλήτρια Ισραήλ είχε ένα κανονικό δεκάρι, που έκανε τη διαφορά, με πάσες και σουτ κι ο Ολυμπιακός είχε ένα 10άρι που ήταν σαν να μην έπαιζε. Πολύ λογικά τον έκανε ο προπονητής αλλαγή στο ημίχρονο-και νωρίτερα να τον έβγαζε, ακόμη καλύτερα.

Ο Μαντί που πήρε τη θέση του δεν είναι 10άρι και δεν νομίζω να γίνει ποτέ-άλλωστε και χθες σε μία βραδιά στην οποία προσπάθησε πολύ, έχασε υπερβολικά εύκολα την μπάλα τρεις φορές. Τουλάχιστον, όμως, «ήταν εκεί», έπαιζε, κέρδιζε φάουλ, βγήκε στην επίθεση τρεις φορές επικίνδυνα, ανεξάρτητα από το ότι δεν σούταρε και δεν σέντραρε με τον καλύτερο τρόπο όταν έπρεπε, ενώ κάποιες στιγμές έκοψε κι έκλεψε. Αν μη τι άλλο, κακός δεν ήταν.

Πώς μπορεί να γίνει πιο δημιουργικός ο Ολυμπιακός; Θεωρώ ότι αναπόφευκτα θα δοκιμάσει ως 10άρι ο Μαρτίνς τον Ζίνκερναγκελ, περνώντας εξτρέμ τον Αμπού Καμαρά. Χωρίς να είμαι βέβαια καθόλου βέβαιος για το πώς θα ανταποκριθεί ο Δανός, υπό την έννοια ότι ακόμη τον βλέπουμε να μένει εκτός παιχνιδιού στο μεγαλύτερο διάστημα του και να μην βγάζει τρεξίματα κι ενέργεια.

Εύλογη, παρεμπιπτόντως, και η άλλη αλλαγή στο ημίχρονο, επίσης δικαίωσε τον προπονητή. Ο Ζινκ μπορεί να σκόραρε το μοναδικό γκολ, (παρ)ακολουθώντας πολύ σωστά τη φάση, ωστόσο έως το τέλος του α΄ μέρους τον θυμόμαστε μόνο για μία καλή προσωπική ενέργεια. Είναι καλό που μοιάζει να μυρίζεται τη φάση (και σε ένα φιλικό τον είχαμε δει να φτάνει πολύ κοντά στο γκολ), αλλά είναι εξίσου προφανές ότι δεν αρκούν αυτά που κάνει, άντε κι ένα δύο εύκολα κοψίματα.

Ο Αμπού Καμαρά σε ρόλο εξτρέμ μπορεί να μην γοήτευσε, αλλά ήταν σαφώς πιο πολύτιμος. Πήρε πάνω του ωραίες ενέργειες, δημιουργώντας απειλές για τους γηπεδούχους, σπρίνταρε, έκλεψε, ήταν ρε παιδί μου κινητικός και «μέσα» στο παιχνίδι. Ατυχώς δικαιώνει και την εντύπωση ότι δεν το έχει εύκολο το γκολ, καθώς στη μοναδική φάση που βρέθηκε σε θέση βολής ήταν πολύ άστοχος. Όσο παίζει, πάντως, τόσο πείθει ότι μπορεί να δώσει πράγματα.

Ο Μαρτίνς όταν είδε τον Εμβιλά να κουράζεται και εξαιτίας ενός λάθους του να βγαίνει τετ α τετ ο φορ της Μάκάμπι με τον Βατσλίκ, δεν άργησε να τον αλλάξει με τον Μπουχαλάκη, αναζητώντας φρέσκα πόδια. Προσωπικά περίμενα περισσότερα από τον Μπούχα, αν και προσπάθησε.

Στο τελευταίο τέταρτο ο προπονητής εξάντλησε τις αλλαγές του, με τον Άβιλα δεξί μπακ αντί του Βρσάλικο, που λογικά δεν άντεξε άλλο, έχοντας μόλις ένα ημίχρονο παιχνιδιού στα πόδια του με τα «ερυθρόλευκα», ενώ άλλαξε και τον σχηματισμό σε 5-4-1, με τον Σωκράτη μέσα και τον (κουρασμένο) Μασούρα έξω. Με Άβιλα, Μανωλά, Σωκράτη, Σισέ, Όλεγκ στην άμυνα, με Μαντί, Κανέ, Μπουχαλάκη, Αμπού σε τετράδα από δεξιά προς αριστερά και με τον Τικίνιο να μάχεται μπροστά, θέλησε ο Μαρτίνς να προφυλάξει το υπέρ του 1-0. Όλα έδειχναν ότι θα τα κατάφερνε με τη Μακάμπι να έχει με το νέο σύστημα έως το 1-1 μία τελική, κι αυτή εκτός περιοχής, όμως η τύχη γύρισε την πλάτη στον Ολυμπιακό στο 92’.

Πλέον, εκ των υστέρων, κάποιος μπορεί να πει ότι το 1-1 ήρθε γιατί ο Ολυμπιακός γύρισε πολύ πίσω στο τέλος με τρεις στόπερ, όμως έτσι δεν κινδύνευε, χάρη στις καλές τοποθετήσεις του Σωκράτη και τις βοήθειες των Μανωλά, Σισέ. Αντίθετα, από το 60’ έως το 80’ η Μακάμπι είχε τις τρεις καθαρές ευκαιρίες της για γκολ, με την παρουσία και της αλλαγής, του πανύψηλου και τον προπονητή της από κάποιο σημείο και μετά να παίζει με δύο φορ.

Γενικά, από πλευράς τακτικής μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι ο Ολυμπιακός μπήκε καλά στο παιχνίδι, έχοντας και τη ρέντα να προηγηθεί στην πρώτη τελική του αγώνα, το έλεγξε μέχρι το 30^ο λεπτό, αλλά είχε ένα 15λεπτο στο οποίο δεν είχε καλές απαντήσεις απέναντι στην επιθετικότητα της Μακάμπι. Το ξεκίνημα του β΄ ημιχρόνου ήταν ακόμη καλύτερο από του α΄ για τους «ερυθρόλευκους», που θα μπορούσαν εκεί να κάνουν το 2-0 και πιθανότατα να τελειώσουν το ματς, όμως δεν έβγαλαν ένστικτο ομάδας killer. Και από το 60’ και μετά άρχισαν να κάνουν βήματα πίσω και να απειλούνται.

Ο Μαρτίνς δικαιώθηκε με την απόφαση του να ξεκινήσει τον Τικίνιο αντί του Ελ Αραμπί (πολύ μέτριος σε όλη την προετοιμασία), ενώ κι η επιλογή του Κανέ του βγήκε-δυο αποφάσεις για τις οποίες θα δέχονταν δριμύτατη κριτική, αν δεν είχαν καλή απόδοση... Αλλά ο Μαντί κι ο Αμπού έδειξαν ότι μάλλον αυτοί έπρεπε να ξεκινήσουν. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά το δούλεψε αρκετά το παιχνίδι ο Πέδρο. Δεν ήταν εύκολο, όμως, χωρίς πραγματικά διακριθέντες (πλην Τικίνιο), να βλέπαμε κάτι καλύτερο από τον χθεσινό Ολυμπιακό.

Ούτε βλέπω να είχε άλλους, καλύτερους, και να μην τους έβαλε. Έχω μία αμφιβολία για τον Κούντε, που ως 8άρι έχει ποιότητα, αλλά κι ερωτηματικά για την αξιοπιστία και την σταθερότητα του.

Άσχετο: Στο 30^ο λεπτό, ο αμυντικός της Μακάμπι πάτησε τον Μασούρα στον αστράγαλο του την στιγμή που επιχειρούσε γύρισμα μέσα στην αντίπαλη περιοχή, χωρίς ο διαιτητής κι ο δεύτερος επόπτης να δουν κάτι επιλήψιμο. Το ίδιο και στο 72, ο διαιτητής κι ο 4^ος, δεν είδαν τίποτα παραβατικό στην σκαριά του αντίπαλου στο γόνατο του Βρσάλικο, ο οποίος μετά από οκτώ λεπτά έγινε αλλαγή. Χωρίς το VAR δυστυχώς θα υπάρχουν αυτά. Όπως ασφαλώς δεν μπορούμε να ξέρουμε και τι θα προέκυπτε με VAR στις δύο δύσκολες περιπτώσεις για οφσάιντ, στις οποίες ο πρώτος επόπτης έκανε τις σχετικές υποδείξεις.