Δύο εξηγήσεις για την αποτυχία του Μαρτίνς

Δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγήσεις πώς γίνεται να αποσυνδέεται συναισθηματικά ένας προπονητής από την ομάδα του. Ο δημόσιος λόγος του Πέδρο Μαρτίνς σε συνδυασμό με την απόδοση της ομάδας σου δημιουργούν την αίσθηση ότι ο προπονητής έχει αποσυνδεθεί συναισθηματικά από το γκρουπ των ποδοσφαιριστών του.

Όλοι εμείς, που βλέπουμε μόνο όσα “φαίνονται”, δηλαδή τις δηλώσεις και τους αγώνες και δεν έχουμε την ευκαιρία να εισχωρήσουμε στο εσωτερικό μιας ομάδας, να δούμε τις προπονήσεις και να αφουγκραστούμε τα αποδυτήρια δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί κάτι δεν πάει καλά μεταξύ του προπονητή και των ποδοσφαιριστών. Όλοι εμείς βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα - την αγωνιστική εικόνα και την αγωνιστική νοοτροπία της ομάδας. Όλοι εμείς λοιπόν συγκρίνουμε την εικόνα και την αγωνιστική νοοτροπία του Ολυμπιακού προηγούμενων ετών του Πέδρο Μαρτίνς με την “χθεσινή” εικόνα και οδηγούμαστε εύκολα στην εντύπωση ότι δεν πρόκειται για ίδιες ομάδες σε αποφασιστικότητα, πίστη στο πλάνο, ανθεκτικότητα, ένταση και δυναμισμό. Αυτή η σύγκριση αφήνει τον παρατηρητή με την αίσθηση ότι η “σημερινή” ομάδα δεν προετοιμάζεται το ίδιο αποτελεσματικά ψυχοπνευματικά. Μένεις με την εντύπωση ότι η “σημερινή” ομάδα έχει αδυναμία στην αγωνιστική νοοτροπία. Και αυτή τη νοοτροπία την δημιουργούν ο προπονητής και οι ηγέτες των αποδυτηρίων.

Το δεύτερο που δεν μπορείς να εξηγήσεις εύκολα είναι το πώς γίνεται ένας προπονητής που μελετούσε την περσινή του ομάδα και έκανε στη λήξη της σεζόν μια δημόσια παραδοχή ότι αυτή υστερούσε στο επιθετικό κομμάτι να αποφάσισε να προετοιμάσει τους δύο πρώτους τελικούς της σεζόν χωρίς δημιουργικό μέσο. Ο Μαρτίνς είχε δηλώσει ότι έχει εντοπίσει το πρόβλημα και θα εργαστεί για να το αλλάξει. Κι ύστερα ενώ αποφάσισε να “κόψει” τον Φορτούνη δεν φρόντισε να επιμείνει στην ανάγκη της άμεσης απόκτησης ενός κεντρικού μέσου με δημιουργικές δεξιότητες. Με άλλα λόγια, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις γιατί δεν είχε επιμείνει να ζητεί από την αρχή της προετοιμασίας έναν Χουάνγκ, δηλαδή αυτόν που ο Ολυμπιακός απέκτησε τώρα, εκ των υστέρων.

Προφανώς το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό και η απόδοση μιας ομάδας δεν εξαρτάται από έναν μόνο ποδοσφαιριστή. Όμως στην εικόνα του Ολυμπιακού στα φιλικά και φυσικά στα ματς με την Μακάμπι γινόταν φανερή δια γυμνού οφθαλμού η έλλειψη ενός δημιουργικού κεντρικού μέσου. Ο Μαρτίνς επέλεγε να παίξει με “δεκάρι”, μόνο που όσοι χρησιμοποίησε σε αυτό τον ρόλο είτε δεν έχουν τις βασικές δεξιότητες του “δεκαριού” είτε δεν είναι σε κατάσταση που να πείθουν ότι μπορούν να σηκώσουν το βάρος των απαιτήσεων που έχει από τον ρόλο η επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού. Και σε αυτά τα ματς, όπως και στα φιλικά, δεν υπήρξε ούτε “8αρι” που μπορούσε να βάλει στο παιχνίδι του Ολυμπιακού τα αναγκαία στοιχεία για την ανάπτυξη των επιθέσεων. Και δεν εμφανίστηκε μια ρουτίνα ανάπτυξης των επιθέσεων που να σε έπειθε ότι ο Μαρτίνς είχε ετοιμάσει κάτι άλλο, δηλαδή έναν τρόπο επιθετικής ανάπτυξης που στηριζόταν σε ποδοσφαιριστές άλλων θέσεων. Με άλλα λόγια, όποιο σύστημα και αν είχε ετοιμάσει, δεν το είδαμε.

Κυρίως για τους παραπάνω λόγους, η εικόνα του Ολυμπιακού τόσο στα φιλικά όσο και στους δύο πρώτους τελικούς της σεζόν δημιούργησε την εντύπωση μιας ομάδας που έχει προπονητή του οποίου ο κύκλος έχει κλείσει. Δηλαδή η γενική αίσθηση που άφησε ο Ολυμπιακός είναι ότι έχει έναν προπονητή που έχει αποσυνδεθεί συναισθηματικά από την ομάδα του με συνέπεια να ετοιμάσει δύο πλάνα που δεν ήταν αποτελεσματικά. Όχι βάσει τελικού αποτελέσματος αλλά βάσει εικόνας και απόδοσης. Επαναλαμβάνω, όλοι εμείς, που είμαστε “απ’ έξω” δεν μπορούμε να ξέρουμε αν όντως είναι αυτό που συμβαίνει ή αν είναι άλλες οι κύριες εξηγήσεις για αυτή την αποτυχία. Όλοι εμείς διαπιστώνουμε αυτό που συμβαίνει και ερμηνεύουμε όσα βλέπουμε. Το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά θα μας το πουν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και αξιολογούν την απόδοση του προπονητή και της ομάδας.