Ρεάλ Μαδρίτης - Άιντραχτ: Η «ραψωδία» της Γλασκώβης και η ρεβάνς που άργησε 62 χρόνια

• Άιντραχτ από άλλον πλανήτη, Ρεάλ από άλλον γαλαξία
• «Παράσταση» μπροστά σε 127.000 θεατές και τον έφηβο Σερ Άλεξ
• Το κάρμα των Αετών της Φρανκφούρτης στο σήμερα

Το ποδοσφαιρικό χρονολόγιο έχει σημειωμένη με έντονα γράμματα την 18η Μαΐου του 1960. Για πολλούς, κυρίως τους παλαιότερους, η ημερομηνία αυτή περικλείει τον κορυφαίο τελικό στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης. Το Ρεάλ Μαδρίτης - Άιντραχτ Φρανκφούρτης στο «Χάμπτεν Παρκ» της Γλασκώβης γράφτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία, κι αν ο παραπάνω τίτλος έγκειται εν πολλοίς στο υποκειμενικό στοιχείο, οι αριθμοί και τα ρεκόρ τον πιστοποιούν και με το παραπάνω.

Έξι δεκαετίες αργότερα, η θρυλική παράσταση της παρέας των Ντι Στέφανο-Πούσκας-Χέντο που οδήγησε στο «πέντε στα πέντε» των Μερένγκες στον νεοσύστατο τότε θεσμό, παραμένει ο τελικός με τα περισσότερα γκολ (7-3), τη μεγαλύτερη προσέλευση (127.261 θεατές!), αλλά και τη μοναδική περίσταση που ένας παίκτης σκοράρει τέσσερα τέρματα (Φέρεντς Πούσκας).

Μια βραδιά που χρειάστηκε να περάσουν 62 ολόκληρα χρόνια ώστε οι δύο ομάδες να φτάσουν στην αναβίωσή της. Πολλά χιλιόμετρα βορειότερα και ανατολικότερα, στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας (Ελσίνκι) και το Ολυμπιακό Στάδιο, η Βασίλισσα και οι Αετοί διασταυρώνουν ξανά τα ξίφη τους στον τελικό του Σούπερ Καπ (10/8, 22:00), μόλις για πρώτη φορά από τη «ραψωδία» της Γλασκώβης. Μέχρι πρότινος, οι δρόμοι τους είχαν συναντηθεί μόλις μία φορά σε φιλικό ματς το 2008, στο ισόπαλο 1-1 επί γερμανικού εδάφους. Η σύγκλιση των ευρωπαϊκών τους επιτυχιών στο 2022, όμως, προσφέρει στους Αετούς την ευκαιρία που στερούνταν για πάνω από μισό αιώνα, την ευκαιρία να πάρουν «εκδίκηση» για το βαρύ, αλλά αναγνωριστικό της ποιότητας των τότε «Μπλάνκος», 7-3.

Άιντραχτ από άλλον πλανήτη, Ρεάλ από άλλον γαλαξία

Η Ρεάλ είχε ήδη αρχίσει να σφυρηλατεί το πρεστίζ της πιο επιτυχημένης ομάδας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, το οποίο την συντροφεύει ως και σήμερα. Στις πρώτες τέσσερις σεζόν του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, συμπληρώσει το απόλυτο σε τίτλους και εκ πρώτης όψεως καμιά δεν μπορούσε να τα βάλει με το μεγαλείο της θρυλικής τριπλέτας των Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας και Πάκο Χέντο.

Με προπονητή τον Μιγέλ Μουνιόθ, ο οποίος σήκωσε ως παίκτης τα τρία πρώτα Κύπελλα, η Βασίλισσα ήταν η απόλυτη κυρίαρχος, αλλά τις παραμονές του μεγάλου τελικού, η κυριαρχία της έτεινε να αμφισβητηθεί από μια νέα, αναδυόμενη δύναμη που έστειλε το πιο ηχηρό της μήνυμα στα ημιτελικά. Απέναντι στη Ρέιντζερς, η Άιντραχτ «σάρωσε» με συνολικό σκορ 12-4 στα δύο παιχνίδια και με την ποιότητα του επιθετικού της παιχνιδιού είχε «μαγέψει» τόσο τους Σκωτσέζους, όσο και τους απανταχού φιλάθλους της στρογγυλής θεάς, σε σημείο που να παρουσιάζεται ως ισότιμο φαβορί για την «αποκαθήλωση» της Ρεάλ.

Όπως, όμως, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο άλλοτε τεχνικός της εθνικής Σκωτίας και τεχνικός σύμβουλος της UEFA, Άντι Ρόξμπρο: «Οι άνθρωποι πίστευαν πως οι παίκτες της Άιντραχτ ήταν από άλλον πλανήτη. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν είχαν καταλάβει πως η Ρεάλ ήταν από άλλον γαλαξία».

«Παράσταση» μπροστά σε 127.000 θεατές και τον έφηβο Σερ Άλεξ

Οι Γερμανοί, οι οποίοι έκτοτε δεν αγωνίστηκαν ποτέ σε επίπεδο Πρωταθλητριών/Champions League, έκαναν το... λάθος να προηγηθούν στο σκορ, προτού αναλάβει δράση το μαγικό δίδυμο των Φέρεντς Πούσκας και Αλφρέδο ντι Στέφανο, με τέσσερα και τρία γκολ έκαστος. Κάθε γκολ και ένα επιπρόσθετο επίπεδο έντασης και αποθέωσης στις εξέδρες του «Χάμπτεν Παρκ», με το κοινό να παραμένει αρκετή ώρα μετά το τέλος του ματς για να παρακολουθήσει τη στέψη και να αποδώσει το standing ovation στους θριαμβευτές.

Εκείνος, πάντως, που έχασε τη μοναδική αυτή η στιγμή, ήταν ένας μετέπειτα κατακτητής του ίδιου τροπαίου. Ο θρυλικός, Άλεξ Φέργκιουσον. Πολύ πριν γίνει Σερ, ο 18χρονος τότε Σκωτσέζος φέρελπις ποδοσφαιριστής, είχε βρεθεί στο γήπεδο του τελικού όπου έδινε τους αγώνες της η ομάδα του, Κουίνς Παρκ και αφηγήθηκε πριν από μερικά χρόνια με θαυμασμό την εμπειρία του μοναδικού εκείνου τελικού:

«Έπαιζα τότε στην Κουίνς Παρκ κι έτσι πήρα εισιτήριο για τον αγώνα, διότι στο ''Χάμπντεν'' έδινε τότε τους αγώνες της η ομάδα. Με το τελευταίο σφύριγμα, έτρεξα να πάρω το λεωφορείο για το Γκόβαν, το έκανα πάντα για να βρίσκω θέση και να αποφεύγω τη συμφόρηση έξω από το γήπεδο. Όταν έφτασε το λεωφορείο, ήταν άδειο και δεν μπορούσα να το καταλάβω. Συνειδητοποίησα τότε ότι όλος ο κόσμος είχε μείνει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τους πανηγυρισμούς, έχασα τη στέψη της Ρεάλ μόνο και μόνο για να προλάβω το λεωφορείο για το σπίτι!

Όντας φίλαθλος της Ρέιντζερς εκείνη την εποχή, είχαμε την εντύπωση ότι οι παίκτες της Άιντραχτ ήταν κάτι σαν θεοί, μετά την πρόκρισή τους με συνολικό σκορ 12-4. Ήταν η καλύτερη ομάδα που είχα δει ποτέ με τα μάτια μου και τελικά διαλύθηκαν με 7-3! Τόσο καλή ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Δύο παίκτες της πέτυχαν εφτά γκολ σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης!»

Το κάρμα των Αετών της Φρανκφούρτης στο σήμερα

Και να που η ιστορία κάνει τον κύκλο της. Στην περίπτωση της Άιντραχτ, με επαναλαμβανόμενη σύμπτωση. Πριν από δύο μήνες, έφτασε στον πρώτο ευρωπαϊκό της τελικό μετά από 42 χρόνια και το έκανε απέναντι στη Ρέιντζερς. Μπορεί αυτή τη φορά να μη τη συνέτριψε, αλλά επικράτησε εκ νέου και πρόσθεσε το δεύτερο τρόπαιό της στη βαθμίδα του Κυπέλλου UEFA/Europa League. Κι όπως συνέβη και τη σεζόν 1959/60, λίγο μετά τους Προτεστάντες, καλείται να αντιμετωπίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης με φόντο μια ακόμα ευρω-κούπα. Ο τεχνικός των Αετών, Όλιβερ Γκλάσνερ αναγνωρίζει πως το παρελθόν αυτής της αναμέτρησης έχει μεγάλη σημασία, αλλά δεν θέλησε να δώσει έξτρα βαρύτητα στο πιθανό κίνητρο της «εκδίκησης».

«Υπάρχει μεγάλη ιστορία πίσω από αυτό το ματς για την Άιντραχτ. Λειτουργεί όντως ως κίνητρο για τους παίκτες και τους φιλάθλους που βρίσκονταν τότε στο γήπεδο. Για εκείνους μοιάζει όντως σαν μια ρεβάνς. Για εμάς, όμως, η ευκαιρία να κερδίσουμε ένα δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο είναι από μόνο του αρκετό κίνητρο»