Λίβερπουλ: Το ξεθωριασμένο είδωλο μιας ομάδας που μυρίζει μούχλα και κορεσμό

• Παλαίμαχοι χαφ, αγνώριστοι ακραίοι μπακ, ομάδα χωρίς ταυτότητα πια
• Ολοι ψάχνουν την αλλαγή για το καλύτερο, η Λίβερπουλ όχι

Είναι απίστευτο πως συνέβη εντός τριών μηνών, αλλά αυτή η Λίβερπουλ – από την αρχή της σεζόν, όχι μετά την τεσσάρα από τη Νάπολι που παραδοσιακά την πελεκάει – μυρίζει μούχλα. Κάποιοι κορεσμένοι πια, κάποιοι κουρασμένοι, κάποιοι και τα δύο, τρεις - τέσσερις πιτσιρικάδες κι αυτό είναι όλο. Εχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τι θα κάνει ο Κλοπ. Οχι αν θα το «γυρίσει» - αυτό το «πράγμα» δεν μπορεί να μεταμορφωθεί, μπορεί μόνο να καμουφλαριστεί. Είναι όμως ελκυστικό για εμάς τους παρατηρητές να δούμε αν θα φύγει με καταστροφική σεζόν όπως όταν είχε αποχωρήσει από τη Ντόρτμουντ με 14 (!) ήττες στη Bundesliga (σεζόν 2014-2015). Αν θα φύγει με τόσο αποκρουστικό ποδόσφαιρο σαν τον Πέδρο Μαρτίνς: κάνοντας τους οπαδούς που πάντα θα τον εκτιμούν και θα τον σέβονται να έχουν ξεχάσει τη μπαλάρα που έπαιζε η ομάδα τους λόγω της κάκιστης τελευταίας εντύπωσης!

Εμεινε ο Κλοπ επτά χρόνια στη Μάιντς, επτά χρόνια στη Ντόρτμουντ και έτσι όπως (το) πάει, θα μείνει επτά χρόνια στη Λίβερπουλ: από το 2015 έως το 2022. Διότι δεν αντιλήφθηκε μετά την ήττα στο τελικό του Champions League από τη Ρεάλ ότι ο κύκλος αυτής της ομάδας είχε κλείσει. Ισως παρασύρθηκε από τους τρεις τελικούς και το ανελέητο κυνήγι της Σίτι μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Ισως εμπιστεύθηκε περισσότερο απ΄ όσο θα έπρεπε τις δυνατότητές του. Ισως υποτίμησε τον παράγοντα «κίνητρο»: λάθος, θα έπρεπε να είχε «πιάσει» τα vibes από την απόφαση του Μανέ να αποχωρήσει.

Παλαίμαχοι χαφ, αγνώριστοι ακραίοι μπακ, ομάδα χωρίς ταυτότητα πια

«Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα, αλλά ποιος ξέρει; Η διαφορά είναι ότι έχουμε διαφορετικές διοικήσεις. Οι ιδιοκτήτες μας είναι ήρεμοι και περιμένουν από μένα να βρω τη λύση, δεν σκέφτονται δηλαδή ότι θα τη βρει κάποιος άλλος. Έτσι το βλέπουν. Την ημέρα που θα αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους θα μου το πουν»: αυτή ήταν η ειλικρινής απάντησή του όταν ρωτήθηκε για το μέλλον του στη Λίβερπουλ συγκριτικά με το μέλλον του Τόμας Τούχελ στην Τσέλσι, αμέσως μετά τη συντριβή στη Νάπολη.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν ντρίμπλαρε, ούτε επιστράτευσε την καταπληκτική ικανότητά του στη συσπείρωση των οπαδών όπως είχε κάνει με το αλησμόνητο «Κλείστε από τώρα ξενοδοχείο στην Κωνσταντινούπολη» που είχε πει πέρυσι μετά από την τραγική για τη Λίβερπουλ ήττα από τη Ρεάλ. Ισως αντιλαμβάνεται πως δεν έχουν νόημα τώρα πια αυτές οι ατάκες. Οτι θα προκαλούσαν μεγαλύτερο εκνευρισμό σε ένα ήδη θυμωμένο κοινό που βλέπει μια ομάδα αγνώριστη, να διαλύεται μέσα σε λίγους μήνες. Μια ομάδα που μυρίζει μούχλα. Που δεν παίζει στοιχειωδώς ικανοποιητικά ούτε στην άμυνα, ούτε στην επίθεση. Μια ομάδα που δείχνει να έχει χάσει ολοκληρωτικά την ταυτότητά της.

Ναι, με τραυματισμούς, με απώλειες. Αλλά και με έναν δεξιό μπακ που αρνείται να παίξει άμυνα λες και κάποιος του έχει πει ότι είναι ο νέος Καφού. Με έναν αριστερό μπακ που έχει χάσει τους αυτοματισμούς του και τη φαντασία του. Με χαφ παλαίμαχους ή ημι-παλαίμαχους πλην του νεαρού Ελιοτ. Με τον Σαλάχ να χάνει τρομερές ευκαιρίες και να γελάει λες και παίζει σε all star game, με τον Νούνιες ακόμα στην προσαρμογή, με πάγκο πιο φτωχό συγκριτικά με όλων των υπόλοιπων «μεγάλων», με μεταγραφή της τελευταία στιγμής τον Αρτούρ που δεν ήθελε η Γιουβέντους!

Ολοι ψάχνουν την αλλαγή για το καλύτερο, η Λίβερπουλ όχι

Η Γιουβέντους παρεμπιπτόντως, δεν είναι στα καλά της. Μα άλλαξε! Αλλαξε πολύ και φτιάχνει κάτι καινούριο. Το ίδιο είχε κάνει τα τρία προηγούμενα χρόνια η Μίλαν, η οποία αξιοποίησε πέρυσι τη συγκυρία και κατέκτησε το Καμπιονάτο. Το ίδιο προσπαθεί μεθοδικά να κάνει στην Μπαρτσελόνα ο Τσάβι. Το ίδιο έκανε η Αρσεναλ που επιστρέφει, η Ρόμα που επέστρεψε, το ίδιο κάνει η Νάπολι, η Ντόρτμουντ, η Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι, σε μικρότερο βαθμό η Τότεναμ και η Ιντερ. Ολες αλλάζουν, μόνο η Λίβερπουλ συνεχίζει να παίζει το ίδιο με τους ίδιους. Πέρυσι προστέθηκε ο Ντίας με τον Κονατέ, πρόπερσι ο Ζότα, that's all. Απ΄όλες τις – λιγοστές ούτως ή άλλως – μεταγραφές της μετά τους Αλισον – Φαμπίνιο το 2018, αυτοί οι τρεις ήταν «επιπέδου Λίβερπουλ».

Εφτασε στο απόγειό της αυτή η ομάδα, αλλά δεν κατάλαβε ότι ο κύκλος της έχει κλείσει. Και μπορεί να κλείσει με εκκωφαντικά άσχημο τρόπο, εκτός τετράδας στην Premier League και με πολύ πρόωρο αποκλεισμό στο Champions League. Κρίμα για την Λίβερπουλ, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις πότε έχει φθάσει μια ομάδα στα ανώτατα όρια αποδοτικότητας/παραγωγικότητας/αποτελεσματικότητας ειδικά όταν φτάνει κοντά σε... quadruple. Ο Kλοπ δεν το αντιλήφθηκε και εφέτος θα βιώσει μια βασανιστική σεζόν. Διότι όσο και να προσπαθήσει, όσο και να προσπαθήσουν, ειδικά αυτοί οι μέσοι δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε Κασεμίρο και Ράις (όχι τυχαία δυο παραδείγματα παικτών που θα μπορούσε να πάρει αν ήθελε, το χρήμα το έχει η Λίβερπουλ, όπως και όλα όσα απαιτούνται για να αποκτήσει τέτοιου βεληνεκούς παίκτες).

Είναι, πλέον, σε τελική ανάλυση και μέγα θέμα το το ακριβώς θέλει ο Κλοπ στην καριέρα του. Να μείνει, να το παλέψει από του χρόνου για την αλλαγή και να φτιάξει μια καινούρια Λίβερπουλ; Η' να αποχωρήσει για κάποια άλλη πρόκληση; Θα φανεί. Πάντως – καλού κακού – το club πρέπει ήδη να αρχίσει μια έρευνα αγοράς. Με τον Ρούμπεν Αμορίμ που επέλεξε τον Αλεξανδρόπουλο ψηλά στη λίστα τους.

Υ.Γ. Μετά από όλα συνέβησαν ακόμα δεν έχει παραιτηθεί ο Στιβ Μπένετ; Με τέτοιο «καπέλωμα» - όχι από τις ομάδες, αλλά – από εκείνον που τον επέλεξε, δηλαδή τον Τάκη Μπαλτάκο; Είναι να απορείς ορισμένες φορές, αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του όρια και τη δική του αίσθηση προσωπικής και επαγγελματικής αξιοπρέπειας.