Μήπως έφτασε ξανά η ώρα της Νάπολι…

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα ονειρευτούν ότι έφτασε η ώρα. Τους έχει συμβεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Η Νάπολι του Ματζάρι, η Νάπολι του Σάρι, η Νάπολι του Καβάνι, μία σειρά από καλές, ως πολύ καλές εκδόσεις αυτής της ομάδας τα τελευταία 15 χρόνια, έχουν κάνει τους Ναπολιτάνους να ονειρευτούν ότι η ομάδα θα επαναλάβει το κατόρθωμα της Νάπολι του «Θεού» και θα κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Σε όλες τις περιπτώσεις οι προσδοκίες δεν δικαιώθηκαν στο φινάλε και η Νάπολι δεν έχει γευτεί τον μεγάλο τίτλο από την εποχή του Ντιέγκο. Κάθε φορά κάτι συνέβαινε και το όνειρο δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Μήπως άλλωστε και την περσινή σεζόν με τον Σπαλέτι στον πάγκο δεν γεννήθηκαν αυτές οι προσδοκίες; Η κακή κατάσταση των παραδοσιακών δυνάμεων του ιταλικού ποδοσφαίρου (Γιουβέντους και Ιντερ) δεν ήταν αυτή που γέννησε τις προσδοκίες ότι η Νάπολι μπορούσε να κατακτήσει τον τίτλο. Και πάλι απέτυχαν όμως…

Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν πάψει να απαντούν στο ερώτημα, αν φέτος είναι η χρονιά τους. Φοβούνται να ονειρευτούν για να μην απογοητευτούν ξανά στο τέλος. Τον ίδιο ακριβώς φόβο έχουν και φέτος. Το βλέπουν, το νιώθουν, το καταλαβαίνουν, το ξέρουν, ότι αυτή εδώ η Νάπολι του Λουτσιάνο Σπαλέτι, είναι μία τρομερή έκδοση ποδοσφαιρικής ομάδας, ικανή για μεγάλα πράγματα, αλλά και πάλι φοβούνται ότι στο τέλος κάτι θα συμβεί και δεν θα τα καταφέρουν… Δεν τους αδικείς τους Ναπολιτάνους και ταυτόχρονα δεν αδικείς και τον Σπαλέτι.

Δεν τους έταξε τίτλους και πρωτιές όταν ξεκινούσε η σεζόν. Τους υποσχέθηκε όμως ένα πράγμα. «Θα φτιάξουμε μία ομάδα που θα την αγαπήσει πολύ ο κόσμος και θα χαίρεται να την βλέπει…». Την υπόσχεση την έχει ήδη τηρήσει από τα μέσα του Οκτωβρίου. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή, την δική του Νάπολι, δεν την έχουν αγαπήσει μόνο οι φίλοι της, αλλά την έχουν λατρέψει και όλοι οι ουδέτεροι για το ποδόσφαιρό της.

Το καλοκαίρι ήταν δύσκολο και οι οπαδοί της ξενερωμένοι. Δεν είναι μόνο ότι για μία ακόμη φορά πέρυσι, χάθηκε ο τίτλος, αλλά ήταν και η αποχώρηση ορισμένων κομβικών και αγαπητών παικτών από την ομάδα. Ο δικός τους Λορέντσο (Ινσίνιε) την έκανε για το MLS, o Μέρτενς αφέθηκε ελεύθερος, ο αγαπημένος τους Κουλιμπαλί πήρε μεταγραφή για την Τσέλσι, ο στυλοβάτης της μεσαίας γραμμής, ο Φαμπιάν Ρουίθ έφυγε για το Παρίσι και την Παρί. Στη θέση τους είχαν αποκτηθεί άσημοι παίκτες, όπως ο ΝοτιοΚορεάτης Κιμ Μιν Γιαέ, ή ο Γεωργιανός Κβίτσα Κβαρατσκέλια, που στον ιταλικό νότο το καλοκαίρι έλεγαν «ούτε συνθήματα δεν μπορούμε να φτιάξουμε με τα ονόματα των παικτών που πήραμε, θα φτιάξουμε ομάδα;». Σήμερα, τρεις μήνες μετά, ο Κβαρατσκέλια είναι για τους οπαδούς της Νάπολι, ο «Κβαραντόνα» και σε λίγο καιρό το σκίτσο και τα πορτραίτα του θα κοσμούν τους μισογκρεμισμένους τείχους των σπιτιών της πόλης με τη μορφή γκράφιτι.

Ο Σπαλέτι, όχι απλώς τήρησε την υπόσχεσή του, αλλά ήδη στην πόλη, οι ντόπιοι αναρωτιούνται αν έχουν δει πιο θεαματική και καλή ομάδα, από την εποχή του Ντιέγκο. Η Νάπολι δεν παίζει απλώς ωραίο και ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά έχει ήδη χορτάσει τους απαιτητικούς οπαδούς της μπάλα. Καλύτερη επίθεση στο Τσάμπιονς Λιγκ, καλύτερη επίθεση στην Ιταλία, νίκες με πέντε και έξι γκολ, νίκες εντός και εκτός έδρας με τρομερό στυλ και άνεση, πρωτιά και πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ, πρωτιά και στην Σερί Α. Νίκες εκτός έδρας με Αγιαξ (6-1) ή με την πρωταθλήτρια Μίλαν (2-1), στη Ρώμη με τη Λάτσιο (2-1) και εμφανίσεις υπερηχητικές, με 11 νίκες και 2 ισοπαλίες σε 13 ματς σε όλες τις διοργανώσεις και με 39 γκολ ενεργητικό (3 γκολ μέσο όρο ανά παιχνίδι). Ποδόσφαιρο μοντέρνο, που δεν στηρίζεται σε έναν («Θεό»), αλλά στον «Θεό» της ομαδικότητας, της δημιουργίας, του πρέσινγκ, των συνεργασιών, της πίεσης ψηλά, της ενέργειας, των ατελείωτων τρεξιμάτων. Η Νάπολι είναι μία ομάδα όχι του ενός ή των δύο, αλλά μία ομάδα στην οποία σχεδόν όλοι ξεχωρίζουν.

Ο τερματοφύλακας Μερέτ, ο οποίος εδώ και μία πενταετία ήταν το μεγάλο ταλέντο που όλο έφτανε και ποτέ δεν τον βλέπαμε, πλέον ήρθε. Ο Κιμ που έγινε ο ηγέτης της άμυνας, ο Ρχαμάνι (τραυματίστηκε και θα μείνει εκτός μέχρι το Μουντιάλ), ο οποίος έγινε ο εξολοθρευτής αμυντικός, ο Λομπότκα που βρήκε τον ρόλο του ως εξάρι, ο Αγκισά που έγινε ο box to box μέσος που όλοι περίμεναν ότι θα γίνει όταν ήταν αμούστακο παιδί, το κομπιούτερ Ζιελίνσκι, ο φαντεζί – ηγέτης της ο Κβίτσα Κβαρατσκάλια, ο σκόρερ δυναμίτης Ρασπαντόρι. Και όλα αυτά με τον Οσίμεν, τον θεωρητικά καλύτερο παίκτη της, απόντα λόγω σοβαρού τραυματισμού.

Στη Νάπολι μπορεί ακόμη να φοβούνται να ονειρευτούν το σκουντέτο, ή να φοβούνται να παραδεχτούν ότι ονειρεύονται ότι έφτασε η ώρα, αλλά δεν φοβούνται να πανηγυρίσουν και να χαρούν με την ψυχή τους, το ποδόσφαιρο του Σπαλέτι, του Κβαρατσκέλια, του Ζιελίνσκι και του Ρασπαντόρι. Μαζί τους το χαίρεται και όλη η Ευρώπη σε ένα project που επιβεβαιώνει ότι ακόμη και στο σημερινό ποδόσφαιρο η δουλειά μπορεί να γίνει χωρίς πολλά λεφτά και χωρίς κανένα μεγάλο όνομα…