Ο Τσόλο είναι το θύμα της δικής του επιτυχίας…

Στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου, σε αυτή των τελευταίων 30-40 ετών, όπου η οικονομία του ποδοσφαίρου άλλαξε το ίδιο το άθλημα, ο Τσόλο Σιμεόνε θα αποτελεί πάντα ένα σημείο αναφοράς. Για την ακρίβεια στα δικά μου μάτια θα αποτελεί το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς από οποιονδήποτε άλλον μάνατζερ.

Και εξηγώ για να γίνω κατανοητός. Δεν αναφέρομαι στον προπονητή Ντιέγκο Σιμεόνε και την επίδραση του στο ίδιο το ποδόσφαιρο, διότι αυτή δεν την θεωρώ σημαντική και σίγουρα πολύ πιο μικρή από την επίδραση του Σερ Αλεξ, του Βενγκέρ, του Μουρίνιο, του Πεπ, κ.ο.κ. Αναφέρομαι στην επίδραση που είχε η παρουσία του στην ανάπτυξη ενός συλλόγου.

Πολλοί θα υποστηρίξουν για παράδειγμα ότι ο Σερ Αλεξ άλλαξε την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είναι αλήθεια, αλλά δεν μεγάλωσε τόσο πολύ το ίδιο το club. Ο Σερ Αλεξ έφερε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την πιο χρυσή εποχής της, αλλά το club ήταν πάνω κάτω στο ίδιο μέγεθος και πριν από αυτόν.

Ο Βενγκέρ επίσης άλλαξε την ιστορία της Αρσεναλ (σε μικρότερο βαθμό από τον Σερ Αλεξ και την Γιουνάιτεντ), αλλά και πριν από τον Βενγκέρ η Αρσεναλ ήταν μία ομάδα που κατακτούσε τίτλους, με την ίδια συχνότητα που το έκανε και στην εποχή του Βενγκέρ. Το ίδιο πάνω κάτω συνέβη και με τον Κλοπ, ο οποίος δεν άλλαξε το μέγεθος της Μπορούσια Ντόρτμουντ, αλλά την έβγαλε από μία βαθιά αγωνιστική και οικονομική κρίση και την έφερε στα κανονικά της επίπεδα.

Ο Τσόλο όμως από το 2011 που ανέλαβε την Ατλέτικο Μαδρίτης δεν έκανε αυτό. Ο Σιμεόνε άλλαξε το μέγεθος του club. Η Ατλέτικο Μαδρίτης τα τελευταία 50 χρόνια έχει μία ιστορία, η οποία θα χωρίζεται στην προ Τσόλο εποχή και στην μετά Τσόλο εποχή. Το μέγεθος Ατλέτικο σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το μέγεθος Ατλέτικο πριν την αναλάβει ο Τσόλο. Σήμερα για την Ατλέτικο είναι τεράστια αποτυχία που δεν φτάνει στα προημιτελικά ή τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, πριν τον Τσόλο ήταν όνειρο να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Σήμερα η Ατλέτικο είναι μία από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις του ισπανικού ποδοσφαίρου, πριν τον Τσόλο και για πάνω από 30 χρόνια η Ατλέτικο ήταν μία από τις πολλές ομάδες του ισπανικού ποδοσφαίρου, η οποία είχε κάνει μία και μοναδική χρονιά το θαύμα να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Εδώ και μία δεκαετία η Ατλέτικο μπαίνει στη σεζόν με στόχο την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Οικονομικά η Ατλέτικο στα χρόνια του Τσόλο, έχει αλλάξει εντελώς επίπεδο, με αποτέλεσμα να μην συγκρίνεται καν ως μέγεθος με ομάδες όπως η Βαλένθια ή η Σεβίλλη, οι οποίες τα χρόνια πριν από τον Σιμεόνε, ήταν ασφαλώς μεγαλύτερα μεγέθη από αυτήν. Η Ατλέτικο χάρη στις επιτυχίες και τη δουλειά του Τσόλο, έγινε η πρώτη ομάδα στην Ισπανία (πριν την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα) που απέκτησε γήπεδο αντάξιο του 21^ου αιώνα και του σημερινού μεγέθους της. Η Ατλέτικο στα χρόνια του Σιμεόνε ήταν οικονομικά ανταγωνιστική και διεκδίκησε ποδοσφαιριστές και πήρε ποδοσφαιριστές που ήθελαν η Μπάρτσα, η Ρεάλ, η Σίτι και η Γιουβέντους. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτήν την δεκαετία του Τσόλο, η Ατλέτικο ξεπέρασε μεγέθη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, που πριν την εποχή του Τσόλο δεν τα έβλεπε ούτε με κιάλια και για να μην το κουράζω περισσότερο, στα χρόνια του Σιμεόνε η Ατλέτικο έγινε μία άλλη ομάδα από αυτήν που ήταν. Η δική του δεκαετία δεν είναι απλά «η χρυσή δεκαετία της Ατλέτικο», αλλά η δεκαετία που η Ατλέτικο έγινε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ήταν πριν.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου για την Ατλέτικο όταν ξεκινά η σεζόν, στόχος είναι η κατάκτηση των εγχώριων τίτλων και η διεκδίκηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Και το μίνιμουμ που γίνεται αποδεκτό είναι η διεκδίκηση μέχρι τέλους των εγχώριων τίτλων και η συμμετοχή τουλάχιστον στον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Μία ομάδα που πριν μία δεκαετία ονειρεύονταν να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ και αποκλείονταν στο Europa League από τον Αρη...

Ο Σιμεόνε όμως έχει φτάσει σε εκείνο το σημείο που πλέον αποτελεί το θύμα της δικής του επιτυχίας. Ο Τσόλο κατάφερε να μεγαλώσει τόσο πολύ το βάρος της Ατλέτικο, που πλέον είναι αδύνατο να το σηκώσει ο ίδιος. Ηταν ο καταλληλότερος για να την φέρει μέχρι εδώ, αλλά πλέον μοιάζει ο λιγότερο κατάλληλος για να συνεχίσει από εδώ και πέρα. Ο κύκλος, ο πιο επιτυχημένος και πιο σημαντικός κύκλος στην ιστορία της Ατλέτικο μοιάζει να έχει κλείσει, να έχει ολοκληρωθεί και η Ατλέτικο φαίνεται πως έχει την ανάγκη να προχωρήσει στην επόμενη ημέρα. Μία επόμενη ημέρα, η οποία χάρη στη δουλειά του Σιμεόνε μπορεί να είναι πιο εύκολη από ποτέ. Η Ατλέτικο πριν τον Σιμεόνε δεν θα μπορούσε να πάρει έναν κορυφαίο προπονητή, ούτε καν έναν από τους καλούς προπονητές της δεύτερης ταχύτητας. Σήμερα η Ατλέτικο είναι τέτοιο μέγεθος που ένα νεύμα της στον Τούχελ ή στον Ποτσετίνο για παράδειγμα, η λογική λέει ότι θα ήταν αρκετό…

Τα τελευταία 20 χρόνια στον ευρωπαϊκό χάρτη αρκετές ομάδες άλλαξαν μέγεθος. Η Τσέλσι, ήταν μία από αυτές, το έκανε με τα λεφτά του Αμπράμοβιτς, η Παρί ήταν μία από αυτές, το έκανε με τα λεφτά των Αράβων, η Σίτι ήταν μία από αυτές το έκανε με τα λεφτά των Αράβων επίσης. Η Ατλέτικο ήταν μία από αυτές. Δεν το έκανε με πορτοφόλι κανενός, το έκανε με τη δουλειά του Ντιέγκο Σιμεόνε. Δεν υπάρχει στα μάτια μου άλλο αντίστοιχο παράδειγμα. Ένα δικό του άγαλμα πρέπει να φτιαχτεί σήμερα, έξω από το «Μετροπολιτάνο», το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ιστορία της Ατλέτικο είναι ήδη δικό του, ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του ποδοσφαίρου του ανήκει, αλλά και ένας διάδοχός του, μάλλον πρέπει να αναζητηθεί…