Το Gazzetta στο Παρί Σεν Ζερμέν - Μπάγερν: Ο GOAT, η απογοήτευση και οι μεγάλες προσδοκίες

Του Α. Κατσομήτρου

Είναι το 82ο λεπτό του αγώνα ανάμεσα στην Παρί Σεν Ζερμέν και την Μπάγερν Μονάχου και ο Κιλιάν Εμπαπέ έχει μόλις σκοράρει το δεύτερο του γκολ μετά από πάσα του Γκόμες, καταλήγοντας και ο ίδιος μέσα στα δίχτυα από τη φόρα που έχει πάρει. Αν το πρώτο του γκολ έχει ακυρωθεί δίκαια, αυτό μοιάζει να είναι καθαρό. Ο εκφωνητής φωνάζει ρυθμικά τρεις φορές το όνομα του σκόρερ και το πέταλο «Οτέιγ» του Παρκ Ντε Πρενς, όπου μαζεύονται οι φανατικοί της ομάδας, εκρήγνυται σε ένα ξέσπασμα χαράς. Σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα το VAR λέει την τελευταία λέξη, ακυρώνοντας κι αυτό το γκολ.

Είναι ίσως η φάση που συνοψίζει καλύτερα από όλες ένα ματς που οι περισσότεροι φίλοι της Παρί θα ήθελαν να ξεχάσουν. Η ομάδα τους παρουσιάστηκε φλύαρη και διστακτική στα πρώτα 60 λεπτά, περισσότερο σαν να έκανε αγγαρεία παρά σαν να έπαιζε έναν κρίσιμο αγώνα για τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Το σφύριγμα της λήξης έστειλε τους παίκτες της Παρί στο ίδιο πέταλο για ένα ιδιότυπο συγγνώμη και μια υπόσχεση ότι θα τα δώσουν όλα στον επαναληπτικό στο Μόναχο.

Έρωτας για τον απόλυτο σταρ Μέσι, σκεπτικισμός για τον Εμπαπέ

Στην αρχή του ματς, η ατμόσφαιρα είναι απόλυτα εορταστική, πλην του ενός λεπτού σιγής για τα θύματα των σεισμών σε Τουρκία και Συρία.

Οι κερκίδες του Παρκ Ντε Πρενς φιλοξενούν φιλάθλους από όλο τον κόσμο, όπως ένα ζευγάρι από την Αργεντινή που όπως μας είπε ήρθε στο Παρίσι για να δει τον εθνικό ήρωα της χώρας από κοντά, ζευγάρια που βγήκαν για ραντεβού την ημέρα των ερωτευμένων, ακόμα και φιλάθλους από την Ασία. Σχεδόν κάθε ματς της Παρί είναι κοσμικό γεγονός για τη Γαλλική πρωτεύουσα, η οποία εξάλλου δεν έχει άλλη ποδοσφαιρική ομάδα αντίστοιχου βεληνεκούς.

Ωστόσο το πρώτο ημίχρονο διέψευσε τις προσδοκίες των φιλάθλων. Ήδη από το πρώτο μισάωρο αρχίζει μια ανεπαίσθητη ανησυχία που μετατρέπεται σε χαρακτηριστική Γαλλική γκρίνια σε κάθε λάθος από το χώρο του κέντρου και πίσω. Ο κόσμος της Παρί μοιάζει να μην έχει εμπιστοσύνη στην άμυνα της ομάδας, ενώ μερικοί δυσανασχετούν και με τις αρκετά συχνές και ίσως αχρείαστες τούμπες του Νεϊμάρ.

Φυσικά όλοι έχουν καρφωμένα τα μάτια τους στον απόλυτο σταρ του γηπέδου, τον Λιονέλ Μέσι, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο που απουσιάζει ο Εμπαπέ. Σχεδόν από την αρχή του αγώνα είναι φανερό ότι ο Αργεντινός δεν έχει τα τρεξίματα του παρελθόντος. Λίγο τα 35 του χρόνια, λίγο η κούραση από το πρόσφατο Μουντιάλ, ο Αργεντίνος σταρ δίνει την εντύπωση ότι είναι νωθρός. Ωστόσο κάθε φορά που αγγίζει τη μπάλα ακούγεται στο στάδιο ένα μουρμουρητό, σαν μια αδιόρατη προσμονή ότι με ένα από τα χαρακτηριστικά σλάλομ του μέσα από δύο και τρεις αντιπάλους θα βγάλει την Παρί από το αδιέξοδο.

Ο έρωτας του Παριζιάνικου κοινού με τον Μέσι είναι μεν απόλυτος, αλλά και με εμφανή ημερομηνία λήξης. Όταν ρωτήσαμε μια οικογένεια φιλάθλων της Παρί στο σταθμό του μετρό τη γνώμη τους για τον Αργεντίνο σταρ, σχεδόν ομαδικά φώναξαν «GOAT», εκφράζοντας την ελπίδα ότι θα βοηθήσει την ομάδα να σηκώσει το φετινό Champions League. Ωστόσο, οι φίλαθλοι της Παρί γνωρίζουν ότι η καρδιά του Αργεντινού είναι αρκετά χιλιόμετρα νοτιότερα, στη Βαρκελώνη, και τα πόδια του μάλλον βαριά πλέον. Κατά βάθος, ξέρουν ότι η Παριάζινικη του βόλτα θα είναι σχετικά σύντομη, κι όπως μας είπε ο πατέρας της οικογένειας ονόματι Σεζάρ, πιθανόν θα τελειώσει το φετινό καλοκαίρι.

Αντίθετα η σχέση του κόσμου με τον Εμπαπέ είναι πιο βαθιά αλλά και δύσκολη, σαν ένας έντονος έρωτας με παλινωδίες και ξεσπάσματα. Ο 24χρονος φορ είναι το δικό τους παιδί που μεγάλωσε στο Βόρειο Παρίσι, σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα δεκαεννιά του και κουβάλησε την ομάδα στον τελικό του Champions League στα εικοσιδύο του. Ωστόσο, τα διάφορα τερτίπια του, οι κόντρες με συμπαίκτες και η φήμη ότι θέλει να αποχωρήσει, έχουν απογοητεύσει ένα κομμάτι των φιλάθλων του συλλόγου που είναι απαιτητικό από τον επόμενο μεγάλο σταρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Oπως μας έλεγε ένας από τους φανατικούς φιλάθλους της ομάδας, ο κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας Μπαστιάν, ίσως θα είναι καλύτερα για το Γάλλο σταρ να φύγει αν θέλει να παίξει σε ένα άλλο πρωτάθλημα, αντί να έχει συνεχείς απαιτήσεις από το σύλλογο και τους συμπαίκτες του.

Μεγάλες προσδοκίες

Το Παρίσι έχει βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο του ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος τα τελευταία χρόνια, ένα βάρος που είναι ίσως δυσβάσταχτο για μια πόλη με σχετικά μικρή παράδοση στο άθλημα σε σχέση με άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Εξίσου δύσκολη είναι και η σχέση του κοινού της πόλης με την ιδιοκτησία του συλλόγου, σε μια χώρα όπου έτσι κι αλλιώς η επίδειξη πλούτου θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα.

Σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, οι προσδοκίες για την κατάκτηση του πρώτου «καθαρού» Champions League από Γαλλικό σύλλογο – την κούπα της Μαρσέιγ το 1993 οι φίλαθλοι της Παρί δεν την υπολογίζουν καν για ευνόητους λόγους – μοιάζουν να βαρύνουν τα πόδια των παικτών, ακόμα και αν μιλάμε για ποδοσφαιριστές του βεληνεκούς του Νειμάρ.

Στο τέλος του αγώνα, η ήττα μοιάζει να έχει αφήσει μια πικρή γεύση στο στόμα των περισσότερων, ακόμα και στα δημοσιογραφικά θεωρεία. Η φλύαρη υπεροχή της Μπάγερν μετουσιώθηκε σε γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ το ξέσπασμα της Παρί στο τελευταίο ημίωρο δεν οδήγησε στην ισοφάριση.

Όπως μας έλεγε Γάλλος συνάδελφος, πέραν της πλειάδας των ακριβών αστέρων, αυτή η ομάδα σηκώνει και άλλο ένα τεράστιο βάρος που ίσως δεν της αναλογεί: την τεράστια επιτυχία της εθνικής ομάδας της Γαλλίας. Αν η εθνική ομάδα της Αγγλίας έχει αποτύχει να μεταφράσει τις επιτυχίες των Αγγλικών συλλόγων σε ένα τρόπαιο, στη Γαλλία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ενώ η εθνική ομάδα έχει δύο παγκόσμια κύπελλα, ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι άλλους τόσους τελικούς τα τελευταία 25 χρόνια, βασιζόμενη στην καταπληκτική δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες ποδοσφαίρου της χώρας, οι Γαλλικοί σύλλογοι έχουν πολύ λιγότερα να επιδείξουν σε ένα κοινό διψασμένο για επιτυχίες.

Θα καταφέρει η Παρί να περάσει τον κακό της δαίμονα, τη Μπάγερν Μονάχου, και να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην πολυπόθητη κούπα; Θα το μάθουμε σε τρεις εβδομάδες από τώρα.