Η 2η ευκαιρία του Σπαλέτι για να μπει στην ελίτ

Τον Λουτσιάνο Σπαλέτι είχαμε αρχίσει να τον “ξεχνάμε”, με συνέπεια η πρόσληψή του από την Νάπολι το καλοκαίρι του 2021 να δημιουργήσει μια έκπληξη και να συντηρήσει την εντύπωση ότι η Νάπολι “τα παρατάει” σε σχέση με τον πρωταθλητισμό. Κάτι το ότι είχε μείνει άνεργος για μια 2ετία μετά την Ίντερ, κάτι το ότι η Νάπολι αποτύγχανε ή τουλάχιστον δεν “πετύχαινε” με τους προπονητές που επέλεγε μετά το 2018, όταν αποχώρησε ο Μαουρίτσιο Σάρι, όλα μαζί δημιουργούσαν μια αίσθηση ότι η Νάπολι δεν θα κοιτάζει ψηλότερα από το τελευταίο σκαλοπάτι της 4αδας και θα ζει με το όραμα να παίρνει, στο καλύτερο σενάριο, ένα εισιτήριο για το Champions League.

Ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που είχαν “αντιπαθήσει” τον Σπαλέτι λόγω του ρόλου του και κυρίως του τρόπου με τον οποίο επέλεξε να παίξει τον ρόλο του “εξολοθρευτή” του Φραντσέσκο Τότι από την Ρόμα το 2017 για να τον πείσει με την συμπεριφορά του να βγάλει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ο πόνος του Τότι στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του τον Μάιο του ’17 με είχε επηρεάσει πολύ, κι ύστερα ήρθε εκείνη η “Speravo de morì prima” σειρά που βασίζεται στην εκδοχή του Τότι για την αλήθεια της τελευταίας του σεζόν, που τον έκανε να δείχνει πολύ “άκαρδος”.

Όλα τα παραπάνω έχουν κυριολεκτικά συνθλιβεί στο κεφάλι μου χάρη στα όσα τον βλέπω να πετυχαίνει στην διάρκεια της φετινής σεζόν με την Νάπολι. Από το μυαλό του, την ιδέα του για τον τρόπο παιχνιδιού και την ηγεσία του έχει δημιουργηθεί μια ομάδα που είναι πραγματικό χάρμα οφθαλμών στην διάρκεια αυτής της σεζόν τόσο στο ιταλικό πρωτάθλημα όσο και στο Champions League.

Δεν είναι μόνο ότι η Νάπολι έκανε το βράδυ της Τρίτης το πρώτο βήμα για την πρόκρισή της στους “8” του Champions League. Είναι ότι συνέχισε να το κάνει με το στιλ της, και με μια απόδοση που συντηρεί την δυναμική που είχε αναπτύξει στην φάση των ομίλων. Σήμερα παραμένει η ομάδα με τα περισσότερα γκολ και τον υψηλότερο δείκτη xGoals, με τα περισσότερα σουτ, με τις περισσότερες πάσες - κλειδί.

Προφανώς στέκεται τυχερός που έχει στα χέρια του ένα πολύ ποιοτικό γκρουπ ποδοσφαιριστών, αλλά προφανώς έχει μεγάλη συνεισφορά τόσο στην διαμόρφωση όσο και στην καθοδήγηση του γκρουπ. Άρα δεν πρόκειται για κάποιον που απλώς στέκεται τυχερός, αλλά για κάποιον που προκάλεσε και έφτιαξε - φτιάχνει την τύχη του.

Περίπου 14 χρόνια πίσω, όταν αποφάσιζε μετά τη Ρόμα να συνεχίσει στο ρωσικό πρωτάθλημα και την Ζενίτ, “τα έβαζα μαζί του” γιατί σκεφτόμουν ότι αδικεί την προπονητική αξία του με αυτή την επιλογή. Δηλαδή σκεφτόμουν ότι γινόταν ακόμη ένας που έβαλε τα οικονομικά κριτήρια πιο ψηλά από τα αθλητικά στις προτεραιότητές του και στερούσε από τον εαυτό του την ευκαιρία να παρουσιάσει κάτι ακόμη καλύτερο σε εμάς τους πολλούς. Κι ύστερα ο ρόλος του “καμικάζι” που έμοιαζε να αναλαμβάνει στη Ρόμα έμοιαζε να ενισχύει το ταβάνι που είχε βάλει ο ίδιος στον εαυτό του με την επιλογή να πάει στη Ρωσία και να παραμείνει για μια 5ετία.

Στον καιρό του στην Ίντερ άρχισε να μας υπενθυμίζει πόσο καλές ιδέες έχει και πόσο αποτελεσματική είναι η μεθοδολογία του. Κι ύστερα, όταν απομονώθηκε στην φάρμα του στην δυτική Φλωρεντία φαίνεται ότι έκανε δουλειά για να επιστρέψει με νέες ιδέες και βελτιώσεις στον βαθμό που σήμερα να παρουσιάζει μια ομάδα που έχει μεγάλη ποικιλία στην επιθετική ανάπτυξη.

Στα 63 του ο Λουτσιάνο Σπαλέτι ετοιμάζεται να ζήσει το μεγαλείο του στην Ιταλία, δεδομένου ότι δεν έχει κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα. Έχει βάλει τη βάση προκειμένου να φτάσει το καλοκαίρι να κοιτάξει πίσω και να δει την καλύτερη ιταλική ομάδα που έφτιαξε ποτέ. Κι αυτή η ιστορία πιθανόν να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι εκείνος ήταν φτιαγμένος, προπονητικά, για μεγαλύτερα πράγματα από όσα έκανε στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 14 ετών. Δηλαδή είναι πιθανό με τα όσα κάνει να ξαναβάλει τον εαυτό του στην λίστα από την οποία διαλέγουν προπονητή τα κλαμπ της ελίτ. Ανεξάρτητα από το δικό του μέλλον όμως δημιουργεί ένα πολύ ωραίο νέο παράδειγμα σχετικά με την προπονητική. Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο έχει την τάση να δίνει τη δουλειά στις νεότερες γενιές επειδή κατέχουν την τεχνολογική εξέλιξη, ένας τύπος που ακόμη σημειώνει με στιλό σε τετράδια έρχεται να υπενθυμίσει ότι η ικανότητα του προπονητή δεν ορίζεται από την ηλικία, ούτε μόνο από την τεχνολογία, και ότι ένας προπονητής μπορεί να εκμεταλλευτεί μια “δεύτερη ευκαιρία” και να δείξει καλύτερα πράγματα από την προηγούμενη φορά.