Ροναλντίνιο: Υπόκλιση σε εκείνο το γκολ (vid)

Μύτες ποδιών που πατούν το έδαφος με δύναμη όσο οι αστράγαλοι περιστρέφονται χορευτικά γύρω από την μπάλα και φτέρνες που αιωρούνται, καθ'εικόνα και κατ'ομοίωση εκείνου. Από τις αμμουδιές της Κοπακαμπάνα, στα πεζοδρόμια της Μπαρτσελονέτα κι από εκεί στα σοκάκια του Λονδίνου και σε κάθε πιθανό σχολικό προάυλιο σε κάθε γωνιά της γης. Χωρίς γρασίδι, χωρίς κανονικές μπάλες. Τι σημασία είχαν αυτά; Το οποιοδήποτε αυτοσχέδιο σφαιρικό αντικείμενο θα έκανε τη δουλειά. Θα ήταν αρκετά καλό για να γίνει το πειραματόζωο πάνω στο οποίο αμέτρητα μαγεμένα παιδιά θα δοκίμαζαν το δικό τους εξωτερικό. Και πάλι, καθ'εικόνα και κατ'ομοίωση εκείνου.

Είναι πραγματικά απλό. Είναι τέτοιες στιγμές, όπως εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα εκείνο το βράδυ πριν από 18 χρόνια στο «Στάμφορντ Μπριτζ» που αρκούν να κουβαλήσουν το ποδοσφαιρικό πάθος από γενιά σε γενιά. Γιατί δεν υπάρχουν μάτια που να τον είδαν τότε και να μην τον ερωτεύτηκαν, στόματα που να μην έμειναν ανοιχτά ή σκέψεις που δεν παγίδεψαν μέσα τους αυτά τα καρέ για πάντα.

Η μπάλα φτάνει σε εκείνον, προσγειώνεται στη γραμμή του «D» έξω από την περιοχή και ξεκουράζεται εκεί για λίγο. Τα λυγισμένα γόνατα του δύσμοιρου Καρβάλιο προσπαθούν να διαχειριστούν το χορευτικό, το βλέμμα του πασχίζει να μαντέψει την επόμενη κίνησή. Μα φυσικά δεν μπορεί. Γιατί κι εκείνος δεν μπορεί, πρώτον να φαντάστηκε αυτή την ιδιοφυή ενέργεια και δεύτερον να την έφερε στη ζωή με τέτοια τελειότητα.

Αριστερό καρφωμένο στο γρασίδι, δεξί που χαώνει τα πάντα με τις προσποιήσεις του κι έπειτα ο απόλυτος επίλογος. Ξαφνικό τηλεκατευθυνόμενο εξωτερικό που χαϊδεύει το τόπι μοναδικά, το στέλνει για ύπνο στην αγκαλιά των διχτυών του Τσεχ, αφήνοντας άναυδους τους ευλογημένους από τον Θεό του ποδοσφαίρου θεατές.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μετρά από εκείνο το βράδυ. Δεν υπάρχει πριν ή μετά, δεν υπάρχει νίκη της Τσέλσι και ήττα της Μπαρτσελόνα, δεν υπάρχει καν το άλλο γκολ που «ζωγράφισαν» τα πόδια του. Μόνο Ροναλντίνιο, ποδόσφαιρο και έρωτας. Μόνο μια από τις κορυφαίες στιγμές αποθέωσης του όμορφου παιχνιδιού και φυσικά η αποθέωση εκείνου. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά εξακολουθούμε να θαυμάζουμε, να απορούμε, να τρελαινόμαστε. Να νιώθουμε τυχεροί που στα δισεκατομμύρια έτη του σύμπαντος εμείς ζήσαμε λίγο από εκείνον. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, εξακολουθούμε να ψάχνουμε αφορμές, όπως αυτό το ποίημα, για να υποκλινόμαστε στον Ροναλντίνιο.