Προσβλητικό για την Μπάγερν να την συγκρίνεις με την Παρί

Αυτά τα δύο παιχνίδια για την φάση των 16 του Champions League θα μπορούσε κανείς να τα χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα που δείχνει το μέγεθος της διαφοράς ανάμεσα σε δύο μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ, τα οποία θεωρητικώς ξεκινούν με τους ίδιους στόχους τη σεζόν. Στα λόγια, η Μπάγερν και η Παρί Σεν Ζερμέν έχουν κοινό όραμα: την απόλυτη επικράτηση στις εσωτερικές διοργανώσεις και την κατάκτηση του Champions League. Η ιστορία δείχνει ότι η μία έχει τον τρόπο να διεκδικεί στην πράξη το ευρωπαϊκό τρόπαιο και συχνά να το κατακτά, σε αντίθεση με την άλλη, η οποία μένει συνήθως στα λόγια και δεν καταφέρνει καν να πάει μακριά.

Το “γιατί το κάνει η Μπάγερν και δεν μπορεί να το κάνει η Παρί;” έγινε ευδιάκριτο στις δύο αναμετρήσεις. Τόσο στο πρώτο ματς όσο και στο δεύτερο ο Γιούλιαν Νάγκελσμαν είχε ετοιμάσει αγωνιστικό πλάνο που αποδείχθηκε πιο αποτελεσματικό από αυτό του Κριστόφ Γκαλτιέ. Και το ίδιο μπορεί να πει κανείς για την στρατηγική του Γερμανού προπονητή, όταν την συγκρίνει με αυτή του Γάλλου προπονητή και στα δύο παιχνίδια. Με άλλα λόγια, η Μπάγερν έδειξε ότι ήξερε καλύτερα τι θέλει να κάνει αλλά και πώς να το κάνει.

Η διαφορά όμως δεν ήταν ευδιάκριτη μόνο στην στρατηγική και την τακτική. Ήταν ολοφάνερη και στην σύγκριση της ομαδικής συμπεριφοράς. Στα καλά και τα κακά της διαστήματα, η Μπάγερν έδειχνε ομάδα. Δηλαδή ο παρατηρητής έβλεπε ομαδικές τακτικές ενέργειες και στις δύο φάσεις παιχνιδιού - είτε αυτές ήταν αποτελεσματικές είτε όχι. Στο πρώτο παιχνίδι η Μπάγερν έδειξε αδυναμία στην ολοκλήρωση των επιθέσεων, αλλά έφτιαξε τις ευκαιρίες για να μεγαλώσει το σκορ και να φύγει με μεγάλη νίκη από το Παρίσι. Στο δεύτερο παιχνίδι βρήκε τον τρόπο να ανασυνταχθεί μετά από ένα μέτριο ημίχρονο και να τιμωρήσει τις αδυναμίες της αντιπάλου της. Στις καλές και τις αδύναμες στιγμές της η Μπάγερν ήταν ομάδα, με ποδοσφαιριστές που έπαιζαν ο ένας για τον άλλο και για την ομάδα, όπως καλά φάνηκε στο highlight της ρεβάνς με την ενέργεια του Ντε Λιχτ για να καλύψει το λάθος του Ζόμερ.

Στην απέναντι πλευρά του τερέν στο Μόναχο εμφανίστηκε μια ομάδα που δεν έδειξε πολλές ιδέες για να δημιουργήσει κλασικές ευκαιρίες. Το ένα της μοτίβο επιθετικής ανάπτυξης ήταν αυτό που όλοι φανταζόμασταν: σημάδευε στην πλάτη της άμυνας της Μπάγερν με την ελπίδα ότι θα “πιάσουν” τα γκάζια του Εμπαπέ και θα φέρουν το γκολ. Κι όταν ο Νάγκελσμαν και οι ποδοσφαιριστές του βρήκαν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά αυτό το μοτίβο ανάπτυξης, στο β’ ημίχρονο η Παρί δεν έδειξε τίποτε άλλο από την καλή συνεννόηση ανάμεσα στον Μέσι και τον Ράμος στις εκτελέσεις κόρνερ.

Με τον Εμπαπέ αποκομμένο από το παιχνίδι, η Παρί είχε ανάγκη να βάλει τον Μέσι στην επιθετική ανάπτυξη και να τον βοηθήσει να συνεισφέρει, αλλά η συμπεριφορά της στη φάση κατοχής της μπάλας δημιουργούσε στον θεατή την αίσθηση ότι αυτή ήταν μια ομάδα που δεν είχε τον τρόπο για να αξιοποιήσει τον Αργεντινό. Μια ομάδα που μάλλον δεν θέλησε ποτέ να δημιουργήσει αγωνιστικό μοντέλο βασισμένο πάνω στον Μέσι, όπως έκανε ο Σκαλόνι με την Αργεντινή.

Κοντά σε όλα τα παραπάνω, η Παρί ήταν μια ομάδα που για ακόμη μια φορά δεν βρήκε το κουράγιο να αφήσει πίσω της ένα γκολ, που δέχθηκε στο 61’ο λεπτό και να ανασυγκροτηθεί προκειμένου να ψάξει τα δύο γκολ που είχε ανάγκη για να φτάσει στην παράταση. Για πολλοστή φορά στην διάρκεια των τελευταίων ετών, η Παρί ήταν μια ομάδα που δεν είχε τον τρόπο για να γίνει ανθεκτική.

Τώρα που έχουμε δει τα δύο παιχνίδια, όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Ανάμεσα σε δύο ομάδες που έχουν την FC Hollywood φήμη, δεν υπάρχει καμία άλλη ομοιότητα, διότι η μία σχεδιάζεται από στελέχη σχετικά με το ποδόσφαιρο και λειτουργεί με ποδοσφαιρική λογική και η άλλη είναι ένα πολυεθνικό brand που δεν έχει βρει τον τρόπο να παίζει κανονικό ποδόσφαιρο στο Champions League.

Αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ και τις φήμες, και οι δύο έφταναν σε αυτά τα ματς με την νοοτροπία ότι η αποτυχία θα οδηγούσε σε αλλαγή προπονητή. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αυτός ήταν ο τρόπος που σκέφτεται η Μπάγερν, θα το έκανε στη σεζόν της δεύτερης ευκαιρίας του σημερινού προπονητή της, τον οποίο είχε εμπιστευθεί στον σχηματισμό του ρόστερ και είχε υποστηρίξει στο κομμάτι της ηγεσίας εντός και εκτός αποδυτηρίων. Στην Παρί Σεν Ζερμέν του παίκτη - μάνατζερ Εμπαπέ, των συνεχόμενων αλλαγών σε προπονητή και τεχνικό διευθυντή και της - διαχρονικά - μηδαμινής υποστήριξης του προπονητή στην ηγεσία του εντός και εκτός αποδυτηρίων, δυσκολεύεσαι πολύ να βρεις λογική.

Θεωρητικά, είναι προσβλητικό για την Μπάγερν να συγκρίνεται με την Παρί. Διότι μπορεί να κοστίζουν, πάνω κάτω, ίδια λεφτά, με όρους εμπορικής αξίας του ρόστερ, σύμφωνα με το Transfermarkt, αλλά δεν είναι κοντά σε κανένα άλλο σημείο σύγκρισης. Όχι μόνο επειδή η Μπάγερν έχει ένα σωρό κούπες με αφτιά και η Παρί δεν έχει καμία, αλλά και επειδή η Μπάγερν είναι πάντα μια ποδοσφαιρική ομάδα, σε καλές και κακές στιγμές, σε αντίθεση με την Παρί που είναι πάντα ένα σύνολο από πασίγνωστους ποδοσφαιριστές αλλά σπανίως καταφέρνει να γίνει ομάδα.