Μοιάζει με ανέκδοτο αλλά είναι αλήθεια ότι η Τσέλσι μεγάλωσε τα αποδυτήρια

Σε σοκάρει να ακούς τον Τιάγκο Σίλβα να δηλώνει εμβρόντητος ότι έζησε, στα 38 του, την διαπλάτυνση των αποδυτηρίων της Τσέλσι προκειμένου να χωρέσουν οι 30+ ποδοσφαιριστές που συνωστίστηκαν στα αποδυτήρια μετά και από τα ψώνια του Ιανουαρίου, όταν το κλαμπ απέκτησε 8 “ενδεκαδάτους” ποδοσφαιριστές - αρκετοί εκ των οποίων δεν χώρεσαν στην λίστα του Champions League. Σε σοκάρει, εσένα τον Έλληνα, διότι ζεις με την εντύπωση ότι αυτά γίνονται μόνο στο ποδόσφαιρο της χώρας σου και όχι στις σοβαρές ποδοσφαιρικές αγορές. Να όμως που γίνεται, όταν ο ιδιοκτήτης δεν έχει σχέση με την επιχείρηση και την αντιμετωπίζει μέχρι εδώ με την νοοτροπία που αντιμετωπίζει ένας επιχειρηματίας την αθλητική ψυχαγωγία ειδικά στις ΗΠΑ.

Ο Τοντ Μπόελι είναι ακόμη ένας που νόμιζε ότι το ποδόσφαιρο είναι μια εύκολη υπόθεση, ακόμη ένας που πίστεψε ότι το ζήτημα μοιάζει με γραμμική εξίσωση: όσο περισσότερα ξοδεύω τόσα περισσότερα θα πετύχω με το κλαμπ. Αμ δε.

Ο Τιάγκο Σίλβα προσπάθησε να εξηγήσει κατανοητά αυτό που ζει αυτό τον καιρό στα αποδυτήρια, στα οποία κατοικούν 15+ ποδοσφαιριστές μεγάλης χρηματιστηριακής αξίας με τον εκνευρισμό και τα υπόλοιπα αρνητικά συναισθήματα που τους γεννά η αγωνιστική απραξία και η αγωνιστική περιθωριοποίηση. Προσπαθούσε να εξηγήσει ότι όποιος και αν είναι και όπως και αν λέγεται ο προπονητής δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά όταν το περιβάλλον έχει τόση γκρίνια και μιζέρια και δεν ευνοεί την ανάδυση των στοιχείων που έχει ανάγκη μια ομάδα - με πρώτο το ομαδικό πνεύμα.

Ο Βραζιλιάνος δεν ήθελε να γίνει πιο σκληρός ή να φέρει τον εαυτό του στη δύσκολη θέση να μιλήσει με ονόματα και γι’ αυτό δεν μίλησε πολύ για το γεγονός ότι σήμερα στα αποδυτήρια της Τσέλσι ζουν ποδοσφαιριστές που τρώνε την ενέργειά τους στην αναζήτηση του τρόπου που θα απεμπλακούν από την Τσέλσι και θα βρουν ένα κλαμπ με καλύτερες αγωνιστικές προοπτικές. Η Τσέλσι επέλεξε να ποντάρει στην δημιουργία και την διαχείριση συναισθημάτων από έναν προπονητή που συνδέεται συναισθηματικά με το κλαμπ - τον Φρανκ Λάμπαρτ. Πώς να το πετύχει όμως αυτό ο Λάμπαρντ με ποδοσφαιριστές που δεν θέλουν να είναι εκεί την επόμενη σεζόν; Ή πώς να τους δημιουργήσει την νοοτροπία ότι πρέπει να παίξουν για να αποδείξουν ότι τους αξίζει να έχουν μια θέση στο ρόστερ της επόμενης σεζόν όταν αυτοί δεν θέλουν να είναι εκεί και δουλεύουν ήδη με τους ατζέντηδές τους προκειμένου να μην τους βρει εκεί η επόμενη σεζόν; Πώς να βρει και να δημιουργήσει παράγοντες παρακίνησης ένας προπονητής σε αυτό το γκρουπ ποδοσφαιριστών στην δεδομένη κατάσταση τη δεδομένη στιγμή;

Σε διάστημα μικρότερο του ενός ημερολογιακού έτους ο Μπόελι έχει καταφέρει να συρρικνώσει τόσο την δυναμική της Τσέλσι που αυτή μοιάζει να μετατρέπεται σήμερα σε νεκροταφείο φιλόδοξων ποδοσφαιριστών. H Τσέλσι, η οποία δεν έχει συμπληρώσει 2ετία από τη στιγμή που κατέκτησε το Champions League, βρίσκεται σήμερα στην 11η θέση της Premier League κι ενώ είναι αυτή που ξόδεψε τον Ιανουάριο όσα δεν ξόδεψαν όλες μαζί όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες των υπολοίπων μεγάλων πρωταθλημάτων.

Ένας πρωτάρης δημιουργεί μια εξαίρεση, θα σκεφτεί κανείς. Έρχεται όμως το νέο παράδειγμα που δημιουργεί αυτές τις μέρες η Μπάγερν, η οποία φτάνει να αμφισβητεί και την διοίκησή της και να σκέφτεται να αλλάξει αυτόν που εδώ και χρόνια προετοίμαζε για διοικητή, τον Όλιβερ Καν, για να αποδείξει ότι στο ποδόσφαιρο γίνεται να την πατήσουν και οι πιο έμπειροι, και αυτοί που κατέχουν την γνώση και την εμπειρία όταν υπερεκτιμήσουν τις δυνατότητές τους.

Το ποδόσφαιρο, ως επιχειρηματικό πεδίο, τιμωρεί πολύ σκληρά τους “πονηρούς” και τους “ξερόλες”. Ίσως μια από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες που έχω ζήσει είναι αυτή που δημιούργησε ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ Γιώργος Σαρρής μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. “Σιγά που χρειάζομαι τον Σάντος για να πάει η Εθνική στο Euro 2016”, είπε ο πονηρός όταν αποφάσισε να αφήσει τον Πορτογάλο προπονητή να φύγει και έριξε μια ζαριά με τον Κλαούντιο Ρανιέρι επειδή ήξερε ιταλικά. Και τώρα όλοι εμείς ζούμε με τον τρόμο ότι μπορεί να συμπληρωθεί 10ετία από την τελευταία φορά που η Εθνική έφτασε στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης.