Στον τελικό έφτασε η πιο έτοιμη ιταλική ομάδα

Όταν μαθαίναμε πώς σχηματιζόταν ο δρόμος των ομάδων του Champions League προς τον τελικό της Κωνσταντινούπολης και κάναμε την υπόθεση ότι μια ιταλική ομάδα θα έφτανε μέχρι εκεί, ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που “έβλεπαν” τη Νάπολι. Ίσως με θάμπωνε η δυναμική που είχε αναπτύξει στο ιταλικό πρωτάθλημα και στους πρώτους γύρους του Champions League μέχρι την προημιτελική φάση. Εκείνον τον καιρό η Νάπολι είχε “αναγκάσει” τον Πεπ Γκουαρδιόλα να την χειροκροτήσει ως την ομάδα που παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη και να την βάλει ανάμεσα στα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Ο καιρός έδειξε, ή πιο σωστά επιβεβαίωσε ότι η ομάδα που έφτιαξε ο Λουτσιάνο Σπαλέτι δεν είχε ωριμάσει τόσο και τόσο γρήγορα που να είναι ικανή να διαχειρίζεται και να ελέγχει τα συναισθήματά της στην προημιτελική φάση του Champions League. Στο ίδιο διάστημα χρόνου, όπως και κατά την ημιτελική φάση καταλάβαμε ότι η πιο ώριμη ιταλική ομάδα και αυτή που έχει μεγαλύτερη προσωπικότητα ώστε να διαχειριστεί καλά τον εαυτό της και τις καταστάσεις παιχνιδιού ήταν η Ίντερ του Σιμόνε Ιντζάγκι.

Στον τελικό του Champions League καταφθάνει η πιο “ψημένη” ιταλική ομάδα και αυτή που διαθέτει στο τερέν τους περισσότερους ώριμους ποδοσφαιριστές που έχουν μεγάλες παραστάσεις. Η Ίντερ διαχειρίστηκε με μεγαλύτερη ωριμότητα από την Μίλαν τα όσα συνέβησαν και στους δύο αγώνες της ημιτελικής φάσης. Τόσο το γκρουπ των ποδοσφαιριστών όσο και ο προπονητής.

Μολονότι νεότερος βιολογικά, ο Ιντσάγκι διαχειρίστηκε καλύτερα από τον Στέφανο Πιόλι τους ημιτελικούς. Είχε προετοιμάσει καλύτερα την ομάδα του ψυχολογικά και πνευματικά για το πρώτο παιχνίδι. Και την καθοδήγησε καλά, τόσο σε νοοτροπία όσο και τακτικά προκειμένου αυτή να αντιμετωπίσει την αντεπίθεση της Μίλαν στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου αγώνα και να κρατήσει μια νίκη που της έδινε σαφές προβάδισμα, το οποίο θα ήταν μεγαλύτερο αν οι εκτελεστές της Ίντερ ήταν πιο εύστοχοι στον πρώτο αγώνα.

Ο Ιντσάγκι έκανε πολύ καλή δουλειά και στη ρεβάνς, απέναντι σε μια Μίλαν που κατάφερε τούτη τη φορά να μπει στην ψυχολογία του παιχνιδιού και να παίξει με ένταση, πάθος και αποφασιστικότητα. Η Ίντερ αποδείχθηκε έτοιμη να διαχειριστεί την κατάσταση τόσο στο κομμάτι της αγωνιστικής νοοτροπίας και της ψυχολογίας όσο και στο τακτικό κομμάτι. Ο προπονητής έκανε μια τακτική προσαρμογή στο αμυντικό κομμάτι για να περιορίσει τον Ράφαελ Λεάο, βάζοντας πάνω του τον Ντούμφρις, ο οποίος ακολουθούσε τις κινήσεις του Πορτογάλου προς τον κεντρικό άξονα, και η ομάδα του αποδείχθηκε καλά προετοιμασμένη για να εκτελέσει το πλάνο. Ο Ντούμφρις συνεργάστηκε πολύ καλά με τον Νταρμιάν και τον Μπαρέλα και οι τρεις τους κατάφερναν να αλλάζουν στον σωστό χρόνο τα μαρκαρίσματα και τις θέσεις στην τοποθέτησή τους ώστε αφενός να αφήσουν εκτός ματς τον Λεάο και αφετέρου να μην αφήσουν χώρους για να επιτεθούν ο Τεό Ερνάντεζ και ο Τονάλι. Οι παίκτες της Μίλαν βρήκαν πολύ λίγες στιγμές υπεροχής και κάπως έτσι δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν κλασικές ευκαιρίες για γκολ.

Όπως αυτοί που ορίζουν τις αποδόσεις στις στοιχηματικές εταιρείες, έτσι και η πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων αντιλαμβάνεται την Ίντερ ως μεγάλο αουτσάιντερ στον τελικό, ανεξάρτητα από το όνομα της αντιπάλου της. Είναι όμως αντικειμενική η διαπίστωση ότι στον τελικό από αυτό το μονοπάτι έφτασε η πιο ώριμη ομάδα. Και επειδή ο προπονητής της είναι ικανός και στο ρόστερ της κυκλοφορούν ποδοσφαιριστές με την προσωπικότητα και την ποιότητα για να γίνουν αποφασιστικοί, αν η Ίντερ φτάσει στον τελικό με την σημερινή αγωνιστική δυναμική της, προφανώς και μπορεί να πιστεύει για τον εαυτό της ότι “γίνεται”.