Το ηφαίστειο του Γκουαρδιόλα και το τέλος εποχής τριών θρύλων της Ρεάλ

• Το ηφαίστειο Eyjafjallajökull
• Τέλος εποχής για Καρλέτο και τρεις θρύλους

Στα σχεδόν τριάντα χρόνια δουλειάς (πως περνάνε τα ρημάδια…), η πιο ξεχωριστή στιγμή θα μπορούσε να είναι η συνέντευξη του Ροναλντίνιο στη Μύκονο όπου πήγαμε με ελικόπτερο (!), η συνέντευξη του Ριβάλντο όταν έπαιζε στη Μπαρτσελόνα και είχε πάρει την «Χρυσή Μπάλα» και μιλούσε για τον φίλο του τον Ζιοβάνι ή οι μεγάλες διοργανώσεις και οι τελικοί (με κορυφαίο αυτόν του Μουντιάλ του 2010) που είχα την τύχη να ζήσω από κοντά.

Και όμως, αυτή που με γέμισε περισσότερο ήταν η πεντάμηνη παρουσία μου στην Κέρκυρα ως μεταφραστής του εξαίρετου προπονητή Χάβι Γκράθια (πρόσφατα απολύθηκε άδικα και άκομψα από τη Λιντς), όπου είχα την ευκαιρία να ζήσω τα πράγματα εκ των έσω (βιβλίο γράφω…) και να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους.

Μεταξύ αυτών, ο Μάριο Γκαλίνοβιτς ο οποίος, στα 35 του χρόνια, πρόσφερε την εμπειρία και προσωπικότητά του στη νησιωτική ομάδα, ύστερα από μια «γεμάτη» θητεία στον Παναθηναϊκό, όπου βίωσε από μέσα τι σημαίνουν οι Champions League βραδιές.

Σε μια από τις πιο περίεργες από αυτές που του έτυχαν να ζήσει, στις 2 Νοεμβρίου του 2005, ο Κροάτης τερματοφύλακας ένιωθε (και πιθανότατα έχει δίκιο) πως έκανε το ματς της ζωής του, αλλά παρ’ όλα αυτά δέχθηκε πέντε γκολ.

Την βραδιά που ένας πιτσιρικάς ονόματι Λιονέλ Μέσι πέτυχε το πρώτο από τα 129 γκολ του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο και του Σαμουέλ Ετό (χατ – τρικ) «κατάπινε» με 5-0 το Τριφύλλι του Αλμπέρτο Μαλεζάνι, ένα βαρύτατο σκορ που, αν δεν ήταν ο Γκαλίνοβιτς με τις αποκρούσεις του, θα μπορούσε να είναι (χωρίς υπερβολή) μέχρι και διπλάσιο.

«Φίλε, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την βραδιά» μου είπε μια από τις φορές που προσφέρθηκε και με γύρισε με το αυτοκίνητό του στο σπίτι (δεν οδηγώ). Ένα παρόμοιο γλυκόπικρο συναίσθημα που πιθανότατα να διακατείχε το βράδυ της Τετάρτης (17/05) τον Τιμπό Κουρτουά, ο οποίος με τρεις απίθανες αποκρούσεις αρνήθηκε το γκολ στον Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ, ήταν συγκλονιστικός παρ’ ότι τραυματίας στον τρικέφαλο, αλλά δεν μπόρεσε να σταματήσει το «τρενό» της Μάντσεστερ Σίτι, με το σκορ (4-0) να μοιάζει έως και κολακευτικό για την Ρεάλ Μαδρίτης…

Το ηφαίστειο Eyjafjallajökull

Πως μπορεί ένα ηφαίστειο στην Ισλανδία να κρίνει μια σεζόν στο Champions League; Και όμως, συνέβη. Τον Απρίλιο του 2010, το ηφαίστειο με το όνομα – γλωσσοδέτη (Eyjafjallajökull) ξύπνησε, γέμισε στάχτη τον ουρανό της Ευρώπης και, για αρκετές ημέρες, δεν επέτρεψε σε πολλά αεροπλάνα να απογειωθούν.

Ένα από αυτά ήταν το αεροσκάφος που επρόκειτο να μεταφέρει την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα στο Μιλάνο, για τον πρώτο ημιτελικό του Champions League με την Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο.

Η UEFA δεν προχώρησε σε αναβολή του αγώνα, η ομάδα διέσχισε χίλια χιλιόμετρα με πούλμαν, η κούραση έπληξε την κορυφαία Μπάρτσα όλων των εποχών, η Ίντερ με ανατροπή (και γκολ οφσάιντ) νίκησε με 3-1 και έβαλε τις βάσεις για πρόκριση στον τελικό του «Σαντιάγο Μπερναμπέου», όπου νίκησε την Μπάγερν Μονάχου και κατέκτησε το τρεμπλ.

13 χρόνια αργότερα, οι Νερατζούρι επιστρέφουν σε τελικό, αλλά φτάνει στο μεγάλο ραντεβού και ο Πεπ, ο οποίος νιώθει ότι ήρθε η ώρα για να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς, όπως έκανε με την Ρεάλ, μετά το περυσινό στραπάτσο στα ημιτελικά.

«Μετά τον περυσινό αποκλεισμό, νιώθαμε ότι είχαμε έναν πονόκοιλο σχετικά με την Ρεάλ» είπε χαρακτηριστικά ο Καταλανός, η φωτογραφία του οποίου με τα τέσσερα δάχτυλα δίπλα στον στενό του κύκλο καταδεικνύει πόσο πολύ ήθελε αυτή την πρόκριση.

Το περυσινό κάζο έκανε σοφότερο τον Γκουαρδιόλα, τον έκανε να καταλάβει ότι και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, χωρίς βεβαίως να χάνει την ουσία του. Στο πρώτο εφιαλτικό για την Ρεάλ 25λεπτο στο «Έτιχαντ», η Σίτι είχε 245 πάσες και η Βασίλισσα… 25, ήτοι μια πάσα ανά λεπτό!

Το πρώτο ημίχρονο, το οποίο έληξε «μόνο» 2-0, είχε 72% κατοχή της μπάλας (περιορίστηκε στο 60% στο φινάλε) και, συνολικά, 16 τελικές έναντι επτά της Ρεάλ, αλλά και 618 πάσες, έναντι 418 των Μαδριλένων.

Ο Γκουαρδιόλα έχει προσθέσει στην βασική του ιδέα τον απαραίτητο κυνισμό, όπως αυτός εμφανίστηκε στο πρώτο μισό του δεύτερου ημιχρόνου, όταν η Σίτι ήλεγχε ούσα καλά κλεισμένη και πιο συντηρητική, αλλά ψάχνοντας ανά πάσα στιγμή τα κενά που θα της άφηνε η αντίπαλός της.

Σύμφωνοι, επί Πεπ οι Άραβες έχουν δώσει δύο δισεκατομμύρια ευρώ σε μεταγραφές. Επί Πεπ, όμως, ο Κάιλ Γουόκερ είναι ένα πολύ αξιόπιστο μπακ που εκμηδένισε τον πιο καθοριστικό παίκτη της Ρεάλ (Βινίσιους Ζούνιορ), ο Τζον Στόουνς βρήκε έναν πολύτιμο ρόλο ως στόπερ – χαφ, ο Ρόδρι είναι αυτή την στιγμή ο κορυφαίος μέσος στον κόσμο (και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λουίς Ενρίκε τον χρησιμοποιούσε ως στόπερ στο Μουντιάλ…), ο Τζακ Γκρίλις έχει εξελιχθεί σε έναν «εργάτη πολυτελείας» (έκανε ματσάρα), ο Κέβιν Ντε Μπρόινε ο πιο ολοκληρωμένος μεσοεπιθετικός στον πλανήτη, ο Μπερνάρντο Σίλβα ένα ιδανικό γρανάζι στη μηχανή και ο Χάαλαντ δουλεύει φουλ για την ομάδα, η οποία προκρίθηκε με εμφατικό τρόπο, παρ’ ότι ο Νορβηγός γκολτζής δεν σκόραρε ούτε μια φορά στα ημιτελικά.

Δεν πειράζει, ενδεχομένως να το κάνει στον τελικό της 10ης Ιουνίου στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Γκουαρδιόλα που έγινε μόλις ο τρίτος προπονητής με εκατό νίκες στη διοργάνωση (μετά τις 107 του Κάρλο Αντσελότι και τις 102 του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον), αξίζει να προσθέσει τρίτο αστέρι στην Champions συλλογή του, μετά τα δύο (μακρινά) με τη Μπαρτσελόνα (2009 και 2011).

Τέλος εποχής για Καρλέτο και τρεις θρύλους

Και η Ρεάλ Μαδρίτης; Όπως συνέβη στο πρώτο ματς, ο Κάρλο Αντσελότι πόνταρε στο να περιμένει την Σίτι, κάτι που του βγήκε στο «Μπερναμπέου», αλλά χάρη στην γκολάρα του Βινίσιους Ζούνιορ, η οποία άλλαξε το μομέντουμ υπέρ της Ρεάλ.

Ο Ιταλός άφησε έξω έναν Αντόνιο Ρούντιγκερ που είχε «σβήσει» τον Χάαλαντ και επέλεξε τον ντεφορμέ εσχάτως Έντερ Μιλιτάο (τραγικός στην ρεβάνς…) και, όταν έκανε τις αλλαγές, ήταν πλέον πολύ αργά.

Στο «Έτιχαντ», η Βασίλισσα δεν… εμφανίστηκε παρά μόνο με δύο σουτ εκτός περιοχής και η αποκαθήλωσή της πιθανότατα σήμανε πως ήρθε το τέλος εποχής για τον προπονητή, αλλά και για τρεις ζωντανούς θρύλους της ομάδας.

Ο Καρλέτο, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ανησυχεί για την δουλειά του και θεωρεί (πιθανότατα ορθά) πως με αυτή έχει κερδίσει την παραμονή του, επιβεβαίωσε και στη δεύτερη θητεία του στη Ρεάλ ότι στη δεύτερη σεζόν η ομάδα του δεν τα πάει όσο καλά στην πρώτη.

Μετά την πρόσφατη κατάκτηση του Κυπέλλου, ο πρόεδρος Φλορεντίνο Πέρεθ προανήγγειλε ουσιαστικά την παραμονή του Ιταλού, αλλά πιθανότατα δεν υπολόγιζε στην τεσσάρα, η οποία αναμφίβολα πλήγωσε το γόητρο της 14 φορές Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Η βραζιλιάνικη συνομοσπονδία περιμένει με ανοιχτές αγκάλες τον «Καρλέτο» και ίσως ήρθε η ώρα (του) να κάνει το βήμα προς τις εθνικές ομάδες και τον (πιο άνετο) ρόλο του εκλέκτορα, ύστερα από την ισοφάριση της πιο βαριάς του ήττας, κατά (τραγική) σύμπτωση την ημέρα που έγινε ο προπονητής με τα περισσότερα παιχνίδια στην διοργάνωση (191).

Στον αγωνιστικό χώρο του «Έτιχαντ», όμως, φάνηκε ότι τρεις παίκτες που έπαιξαν κομβικό ρόλο στην κυριαρχία της Ρεάλ στη διοργάνωση, αρχίζουν να βλέπουν το λυκόφως να πλησιάζει. Ο Τόνι Κρόος (33 ετών) δεν είναι πλέον όσο επιδραστικός ήταν, ο Λούκα Μόντριτς (37 ετών) ήταν απρόσμενα απογοητευτικός με πολλές λανθασμένες μεταβιβάσεις, ενώ ο Καρίμ Μπενζεμά (35 ετών) ήταν σχεδόν άφαντος, ολοκληρώνοντας με τον χειρότερο τρόπο μια πολύ μέτρια σεζόν, ειδικά αν την συγκρίνει κανείς με το περυσινό έπος, το οποίο και του χάρισε την «Χρυσή Μπάλα».

Ο Κρόος είπε ότι ακούει για τέλος εποχής στη Ρεάλ από το 2019, αλλά αυτή η ομάδα απέδειξε σε όσους την είχαν τελειωμένη ότι έκαναν λάθος. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όμως, η σκυτάλη πρέπει να περάσει πλέον στους Καμαβινγκά, Βινίσιους, Ροντρίγκο, πλαισιωμένους πιθανότατα από τον Τζουντ Μπέλινγκχαμ, αν και καθίσταται ξεκάθαρο πως η ομάδα χρειάζεται δύο ακραίους μπακ (δεξιά – αριστερά) πρώτης γραμμής και έναν σέντερ φορ που θα μπορεί να διαδεχθεί τον Μπενζεμά και να αντέξει την βαρύτατη κληρονομιά που αφήνει ο Γάλλος επιθετικός...