Του πήρε 6,5 χρόνια για να κάνει την Σίτι να παθιαστεί με το Champions League

Αυτό που είδαμε στο τερέν του Etihad Stadium το βράδυ της Τετάρτης, ειδικά κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, ήταν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της Μάντσεστερ Σίτι στο Champions League στα χρόνια του Πεπ Γκουαρδιόλα. Οταν δίπλα στην εικόνα του παιχνιδιού βάζεις το ποιοι ήταν οι αντίπαλοι, με άνεση φτάνεις στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για την εμφάνιση με την μεγαλύτερη έμφαση στην σημασία που δίνει ο σύλλογος στο Champions League. Και στην πραγματικότητα εκεί είναι που κρύβεται όλη η εξήγηση για την εμφάνιση: του πήρε περίπου 6,5 χρόνια του Γκουαρδιόλα για να καταφέρει να πείσει την ευρύτερη κοινωνία της Σίτι, από τους εργαζόμενους στο κλαμπ μέχρι τον τελευταίο θαμώνα του Etihad ότι πρέπει να δώσουν την ψυχή τους και για το Champions League και όχι μόνο για την Premier League.

Τα υπόλοιπα στοιχεία ήταν και πριν εκεί, και ίσως να μην ήταν αυτός, της νοοτροπίας, ο κρίσιμος παράγοντας που της έλειψε της Σίτι όταν έχασε το τρόπαιο στον τελικό από την Τσέλσι ή όταν αποκλείστηκε - πέρσι - στην παράταση από την Ρεάλ. Το βράδυ της Τετάρτης όμως ήταν η πρώτη φορά που το Etihad “έκαιγε” στο Champions League, και μάλλον η πρώτη φορά που ο Πεπ Γκουαρδιόλα βάδισε στα χνάρια του Ντιέγκο Σιμεόνε και επιχείρησε να δημιουργήσει ή να προκαλέσει τα έντονα συναισθήματα της κερκίδας προκειμένου αυτά να μεταδοθούν στην ομάδα του και να την οδηγήσουν στην πιο “ψυχωμένη” εμφάνιση που έχει κάνει στην διοργάνωση.

Κουβεντιάζοντας πέρσι τέτοιο καιρό στο Λονδίνο με Άγγλους συναδέλφους μου που παρακολουθούν από πιο κοντά την εξέλιξη του έργου του Γκουαρδιόλα στη Σίτι είχα μείνει με την εντύπωση ότι η κυρίαρχη αντίληψη ήταν πως ο Πεπ θα “τα παρατούσε” αν δεν τα κατάφερνε και στην διάρκεια της φετινής σεζόν. Μάλιστα γι’ αυτό αρκετοί προέβλεπαν ότι δεν θα βιαζόταν να επεκτείνει το συμβόλαιό του με την Σίτι προτού δει την έκβαση της φετινής προσπάθειας για την κατάκτηση αυτού του τροπαίου. Γι’ αυτό και δημιούργησε μια έκπληξη η επιλογή που έκανε, τον περασμένο Νοέμβριο, να συμφωνήσει στην επέκταση του συμβολαίου του μέχρι το 2025.

Δεν μου είναι εύκολο να εξηγήσω για ποιο λόγο συμφώνησε από τον Νοέμβριο για νέο συμβόλαιο. Τα όσα έχω ακούσει και διαβάσει στην διάρκεια των τελευταίων μηνών όμως με είχαν πείσει ότι ο Γκουαρδιόλα δούλεψε πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι και πέρασε από πολλά στάδια μιας προσπάθειας να φιλοσοφήσει την περιπέτεια του στο Champions League. Εξού και οι δηλώσεις περί Μάικλ Τζόρνταν, τίτλων και ορισμού της επιτυχίας και της αποτυχίας. Όσα έκανε φαίνεται ότι τον βοήθησαν για να καταφέρει να φέρει τον εαυτό του στην θέση να ισορροπήσει ψυχολογικά και να καθοδηγήσει αποτελεσματικά, ψυχικά και πνευματικά, τους ποδοσφαιριστές του στην διαδικασία της προετοιμασίας για την ρεβάνς με την Ρεάλ. Και πέτυχε το ίδιο καλά και στην προσπάθειά του να πωρώσει την κοινωνία των οπαδών της Σίτι που είναι θαμώνες του Etihad με το Champions League. Τέτοιο “καμίνι” το Etihad δεν ήταν ποτέ στο Champions League.

“Μην ανησυχείτε, δεν θα το ρίξω στο over thinking αύριο”, είπε αστειευόμενος, απευθυνόμενος προς τους δημοσιογράφους κατά την διάρκεια της συνέντευξης Τύπου την προηγουμενη της ρεβάνς. Και ήταν συνεπής. Τούτη τη φορά δεν το υπερανέλυσε τακτικά, δεν ετοίμασε ένα σύνθετο σχέδιο που λανσάρει για πρώτη φορά, δεν “έπαιξε” με την γεωμετρία της τοποθέτησης των ποδοσφαιριστών του στο τερέν ούτε με τους ρόλους που τους ανέθεσε. Τούτη τη φορά φαίνεται ότι “έκαψε” το μυαλό του με το ψυχολογικό κομμάτι και αυτό της αγωνιστικής νοοτροπίας.

Κοιτάζοντάς το από απόσταση, είναι πιθανό να πεις ότι του πήρε πολλά χρόνια και πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται και συμπεριφέρεται στο Champions League ένας σύλλογος. Όπως και αν το δεις όμως, αν το βράδυ της 10ης Ιουνίου τον βρει με την κούπα με τα μεγάλα αφτιά στα χέρια και το πούρο στο στόμα, ο Γκουαρδιόλα θα είναι κάποιος που θα μπορεί να καυχιέται ότι άλλαξε την ιστορία ενός συλλόγου.

“City, City, the best team in the land, in all the world”. Αυτό ήταν μέχρι τώρα ένα σύνθημα που τραγουδούσαν οι οπαδοί της Σίτι από τον καιρό των χαμηλότερων κατηγοριών. Τα έδιναν όλα στο “η καλύτερη ομάδα στη χώρα” κομμάτι, και η φωνή χαμήλωνε στο “σε όλον τον κόσμο” κομμάτι του στίχου, διότι και οι ίδιοι αμφέβαλαν. Στη λήξη του αγώνα με την Ρεάλ ήταν η πρώτη φορά που αυτό το σύνθημα είχε την ίδια ένταση σε όλα τα κομμάτια των στίχων. Διότι αυτή είναι η πρώτη φορά που όλοι πιστεύουν ότι η Σίτι θα αποκτήσει το τεκμήριο, το τρόπαιο του Champions League. Αν τα καταφέρει, η Σίτι θα έχει οριστικά αλλάξει μέγεθος. Αν πάλι το χάσει και τούτη τη φορά, ο Γκουαρδιόλα θα χρειαστεί να ανοίξει έναν νέο κύκλο ενδοσκόπησης και ψυχοπνευματικής διαχείρισης μιας μεγάλης αποτυχίας.