Τελικός Champions League: Μια εμπειρία σαν... παιχνίδι PlayStation!

• Ένα pregame τεσσάρων εβδομάδων
• Πτήση παρέα με τον Άγιο Βασίλη
• Νηνεμία πριν την καταιγίδα
• Η Πόλη που τρελαίνει τα GPS
• Χαντάκια, ανηφόρες και κατσίκια
• Stairway to heaven
• Η μελωδία της ευτυχίας

Δεν μου αρέσει να γράφω σε πρώτο ενικό, ούτε να προβάλω μια προσωπική εμπειρία γύρω από ένα τόσο μεγάλο event, όπως είναι ένας τελικός Champions League. Ωστόσο, εδώ θα κάνω μια εξαίρεση, διότι ήταν ένα αρκετά σουρεαλιστικό διήμερο, δομημένο με ωραία ποδοσφαιρική… μερακλοσύνη, ταλαιπωρία, αλλά και εξαιρετικές συνθήκες, που έγιναν πραγματικότητα χάρη στην ομάδα του PlayStation. Μέχρι και για χαμάμ πήγαμε!

Ένα pregame τεσσάρων εβδομάδων

Το δικό μου pregame του τελικού άρχισε έναν μήνα πριν τη σέντρα, όταν, μία μέρα μετά την τιμητική πρόσκληση από το PlayStation, τον επίσημο χορηγό του Champions League, να παρακολουθήσουμε μαζί το ματς, χωρίς να είναι ακόμα γνωστοί οι φιναλίστ, κληρονόμησα ένα κάταγμα έξω σφυρού στον δεξιό αστράγαλο. Ο Δρ. Χρήστος Μηλαράς από το «Ερρίκος Ντυνάν» έγινε άμεσα σύμμαχος και σχεδίασε τη θεραπεία με τέτοιον τρόπο, ώστε να καταφέρω να κάνω το ταξίδι για την Κωνσταντινούπολη. Τον γυψονάρθηκα διαδέχθηκε η ορθοπεδική μπότα και την ορθοπεδική μπότα το aircast, μια μέρα πριν την πτήση. Ο γιατρός έκανε εξαιρετικό προαγραμματισμό, άναψε το πράσινο φως (όχι ότι αν δεν το άναβε θα γινόταν κάτι διαφορετικό) και όλοι ο δρόμοι οδηγούσαν στην Κωνσταντινούπολη.

Οι δύο πατερίτσες έγιναν μία και εδώ οφείλω να γράψω για την εκπληκτική συμπεριφορά των ανθρώπων που εργάζονται στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», οι οποίοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, τόσο στο αναχώρηση όσο και στην επιστροφή, βλέποντας έναν τύπο να ταξιδεύει με ένα backpack στην πλάτη και μια πατερίτσα στο χέρι.

Πτήση παρέα με τον Άγιο Βασίλη

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, όπως και η... τρελή μέρα. Δίπλα μου στο αεροπλάνο κάθισε ο Άγιος Βασίλης. Ναι, ένας πραγματικός Άγιος Βασίλης. Τον είχα δει στον έλεγχο ότι μοίραζε καρτούλες και κατά τη διάρκεια της πτήσης, πιάσαμε την κουβέντα. Ο Τζορτζ Κάμπελ, γνωστός κι ως North Texas Santa, αποφάσισε να ακολουθήσει αυτή την πορεία μετά από 40 χρόνια επιτυχημένης καριέρας στο Marketing. Παράλληλα, συνεχίζει να ασχολείται με το creative κομμάτι σε κάποιες καμπάνιες, ενώ διαθέτει και εξαιρετικό ταλέντο στη σκιτσογραφία, καθώς πρόλαβε μέχρι να φτάσουμε να αποτυπώσει στο χαρτί ένα ελληνικό κυκλαδίτικο εκκλησάκι.

Ο Σάντα Τζορτζ έχει εμφανιστεί σε video στο YouTube που μετρά 40 εκατομμύρια views, έχει παίξει σε ταινία του Netflix κι έχει γράψει το δικό του βιβλίο για την ιστορία του Άγιου Βασίλη ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα ήταν για διακοπές και η Κωνσταντινούπολη αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό του, πριν επιστρέψει στο Τέξας, ωστόσο πρόλαβε να ζήσει μια πολύ ωραία ποδοσφαιρική ιστορία στην Ευρώπη. Πριν την Αθήνα, ταξίδεψε στη Νάπολι και βρέθηκε καταμεσής του χαμού για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Οι παρτενοπέι του έκαναν «ντου», τον τύλιξαν με μια σημαία της Νάπολι και τον σήκωσαν ψηλά, θεωρώντας την επίσκεψή του στην πόλη τους ως σημάδι μιας ανώτερης δύναμης! Καλοκαιρινή συνάντηση με έναν Άγιο Βασίλη, λοιπόν, πριν τον τελικό!

Νηνεμία πριν την καταιγίδα

Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, η πτήση έγινε τη μέρα του τελικού, οπότε έχασα το event στο PlayStation House στο οποίο ο Γιώργος Λέντζας έκανε διαγωνισμό αμπαλοσύνης με τον Μίκαελ Εσιέν. Θα ήταν κι αυτό ένα ωραίο θέαμα. Το event ήταν σούπερ, πάντως, με πάρα πολλά ποδοσφαιρικά activations, όπως η μέτρηση του άλματός σου και η σύγκριση με παίκτες που παίζουν Champions League και φυσικά... gaming, με όλα τα παιχνίδια που έχουν γίνει συνώνυμο του PlayStation και αποτελούν αγαπημένη συνήθεια των εκατομμυρίων πιστών του!

Η ομάδα του PlayStation είχε φροντίσει προκειμένου η συνολική εμπειρία μας να εκτοξευτεί, έχοντας σχεδιάσει όλη την εκδρομή και δίνοντας προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ξεκινήσαμε με ένα εξαιρετικό γεύμα στο εστιατόριο του Salt Bae, στο οποίο είδαμε πολύ όμορφες στιγμές με τους οπαδούς της Μάντσεστερ Σίτι και της Ίντερ. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για λίγη ώρα, πριν φύγουμε με το ανετότατο βανάκι για το γήπεδο. Η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί για τις 17.45, με το ματς να ξεκινά στις 22:00. Γνωρίζαμε ότι θα έχει κίνηση, ωστόσο υπολογίζαμε ότι ο χρόνος ήταν αρκετός για να περιπλανηθούμε και λίγο στα πέριξ του γηπέδου, να πάρουμε κάποια αναμνηστικά του τελικού κ.ο.κ. Η πρώτη «πίστα», λοιπόν, είχε ξεκινήσει. Καταλάβαμε, ωστόσο, ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Η Πόλη που τρελαίνει τα GPS

Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί σε αυτοκίνητο στην Κωνσταντινούπολη. Αρκεί να σας πω ότι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναγκρινιάξω για την κίνηση στην Αθήνα. Κούτσα-κούτσα (no pun intented), καταφέραμε να βγούμε από το κέντρο και έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου, μπλέξαμε σε ένα ατελείωτο χάος. Αυτοκίνητα έφευγαν από δω κι από κει, σταματούσαν μέσα στη μέση του δρόμου, έκαναν αναστροφές. Κανένα απολύτως σχέδιο για τη διαχείριση του κόσμου που είχε επιβαρύνει ένα οδικό δίκτυο, το οποίο ήδη βρισκόταν στα κόκκινα. Αστυνομία μόνο για δείγμα και μια φαεινή ιδέα μπλοκαρίσματος του βασικού δρόμου για να αποσυμφορηθεί λίγο η κίνηση σε έναν κόμβο, η οποία κατάφερε να αυξήσει τις ουρές χιλιομέτρων στον ίδιο τον βασικό δρόμο.

Ο κόσμος κατεβαίνει απο τα αυτοκίνητα και πηγαίνει με τα πόδια στον τελικό του #ChampionsLeague pic.twitter.com/wgid0rv6j5

— Thanos Sarris (@ThanSarr) June 12, 2023

Κοιτούσαμε τους χάρτες στο κινητό μας με αγωνία και το GPS, εκεί που έλεγε ότι σε 30 λεπτά θα φτάσουμε, ξαφνικά πήγαινε τον χρόνο στα 50. Έπεφτε πάλι στα 30, μετά πήγαινε ξανά στα 40. Από κάπου στα δεξιά μας φαίνονταν κάτι μαύροι καπνοί να γεμίζουν τον ουρανό, ενώ αργότερα μάθαμε ότι είχε ξεσπάσει και μια πυρκαγιά κάπου στην πόλη, που έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Οι ταξιδιώτες των δύο ομάδων δεν «μασούσαν», πηδούσαν από τα ταξί και τα transfer cars εν κινήσει για να το κόψουν με τα πόδια, προκειμένου να μην χάσουν το ματς. Η ιδέα ξεκίνησε να γυρίζει γύρω από το δικό μας μυαλό και όσο η απόσταση μειωνόταν χωρίς να μειώνεται ο χρόνος άφιξης, ωρίμασε. «Πάμε;». Πάμε! Η νέα «πίστα» βρισκόταν μπροστά μας. Το GPS έγραφε περίπου 5 χιλιόμετρα, ωστόσο τελικά ήταν λιγότερο.

Χαντάκια, ανηφόρες και κατσίκια

Το γήπεδο βρισκόταν κάπου στα δεξιά μας, ωστόσο δεν μπορούσαμε να πάμε απευθείας να το συναντήσουμε. Έπρεπε να κάνουμε έναν γύρο, μαζί με εκατοντάδες ακόμα απηυδισμένους οπαδούς που το είχαν ρίξει στο περπάτημα. Όταν ξαναβγήκαμε στον δρόμο που οδηγούσε στο Ατατούρκ, η απόσταση μειώθηκε ξαφνικά και αναθαρρήσαμε. Έσφιξα την πατερίτσα στην αριστερή αγκαλιά και ξεκινήσαμε. Κατηφόρα, ανηφόρα που έκανε τα τσιμπήματα στη γάμπα να ξεκινήσουν και στη συνέχεια οι προβολείς φάνηκαν στον ορίζοντα. Αριστερά, κάτω από τον δρόμο, έκαναν την εμφάνισή τους κάποια κατσίκια που βοσκούσαν και ευχήθηκα να μην είναι ένα ακόμα μήνυμα, όπως η συνάντηση με τον Άγιο Βασίλη. Ναι, με την μπαλίτσα ασχολούμαστε, βλέπουμε γούρια εκεί που δεν υπάρχουν. Πλησιάζοντας, μπροστά μας ήταν η είσοδος από την οποία έμπαιναν οι οπαδοί της Ίντερ, μέσω της οποίας θα μπορούσαμε να φτάσουμε ευκολότερα στο block των χορηγών. Έλα όμως που οι αστυνομικοί δεν άφηναν κανέναν άλλον να περάσει, πέραν από τους Ιταλούς.

View this post on Instagram

A post shared by Thanos Sarris (@thansarr)

Οι όποιες εξηγήσεις έπεσαν στο κενό λόγω απουσίας και της παραμικρής συνεννόησης, η πατερίτσα δεν τους συγκίνησε, ούτε όταν τους δείξαμε το block, στο οποίο ήταν τα εισιτήρια μας. Επομένως, έπρεπε να κάνουμε τον γύρο του γηπέδου περιφερειακά, να μπούμε και να ξανακάνουμε τον γύρο για να βρεθούμε στις θέσεις μας. Μόνο που γύρω από τον περιβάλλοντα χώρο, υπήρχε ένα μεγάλο χαντάκι. Δεν ήταν τίποτα να μπεις και να βγεις, αλλά με το πόδι στον νάρθηκα και την πατερίτσα στο χέρι, ήταν λίγο θεματάκι. Ευτυχώς ο Γιώργος, ο Αιμίλιος, ο Γιάννης, ο Αλέξης και ο Δημήτρης ήταν εκεί για να βοηθήσουν την κατάσταση!

Stairway to heaven

Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε στον δρόμο για τις θύρες. Προσπαθώντας να διαχειριστούν κάπως το πλήθος, οι αρχές τοποθετούσαν οδοφράγματα, αφήνοντας ένα πολύ μικρό πέρασμα για τη μετακίνηση από τη μία μεριά στην άλλη, με αποτέλεσμα ο συνωστισμός να αγγίζει κόκκινο. Μια κυρία από την Αγγλία σε αναπηρικό αμαξίδιο, μαζί με τον σύντροφό της, προσπαθούσαν για δέκα λεπτά να εξηγήσουν στον επικεφαλής ότι δεν γινόταν να περάσουν από το πέρασμα και ζητούσαν να τους ανοίξουν το οδόφραγμα. Με βρήκαν σύμμαχο. Τελικά άνοιξαν για να περάσουμε και όταν είχαμε σχεδόν διασχίσει την απόσταση, άνοιξαν το οδόφραγμα και από την άλλη πλευρά, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος να ξεχυθεί πάνω μας. Στρατηγική, όχι αστεία. Μετά από κύκλους, ζιγκ-ζαγκ και ελέγχους είδαμε τα σκαλιά για το block μας και ξάφνου το Stairway to heaven άρχισε να βουίζει στο κεφάλι μου. Το ρολόι είχε γράψει 18.000 βήματα.

Κάτι άλλο, σημαντικό, που θα πρέπει να απασχολήσει την UEFA είναι η αισχροκέρδεια. Στο μπαρ της θύρας, στην οποία μάλιστα βρίσκονταν άτομα από τους χορηγούς του Champions League, οι τύποι έκαναν αίσχη. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας όταν ζήτησαν 50 ευρώ για ένα αναψυκτικό σε μπουκάλι. Δεκαπέντε, ρώτησε ο καταναλωτής, πεπεισμένος ότι είχε ακούσει λάθος. Όχι, 50, του απάντησαν. Αντίστοιχα και στα stores με το merchandise, όπου, πατώντας στις ισοτιμίες, έβγαζαν μεροκάματο. Προφανώς, πετώντας στους υποψήφιους αγοραστές ότι είχε ξεμείνει, χωρίς να ακούν καν μεγέθη και σχέδια. Δεν κατάφερα να πλησιάσω στο ταμείο με την πατερίτσα.

Η μελωδία της ευτυχίας

Άξιζε τον κόπο; Μα, φυσικά! Περισσότερα για το εντός γηπέδου κομμάτι, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Τη στιγμή που ακούς τον ύμνο του Champions League, τη μελωδία που συνοδεύει τα ποδοσφαιρικά σου όνειρα από την παιδική ηλικία, τα ξεχνάς όλα. Βλέποντας τους παικταράδες να παίζουν μπροστά σου, τους προπονητές να δίνουν τις οδηγίες, τις κερκίδες να κλαίνε από χαρά ή λύπη, τους ανθρώπους κάθε ηλικίας να ξεσπούν, την κούπα με τα μεγάλα αυτιά να μπαίνει στο γήπεδο, το σόου της έναρξης και της απονομής, καταλαβαίνεις πού πραγματικά βρίσκεσαι και τι πραγματικά ζεις. Άλλωστε, όπως λέει κι ο Λεξ, το μόνο που θα αφήσουμε ιστορίες.

Η απονομή του Champions League στη Μάντσεστερ Σίτι #UCLfinal pic.twitter.com/8u0G3XTxS9

— Thanos Sarris (@ThanSarr) June 12, 2023

Ο «τερματισμός» του δικού μας παιχνιδιού ήταν πραγματικά το κάτι άλλο και η κίνηση της επιστροφής πέρασε τούτη φορά χωρίς να δώσουμε σημασία, προσηλωμένοι σε αναλύσεις γύρω από το παιχνίδι, σε θύμησες παλιότερων τελικών, στην πλήρη κατανόηση της βραδιάς που ζήσαμε. Αντάξια του PlayStation, χάρη στο οποίο βρεθήκαμε εκεί! Και στα επόμενα…