Τα νεκρά παιδιά και οι ανίκανοι

Ξύλινα λόγια, μασημένα δελτία Τύπου, απίθανοι τύποι σαν τον Μπαλάσκα να παραδέχονται on air την ανυπαρξία. «Όταν περίπου 100 άτομα από την Κροατία πέρασαν τα σύνορα με αυτοκίνητα, αμέσως ενημερώθηκε η κρατική ασφάλεια διότι ήταν γνωστή η απαγόρευση των οπαδών, αλλά δεν τους έγινε μπλοκάζ. Είναι ένα ερώτημα αυτό, γιατί δεν τους έγινε μπλοκάζ, αλλά διετάχθη στους αστυνομικούς να τους έχουν σε διακριτική παρακολούθηση», είπε χαρακτηριστικά. Πλήρης ομολογία της αποτυχίας. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για μια αποτυχία που είχε ως αποτέλεσμα υλικές ζημιές, αλλά την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Μιας ακόμα ανθρώπινης ζωής.

Δεν ήταν μόνο το ότι οι χούλιγκανς από την Κροατία «χτύπησαν» τον συναγερμό τη στιγμή που μπήκαν στη χώρα. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Αθλητικής Βίας είχε συλλέξει πληροφορίες και είχε ενημερώσει για αυτό που συνέβη. Μάλιστα, σύμφωνα με κάποιες πηγές, υπήρχε κλιμάκιό της στο χώρο και μάλιστα έκανε τις πρώτες συλλήψεις. Όλοι γνώριζαν. Τα γκρουπάκια στα Social Media είχαν πάρει φωτιά. Ψιθυριζόταν από στόμα σε στόμα, είχε φτάσει στα αυτιά των αρχών, που τους είδαν να μπαίνουν στη χώρα, να διασχίζουν με κομβόι της εθνική οδό, να παρατάνε αυτοκίνητα και να μπαίνουν στα τρένα, για να φτάσουν τελικά στη Νέα Φιλαδέλφεια και να σκορπίζουν τον τρόμο και τον θάνατο. Κάποιοι, μάλιστα, φέρονται να ταξίδεψαν από Ανκόνα με καράβι. Το χτίσιμο ενός φράχτη στην Πάτρα ίσως ήσαν μια κάποια λύσις.

Ας μην αναμασάμε τα αυτονόητα. Προφανώς, σε ένα έγκλημα φταίει ο θύτης. Προφανώς τα δηλητηριασμένα μυαλά που ξεκινούν από το Ζάγκρεμπ για να μαχαιρώσουν στη Νέα Φιλαδέλφεια και εκείνοι που τους περιμένουν στην Αθήνα για να ενωθούν μαζί τους, είναι εγκληματίες. Από εκεί και πέρα, όμως, τι; Ποιος μας φυλάει από όλους αυτούς; Και ποιος μας φυλάει από τους φύλακες;

Όσα κεφάλια κι αν «πέσουν», όσοι επικεφαλής κι αν αλλάξουν, το ζήτημα δεν αφορά πρόσωπα. Αφορά τη συνολική λειτουργία ενός κράτους που για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ανίκανο. Θυμάμαι, ακόμα, στη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου να αναρωτιούνται άπαντες πώς η αστυνομία άφησε τη μηχανοκίνητη πορεία των οπαδών να διασχίσει όλη την Αθήνα για να φτάσει στην Παιανία. Και τώρα, 16 χρόνια μετά, με την τεχνολογία να έχει γίνει συνώνυμο της ζωής μας, περισσότεροι από εκατό Κροάτες διέσχισαν ανενόχλητοι τη χώρα για να πάρουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Αφορά, επίσης, όλους εκείνους που καλλιεργούν το μίσος και αγκαλιάζουν τους δολοφόνους. Στον επόμενο νεκρό, μην ξεχάσετε να αλλάξετε φωτογραφία στο Facebook, γράφαμε χαρακτηριστικά τον Απρίλιο. Δεν έχω προλάβει να κοιτάξω τα Social Media τους, γιατί από το βράδυ της Δευτέρας έμεινα να κοιτάζω αποσβολωμένος τα σχόλια κάτω από τα video της ντροπής. Τα σχόλια από τους «Σας τρέξαμε» και τους «φάγατε πακέτο», που κοκορεύονται για τα μαχαιρωμένα σώματα.

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο», έγραφε ο σπουδαίος Γιάννης Ρίτσος. Σε λίγες μέρες οι περισσότεροι θα έχουν ξεχάσει ένα ακόμα παιδί που «έφυγε» γιατί φορούσε μια διαφορετική φανέλα. Κάποιοι το έχουν κάνει ήδη, αναζητώντας το πώς θα ρίξουν ευθύνες και θα ξεπλυθούν επικοινωνιακά. Όχι όμως εκείνοι που θα το βλέπουν για πάντα να περιφέρεται στο σπίτι τους. Αυτοί δεν ξεχνούν ποτέ. Και δεν συγχωρούν.