Ούτε το αίμα του Άλκη ήταν το τελευταίο, ούτε του Μιχάλη θα είναι...

Χύθηκαν... τόνοι μελάνι. Χτύπησαν εκατοντάδες φορές τα πληκτρολόγια. Ακούστηκε δεκάδες φορές από τους τηλεοπτικούς δέκτες και από τα ραδιόφωνα. Πάντα ένα κείμενο, ένα blog, μια άποψη, κατέληγε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μια ευχή βγαλμένη από καρμπόν. «Να είναι το αίμα του Αλκη το τελευταίο που χύνεται άδικα». Ήταν οι... μέρες του Άλκη Καμπανού εκείνες. Ενός ακόμη δολοφονημένου παιδιού που έφυγε επειδή είπε «Άρης» στο ερώτημα τι ομάδα είσαι.

Πριν από μερικές ημέρες έγιναν γνωστές οι μεγάλες ποινές σε ένα τσούρμο δολοφόνων που είχαν εμπλοκή εκείνο το βράδυ σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Ε και; Μήπως θα γυρίσει ο Άλκης πίσω; Μήπως θα ξαναβρεί ο πατέρας και η μάνα του το χαμόγελό του; Ή μήπως θα λειτουργήσουν οι ποινές αποτρεπτικά για τους επόμενους; Τίποτα νέο δεν θα συμβεί και αυτό το ξέρουν όλοι όσοι σε αυτό τον τόπο δεν... έχουν πέσει από τα σύννεφα, αλλά ασχολούνται χρόνια με τον «αθλητισμό».

Μόλις πριν μερικούς μήνες δεν είχε στηθεί... καρτέρι θανάτου σε έναν φίλο του ΠΑΣ Γιάννινα; Απλά επειδή βοήθησε ο Θεός και το παλικάρι σώθηκε δεν είδαμε ξανά το «ίδιο έργο με τον Άλκη». Δυστυχώς ο Μιχάλης της Νέας Φιλαδέλφειας δεν ήταν το ίδιο τυχερός. Οι φονιάδες σημάδεψαν... σωστά και του στέρησαν τη ζωή. Μόλις στα 29 του.

Χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Ετσι γιατί μπορούσαν. Έτσι γιατί ήξεραν πως θα μπουν σε ένα ξέφραγο αμπέλι χωρίς κανείς να τους ενοχλήσει διασχίζοντας τη... μισή χώρα από τον πλέον κεντρικό οδικό άξονα. Ούτε καν στα σύνορα δεν προξένησε σε κανέναν εντύπωση ότι περνούσαν σερί αυτοκίνητα και βανάκια όχι με Κροάτες που είχαν παιδιά στο πίσω κάθισμα και κυρίες με μαγιό στην θέση του συνοδηγού με προορισμό τις θάλασσες της Λευκάδας, αλλά με κάτι... χτιστούς με ξυρισμένα κεφάλια.

Αυτούς που σύμφωνα με πληροφορίες η αστυνομία τους παρακολουθούσε διακριτικά αλλά τους έχασε (!!!) μέσα στην Αθήνα. Αυτούς που έκαναν παρέλαση σε όλη την πρωτεύουσα χρησιμοποιώντας τα μέσα μεταφοράς. Και με μάσκες τηρώντας τους υγειονομικούς κανόνες.

Και τώρα τι; Και τώρα τίποτα. Τι περιμένατε δηλαδή να αλλάξει; Τι άλλαξε με τον Άλκη; Τι άλλαξε με τον Φιλόπουλο; Τι άλλαξε με τους παλιότερους που πλήρωσαν με την ζωή τους μια «αόρατη αγάπη για την ομάδα»; Γενικότητες. Αερολογίες. Τα ίδια και τα ίδια.
«Ντου» της αστυνομίας σε συνδέσμους (φυσικά κατόπιν εορτής κι αφού άδειασαν τα... οπλοστάσια), αυστηροποίηση των ποινών μέχρι να... ξεχαστούν, αναβολή μια-δυο αγωνιστικών για το θεαθήναι και φυσικά «μεγάλες δηλώσεις και παχιά λόγια» από τους εκάστοτε αξιωματούχους ότι είναι αποφασισμένοι να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκκαλο!

Είναι μαθηματικά βέβαιο πως η δολοφονία του Μιχάλη θα μας απασχολήσει μερικούς μήνες ακόμη... Μέχρι να περάσουν όλες οι ομάδες της Λίγκας από το σημείο που δολοφονήθηκε, μέχρι να περάσει από εκεί η... μισή Ελλάδα και να αφήνει αρκουδάκια, φανέλες και κασκόλ διάφορων ομάδων, μέχρι να αφήσουν οι πάντες δακρύβρεχτα χαρτάκια με στιχάκια. Μέχρι να λιώσουν τα κεράκια.

Στα γήπεδα πιθανότατα θα κρατηθεί ενός λεπτού σιγή, τα matrix στην ολοκαίνουρια Νέα Φιλαδέλφεια θα παίξουν ένα συγκινητικό βιντεάκι και στα γήπεδα όλης της χώρας θα υπάρξουν πανιά με αναφορά στο Μιχάλη. Τι σας θυμίζουν όλα αυτά; Ναι σωστά μαντέψατε. Τα όσα ακολούθησαν της δολοφονίας του Άλκη. Με την ελπίδα μόνο αυτή την φορά να μη δούμε και πανό που θα γράφει «Αδέρφια κρατάτε γερά». Να υπάρξουν τουλάχιστον όρια στην ντροπή.

Για να μην αγχώνεστε και έχετε αγωνία η επόμενη μέρα η ίδια θα είναι. Απροστάτευτοι από παντού. Επί της ουσίας καμία αλλαγή. Πιθανότατα να αλλάζει η ευχή που θα λέμε/γράφουμε/ακούμε.

Ξέροντας πια με σιγουριά πως το αίμα του Μιχάλη δεν θα είναι το τελευταίο, τουλάχιστον να αργήσει όσο περισσότερο γίνεται το επόμενο.

ΥΓ. Τελικά έχει πλάκα πως στις γραφικότητες Ερντογάν πως «θα έρθουμε νύχτα» απαντάμε με το επιχείρημα πως «η Ελλάδα ως χώρα είναι απολύτως θωρακισμένη και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα». Κεράκι να ανάβουμε...