Ας θυμώσουν όπως ο Μπρινιόλι!

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κρατήσει κάποιος από την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τη Μπράγκα. Κάνοντας λογαριασμό ασφαλώς και θα βγάλει το προφανές συμπέρασμα ότι η πρόκριση είναι στα πόδια των παικτών των Πρασίνων, κυρίως γιατί στα μέχρι τώρα ευρωπαϊκά (φετινά) παιχνίδια τους αποδεικνύουν ότι έχουν τρόπο να αντιδρούν και να βρίσκουν λύσεις, όταν τα πράγματα ζορίζουν πολύ και οριακά. Αλλά αν θέλουμε να βρούμε έναν οδηγό διαχείρισης για τη ρεβάνς, όπου όλα πρέπει να γίνουν σωστά και οργανωμένα και στα 90’, για να προκριθεί ο Παναθηναϊκός στους ομίλους του Champions League, πιστεύω ότι πρέπει να κρατήσουμε την εικόνα και κυρίως… τα νεύρα του Μπρινιόλι στο δεύτερο ημίχρονο. Και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Γιατί τα νεύρα αυτά δεν είχαν να κάνουν με κάποιες διαιτητικές αποφάσεις ή συμπεριφορά αντιπάλου (άσχετα αν βρήκε κάποιες αφορμές να τα ξεσπάσει εκεί και να ρίξει και κανένα…ιταλικό παραπάνω) αλλά με την εικόνα… «Matrix» που είχαν οι συμπαίκτες του στην αμυντική αντίδραση με αυξανόμενη συχνότητα στο δεύτερο ημίχρονο.

Όταν, στο 94’, πια ο τερματοφύλακας του Τριφυλλιού κάνει την καθοριστική επέμβαση απαγορεύοντας στον Ρόνι Λόπες να διαμορφώσει το 3-0 και να στείλει (κατά 99%) την δικιά του ομάδα στα σαλόνια, ο Μπρινιόλι είναι σαφές ότι έχει φτάσει σε κατάσταση που θέλει κάποιον να… χαστουκίσει. Προφανώς από την ομάδα του και μάλλον όχι μόνο έναν. Μια κατάσταση που είχε φτάσει να είναι σχεδόν σε σημείο βρασμού όταν έγινε το 2-0 και ο ίδιος, σε μια φάση όπου όλοι όσοι έπρεπε να υπερασπιστούν την περιοχή του κοιμήθηκαν ύπνο βαρύ, εκτελέστηκε από τον Ντζαλό. Καθ υπερβολή μπορεί κάποιος να πει ότι ήταν ακριβώς αυτά τα νεύρα που οδήγησαν τον (ούτως ή άλλως εξαιρετικό πορτιέρε) να κλειδώσει τον Ρόνι Λόπες τόσο «επιθετικά» και (εντέλει) αποφασιστικά στο 94’ καθώς δεν μπορούσε να αποδεχθεί αυτή την εικόνα της ομάδας του. Για να έρθει, ένα λεπτό αργότερα, ο Μαντσίνι και να δώσει εντελώς διαφορετική ισορροπία στο ζευγάρι.

Αν λοιπόν πρέπει κάτι να κάνει ο Παναθηναϊκός ενόψει της ρεβάνς είναι να… νευριάσει με τον εαυτό του. Το έχει απόλυτη ανάγκη. Γιατί (το έγραψα περίπου το ίδιο και για την ΑΕΚ ενόψει Αντβέρπ) τα πολλά λάθη ηλιθιότητας δεν δικαιολογούνται. Και όσοι επιθυμούν να κάνουν κάτι τέτοιο, μιλώντας και γράφοντας για «άδικα αποτελέσματα» κλπ δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική υπηρεσία στην ομάδα. Στο μυαλό μου «άδικο» είναι ένα αποτέλεσμα, όταν διαμορφώνεται από παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με την απόδοσή σου, αλλά π.χ με διαιτητικές αποφάσεις. Σε όλα τα υπόλοιπα μπορείς να βάλεις στην κουβέντα τον παράγοντα «τύχη», αλλά και πάλι πρέπει να έχεις τρία-τέσσερα δοκάρια για να αποδόσεις ένα άσχημο αποτέλεσμα εκεί. Και η χαμένη ευκαιρία του Σπόραρ δεν είναι θέμα τύχης ή ατυχίας, αλλά του ίδιου του παιχνιδιού. Η ευκαιρία ακραία «κλασική» και επισημαίνεται γιατί ήταν και ακραία καθοριστική για τους Πράσινους αλλά (ναι) συμβαίνει. Ακόμα περισσότερο (δυστυχώς για τον ίδιο) στον Σλοβένο, που θα βάλει κρίσιμα γκολ αλλά θα χάσει και καθοριστικές φάσεις. Οι κολλημένες επάνω του (για ώρα) κάμερες μετά τη φάση του 61’ μπορεί να δικαιολογούν την απορία του σκηνοθέτη για το χαμένο γκολ, αλλά είναι κάτι παραπάνω από αδικία.

Επίσης το να μιλάς για «ατσάλια», «γρανίτη» και άλλα μεταλλεύματα και πετρώματα, δεν δείχνει την αλήθεια όταν έχεις δεχθεί τέσσερα γκολ σε δύο εκτός έδρας ματς, έχεις χαρίσει σχεδόν από ένα ημίχρονο στο καθένα από αυτά και απαιτείται να βρεις άμεσα λύσεις, όσον αφορά την πνευματική σου προετοιμασία και τη συγκέντρωση σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Γιατί είναι σαφές ότι το πλάνο υπάρχει, η σωστή μελέτη του αντιπάλου έχει γίνει και ο Γιοβάνοβιτς ήξερε καλά τι έχει να αντιμετωπίσει η ομάδα του. Όσο δούλεψαν τα αποτρεπτικά μέτρα, στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός είχε μπλοκάρει τους γηπεδούχους και είχε αρχίσει να τους χαλάει και το μυαλό. Το γιατί και πως χάλασε το δικό του στην ανάπαυλα είναι ερωτηματικό. Αυτό όμως που φάνηκε περίτρανα είναι ότι αν τους δώσεις χώρο να κάνουν τη μετάβαση, χωρίς να τους χαλάσεις την πρώτη πάσα, τότε οι Πορτογάλοι μπορούν να φτιάξουν το…τρίγωνο του διαβόλου. Οι αυτοματισμοί της Μπράγκα στην επίθεση είναι πραγματικά εντυπωσιακά γρήγοροι και σαφείς. Ήταν μόνο η τελευταία πάσα ή ένα λάθος κοντρόλ κοντά στην περιοχή του Παναθηναϊκού που δεν τους επέτρεψε να απειλήσουν και άλλο.

Οπότε, όση ανακούφιση και να δικαιολογεί (και σωστά) το γκολ του Μαντσίνι, άλλο τόσο προβληματισμό δημιουργούν τα νεκρά διαστήματα. Η Μπράγκα είναι πιο δουλεμένη (αυτή τη στιγμή) από την Μαρσέιγ και δεν θα έχει στην πλάτη της το βάρος του «κλουβιού» της Λεωφόρου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτείται υπομονή και απόλυτη προσήλωση στον στόχο. Αν με ρωτάτε οι πιθανότητες να δεχθεί γκολ ο Παναθηναϊκός, αναζητώντας το δικό του, είναι πολλές εφόσον δώσει χώρο σε μια ομάδα που ξέρει πολύ καλά να τον εκμεταλλευθεί. Αυτό μπορεί (πιθανότατα) να φέρει και μια πιο σκληρή ανασταλτικά ενδεκάδα στο γήπεδο, προκειμένου να κόψει τον αέρα των Πορτογάλων, οπότε θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια δημιουργικά. Αλλά, ούτως ή άλλως, το ζητούμενο είναι το ίδιο. Οι Πράσινοι πρέπει να «θυμώσουν» αρκετά παραπάνω. Όχι με χαμένες ευκαιρίες, όπως του Σπόραρ, αλλά με τις ευκαιρίες που αυτοί δίνουν στον αντίπαλο τους στα διαστήματα που «αποχωρούν» πνευματικά από το γήπεδο.