Παναθηναϊκός: Ενα βήμα από τo Champions League με ρόστερ επιπέδου Europa League

To μυαλό ήταν εκεί. Φάνηκε από το πόσο συγκεντρωμένοι ήταν όλοι στο σχεδόν τέλειο πρώτο ημίχρονο. Όταν σε 105 λεπτά αγώνα τέτοιου ρυθμού και δυναμισμού κάνεις δύο λάθη «μυαλού» (το «πούλημα» του Βιλένα στο 43’ και το αλαλούμ κυρίως λόγω Γεβντάι, αλλά όχι μόνο... στη φάση του 2-0), είσαι μια άριστα διαβασμένη και πολύ πολύ συγκεντρωμένη στις οδηγίες, ομάδα.

Το σώμα ήταν εκεί. Φάνηκε από το πόσο άντεξε ο Παναθηναϊκός μέχρι το 97’, πάντα βέβαια με τις αλλαγές που κάνει ο Γιοβάνοβιτς, συνήθως μετά το 60’. Δυο εξ’ αυτών ήταν και πάλι πρωταγωνιστές, όπως και στα δύο παιχνίδια με τη Μαρσέιγ: ο μέγας Φώτης Ιωαννίδης και ο βελτιωμένος -ως αλλαγή πια – Μπερνάρ.

Η ψυχή έδωσε ό,τι μπορούσε. Ουδείς δικαιούται να έχει παράπονο από την προσπάθεια όλων.

Όμως η ποιότητα του Παναθηναϊκού αυτή είναι! Και αλλάζει μόνο προς το καλύτερο λόγω του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος τους κάνει να μοιάζουν ως σύνολο καλύτεροι απ΄ότι είναι έκαστος εξ’ αυτών σε ατομικό επίπεδο.

Ναι, ο Παναθηναϊκός έχει κάνει απίστευτα άλματα σε δύο χρόνια. Ναι, αύξησε το μπάτζετ του και ειδικά εφέτος ενισχύθηκε σε μεγάλο βαθμό εκεί όπου κυρίως πονούσε: στη μεσαία γραμμή του. Όμως ο Τζούρισιτς δεν είναι Ντε Μπρόινε (ούτε Εκι Γκονζάλες), ο Βιλένα δεν είναι Μπέλιγχαμ (ούτε Καραγκούνης), ο Σπόραρ δεν είναι Λεβαντόφσκι (ούτε Μπεργκ), ο Παλάσιος δεν είναι Σάκα (ούτε Λέτο), ο Γεντβάι, ο Μάγκνουσον, ο Σένκεφελντ είναι πολύ καλοί για το επίπεδο της SuperLeague, «εκεί έξω» όμως, ο καθρέφτης είναι απεικονιστικός για όλους. Για το πόσο «μετράει» ο καθένας απέναντι στους καλύτερους, στο ανώτερο επίπεδο.

Ο κάθε παίκτης του Παναθηναϊκού -πλην ίσως του Μπρινιόλι- κουβαλά αρκετές αδυναμίες ατομικά. Σε διαφορετικά πεδία. Γι’ αυτό και παίζει σ’ αυτόν τον Παναθηναϊκό και όχι σε κάποια ομάδα επιπέδου «16άδας Τσάμπιονς Λιγκ». Αυτός ο Παναθηναϊκός δεν είναι (ακόμα) ομάδα επιπέδου ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ βάσει του ρόστερ του. Βρίσκεται εκεί που βρίσκεται αυτή τη στιγμή λόγω του συνόλου του και της καταπληκτικής δουλειάς του προπονητή του και των συνεργατών του. Το ρόστερ του χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη αναβάθμιση μελλοντικά για να χαρακτηριστεί «επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ». Σήμερα, είναι ρόστερ για ομίλους Europa League. Πριν δύο χρόνια ήταν επιπέδου Conference League. Τόσο μεγάλη διαφορά, την οποία όμως πολλοί ξεχνάμε, βλέποντας μόνο το σήμερα. Βλέποντας την Ντνίπρο και τη Μαρσέιγ!

Δουλειά του προπονητή, του κάθε προπονητή, είναι να αναδεικνύει όσο μπορεί περισσότερο τα χαρίσματα του κάθε παίκτη, μειώνοντας ή «καμουφλάροντας» ταυτόχρονα τα ελαττώματά του. Ο κάθε Αλμέιδα δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του Λιβάι τη στιγμή που δεν δίνει την πανεύκολη «πάρε – βάλε» πάσα στον Γκατσίνοβιτς. Ο κάθε Γιοβάνοβιτς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του κάθε Σπόραρ για να μπορέσει να προβλέψει το γκελ μιας μπάλας και το πλασέ ενός επιθετικού. Δουλειά τους είναι να τους μιλούν καθημερινά, αλλά οι αποφάσεις είναι των παικτών.

Για επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται και στόπερ καλύτερους και χαφ ανώτερους, όχι μόνο (προφανώς) βασικό σέντερ φορ. Αυτή τη στιγμή, αυτή η στάνη βγάζει πολύ περισσότερο και πολύ πιο ποιοτικό γάλα απ΄ αυτό που αντιστοιχεί σε κάθε παίκτη της. Απτή, «πρόχειρη» και ίσως επιδερμική απόδειξη; Η συντριπτική πλειονότητα των παικτών του θα παίξουν για πρώτη φορά σε ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης αν τα καταφέρουν την Τρίτη! Δηλαδή θα ζήσουν την κορυφαία εμπειρία της καριέρας τους μ’ αυτόν, το σημερινό Παναθηναϊκό! Και δεν μιλάμε για τον Ιωαννίδη, τον Βαγιαννίδη και τον Τσέριν. Μιλάμε για πολλά μεγάλα παιδιά: τον Μπρινιόλι, τον Πέρεθ, τον Χουάνκαρ, τους στόπερ, τον Παλάσιος, τον Αϊτόρ, τον Μαντσίνι, για τους περισσότερους! Κι αυτοί που έχουν ζήσει την εμπειρία (Μπερνάρ, Τζούρισιτς, Βέρμπιτς, Σπόραρ) έχουν το... 1/10 των συμμετοχών του Καραγκούνη και του Μπασινά. Πόσο μεγαλύτερη υπέρβαση γι’ αυτή την ομάδα;

Τόσο, όσο αυτή που καλείται να κάνει την Τρίτη. Εκείνη τη βραδιά ο Παναθηναϊκός θα έχει και ένα επιπλέον βάρος. Το βάρος του «πρέπει». Θέλεις – δεν θέλεις, με 60.000 οπαδούς στην κερκίδα νιώθεις ρίγος και «πρέπει». Αυτό που είχε και με την Ντνίπρο – όχι με τη Μαρσέιγ – αλλά μόλις για 15 λεπτά! Μέχρι να πετύχει ο κακώς «δακτυλοδεικτούμενος» Σπόραρ το 0-1 στη Σλοβακία. Μπορούσε, έπρεπε, άξιζε να έχει αυτό το 0-1 και χθες στην Πορτογαλία ο Παναθηναϊκός. Εκανε σχεδόν άψογο πρώτο ημίχρονο, καλύτερο και από το πρώτο στο εκτός έδρας ματς με την Ντνίπρο. Ένα ημίχρονο σαν και το 90λεπτο της Λεωφόρου με τη Μαρσέιγ!

Με πρωταγωνιστές τον τρομερό Βαγιαννίδη, τον εξαιρετικό σ’ αυτό το διάστημα Γεβντάι και τον απίστευτο Παλάσιος που τα έκανε όλα σωστά εκτός από την τελική προσπάθεια. Ο ρυθμός του αγώνα, ο έλεγχος του Παναθηναϊκού, όλα ήταν «αυτό» που ήθελε ο Γιοβάνοβιτς. Το δεύτερο ήταν όλα όσα δεν ήθελε ο Ιβάν! Πάνω – κάτω η μπάλα, ψηλές πάσες, τεράστια κενά στη μεσαία γραμμή λόγω Βιλένα – Τζούρισιτς, κακό ματς από τους Πράσινους που βρήκαν μια εκπληκτική ευκαιρία επειδή η μπάλα χτυπά στο κεφάλι του Μαντσίνι και στρώνεται μπροστά του πριν την ασίστ στον Σπόραρ λες και είναι ο... Ροναλντίνιο κι ένα γκολ «Παναθηναϊκού» που μαθαίνει να «χτυπά» εφέτος και από τον άξονα (όπως και με Μπερνάρ στο 1-0 επί της Μαρσέιγ).

Για να φτάσει στ’ αστέρια πλέον χρειάζεται να το κάνει και αυτό: να ανατρέψει σκορ πρώτου αγώνα. Συνήθως προκρίνεται ο νικητής του πρώτου ματς. Η Μπράγκα που φάνηκε ότι μπορεί να σε «σκοτώσει» και στο transition και σε σετ παιχνίδι, έχει πια το πάνω χέρι. Αλλά ο Παναθηναϊκός έμεινε όρθιος και όταν ο πίνακας στη Λεωφόρο έγραφε «1-2» με την Ντνίπρο και όταν ο πίνακας έγραφε 2-0 στο Βελοντρόμ. Ας το ξαναπούμε: «Μην υποτιμάτε την ομάδα του».