Η Μεγάλη Εβδομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, volume 2

• Η ψυχρή αποτελεσματικότητα φέρνει πρόκριση
• Οι αχρείαστες νεκρές στιγμές

Από απόψε τα πράγματα είναι πιο απλά σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα. Οι αντίπαλοι είναι γνωστοί, τους διαβάσαμε και μας διάβασαν, τα σκορ των πρώτων αγώνων δίνουν προβάδισμα σε Μπράγκα και Άντβερπ αλλά όχι κάτι μη αναστρέψιμο σε «ζεστό» ΟΑΚΑ και Αγιά Σοφιά.

Η ψυχρή αποτελεσματικότητα φέρνει πρόκριση

ΑΕΚ και Παναθηναϊκός στα μάτια μου έχουν τα ίδια προβλήματα μπροστά και πίσω. Επιθετικά πρέπει απαραίτητα να γίνουν κυνικές οι ομάδες, αποτελεσματικές. Φάσεις δημιουργούν και μάλιστα στα συγκεκριμένα πρώτα ματς, η ΑΕΚ δημιούργησε πολλές ευκαιρίες και ο Παναθηναϊκός ευκαιρίες για γκολ που δεν χάνονται από ομάδα που προσδοκά να κουνά σεντόνι τους επόμενους μήνες.

Υπάρχει σαφώς η ευκαιρία του Σπόραρ που δεν χάνεται κι όταν χαθεί, μετατρέπεται σε ουλή στην ψυχολογία του ποδοσφαιριστή. Χαρακτηριστική η φάτσα του Σλοβένου μετά τη χαμένη ευκαιρία κι έπειτα από την αλλαγή του. Καταρρακωμένος σέντερ φορ συνέρχεται δύσκολα. Καθώς όμως είμαι δεδηλωμένα αντίθετος στο μοντέλο «Σπόραρ – σέντερ φορ Παναθηναϊκού» δεν χρειάζεται να τον λιθοβολήσω άλλο. Στο κάτω κάτω ο Ιβάν ξέρει πάντα καλύτερα. Απλά προς υπεράσπιση του Σλοβένου σκέφτομαι, πως ακόμα κι ο τεράστιος Βαζέχα έχει χάσει μόνος γκολ εξ επαφής σε κενή εστία σε ένα Παναθηναϊκός -Ολυμπιακός επί Κυράστα αλλά αμέσως μετά μαλώνω τον εαυτό μου, ότι ο Κριστόφ για κάθε τέτοιο γκολ που έχανε είχε βάλει άλλα δέκα. Ευτυχώς στο 9 των Πράσινων υπάρχει και ο Φώτης Ιωαννίδης.

Εκείνος ο Παλάσιος με τρομάζει περισσότερο, όταν σε τετ α τετ αντί να πλασάρει, όπως ο Μαντσίνι, σημαδεύει το διάφραγμα του τερματοφύλακα, για να του κόψει την ανάσα, μαζί και τη δική μας. Φαντάζομαι αλλαγές θα κάνει ο Γιοβάνοβιτς και τέλος πάντων ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει για να λήξει χαρμόσυνα η βραδιά, εμείς μαζί του σταθερά.

Στην ΑΕΚ συμβαίνει κάτι διαφορετικό, υπάρχει μεγαλύτερη παραγωγικότητα απ’ ό,τι στον Παναθηναϊκό, κατά την ταπεινή μου γνώμη επιθετικά υπάρχει περισσότερο ταλέντο αλλά συμπεριφέρονται συνολικά με ένα στυλ, «δε βαριέσαι δεν μπήκε τώρα, θα το βάλουμε σε λίγο». Ξαφνικά τελειώνει το ματς και το «σε λίγο» δεν ήρθε ποτέ. Αφελής προσέγγιση νομίζω και άδικη σε σχέση με τις δυνατότητες των Κιτρινόμαυρων.

Οι αχρείαστες νεκρές στιγμές

Πίσω και οι δύο ομάδες μας κάνουν κάτι ανεξήγητα λάθη ή για να ακριβολογώ «σβήνουν» ώρες ώρες προσφέροντας δώρα στους αντιπάλους. Ο Παναθηναϊκός όταν κουράζεται ο Ρούμπεν Πέρεθ καθυστερεί πολύ να προσαρμοστεί (λείπει ο Κουρμπέλης και ο καλός Τσέριν για να τον βοηθούν αμυντικά) με αποτέλεσμα τα μέτρα μεταξύ μεσαίας γραμμής και μεγάλης περιοχής να μετατρέπονται σε χώρο δεξίωσης των αντιπάλων μεσοεπιθετικών. Δεξιά ο εξαιρετικός τεχνίτης Βαγιαννίδης ίσως είναι περισσότερο χαφ παρά φουλ μπακ, αν και δεν αποκλείεται απόψε να δούμε Κώτσιρα βασικό.

Αν πάντως οι Πράσινοι επιτρέψουν στην Μπράγκα να κάνει το δεύτερο ημίχρονο της Πορτογαλίας, πρώτα ο Άγιος Αλβέρτος ο Μπρινιόλι και μεγάλη η Χάρη του.

Η ΑΕΚ έχει ένα εγγυημένο μεγάλο αμυντικό λάθος ανά παιχνίδι, συν το ότι είναι τόσο απορροφημένη και ερωτευμένη με την επιθετική της λειτουργία, που την αμυντική ενέργεια μερικοί ποδοσφαιριστές της τη θεωρούν λίγο παρακατιανή.

Η Αγιά Σοφιά βέβαια καταπίνει κόσμο, τον Πανσερραϊκό όμως για παράδειγμα δεν τον κατάπιε. Ελπίζουμε όλοι με την Άντβερπ να είναι ακόμα πιο κατηφορικό το γήπεδο αλλά κυρίως να υπάρχει μεγαλύτερη συγκέντρωση αμυντικά. Εδώ προσευχόμαστε στον Άγιο Μιγιάτ τον Γκατσίνοβιτς, τη μεγάλη μου αδυναμία επί κιτρινόμαυρου τερέν.

Το ελληνικό πρωτάθλημα ξεκίνησε δυστυχώς με ανταλλαγή δηλώσεων, προσβολών και εχθρότητας ειδικά μεταξύ ΑΕΚ και Παναθηναϊκού. Από το Champions League στο ελλαδιστάν λιγκ. Ο ορισμός του «κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος». Όπου δάσος ξεκάθαρα το αποψινό και το αυριανό παιχνίδι. απλά ελπίζω να μην εξάγουμε μόνο τις ομάδες μας στους Ομίλους Ch.L. αλλά κάποια διαολεμένη φορά να εισάγουμε και επιχειρηματικά ήθη. Για το άλλο ήθος, ούτε καν.