Αυτή η Παρί, μοιάζει με φυσιολογική ομάδα

Κάποιος που έχει παρακολουθήσει το Champions League στην εξέλιξη του χρόνου δυσκολεύεται να πάρει στα σοβαρά την Παρί Σεν Ζερμέν. Είναι πολλές οι ευκαιρίες που της «δώσαμε» όλοι για να μας πείσει ότι είναι ικανή να πραγματοποιήσει το βασικό αγωνιστικό, αν όχι και επιχειρηματικό, όραμα αυτών που επενδύουν τα λεφτά πάνω στην μάρκα της – δηλαδή να κατακτήσει το τρόπαιο. Θεωρητικά φέτος ξεκινά ως «λιγότερο φαβορί» από ποτέ στην διάρκεια της τελευταίας 5ετίας. Και το πρώτο αγωνιστικό σημάδι της, αυτό στο ματς της πρεμιέρας απέναντι στην Ντόρτμουντ, δημιουργεί μια αίσθηση ότι αυτό που σήμερα κάνει και σήμερα της συμβαίνει μπορεί να της βγει σε καλό.

Εστιάζοντας στο παιχνίδι δίχως κανείς να λαμβάνει υπόψη τις πολύ σημαντικές παραμέτρους της ψυχολογίας, της νοοτροπίας και της συλλογικής κουλτούρας, το παιχνίδι της σήμερα μοιάζει πιο πρακτικό συγκριτικά με πριν. Γιατί; Διότι βάζει στο τερέν 10 ποδοσφαιριστές που μαρκάρουν, ακολουθούν το αμυντικό κομμάτι του τακτικού πλάνου, και είναι ενεργητικοί στην φάση της άμυνας. Δηλαδή δεν κάνει άμυνα με 8 ή και με 7, όπως συνέβαινε στον καιρό της συνύπαρξης των Νεϊμαρ, Μέσι, Εμπαπέ στο βασικό σχήμα.

Στο ματς με την Ντόρτμουντ ο Εμπαπέ συνέχισε να είναι ενεργοποιημένος κατά την φάση άμυνας ακόμη και στα τελευταία λεπτά, όταν το παιχνίδι είχε κριθεί. Δεν βιάζομαι να πω ότι θα συνεχίσει να το κάνει, τώρα που παύει να είναι τεχνικός διευθυντής και προπονητής και αφοσιώνεται, κατά τα φαινόμενα, στη δουλειά του ποδοσφαιριστή. Αυτό όμως έδειξε στο πρώτο του παιχνίδι: ότι ψήνεται από το πλάνο του Λουίς Ενρίκε και ακολουθεί τις εντολές.

Η Παρί δεν ήταν βελτιωμένη στο αμυντικό κομμάτι μόνο επειδή ήταν ενεργός ο Εμπαπέ και απόντες οι Νεϊμαρ, Μέσι. Η βελτίωση οφειλόταν και στα νιάτα, τις φιλοδοξίες, την νοοτροπία και φυσικά την ποιότητα των χαφ της. Βιτίνια, Ουγκάρτε και Ζαίρ Εμερί ήταν ενεργητικοί και αποτελεσματικοί στο πρέσινγκ. Και επειδή έκαναν πολύ καλά πράγματα στην φάση κατοχής, και κυρίως κυκλοφόρησαν την μπάλα με ακρίβεια του 90% και αλλάζοντας τον ρυθμό προκειμένου να κουράσουν την Ντόρτμουντ, είχαν σημαντική συνεισφορά σε μια άνετη, τελικά, νίκη στην πρεμιέρα του Champions League.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ, που λέει και ο Κουτσόπουλος όταν αναλύει ένα πιάτο; Εχουμε έναν πολύ έμπειρο και πολύ ικανό προπονητή, ο οποίος λειτουργεί πλέον με πολύ λιγότερο εκνευρισμό συγκριτικά με αυτόν που είχαν οι προκάτοχοί του λόγω του θηριοτροφείου που είχαν στα αποδυτήρια, και έχει σχεδιάσει ένα ρόστερ με πολλά νιάτα και φιλοδοξία και όχι μόνο με ποιότητα. Τι φαίνεται να του λείπει για να σε ψήσει παραπάνω; Πρώτα από όλα η έλλειψη της εγγύησης ότι ο Εμπαπέ δεν θα ξαναγίνει μπάχαλο με τους ιδιοκτήτες της Παρί, κι ύστερα η έλλειψη ηγετών εντός του αγωνιστικού χώρου. Με εξαίρεση τον Εμπαπέ και τον Μαρκίνιος, η Παρί δεν έχει πλέον στην ενδεκάδα της ποδοσφαιριστές δοκιμασμένους υπό την μεγάλη πίεση των ακραίων προσδοκιών για απόλυτη επιτυχία. Ναι, ο Ουσμάν Ντεμπελέ έχει ωριμάσει την τελευταία 2ετία στην Μπαρτσελόνα, αλλά δεν έχει φτάσει στο σημείο να πείθει ότι θα παίρνει την ευθύνη στα δύσκολα και θα διεκπεραιώνει. Αρα κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει η Παρί στις νοκ άουτ φάσεις του Champions League αν δεν μπορέσει να την πάρει από το χέρι ο Εμπαπέ.

Με όλες τις αμφιβολίες, το φετινό project μοιάζει πιο ενδιαφέρον συγκριτικά με τα προηγούμενα, διότι στηρίζεται σε κανονικές αρχές του ποδοσφαίρου. Δηλαδή η Παρί αρχίζει λίγο να μοιάζει με ομάδα και όχι με την ποδοσφαιρική έκδοση των Harlem Globetrotters. Και μόνο που παύει να ζει ως τσίρκο, κάνει πρόοδο.