Γιατί έπαψες Μπάγερν να θυμίζεις…
Υπήρξε παραδοσιακά συνώνυμο οικονομικής σταθερότητας, αφού ποτέ δεν ξόδευε περισσότερα απ’ όσα μπορούσε ή είχε προγραμματίσει. Το περασμένο καλοκαίρι, όμως, έκανε υπέρβαση και ρεκόρ μεταγραφής στην ιστορία της με τα εκατό εκατομμύρια ευρώ που έδωσε στην Τότεναμ για τον Χάρι Κέιν, αφού το κενό του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι δεν καλύφθηκε ποτέ επαρκώς.
Παραδοσιακά επίσης, υπήρξε σημείο αναφοράς με το κυριαρχικό της παιχνίδι, σκορπώντας τον τρόμο στους περισσότερους αντιπάλους, κατακτώντας με εμφατικό τρόπο δύο τρεμπλ μέσα σε επτά χρόνια (2013 και 2020).
Η τωρινή Μπάγερν Μονάχου, όμως, ελάχιστη σχέση έχει με εκείνες τις φανταστικές ποδοσφαιρικές μηχανές των Γιούπ Χάινκες και Χάνζι Φλικ, όπως επιβεβαίωσε και με την (μη καταδικαστική, αλλά αναμφίβολα προβληματική) ήττα από μια ομάδα με πολύ μικρότερο μπάτζετ και ποιότητα, η οποία βρίσκεται αυτή την στιγμή στην έβδομη θέση της βαθμολογίας στην ιταλική Serie A.
Το 1-0 από την (μαχητική, φιλότιμη και άψογα στημένη από τον Μαουρίτσιο Σάρι) Λάτσιο, με το οποίο συμπλήρωσε δύο διαδοχικές ήττες χωρίς να σκοράρει για πρώτη φορά από τις αρχές Μαΐου του… 2015 (!), ήταν απλώς ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των μη πειστικών εμφανίσεων της ομάδας τη φετινή περίοδο.
Είχε προηγηθεί, άλλωστε, το… ξεγύμνωμα από την απίθανη Μπάγερ Λεβερκούζεν του Τσάμπι Αλόνσο, η οποία δείχνει πως έχει όλα τα φόντα για να βάλει τέλος στην 11ετή, βαυαρική κυριαρχία στη Bundesliga. Τι φταίει, όμως, και η Μπάγερν δεν θυμίζει πλέον… Μπάγερν;
Το ψάρι, ως γνωστόν, βρωμάει από το κεφάλι και στην αθλητική διοίκηση ο σύλλογος πλέον χωλαίνει, με τις επιλογές στις μεταγραφές να μην είναι πλέον τόσο πετυχημένες παρ’ ότι, για παράδειγμα, η Μπάγερν έδωσε στο χειμερινό παζάρι 34 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ ξανά στην ιστορία της για μεταγραφικό παράθυρο μεσούσης της σεζόν.
Το καλοκαίρι, ο Τόμας Τούχελ είχε επισημάνει την έλλειψη βάθους στο ρόστερ, αλλά δεν εισακούστηκε. Και, όταν προέκυψαν τα (πολλά, είναι η αλήθεια) προβλήματα τραυματισμών, υποχρεώθηκε να κάνει αλχημείες, οι οποίες δεν είχαν πάντα την επιθυμητή αποτελεσματικότητα.
Ο ίδιος ο προπονητής, βεβαίως, δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την εικόνα της ομάδας, έστω και εάν δεν είναι ο μοναδικός… ένοχος. Δεν έχει κατασταλάξει 100% σε μια διάταξη που θα ταιριάζει και θα αναδεικνύει τις δεδομένες αρετές των ποδοσφαιριστών του και δεν φροντίζει, μέσα από την ανάπτυξη παιχνιδιού, να φτάνει η μπάλα όπως πρέπει στο υπέρ – όπλο που ακούει στο όνομα Χάρι Κέιν.
Δεν έχει καταφέρει να πείσει τον Αλφόνσο Ντέιβις να αφήσει στην άκρη τα (ρεαλιστικά και με πολλές πιθανότητες υλοποίησης) όνειρα περί Ρεάλ Μαδρίτης και να γίνει ξανά ο κορυφαίος αριστερός μπακ στον κόσμο, ενώ και ο (πολύτιμος) Γιόσουα Κίμιχ δεν λάμπει όπως έκανε στο παρελθόν, έχοντας και αυτός τάσεις φυγής.
Συν τοις άλλοις, ο Τούχελ έχει μια… ενοχλητική εμμονή με την χρησιμοποίηση του (αρνητικού φέτος) Λιρόι Σανέ, ο οποίος δεν χάνει με τίποτα τη θέση του στην ενδεκάδα, με αποτέλεσμα παίκτες όπως ο (τραυματίας αυτή την εποχή) Κίνγκσλεϊ Κομάν, ο Τζαμάλ Μουσιάλα ή ο Ματάις Ντε Λιχτ, μεταξύ άλλων, να βρίσκονται στα… κάγκελα για την απροκάλυπτα ευνοϊκή μεταχείρισή του.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι ποδοσφαιριστές δεν παίζουν για τον Τούχελ, η θέση του οποίου κρίνεται επισφαλής. Ειδικά δε, από την στιγμή που παραμένει ελεύθερος στην αγορά ο Χάνζι Φλικ, η αποχώρηση του οποίου επειδή δεν μπορούσε να συνεργαστεί με τον (απερχόμενο πλέον) αθλητικό διευθυντή Χασάν Σαλιχάμιτζιτς φαντάζει ως η αρχή του (προσωρινού;) τέλους της Μπάγερν που σκορπούσε τον τρόμο σε (σχεδόν) κάθε ποδοσφαιρικό γήπεδο που πήγαινε.
«Μας λείπει το θάρρος, δεν φταίει μόνο ο Τούχελ. Έχουμε «κολλήσει», δεν έχουμε ελευθερία. Κάποιες φορές πρέπει να μιλήσεις για τους παίκτες. Δεν αφορά μόνο τον προπονητή» αποφάνθηκε μετά από την τριάρα από τη Λεβερκούζεν ο Τόμας Μίλερ. Και για να το λέει ο πρώτος παίκτης που έφτασε τις 500 νίκες με τη φανέλα της Μπάγερν, κάτι παραπάνω (σίγουρα) θα ξέρει…
Ο παράγοντας Ντε Μπρόινε και η Λερναία Ύδρα της Ρεάλ
Ο κρότος του «μπαμ» στην Ρώμη έγινε ακόμα μεγαλύτερος γιατί στα άλλα τρία παιχνίδια, η έκπληξη έλαμψε δια της απουσίας της, παρ’ ότι και στα τρία ματς, τα αουτσάιντερ στάθηκαν αξιοπρεπέστατα και διεκδίκησαν τις (όποιες) πιθανότητές τους.
Στην Κοπεγχάγη, ο Κέβιν Ντε Μπρόινε (μας) υπενθύμισε πόσο πολύ έλειψε στη Μάντσεστερ Σίτι, αλλά και στους λάτρεις του ωραίου ποδοσφαίρου, στο πεντάμηνο της απουσίας του λόγω τραυματισμού. Με τον Βέλγο σε φουλ δράση και σε τρομερά κέφια, οι πρωταθλητές Ευρώπης έχουν πολλές πιθανότητες να βρεθούν την 1η Ιουνίου στο «Γουέμπλεϊ» για να επιχειρήσουν να υπερασπιστούν τα σκήπτρα τους.
Οι Δανοί της Κοπεγχάγης ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικοί απ’ ότι δείχνει το τελικό 1-3, ισοφάρισαν προσωρινά σε 1-1 και είχαν ευκαιρίες και για το 2-2, αλλά πλήρωσαν και την έλλειψη υψηλού και απαιτητικού ρυθμού, αφού αυτό ήταν το πρώτο τους επίσημο παιχνίδι μετά από δύο μήνες, με το πρωτάθλημα να επαναρχίζει αυτό το Σαββατοκύριακο.
Στη Λειψία, το ακυρωθέν γκολ του Μπέντζαμιν Σέσκο στα πρώτα λεπτά έχει ξεσηκώσει, και όχι άδικα, πολλή συζήτηση, η οποία όμως δεν οδηγεί πλέον πουθενά, εκτός από το… καφενειακό (και πολύ κουραστικό) αδιέξοδο.
Ακόμα και χωρίς αυτό το γκολ, πάντως, η ομάδα του Μάρκο Ρόζε κοίταξε στα μάτια την Ρεάλ Μαδρίτης και φρονώ ότι θα την ζορίσει (προσοχή, όχι θα την αποκλείσει) και στην ρεβάνς του «Σαντιάγο Μπερναμπέου», παρά τη νίκη της Βασίλισσας με 1-0, με την γκολάρα του Μπραΐμ Ντίαθ.
Η εξαιρετική εμφάνιση του τελευταίου σε (άτυπο) ρόλο «αντί – Μπέλινγκχαμ» επιβεβαιώνει πως η Ρεάλ έχει την ιδιότητα της Λερναίας Ύδρας, αφού φέτος οδηγεί με άνεση την κούρσα της La Liga και μετράει μόνο νίκες στην Ευρώπη, παρ’ ότι στην αρχή της σεζόν έχασε δύο πολυτιμότατα κεφάλια (Τιμπό Κουρτουά – Έντερ Μιλιτάο), ακολούθησε ένα τρίτο (Νταβίντ Αλάμπα), ενώ κατά καιρούς ο Κάρλο Αντσελότι έχει απουσίες λόγω τραυματισμών, τις οποίες καταφέρνει να καλύπτει με εξαιρετική αποτελεσματικότητα.
Η τωρινή Ρεάλ δεν έχει τα γκολ του Καρίμ Μπενζεμά που τόσο πολύτιμα αποδείχθηκαν στην μυθική (για τον τρόπο που επιτεύχθηκε) κατάκτηση του 14ου τροπαίου το 2022. Αλλά είναι πιο ομάδα, ο Μπέλινγκχαμ είναι συ-γκλο-νι-στι-κός, ο Βινίσιους Ζούνιορ έχει ωριμάσει (στο παιχνίδι του, όχι στη συμπεριφορά του) και δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση να τη δω να πηγαίνει πολύ μακριά και φέτος.
Του χρόνου, άλλωστε, φιλοδοξεί να προσθέσει στο (πλουσιότατο) έμψυχο δυναμικό της το πυρηνικό όπλο που ακούει στο όνομα Κιλιάν Εμπαπέ. Ο Γάλλος σούπερ σταρ έδειξε τον δρόμο στη νίκη – μισή πρόκριση της Παρί Σεν Ζερμέν επί της Ρεάλ Σοσιεδάδ (2-0), η οποία ήταν ανώτερη στο πρώτο ημίχρονο όπου, μεταξύ άλλων, είχε και δοκάρι.
«Το πρώτο μέρος ήταν ένας εφιάλτης» παραδέχθηκε ο Λουίς Ενρίκε, η κατσάδα του οποίου στα αποδυτήρια έπιασε τόπο. «Ο προπονητής μας ξύπνησε στην ανάπαυλα» παραδέχθηκε ο σκόρερ Μπράντλεϊ Μπαρκολά και ο Μαρκίνιος εξήγησε ότι «ήταν θυμωμένος και μας… τράβηξε το αυτί».
Ο συνδυασμός νεανικού ενθουσιασμού και πολύτιμης εμπειρίας θα φέρει σχεδόν σίγουρα τη Παρί στην οκτάδα, αλλά δεν ξέρω εάν της αρκεί για να πάει μέχρι τέλους και κόντρα σε ομάδες όπως τη Σίτι ή τη Ρεάλ. Ή την Μπάγερν, η οποία την απέκλεισε πέρυσι με δύο νίκες, εφόσον βεβαίως βελτιωθεί και, καταρχήν, αποκλείσει τη Λάτσιο…
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
