Η φετινή Ίντερ είναι καλύτερη από την φιναλίστ του περσινού Champions League

Το βράδυ της Τρίτης στο San Siro του Μιλάνου μπήκαν δύο ομάδες που μοιράζονται την ίδια φιλοδοξία, η Ιντερ του Σιμόνε Ιντσάγκι και η Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε. Δηλαδή δύο ομάδες που έχουν την επιθυμία να φτάσουν μέχρι τον τελικό του Champions League. Ήταν δύο ομάδες με ίδιο σχηματισμό (5-3-2), παρόμοια τακτική και σχεδόν κοινές αρχές στο μοντέλο παιχνιδιού. Και οι δύο ήθελαν την μπάλα, και οι δύο ήταν επιθετικές κατά την φάση της άμυνας από την αρχή, και οι δύο επιχειρούσαν να ανεβούν ψηλά στο τερέν για να πρεσάρουν τον αντίπαλο κατά το πρώτο στάδιο της επιθετικής ανάπτυξης, και οι δύο έκαναν άμεσο πρέσινγκ κάθε φορά που έχαναν την μπάλα. Ένα δόγμα της προπονητικής λέει ότι όταν οι ομάδες παίζουν με ίδιο τρόπο και παρόμοια τοποθέτηση η απόδοση τελικά ορίζεται από την ατομική ποιότητα. Σε αυτό το ματς την διαφορά έκανε κυρίως η ομαδική τεχνική.

Η Ίντερ του Ιντσάγκι ήταν μια ομάδα προετοιμασμένη για να λειτουργήσει υπό πίεση κατά το πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεών της. Ήξερε πώς να κυκλοφορήσει με ασφάλεια την μπάλα - δηλαδή οι ποδοσφαιριστές έπαιρναν θέσεις και έκαναν τακτικές ενέργειες μακριά από την μπάλα προκειμένου να δίνουν κάθε φορά στον κάτοχό της επιλογές για να παίξει με ασφάλεια και τις περισσότερες φορές να προωθήσει το παιχνίδι. Και η Ατλέτικο προσπάθησε να το κάνει, αλλά δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματικά προετοιμασμένη, και γι’ αυτό ο Γιάν Ομπλακ άρχισε να επιλέγει το άμεσο παιχνίδι με τις μπαλιές στο βάθος της επίθεσης.

Η Ίντερ κατάφερνε να ανεβάσει τον ρυθμό και να κάνει επιθέσεις της μιας επαφής με την μπάλα ανά ποδοσφαιριστή. Έφτανε έτσι με άνεση μπροστά από τον Ομπλακ (xGoals: 1.78). Της έλειψαν οι καλές εκτελέσεις, και σε κάποιες επιθέσεις και η καλή τελική πάσα, αλλά ήταν μια ομάδα που είχε υπεροχή στην επιθετική ανάπτυξη. Έκανε περίπου 2 πάσες παραπάνω ανά κατοχή μπάλας, έκανε 13 παραπάνω οργανωμένες επιθέσεις από την Ατλέτικο και είχε 11 παραπάνω τελικές προσπάθειες. Με άλλα λόγια τα έκανε όλα καλύτερα απέναντι σε έναν αντίπαλο με μεγάλη εμπειρία και αρκετές προσωπικότητες στο τερέν, ο οποίος προσπαθούσε να παίξει με τον ίδιο τρόπο.

Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες δεν ήταν στο σχέδιο - ήταν στην εκτέλεση του σχεδίου. Στο παιχνίδι της Ίντερ αντιλαμβανόσουν ότι ένας προπονητής εκφράζει την ιδέα του για το παιχνίδι. Το παιχνίδι της Ατλέτικο σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι ένας προπονητής προσπαθεί να παίξει όπως του λένε ότι πρέπει να παίζει και όχι με τον τρόπο που τον εκφράζει. Πιθανόν αυτή να είναι και η εξήγηση για την ηρεμία της Ίντερ και τον εκνευρισμό της Ατλέτικο στην διάρκεια του ματς. Η ηρεμία και η θετική στάση των παικτών πηγάζει από την πίστη στο σχέδιο. Ο εκνευρισμός πηγάζει από την ανασφάλεια και την αμφιβολία σχετικά με την αποτελεσματικότητα του σχεδίου. Η Ίντερ του Ιντσάγκι ξέρει πώς θέλει να παίζει. Η Ατλέτικο του Σιμεόνε δεν είναι ακόμη εκεί. Πιθανόν να φτάσει αν ο Αργεντινός προπονητής δεν αλλάξει αγωνιστικό μοντέλο και επιμείνει σε αυτή την πιο δημιουργική προσέγγιση που έχει υιοθετήσει. Σήμερα όμως η Ατλέτικο δεν εκφράζει αυτό το μοντέλο παιχνιδιού όπως το εκφράζει η Ίντερ.

Τούτο φυσικά δεν αποκλείει καθόλου την πιθανότητα να κάνει η Ατλέτικο την ανατροπή στην Μαδρίτη και να φτάσει εκείνη στους 8 του Champions League. Είναι ποδόσφαιρο, και στη μια βραδιά μπορούν όλα να συμβούν. Αυτή η Ίντερ πάντως μοιάζει να είναι μια πιο καλοφτιαγμένη ομάδα από την περσινή, δηλαδή από την ομάδα που έφτασε καμαρωτή μέχρι τον τελικό του Champions League. Δεν είναι καθόλου εύκολο να εκτιμήσεις αν έχει πιο έντονο χαρακτήρα, περισσότερους ποδοσφαιριστές που μπορούν να πάρουν ευθύνη και να λειτουργήσουν αποτελεσματικά υπό πίεση. Αν έχει τέτοιους χαρακτήρες στα αποδυτήρια, τότε η Ίντερ έχει μεγαλύτερες πιθανότητες για κατάκτηση από αυτές που ορίζονται από τις στοιχηματικές αποδόσεις που την έχουν για 6ο φαβορί πίσω από την Μπάγερν και την Παρί Σεν Ζερμέν. Σήμερα η Ίντερ δείχνει πιο καλοφτιαγμένη και, στην πραγματικότητα, τρίτο φαβορί πίσω από την Σίτι και την Ρεάλ.