Ο βιαστής Ντάνι Άλβες νόμιζε ότι του ανήκουν τα πάντα

Την έχω ξαναπεί/ξαναγράψει αυτή την ιστορία, αλλά επιτρέψτε μου να επαναλάβω τον εαυτό μου. Ο πρώτος μεγάλος σταρ που είδα σε απόσταση αναπνοής ήταν ο τεράστιος Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος πέρασε από μπροστά μου στα επίσημα του Σαριά, του άλλοτε γηπέδου της Εσπανιόλ (πλέον ένας τεράστιο κτίριο – χώρος για πάρκινγκ), πριν από έναν φιλικό αγώνα της γηπεδούχου ομάδας με την άσπονδη συμπολίτισσα Μπαρτσελόνα.

Σάστισα, κοκκάλωσα και κοιτούσα με δέος να περνάει από μπροστά μου ο τότε προπονητής της Μπάρτσα, ένας ανεπανάληπτος θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με τεράστια επιρροή σε αυτό, τόσο ως παίκτης, όσο και ως τεχνικός επικεφαλής.

Εκείνα τα χρόνια βλέπαμε τους αθλητές ως θεούς (χωρίς εισαγωγικά) και, ακόμα και το να τους πλησιάσουμε, φάνταζε κάτι ασύλληπτο, μοναδικό. Εγώ, ντροπαλός ων, δεν τολμούσα ούτε να τους προσεγγίσω για αυτόγραφο.

Φανταστείτε ότι το πρώτο μου αυτόγραφο, από τον άλλοτε πολύ ικανό Ισπανό τενίστα Σέρτζι Μπρουγκέρα (ποτέ επιπέδου Ράφα Ναδάλ, ούτε καν Κάρλος Αλκαράθ), το πήρα χάρη στην παρέμβαση της μητέρας μου, γιατί εγώ ντρεπόμουν να πάω κοντά του!

Με τα χρόνια και εξαιτίας αυτής της τόσο λαμπερής, αλλά ταυτόχρονα απαιτητικής και με πολλά κρυμμένα μυστικά δουλειάς, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, να θαυμάσω αλλά και να απομυθοποιήσω δεκάδες αθλητές, προπονητές και, κυρίως, παράγοντες.

Η φωτογραφία που ανοίγει το blog τραβήχτηκε τον Σεπτέμβριο του 2010. Τότε που ο Ντάνι Άλβες ήταν, χωρίς αμφιβολία, το κορυφαίο δεξιό μπακ στον κόσμο (άντε, μαζί με τον Μαϊκόν της Ίντερ, αλλά αυτός με πολύ μικρότερη διάρκεια kαι συνέπεια σε σχέση με τον συμπατριώη του) και ο ιδανικός συνεργάτης του Λιονέλ Μέσι στην καλύτερη Μπάρτσα όλων των εποχών.

Λίγα 24ωρα μετά από την φωτογραφία, άλλωστε, οι δύο τους έκαναν την μεγαλύτερη ζημιά στην άμυνα του Παναθηναϊκού, με τον Αργεντινό να σκοράρει δις και να δίνει την ασίστ στον Βραζιλιάνο, προκειμένου αυτός να διαμορφώσει το τελικό 5-1 εις βάρος των Πρασίνων, οι οποίοι είχαν κάνει το… λάθος να προηγηθούν μέσα στο «Καμπ Νόου».

Στο τέλος εκείνης της σεζόν, η Μπάρτσα κατέκτησε (και) το Champions League με ποδοσφαιρική παράσταση στο «Γουέμπλεΐ» του Λονδίνου απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τον Άλβες να προσθέτει έναν ακόμα τίτλο στο μυθικό του παλμαρέ, το οποίο αριθμεί πλέον 43 τρόπαια.

Ένα παλμαρέ, όμως, που στιγματίστηκε, αμαυρώθηκε για πάντα, όπως βεβαίως και η ίδια του η ζωή, το είναι του, με την καταδίκη του 40χρονου Βραζιλιάνου για τον βιασμό μιας 23χρονης κοπέλας σε κλαμπ της Βαρκελώνης, παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 2023.

Όταν πόζαρα δίπλα στον Άλβες, σε ηλικία 34 ετών (πλέον κοντεύω τα 50), διατηρούσα ακόμα ένα μικρό ψήγμα από εκείνο το δέος προς τα κατορθώματα των αθλητών, έστω και εάν θα μπορούσα κάλλιστα να τους αντιμετωπίζω κυνικά και να λέω ότι απλώς κλωτσάνε μια μπάλα, την βάζουν σε ένα καλάθι ή την περνάνε από ένα φιλέ, ανάλογα με το άθλημα που εξασκούν.

Δεν το έκανα ποτέ, όμως, γιατί λατρεύω τα σπορ και, κυρίως, τα συναισθήματα που προκαλούν στον κόσμο. Ο πανηγυρισμός ενός κρίσιμου γκολ, ενός καλαθιού στην εκπνοή, ενός απίθανου πόντου στο τένις, είναι μοναδικές στιγμές.

Περίπου δύο χρόνια μετά από την περιβόητη φωτογραφία, όμως, έπαψα οριστικά να λατρεύω τους αθλητές, τους πραγματικούς (αυτοί θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι) πρωταγωνιστές του εκάστοτε σπορ.

Η πλήρης απομυθοποίηση για τον επαγγελματικό αθλητισμό και όσους το υπηρετούν ήρθε μέσω της εμπειρίας μου ως μεταφραστής του Ισπανού προπονητή Χάβι Γκράθια στην Κέρκυρα, όπου διαπίστωσα πόσο παιδιά είναι οι αθλητές (όχι όλοι βεβαίως), ακόμα και αν πλησιάζουν τα δεύτερα -άντα της ζωής τους.

Σε μικρότερο βαθμό και αναλογικά, βεβαίως, υπάρχουν πολλοί σταρ του αθλητισμού που θεωρούν ότι, επειδή είναι τέτοιοι, μπορούν να αγοράσουν τα πάντα (και τους πάντες) ή μπορούν να κάνουν το οτιδήποτε μεμπτό, χωρίς να υποστούν τις συνέπειες που θα αναλογούσαν σε έναν «κοινό θνητό».

Και αυτό, βεβαίως, δεν ισχύει μόνο στον αθλητισμό, αφού συναντάμε δεκάδες, εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις στην μουσική, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση ή στην πολιτική, για να δώσω μερικά παραδείγματα γι’ αυτή την (επίπλαστη στην πραγματικότητα) ασυλία, η οποία δυστυχώς έχει κάνει την εμφάνισή της πολλές φορές στο παρελθόν.

Στα σαράντα του χρόνια, ο Ντάνι Άλβες είχε τα πάντα: Μια τεράστια καριέρα, έναν μυθικό τραπεζικό λογαριασμό, μια πανέμορφη σύζυγο (το κατά δέκα χρόνια μικρότερό του, μοντέλο Χοάνα Σανθ) και δύο παιδιά που λάτρευε και τον λάτρευαν, από τον πρώτο του γάμο. Τι άλλο, αλήθεια, να ζητήσει από την ζωή του;

Και όμως, επέλεξε να γκρεμίσει τα πάντα σε μια στιγμή. Γιατί; Επειδή είναι αυτός που είναι, έχοντας πιει και πολύ παραπάνω (σύμφωνα με την κατάθεσή του στο δικαστήριο), δεν μπορούσε να ανεχτεί ότι ένα ανώνυμο, 23χρονο κοριτσάκι είχε το δικαίωμα να αρνηθεί να γίνει το «πουτ@@@κι» του (σύμφωνα με την κατάθεση του θύματος) και να συνευρεθούν ερωτικά σε μια βρώμικη, σκοτεινή τουαλέτα ενός κλαμπ.

Τα εισαγωγικά (που αρχικά έβαλα) στον τίτλο για την λέξη «βιαστής» δεν ήταν άποψη, αλλά (αχρείαστη) κάλυψη για κάθε ενδεχόμενο. Γιατί η πεποίθησή μου, όπως και του δικαστή που έβγαλε την απόφαση, είναι ότι ο Άλβες όντως διέπραξε αυτό το έγκλημα. Γιατί έγκλημα είναι, ακόμα και αν δεν περιλαμβάνει αφαίρεση ζωής. Περιλαμβάνει, όμως, βιασμό σώματος και, κυρίως, ψυχής, που είναι ό, τι χειρότερο μετά τον φόνο.

Το μήνυμα προς όλους τους φίλους των σπορ και κυρίως τους νεότερους σε ηλικία που έχουν την τάση, όπως άλλωστε κάναμε και εμείς στα νιάτα μας, να θεοποιούν τους αθλητές και να τους βλέπουν ως είδωλα και, πολλές φορές, ως παραδείγματα: Μην το κάνετε. Και οι αθλητές, όπως και εσείς, είναι απλοί άνθρωποι, με τις αρετές και τις αδυναμίες τους, αλλά και τους δαίμονές τους.

Μην τους θεοποιείτε, μην τους λατρεύετε. Να τους θαυμάζετε (και αυτό με μέτρο) για ό, τι καταφέρνουν στους αγωνιστικούς στίβους, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί, πίσω από τα λαμπερά φώτα της ράμπας, ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) δεν ξέρετε τι συμβαίνει.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο οποίος μεγαλούργησε σε μια εποχή που οι σούπερ σταρ είχαν άλλη, φρονώ ακόμα πιο επική διάσταση επειδή δεν υπήρχε η υπερ – προβολή, τόσο από την τηλεόραση, όσο και μέσω των social media, είχε ερωτηθεί κάποτε για το εάν νιώθει παράδειγμα για εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο και εάν δεν τους έκανε κακό με τον τρόπο ζωής του, όταν έγινε γνωστή και η εξάρτησή από τα ναρκωτικά.

Η απάντησή του, αποστομωτική και απόλυτα εύστοχη: «Πάνω απ’ όλα τα πράγματα, τα παραδείγματα είναι οι γονείς, όχι τα είδωλα, να το έχουν όλοι ξεκάθαρο αυτό στο μυαλό τους. Δεν μπορείς να αποδώσεις ευθύνες σε ένα είδωλο γιατί εγώ πιστεύω ότι οι γονείς στο σπίτι πρέπει να είναι τα πραγματικά είδωλα». Διαφωνεί κανείς; Θεωρώ πως όχι, ούτε καν ο Ντιεγκίτο, παρ’ ότι δεν το εφάρμοσε στο ίδιο του το σπίτι, με τις κόρες του Ντάλμα και Τζιανίνα. Και αυτό το έφερε βαρέως μέχρι τον θάνατό του...