Βρε λες να το πάρει η Μπαρτσελόνα;

• Το αγαπημένο της «Γουέμπλεϊ» την περιμένει!
• Μεγάλα ζόρια περιμένουν την Ατλέτικο

Όταν η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα μεσουρανούσε, όλοι έψαχναν τρόπους για να την ζορίσουν, να την μπλοκάρουν, να την νικήσουν. Ήταν ο τέλειος στόχος για τους haters, αλλά και το ιδανικό αντικείμενο λατρείας για τους lovers.

Έκτοτε, έχουν κυλήσει μια ντουζίνα χρόνια (βρε πως περνάει ο καιρός…) και η Μπάρτσα έχει μετατραπεί εσχάτως από «πλούσιο πατέρα» σε «φτωχό συγγενή». Πρωτίστως η ίδια, βεβαίως, βοήθησε γι’ αυτή την κατρακύλα.

Με την κάκιστη διαχείριση τις επιτυχίας της, με τις εντελώς εσφαλμένες επενδύσεις σε ταλαντούχους παίκτες που όμως δεν ταίριαζαν στο παιχνίδι της (Ουσμάν Ντεμπελέ, Φιλίπε Κοουτίνιο, Αντουάν Γκριεζμάν κλπ.), με αυτοκτονικές τακτικές αναφορικά με τα οικονομικά της.

Η τριάρα από την Ρόμα (δια… κεφαλιού Κώστα Μανωλά), η τεσσάρα από την Λίβερπουλ και η (ατιμωτική, ντροπιαστική, ιστορικά οδυνηρή) οκτάρα από την Μπάγερν Μονάχου μοιάζουν ως φυσική συνέπεια της αυτοκαταστροφικής πορείας των Μπλαουγκράνα τα τελευταία χρόνια.

Πολύ αργά, αλλά αρκετά σταθερά, οι Καταλανοί προσπαθούν να μπουν και πάλι στον ίσιο δρόμο. Και, εξαιτίας της οικονομικής ένδειας (τα χρέη ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, μην ξεχνιόμαστε…), υποχρεώθηκε να ποντάρει στο φυτώριό της. Υποχρεώθηκε, όταν η Μασία θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητά της.

Στην ματσάρα με την Παρί Σεν Ζερμέν, όπου η ομάδα του Τσάβι πέτυχε το πρώτο της «διπλό» σε νοκ άουτ αγώνα του Champions League μετά από πέντε χρόνια, ο Πάου Κουμπαρσί έγινε ο νεαρότερος αμυντικός που ξεκινάει βασικός σε προημιτελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και ο Λαμίν Γιαμάλ ο νεαρότερος… γενικά.

Στα 17 του, ο κεντρικός αμυντικός – αποκάλυψη της σεζόν δεν φοβήθηκε ούτε τον Κιλιάν Μπαπέ, μετά τις κερδισμένες του μονομαχίες με τον Βίκτορ Οσίμεν, στο δίδυμο αγώνων με τη Νάπολι στον προηγούμενο γύρο.

Πάνω στους δυνατούς, ανθεκτικούς ώμους του baby face στόπερ που φρονώ ότι μπορεί να γίνει καλύτερος από τον Ζεράρ Πικέ με τον οποίο τον συγκρίνουν, αλλά και στις πλάτες του Γιαμάλ, του Πέδρι που μπήκε αλλαγή και σε ένα λεπτό έδωσε ασίστ – ποίημα στον Ραφίνια, στου τραυματία αυτή την εποχή Γκάβι, του Φερμίν Λόπεθ, η Μπάρτσα οφείλει να χτίσει το παρόν και το μέλλον της.

Το αγαπημένο της «Γουέμπλεϊ» την περιμένει!

Η αποστολή των Μπλαουγκράνα προς το Παρίσι θύμιζε πενταήμερη εκδρομή, με πιτσιρικάδες να κάνουν καλαμπούρια μεταξύ τους, να χαμογελούν συνεχώς και να πουλάνε όμορφη, αγνή, παιδική τρέλα.

Και σε αυτό το κλίμα τρέλας, βλέποντας τους Καταλανούς να δείχνουν πρωτόγνωρο χαρακτήρα μετά το εφιαλτικό πεντάλεπτο όπου το 0-1 έγινε 2-1 και παραλίγο 3-1, αναρωτήθηκα με παιχνιδιάρικη διάθεση: «Βρε, λες να το πάρει η Μπαρτσελόνα;». Ναι, ξέρω, βιάζομαι, αγγίζω ενδεχομένως τα όρια της γραφικότητας και παρασύρομαι από μια πολύ καλή εμφάνιση και μια μεγάλη νίκη μετά από πολύ, πολύ καιρό.

Για σκεφτείτε το, όμως, λίγο πιο ψύχραιμα και σφαιρικά. Την Τρίτη (16/04), στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μοντζουίκ, η Μπάρτσα παίζει για δύο αποτελέσματα (νίκη ή ισοπαλία), κόντρα σε μια Παρί που έδειξε ότι διαθέτει τρομερές επιθετικές αρετές, αλλά και σοβαρότατα αμυντικά προβλήματα, με τους στόπερ να… κουτουλούν μεταξύ τους και τον Τζανλουίτζι Ντοναρούμα να έχει τεράστια ζητήματα, ειδικά στις εξόδους.

Μετά το 3-2 του Παρισιού, η αήττητη εδώ και δώδεκα παιχνίδια Μπαρτσελόνα, η οποία μοιάζει να απελευθερώθηκε μετά την ανακοίνωση του Τσάβι ότι θα αποχωρήσει στο τέλος της σεζόν (Τσάβι μου, μήπως να το ξανασκεφτείς;), έχει τον πρώτο λόγο για την πρόκριση στα ημιτελικά.

Και εκεί, εφόσον φτάσει, θα αντιμετωπίσει είτε μια ομάδα που φέτος έχει νικήσει εντός και εκτός έδρας στο πρωτάθλημα (Ατλέτικο Μαδρίτης), είτε μια ομάδα που είναι μεν ιδιαίτερα σκληροτράχηλη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την τρομάξει (Μπορούσια Ντόρτμουντ).

Ε και εάν φτάσει στον τελικό, ακόμα και αν βρει μπροστά της ομάδα από το πιο δυνατό μέρος του ταμπλό, αυτός γίνεται στο γήπεδο – φετίχ της («Γουέμπλεϊ»). Εκεί όπου, στην παλιά του εκδοχή, κατέκτησε το πρώτο της Champions League το 1992 και το τέταρτο της συλλογής της στη νέα, σύγχρονη εκδοχή του ναού του ποδοσφαίρου, με μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις σε τελικό Champions League (2011)!

Μεγάλα ζόρια περιμένουν την Ατλέτικο

Ας αφήσουμε, όμως, τον τρελό στην τρέλα του (εμένα δηλαδή!) και ας πιάσουμε και το τελευταίο ζευγάρι ενός μαγικού διημέρου που περιλάμβανε τέσσερις ματσάρες με τρομερό ρυθμό και συνολικά 18 γκολ. Πότε είχαν σημειωθεί περισσότερα τέρματα στα τέσσερα πρώτα ματς των προημιτελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών; Το… 1957, με 19!

Αυτό το διήμερο επιβεβαίωσε ότι στα νοκ άουτ παιχνίδια οποιασδήποτε διοργάνωσης το λάθος πληρώνεται ακριβά και μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά. Τέτοιες μικρές (μάλλον μεγάλες) λεπτομέρειες ήταν τα δύο δοκάρια που είχε η Ντόρτμουντ στο «Μετροπολιτάνο» με Τζέιμι Μπίνο – Γκίτενς και Γιούλιαν Μπραντ.

Η νέα, βελτιωμένη και πολύ πιο ελκυστική στο μάτι εκδοχή της Ατλέτικο Μαδρίτης, προηγήθηκε 2-0 λίγο μετά το ημίωρο και έδειχνε να έχει βάλει στέρεες βάσεις ακόμα και για νίκη – μισή πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι.

Η τωρινή Μπορούσια, όμως, απέχει πολύ από την αφελή ομάδα που, μεταξύ άλλων, χάρισε πέρυσι το πρωτάθλημα στην Μπάγερν Μονάχου, την τελευταία αγωνιστική της Bundesliga. Οι Βεστφαλοί έδειξαν χαρακτήρα, μείωσαν με γκολ του Σεμπαστιάν Αλέ (παικταρά μου, κάθε γκολ σου είναι μια νίκη ζωής!) και, βάσει ευκαιριών, άξιζαν την ισοπαλία.

Και μπορεί να μην πήραν θετικό αποτέλεσμα και να έχασαν εν τέλει με 2-1, αλλά η εμφάνιση τους έδωσε μεγάλο πουσάρισμα ενόψει της ρεβάνς στο κατάμεστο, κολασμένο «Ζιγκνάλ Ιντούνα Παρκ», όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Η Ατλέτικο είναι μπαρουτοκαπνισμένη, μαθημένη στα πολύ δύσκολα, αλλά περιμένω ότι θα βιώσει πολλές, ζόρικες στιγμές κόντρα στην ομάδα του Έντιν Τέρζιτς. Και, ποιος ξέρει, ίσως μετά το τέλος του αγώνα, να πάει ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο να του ζητήσει να βγάλουν selfie και όχι το αντίστροφο που συνέβη στο «Μετροπολιτάνο»!