Το κουνούπι, η… UEFAλόνα και η άγνοια κινδύνου της Ντόρτμουντ

• Το κουνούπι και η UEFAλόνα
• Μπορούσια, το Λονδίνο σε καλεί (ξανά)!

Λατρεύει την κόντρα, αφού του δίνει ζωή, ενέργεια. Και από δαύτη έχει αστείρευτη, όπως αποδείκνυε την εποχή που, όντας ακόμα μακριά από τους πάγκους, έπαιρνε μέρος σε απίστευτα απαιτητικούς αγώνες που περιλάμβαναν τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι ή/και extreme sports.

Το 2008, ο Λουίς Ενρίκε είχε πάρει μέρος στο περίφημο «Marathon des Sables», το οποίο κατά σύμπτωση λαμβάνει μέρος αυτές τις μέρες στο Μαρόκο και πρόκειται για μια από τις πιο σκληρές δοκιμασίες που μπορεί, ηθελημένα, να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος.

Ο συμμετέχων καλείται, κουβαλώντας ο ίδιος την τροφή του και το sleeping bag, να καλύψει 250 χιλιόμετρα μέσα σε μια εβδομάδα, όλα μέσα στην αδίστακτη και αχανή έρημο της Σαχάρα, στα νότια της αφρικανικής χώρας. Ο «Λούτσο» ολοκλήρωσε τον υπέρ μαραθώνιο σε 41 ώρες, 14 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα.

Για να φτάσει μια ομάδα στον τελικό του Champions League, με βάση το τωρινό φορμάτ, πρέπει να αγωνιστεί συνολικά 18 ώρες, χωρίς να υπολογίζονται τυχόν παρατάσεις και πέναλτι. Μετά την επική ανατροπή στην Βαρκελώνη επί της Μπαρτσελόνα, η Παρί Σεν Ζερμέν έχει ήδη παίξει 15 ώρες και απέχει άλλες τρεις από τον μεγάλο της στόχο.

Το κουνούπι και η UEFAλόνα

Εκτός από υπέρ αθλητής, ο Λουίς Ενρίκε αποδεικνύει ότι είναι και πολύ καλός προπονητής. Η ιδέα του για πίεση ψηλά και κυρίως στον άτεχνο Ρόναλντ Αραούχο προκάλεσε το λάθος του Ουρουγουανού αμυντικού που οδήγησε στην αποβολή του, η οποία σημάδεψε ανεξίτηλα την ρεβάνς του 3-2 υπέρ των Μπλαουγκράνα στο Παρίσι.

Μετά από εκείνο το παιχνίδι, ο Ισπανός προπονητής έλεγε ότι «είμαι σίγουρος ότι θα ανατρέψουμε την κατάσταση εκεί». Το έλεγε γιατί το πίστευε με βάση τις ποδοσφαιρικές του ιδέες και το άψογο στήσιμο της ομάδας του, αλλά και για να το πιστέψουν οι ποδοσφαιριστές του, οι οποίοι έδειξαν χαρακτήρα και προσωπικότητα, με ηγέτη έναν εξαιρετικό Βιτίνια στα χαφ και παίκτη – κλειδί το κουνούπι που τσίμπησε επανειλημμένως τα πλευρά της πρώην ομάδας του.

Ο Ουσμάν Ντεμπελέ (αυτό είναι το παρατσούκλι του, κουνούπι) αντιμετώπισε «σκηνές Φίγκο» στο Μοντζουίκ, με τον κόσμο να τον αποδοκιμάζει και να τον βρίζει κάθε φορά που έπιανε την μπάλα, ενώ στην πόλη είχαν κυκλοφορήσει μέχρι και χαρτονομίσματα με την μορφή του και την λέξη «Προδότης» να την συνοδεύει.

Ο ταλαντούχος, πλην ιδιαίτερος Γάλλος εξτρέμ, όμως, είναι άνιωθος, αχάμπαρος, ψυχρός. Σκόραρε στο πρώτο ματς, σκόραρε και στο δεύτερο, κέρδισε (ανόητο) πέναλτι από τον Ζοάο Κανσέλο και σημάδεψε ανεξίτηλα ένα ζευγάρι αγώνων στα οποία πέτυχε όσα γκολ είχε βάλει με την Μπαρτσελόνα στο Champions League σε… έξι χρόνια!

Ο Κιλιάν Μπαπέ έβαλε την σφραγίδα στην πρόκριση με δύο γκολ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο παίκτης που έκανε την διαφορά, έστω και εάν κέρδισε τα πρωτοσέλιδα, ως μια εικόνα από τα «προσεχώς» στα «Clasico» της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπάρτσα. Κατά σύμπτωση, αυτή την Κυριακή (21/04, 22:00) έχουμε «Clasico».

Η ομάδα του Τσάβι θα φτάσει σε αυτό πληγωμένη για τη νέα ευρωπαϊκή σφαλιάρα, αλλά γνωρίζοντας ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος για να επιστρέψει δυναμικά στο ευρωπαϊκό προσκήνιο. Να στηριχτεί στα δικά της παιδιά, όπως ο απίστευτος Πάου Κουμπαρσί ή ο Λαμίν Γιαμάλ, ο οποίος πλήρωσε, φρονώ άδικα, την αποβολή του Αραούχο.

Ο Τσάβι δεν είχε το σθένος για να βγάλει τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι ή τον Πέδρι από τα χαφ για να κρατήσει μέσα τον 16χρονο πιτσιρικά που είχε ήδη σερβίρει ασίστ στον Ραφίνια και έδειχνε ικανός να ταλαιπωρήσει όλο το βράδυ τον Νούνο Μέντες.

Αυτός ο αποκλεισμός δεν είχε καμία σχέση με την τριάρα από την Ρόμα, την τεσσάρα από την Λίβερπουλ ή την οκτάρα από την Μπάγερν Μονάχου. Η Μπαρτσελόνα έχει βάλει τις κατάλληλες βάσεις και τώρα οφείλει να τις πιστέψει, να τις στηρίξει, να τις ενισχύσει. Ακόμα και αν αντιμετωπίζει «περίεργες» διαιτησίες όπως αυτή του Ρουμάνου Ίστβαν Κόβατς, η οποία με κάνει να γελάω με την μόνιμη επωδό «UEFAλόνα» από τους haters.

Γιατί, πράγματι το μπλογκ με τίτλο «Βρε λες να το πάρει η Μπαρτσελόνα;» είχε μεγάλη δόση υπερβολής, αλλά μην ξεχνάμε ότι έντεκα εναντίον έντεκα, το συνολικό σκορ μεταξύ των Καταλανών και της Παρί Σεν Ζερμέν ήταν 4-2 υπέρ των πρώτων. Ακόμα και αν την πρωτοβουλία την είχε πάντα η Παρί και με ποσοστά (ουσιαστικής) κατοχής της μπάλας που θύμιζαν Μπάρτσα του παρελθόντος, αγγίζοντας το 70%.

Μπορούσια, το Λονδίνο σε καλεί (ξανά)!

Για να φτάσει στον τελικό της 1ης Ιουνίου στο «Γουέμπλεϊ», βεβαίως, η Παρί θα πρέπει να διορθώσει τα αμυντικά της λάθη, τα οποία ήταν πολλά και ανησυχητικά στα δύο 90λεπτα απέναντι στην πρώην ομάδα των Λουίς Ενρίκε και Ντεμπελέ.

Ο Τζανλουίτζι Ντοναρούμα, με εξαίρεση μια σωτήρια απόκρουση στον Λεβαντόφσκι, ήταν τρομερά ασταθής και, σε συνδυασμό με τα κενά της οπισθοφυλακής, έδιναν διαρκώς μια αίσθηση ανασφάλειας στα παριζιάνικα μετόπισθεν, τα οποία απειλήθηκαν επανειλημμένως με γκολ ακόμα και όταν οι αντίπαλοί τους έπαιζαν με παίκτη λιγότερο.

Τέτοια λάθη, αργά ή γρήγορα, πληρώνονται. Και η φετινή, κυνική αλλά και ταυτόχρονα ικανή στην επίθεση Μπορούσια Ντόρτμουντ, με πείθει ότι είναι σε θέση να τα εκμεταλλευτεί. Κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, οι Βεστφαλοί δεν έδειξαν την αμυντική σταθερότητα που τους έφερε μέχρι εδώ, δεχόμενοι τέσσερα γκολ και αρκετές κλασικές ευκαιρίες στα δύο παιχνίδια. Ε και;

Η ομάδα του Έντιν Τέρζιτς έδινε αυτή το τέμπο, ειδικά μετά το εις βάρος της 2-0 στο πρώτο ματς στην Μαδρίτη, σημείωσε έξι γκολ, έχασε ευκαιρίες για τα διπλάσια και πήρε με το σπαθί της την πρόκριση στα ημιτελικά, για πρώτη φορά μετά από έντεκα χρόνια.

Το 2013, με προπονητή τον Γιούργκεν Κλοπ, η Μπορούσια λύγισε μόνο στο 89ο λεπτό του τελικού από μια ατομική ενέργεια – σπεσιαλιτέ του τεράστιου Άριεν Ρόμπεν και κόντρα στην παραδοσιακή της Νέμεση, Μπάγερν Μονάχου. Ο τελικός έγινε στο «Γουέμπλεϊ», όπως και φέτος.

Σε σχέση με εκείνη την ομάδα, μόνο δύο παίκτες κάνουν ριπίτ στο ρόστερ: Ο Ματς Χούμελς, το αυτογκόλ του οποίου το βράδυ της Τρίτης (16/04) έβαλε ξανά την Ατλέτικο στο «κόλπο» της πρόκρισης και ο αρχηγός Μάρκο Ρόις, ο οποίος είχε κερδίσει το πέναλτι με το οποίο είχε ισοφαρίσει προσωρινά ο Ιλκάι Γκιντογκάν, αλλά πλέον στα 34 του έχει δευτερεύοντα ρόλο στην ομάδα.

Απέναντι στην Ατλέτικο, η Μπορούσια απώλεσε για λίγο την φετινή της αγωνιστική ταυτότητα, ούσα ευάλωτη στην άμυνα, αδυναμία που κάλυψε όμως με τον επιθετικό της πλουραλισμό. Αυτόν που δεδομένα θα ξεδιπλώσει, χωρίς μάλιστα το άγχος του «πρέπει», κόντρα στην προβληματική άμυνα της Παρί, η οποία στην φάση ομίλων την είχε νικήσει σχετικά πειστικά στο Παρίσι (2-0), παίρνοντας ζόρικη ισοπαλία – πρόκριση στην ρεβάνς του «Ζιγκνάλ Ιντούνα Παρκ» (1-1), το οποίο περιμένει με… άγριες διαθέσεις τους Παριζιάνους.

Όποια ομάδα, πάντως, και αν προκριθεί από τις δύο, φρονώ πως θα είναι το αουτσάιντερ στον τελικό. Και αυτό, όπως έχει αποδείξει και το παρελθόν της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, δεν είναι απαραίτητα κακό.

Όσο για την Ατλέτικο; Τόσα χρόνια οι haters του Ντιέγκο Σιμεόνε του ασκούσαν εντονότατη κριτική επειδή η ομάδα του ήταν του 1-0 και του (δυναμικού, πλην κουραστικού) τσούκου - τσούκου μπολ. Με αυτό το στιλ, η Ατλέτικο πήρε δύο πρωταθλήματα και έφτασε σε δύο τελικούς Champions League, τους οποίους έχασε στις λεπτομέρειες από την Ρεάλ. Τσόλο, μήπως να έκλεινες τα αυτιά σου και να έκανες αυτό που σε εκφράζει καλύτερα;