Να περιφρουρήσει τους ανθρώπους των επιτυχιών

• Οχι «Νέοι» αλλά πρωταγωνιστές
• Η πίστη στον διπλανό σου

Το είχα γράψει για το μπάσκετ, είναι η αλήθεια, αλλά δεν γνώριζα ότι μέσα στον ποδοσφαιρικό οργανισμό του Ολυμπιακού υπήρχε ένα πρότζεκτ γεμάτο υγεία που παραπέμπει στο δικό μου “κοίτα δίπλα να δεις πως γίνεται”, όσον αφορά το παράδειγμα για τη (ταλαιπωρημένη) πρώτη ομάδα των Ερυθρολεύκων. Πέρα από τα βασικά – το ομολογώ- δεν γνώριζα (όπως και οι περισσότεροι) το βάθος της δουλειά που γίνεται στους μικρούς σε ένα συνολικό πακέτο, που αφορά το χτίσιμο του αγωνιστικού προφίλ αλλά και του χαρακτήρα του παίκτη, ώστε να φτάσει να πρωταγωνιστήσει στην ηλικία του και -μέσα από αυτή την επιτυχία- να διεκδικήσει καλύτερο αθλητικό μέλλον και καλύτερη ζωή γενικότερα.

Δεν θα συμβεί με όλους αυτούς που σήκωσαν το τρόπαιο στην Νιόν, όχι τουλάχιστον στο ίδιο υψηλό επίπεδο, δεν θα συμβεί σίγουρα για όλους μέσα στον Ολυμπιακό, αλλά όσοι περισσότεροι από αυτούς τους μικρούς μέσα από ταλέντο και τη δουλειά τους κερδίσουν καλύτερο μέλλον, τόσο μεγαλύτερο κέρδος θα προκύψει. Όχι για το ελληνικό ποδόσφαιρο που δεν θα μπορέσω ποτέ να το δω ως κάτι ενιαίο, αλλά σίγουρα για τους ίδιους, για την κοινωνία που θα μπορεί να πει ότι αυτή τη... ρημάδα η προσπάθεια αποδίδει καρπούς αξιοκρατικά και βέβαια για τον Ολυμπιακό, που ανεξάρτητα από το πόσους θα απορροφήσει από αυτή τη φουρνιά θα έχει δικαιωθεί για την επιλογή της στήριξης των ακαδημιών και θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Σε όλες τις ηλικίες και αθλήματα η επιτυχία είναι το καύσιμο που κρατάει ζωντανή την ελπίδα για ανάλογη συνέχεια.

Οχι «Νέοι» αλλά πρωταγωνιστές

Από όλα αυτά τα πολύ ωραία που ακούστηκαν και γράφτηκαν μετά των θρίαμβο του Ολυμπιακού επί της Μίλαν και (πάρα πολλά από αυτά) δεν είχαν χρώμα και οπαδική τοποθέτηση, θα κρατήσω μια δήλωση του προέδρου του Ολυμπιακού για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Είπε λοιπόν ο Βαγγέλης Μαρινάκης όταν ρωτήθηκε για την απορρόφηση αυτών των παιδιών στην πρώτη ομάδα: “Βλέπουμε άμεσα 3-4 παιδιά, αλλά ξέρετε στην Ευρώπη πλέον ένα παιδί 18 ετών, ένα παιδί 19 ετών δεν είναι “νέος”. Αυτές οι ηλικίες παίζουν και διαπρέπουν στις μεγάλες ομάδες, οπότε αυτοί δεν είναι Νέοι. Είναι έτοιμοι παίκτες, κάτι που εμείς το βλέπουμε και στην Premier League”.

Θα πείτε βέβαια: “Πρέπει να το πει ο Μαρινάκης αφού είναι αυταπόδεικτο σε όλο τον προηγμένο ποδοσφαιρικό κόσμο”. Ασφαλώς και πρέπει να το κατανοήσει και να το πει. Αυτός και οι ομόλογοι του σε όλες τις ελληνικές ομάδες για να γίνει πράξη. Γιατί είναι πολλά πράγματα που φαντάζουν λογικά αλλά (και) στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν γίνονται πράξη. Μάλιστα σε εντελώς αντίθετη πορεία, με τις δηλώσεις του αφεντικού του Ολυμπιακού, το πρωτάθλημα μας (συνολικά) τα τελευταία χρόνια ακολουθεί εντελώς αντίθετο δρόμο από την υπόλοιπη Ευρώπη. Και γερνάει και αφελληνίζεται. Άρα αυτή η επιτυχία του Ολυμπιακού έρχεται στην κατάλληλη στιγμή για να δείξει ένα διαφορετικό δρόμο. Και είναι σημαντικό ότι αυτό τον δρόμο δεν τον δείχνει μόνο προς τα έξω, αλλά και προς το εσωτερικό του οργανισμού ο οποίος (και) αυτή τη σεζόν ταλαιπωρήθηκε πολύ από κομβικές λάθος αποφάσεις, αλλά έχει καταφέρει να σηκώσει κεφάλι με τρόπο που δείχνει να υπερβαίνει την ποδοσφαιρική λογική.

Γιατί αν οι μικροί δουλεύονται με πλάνο, συνέπεια (και σημαντική δαπάνη) αρκετά χρόνια, ώστε να δρέπουν καρπούς τώρα, η προσέγγιση τις δύο τελευταίες σεζόν στην πρώτη ομάδα έδειχνε εντελώς διαφορετική σε σημείο που θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τις αποφάσεις για κομβικά ζητήματα, όπως ο προπονητής, ο τεχνικός διευθυντής και βέβαια οι μεταγραφές μέχρι και... τυχαίες. Είναι δυνατό αυτό σε ένα σύλλογο του μεγέθους του Ολυμπιακού; Ότι και να πει οποιοσδήποτε για τις προθέσεις αυτό που μιλούσε μέχρι τον Φεβρουάριο ήταν το αποτέλεσμα. Όχι το αποτέλεσμα ενός αγώνα, αλλά ολόκληρης της διαδικασίας. Σε μια σεζόν θα κερδίσεις και θα χάσεις αγώνες, κάπου θα είσαι καλύτερος, κάπου χειρότερος και θα μετρηθείς στο τέλος της σεζόν στα συν και τα πλην σου. Μιλάω για το “αποτέλεσμα” του σχεδιασμού, που -στο τέλος της σεζόν- δεν άφηνε σχεδόν τίποτα για να χτίσεις για την επόμενη.

Αν δει τις ενδεκάδες των δύο ομάδων στον πρόσφατο αγώνα με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκης και τις συγκρίνει με το 2-4 του Νοεμβρίου στο ίδιο γήπεδο, θα δει ασφαλώς (ειπώθηκε αυτό) ότι ο Δικέφαλος έπαιζε με την ίδια ακριβώς ενδεκάδα ενώ ο Μεντιλίμπαρ χρησιμοποίησε είτε στο αρχικό σχήμα, είτε ως αλλαγή πολλούς παίκτες από αυτούς που έπαιξαν τότε. Στη σύγκριση του τότε, με το τώρα (της Κυριακής) στην εικόνα του ματς και των ίδιων παικτών, αυτό που προκύπτει είναι ότι (το έχω γράψει ξανά) υπάρχει ελπίδα για τα πάντα στη ζωή, όταν βλέπεις μια ομάδα, σαφώς “παρατημένη” από τον εαυτό της, να έχει τώρα αυτή τη δυναμική. Η οποία αλλάζει ουσιαστικά από τον Φεβρουάριο με τον ερχομό του Μεντιλίμπαρ και με πισωγυρίσματα που είναι λογικά όταν πας να γυρίσεις το “κουμπί” μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Η πίστη στον διπλανό σου

Πέρα από τις τακτικές, τα συστήματα, το διάβασμα του αντιπάλου ο Ολυμπιακός κατάφερε πλέον να έχει κάτι στην πρώτη του ομάδα, που οι πιτσιρικάδες το έδειξαν σε όλη τη φετινή τους πορεία και όπως έγραψε ο φίλος Ανδρέας Δημάτος στο facebook συζητήθηκε ιδιαίτερα στην UEFA (για τους Νέους). Δεν είχαν -σαν ομάδα- μόνο συνοχή, σαφείς ρόλους, εξαιρετικό κλίμα, αλλά ήταν αποφασιστικοί. Γνώριζαν όχι μόνο τι έπρεπε να κάνουν, αλλά και πως. Και δίνοντας ο καθένας το δικό του κομμάτι προσφοράς, έφτιαξαν μια ομάδα που ένιωθε σίγουρη για τον εαυτό της, αφού όλοι γνώριζαν ότι ο διπλανός τους θα εκτελέσει απόλυτα το πλάνο και δεν παίζει για την πάρτη του. Αυτό ακριβώς είναι που έχει κατακτήσει ο Ολυμπιακός του ταπεινού Μεντιλίμπαρ, για να φτάσει στην ανατροπή με την Μακάμπι, να αντέξει στην πίεση της Φενέρ και να σβήσει τον ρυθμό της, να είναι κυριαρχικός με τον ΠΑΟΚ και να χάνει στην λεπτομέρεια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και περισσότερο απ' όλα, ακόμα και από τις ελπίδες του για ευρωπαϊκό τίτλο, έχει κερδίσει την ελπίδα όχι για καλύτερο, αλλά για... κανονικό μέλλον. Γιατί, ότι ζούσε μέχρι να έρθει ο Βάσκος τεχνικός δεν ήταν “κανονικότητα” αλλά παράνοια. Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό αλλά για οποιαδήποτε μεγάλη ομάδα που θέλει να λέγεται σοβαρή.

Είναι ωραία τα πανηγύρια, υπέροχες οι επιτυχίες, ειδικά όταν εμπλέκονται και τα “δικά μας” παιδιά στα οποία ο Έλληνας φίλαθλος έχει ιδιαίτερη αδυναμία (με κορυφαίο παράδειγμα την υποδοχή του Κωνσταντέλια στους αγώνρς της εθνικής ομάδας). Το μέλλον βέβαια θα δείξει πόσο αποδεκτά είναι αυτά από τον οπαδό, όταν θα μπει μεγαλύτερο βάρος στην πλάτη τους. Όταν δεν θα συγχωρείται ούτε το παραμικρό λάθος από τον προπονητή της εξέδρας. Οι Έλληνες που (λέμε ότι) ζητάμε είναι και αυτοί που τρώνε το μεγαλύτερο ανάθεμα, πρώτου, όταν κάτι δεν πάει καλά. Αλλά αυτά τα ξέρουμε...

Το μεγάλο θέμα όμως για τον Ολυμπιακό είναι πως (αποδεικνύεται εκ τους αποτελέσματος) πως έχει αυτούς που πήραν τις σωστές αποφάσεις και αυτούς πρέπει να περιφρουρήσει. Και για τους μικρούς -στην αρχή του πρότζεκτ- στο πως θα τους βρει, τι θα τους παρέχει, πως θα τους δουλέψει για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Αλλά -εσχάτως- και για την πρώτη ομάδα στην πολλή απαιτητική διαδικασία να μπει ξανά σε πορεία ένα καράβι που έβρισκε κάθε τρεις και λίγο σε ξέρα. Σε σημείο δηλαδή που (το ομολογώ) έλεγα πως ο ο ιδιοκτήτης είχε χάσει κάθε ελπίδα και είχε ρίξει όλο το ενδιαφέρον του στην Νότιγχαμ, γιατί (στην τελική ρε αδερφέ) είναι και στην Πρέμιερ. Πιθανότατα η αφεντιά μου αυτό θα έκανε, αλλά προφανώς ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε άλλη άποψη επί του θέματος.