Η πρόκριση της Ντόρτμουντ είναι νίκη του υγιούς ποδοσφαίρου

• Και πάλι γερμανικός εμφύλιος στο «Γουέμπλεϊ»;

Υποκλίνομαι στην προπονητική ευφυΐα του Πεπ Γκουαρδιόλα και αγαπώ την ποδοσφαιρική λογική του, με την οποία έχει ποτίσει όλες τις ομάδες στις οποίες εργάστηκε. Δεν μπορώ να παραβλέψω, όμως, ότι εδώ και οκτώ χρόνια κάθεται στον πάγκο ενός συλλόγου – κράτος όπως η Μάντσεστερ Σίτι.

Ενός συλλόγου που, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να του πάρει (σχεδόν) όποιον ποδοσφαιριστή θέλει και ζητήσει, χωρίς να την απασχολεί το πόσο στοιχίζει, οι κυρώσεις του Financial Fair Play της UEFA ή οι περιορισμοί που δεδομένα έχουν άλλοι σύλλογοι που συμμετέχουν στις ίδιες διοργανώσεις με αυτή.

Στο τιμόνι ενός τέτοιου συλλόγου – κράτους βρίσκεται από το περασμένο καλοκαίρι και ο Λουίς Ενρίκε, τον οποίο επίσης εκτιμώ βαθύτατα για την ποδοσφαιρική του προσέγγιση και το πάθος που μεταδίδει στις ομάδες του.

Εξαιτίας των δοκαριών (και όχι μόνο, για να είμαστε ποδοσφαιρικά δίκαιοι), ο «Λούτσο» προσθέτει, προς το παρόν τουλάχιστον, το όνομά του στην λίστα των προπονητών που απέτυχαν να οδηγήσουν την Παρί Σεν Ζερμέν στην ποδοσφαιρική Γη της Επαγγελίας, ήτοι την κατάκτηση του Champions League.

Αυτός που βρέθηκε πιο κοντά απ’ όλους, το 2020, ήταν ο Τόμας Τούχελ ο οποίος, προτού αναλάβει την Παρί, είχε εργαστεί με επιτυχία για μια διετία στην Μπορούσια Ντόρτμουντ, η πρόκριση της οποίας επί των (μονίμως) νεόπλουτων Παριζιάνων συνιστά μια νίκη του υγειούς ποδοσφαίρου. Και εξηγούμαι.

Σύλλογοι όπως η Σίτι, η Παρί και (σε μικρότερο βαθμό προς το παρόν) η Νιουκάστλ, με τις πλάτες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας αντίστοιχα, έχουν την δυνατότητα να ξοδεύουν αλόγιστα σε μεταγραφές και, ταυτόχρονα, να βρίσκουν τεχνάσματα για να αποφεύγουν τις (βαριές) κυρώσεις για τις οικονομικές υπερβάσεις τους.

Η Ντόρτμουντ, η οποία κάποτε χρειάστηκε οικονομική βοήθεια από την Μπάγερν Μονάχου για να σταθεί και πάλι στα πόδια της, βρίσκεται στο εντελώς άλλο άκρο σε σχέση με τους προαναφερθέντες συλλόγους, δύο εκ των οποίων αντιμετώπισε στον δρόμο προς τον τελικό του «Γουέμπλεϊ». Την Παρί, μάλιστα, εις διπλούν.

Οι Βεστφαλοί στηρίζονται αποκλειστικά στα δικά τους έσοδα, τα οποία προκύπτουν από τηλεοπτικά δικαιώματα και εμπορικές συμφωνίες αλλά, κυρίως, από την ικανότητά τους να επενδύουν φτηνά (σε εισαγωγικά) σε ποδοσφαιριστές και στη συνέχεια, μέσα από την ανάδειξή τους φορώντας την φανέλα τους, να τους πουλάνε πολύ ακριβά (χωρίς εισαγωγικά).

Μια τέτοια, τρανή περίπτωση ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές που, το βράδυ της Τρίτης (07/05), «σκύλιασαν» ανεπιτυχώς για να της βάλουν γκολ. Το καλοκαίρι του 2016, η Μπορούσια έδωσε 35 εκατομμύρια ευρώ στην Ρεν για να αποκτήσει τον 19χρονο τότε, πολλά υποσχόμενο Ουσμάν Ντεμπελέ.

Μόλις ένα χρόνο αργότερα και εκμεταλλευόμενη την πρεμούρα της Μπαρτσελόνα να βρει (κάτι σαν) «αντί – Νεϊμάρ», μετά την μεταγραφή – ρεκόρ του Βραζιλιάνου στην… Παρί, πούλησε τον Γάλλο εξτρέμ στους Μπλαουγκράνα με ποσό τετραπλάσιο από αυτό με το οποίο τον είχε αποκτήσει (135 εκατομμύρια ευρώ).

Και, όπως ο Ντεμπελέ, ο Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ, ο Τζουντ Μπέλινγκχαμ, ο Τζέιντον Σάντσο, ο Κρίστιαν Πούλισικ και μια ατελείωτη λίστα πετυχημένων deals που επέτρεψαν στην Μπορούσια να παραμείνει ανταγωνιστική, αποκλειστικά με τις δικές της δυνάμεις.

«Είναι γεγονός πως η Παρί έχει περισσότερους οικονομικούς πόρους από το 85% των άλλων ευρωπαϊκών συλλόγων. Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για αθέμιτο ανταγωνισμό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ζηλεύω» είχε ξεκαθαρίσει σε ανύποπτο χρόνο ο εκτελεστικός διευθυντής της Μπορούσια, Χανς Γιόαχιμ Βάτσκε, προσθέτοντας με ατάκα – μαχαιριά ότι «δεν θα μου άρεσε να έπρεπε κάθε τέσσερις μέρες να υποκλίνομαι μπροστά στον Εμίρη του Κατάρ».

Και πάλι γερμανικός εμφύλιος στο «Γουέμπλεϊ»;

Η Ντόρτμουντ της αυτοχρηματοδότησης, του εξαίρετου προπονητή (Έντιν Τέρζιτς) που στο παρελθόν υπήρξε θαμώνας των κερκίδων του «Ζιγκνάλ Ιντούνα Παρκ» του απολαυστικού «Κίτρινου Τείχους» και των γερόλυκων Ματς Χούμελς και Μάρκο Ρόις, θα διεκδικήσει την 1η Ιουνίου στο «Γουέμπλεϊ» την κούπα με τα μεγάλα αυτιά που, στο ίδιο γήπεδο το 2013, έχασε στις λεπτομέρειες από την Μπάγερν Μονάχου.

Έντεκα χρόνια αργότερα, οι Βεστφαλοί επιστρέφουν στον ναό του βρετανικού ποδοσφαίρου, παρουσιάζοντας μια πολύ πιο κυνική εκδοχή τους, η οποία δεν δέχθηκε ούτε γκολ σε 180 λεπτά με την Παρί (έστω και με αρκετή δόση τύχης) και δεν δίστασε να κλειστεί ολόκληρη στην περιοχή της για πάνω από είκοσι λεπτά.

Ελάχιστη σχέση, δηλαδή με την αλέγκρα (έως και… αφελής) Μπορούσια που είχαμε συνηθίσει, η οποία σχεδόν κάθε χρόνο χάνει τους εγχώριους τίτλους από την Μπάγερν, αλλά το μοναδικό Champions League της συλλογής της, αυτό του 1997, το κατέκτησε στο Ολυμπιακό Στάδιο του… Μονάχου!

Στα πόδια της Μπάγερν είναι να γίνει ριπίτ του τελικού του 2013, ο οποίος είχε κριθεί από ένα γκολ του Άριεν Ρόμπεν, μόλις ένα λεπτό πριν από την συμπλήρωση των 90. Νωρίτερα, η Μπορούσια του Γιούργκεν Κλοπ είχε ισοφαρίσει προσωρινά με πέναλτι του Ιλκάι Γκιντογκάν.

Το πέναλτι το είχε κερδίσει ο Μάρκο Ρόις, μοναδικός επιζών με τον «χρυσό» σκόρερ κόντρα στην Παρί Ματς Χούμελς από εκείνη την ομάδα, μαζί με τον αναπληρωματικό τότε Σεμπάστιαν Κελ, ο οποίος προφέρει πλέον τις υπηρεσίες του στον σύλλογο από το πόστο του αθλητικού διευθυντή.

Ο πρώτος, την 1η Ιουνίου και στον πιο σημαντικό ποδοσφαιρικό αγώνα του πλανήτη σε συλλογικό επίπεδο, θα δώσει στα 34 του χρόνια την τελευταία του παράσταση με την κίτρινη φανέλα, αφού αποχωρεί στο τέλος της σεζόν. Ο δεύτερος, πέντε μήνες μεγαλύτερος από τον Διόσκουρο του, σκέφτεται να κάνει το ίδιο, αλλά το πιο πιθανό είναι να ανανεώσει για ακόμα μια σεζόν.

Για να έχουμε ριπίτ, βεβαίως, θα πρέπει η Μπάγερν να αποκλείσει απόψε την Ρεάλ Μαδρίτης των 14 τροπαίων και της τεράστιας «τεχνογνωσίας» μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», είτε με νίκη σε 90λεπτο ή/και παράταση, είτε μέσω της διαδικασίας των πέναλτι, η οποία στον προηγούμενο γύρο χαμογέλασε στην Βασίλισσα.

Δύσκολο, αλλά όχι απίθανο για την παρέα του Χάρι Κέιν, η οποία λειτουργεί και αυτή με την φιλοσοφία της Ντόρτμουντ, έστω και σε ένα σκαλί παραπάνω. Το 2020, οι Βαυαροί ήταν η ομάδα που στέρησε από την Παρί στον τελικό την πολυπόθητη κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Πλέον, τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Παριζιάνοι αποχαιρετούν τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών και ίσως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ιστορίας τους (Μπαπέ), χωρίς να έχουν μπορέσει να πανηγυρίσουν μαζί του την κατάκτηση του Champions League. Βρε, λέτε να φταίει ο Μπαπέ τελικά;