Τελικός Champions League: Τέρζιτς vs Αντσελότι, δυναμισμός κόντρα στην στωικότητα

• Ο Τέρζιτς και η ευκαιρία της λύτρωσης
• Κάρλο Αντσελότι, ο αγέρωχος καπετάνιος

«Ήρθε η ώρα το νικηφόρο σερί της Ρεάλ σε τελικούς να τελειώσει»! Έτσι απλά πέταξε το γάντι. Μακριά από καθωσπρεπισμούς και διπλωματικές ατάκες, ακόμα κι αν γνωρίζει πως η συντριπτική πλειοψηφία έξω από το κουβούκλιο που περιστοιχάζει την ομάδα του την θεωρεί αουτσάιντερ. Ο Έντιν Τέρζιτς ωστόσο δεν δίστασε να καλέσει τη Ρεάλ στην τελική μονομαχία, σε ίσως ένα σημάδι για το... επιθετικό πλάνο που έχει στο μυαλό του.

Οι ατρόμητες δηλώσεις του Γερμανού μάλλον βέβαια έρχονται σε αντιδιαστολή με το ταπεραμέντο του αντιπάλου του. Ο Κάρλο Αντσελότι άλλωστε ανέκαθεν προτιμούσε να συστήνεται στον κόσμο ως μια στωική φιγούρα και ο δρόμος που ακολούθησε στη συνέντευξη Τύπου δεν παρέκκλινε από το παρελθόν του.

«Η Ντόρτμουντ είναι μια συμπαγής ομάδα που αξίζει να βρίσκεται στον τελικό του Champions League» ήταν η λιτή απάντησή του για τους Γερμανούς, σε μια από τις πολλές διαφορές που χωρίζουν τους δυο προπονητές. Αυτά τα δυο αντιφατικά στυλ ωστόσο είναι που θα καθορίσουν τον φετινό πρωταθλητή Ευρώπης. Ρεάλ εναντίον Ντόρτμουντ, Αντσελότι εναντίον Τέρζιτς, φαβορί απέναντι στο αουτσάιντερ.

Η δική τους παρτίδα σκάκι που θα στηθεί στο «Wembley» το βράδυ της 1ης του Ιούνη είναι καταδικασμένη να μαγνητίσει τα βλέμματα της ποδοσφαιρικής υφηλίου, σε ένα παιχνίδι όπου η εμπειρία, η διάθεση, το ρίσκο, η τόλμη, η προσοχή και η τακτική αντίληψη θα μπολιαστούν σε ένα μείγμα για να αναδείξουν τον νικητή.

Ο Τέρζιτς και η ευκαιρία της λύτρωσης

Ίσως τα «προσωπεία» που επέλεξαν να φορέσουν οι δυο προπονητές στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου να να αποτυπώνουν παράλληλα και τις συνθήκες πάνω στις οποίες προσπαθούν να ισορροπήσουν. Στην περίπτωση του Έντιν Τέρζιτς, ο δυναμισμός είναι το στοιχείο που λείπει για να διασώσει μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε από αναιμικότητα. Στα εγχώρια τουλάχιστον, η Ντόρτμουντ δεν ήταν παρά ένα φάντασμα της περσινής της εκδοχής που έφτασε μια ανάσα μακριά από την κατάκτηση της Bundesliga.

Μετά το φινάλε του πρωταθλήματος στη Γερμανία οι Βεστφαλοί τερμάτισαν στην πέμπτη θέση, με την έλλειψη ισορροπίας να χαρακτηρίζει το πλάνο του Τέρζιτς. Τόσο σε ρυθμό και μομέντουμ με αντιφατικά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της σεζόν, όσο και σε τακτικό πλάνο από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Άλλοτε το 4-3-3 και το υπομονετικό παιχνίδι από την άμυνα έδινε τη θέση του στο 4-2-3-1 και την υψηλή πίεση στο αντίπαλο 1/3 του γηπέδου, ενώ άλλες (ελάχιστες) φορές μια διάταξη 3-2-4-1 εμφανιζόταν στο χορτάρι για να δώσει τη λύση όταν οι δυο κύριες στρατηγικές δεν απέδιδαν στο γήπεδο. Πολλές φορές το ρίσκο μπορεί να έπιανε, όμως άλλες μπέρδευε την ομάδα.

Από εβδομάδα σε εβδομάδα η Ντόρτμουντ μπορεί να παρουσιάζοταν ως μια επιθετική μηχανή με ανασταλτικές όμως παθογένεις, ενώ άλλες φορές ως ένα σύνολο με συμπαγή άμυνα αλλά και με αργή ανάπτυξη στο αντίπαλο μισό του γηπέδου. Οι μόνες σταθερές ήταν το πρέσινγκ, οι κοντικές πάσες από τη γραμμή της άμυνας, η δυναμική στις στατικές μπάλες και η ανάπτυξη από τις πτέρυγες μέσω των Ρόις και Σάντσο.

Μάλλον αναμενόμενα το ελλιπές στρατηγικό πλάνο έχει προδώσει τη φετινή Ντόρτμουντ ουκ ολίγες φορές στα εγχώρια, όμως στο Champions League ο Τέρζιτς διανύει μια πορεία προς τη λύτρωση. Σε όλες τις μάχες των νοκ-άουτ απέναντι σε Αϊντχόφεν, Ατλέτικο Μαδρίτης και Παρί Σεν Ζερμέν, η Ντόρτμουντ έδειξε μετάλλο. Υπήρχαν στιγμές που έδειχνε να ματώνει στο έδαφος και να δέχεται αλεπάλληλα χτυπήματα, όμως σηκωνόταν και συνέχιζε τη μάχη.

Το πρώτο ημίωρο στο «Μετροπολιτάνο» όπου η Ατλέτικο έστηνε πολιορκίες κατά κύματα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίστασης των Γερμανών που δεν πνίγηκαν σε εχθρικά νερά και έμειναν ζωντανοί για να ανατρέψουν την κατάσταση στην έδρα τους παρά την ήττα στην Ισπανία. Οι αντοχές ωστόσο - όπως και οι συνθήκες βέβαια σε τελικό - είναι διαφορετικές και ο Τέρζιτς οφείλει να βρει την κατάλληλη ισορροπία αν θέλει να χαρίσει την κούπα στην ομάδα του.

Κάρλο Αντσελότι, ο αγέρωχος καπετάνιος

Αν στον Τέρζιτς λείπει η εμπειρία σε τέτοιου είδους αγώνες, στον Αντσελότι στον μάλλον περισσεύει... Ο Ιταλός στο «Wembley» θα καθίσει για έκτη φορά στον πάγκο σε τελικό Champions League, μετρώντας τέσσερις νίκες μαζί με τον περιβόητο χαμένο τελικό της Κωνσταντινούπολης ως προπονητής της Μίλαν.

Είναι ο τεχνικός με τα περισσότερα Champions League, πάνω από ονόματα όπως οι Γκουαρδιόλα, Μουρίνιο, Ζιντάν και Πέισλι, όμως δείχνει πως ακόμα δεν έχει ικανοποιήσει την όρεξή του. Αφου σουλούπωσε τη Ρεάλ μετά την απώλεια του Καρίμ Μπενζεμά με αλλαγή διάταξης σε 4-3-1-2, ο Ιταλός έχτισε τα θεμέλια για μια εντυπωσιακή σεζόν.

Τι κι αν έχασε από το καλοκαίρι τους Τιμπό Κουρτουά και Έντερ Μιλιτάο με ρήξη χιαστών προτού τους ακολουθήσει κι ο Νταβίντ Αλάμπα; Ο Καρλέτο έβγαζε κάθε φορά και έναν νέο λαγό από το καπέλο για να δαμάσει τα κύματα που χτυπούσαν λυσσαλέα το καράβι του.

Υπό τη δική του επίβλεψη ο Τζουντ Μπέλινγκχαμ απαλλάχθηκε από τον προηγούμενο ρόλο του ως καθαρό «8» στη Ντόρτμουντ, απέκτησε ελευθερία στο γήπεδο ως ένα υβριδικό δεκάρι και εκτόξευσε τα νούμερά του στα 23 γκολ και δέκα ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις στην πρώτη του σεζόν με τη Ρεάλ. Την ίδια ώρα ο Βινίσιους με ταχύρυθμα μαθήματα έμαθε να συμπεριφέρεται σωστά και στον άξονα του γηπέδου, όχι μόνο στον «ασβέστη», ενώ ο Ροντρίγκο ανέλαβε να συμπληρώσει την τριπλέτα από την αιχμή του δόρατος.

Ο ίδιος βέβαια τα εξηγεί καλύτερα: «Αυτή τη σεζόν χάσαμε τον Καρίμ Μπενζεμά, αλλά έφτασε ο Μπέλινγκχαμ. Είχαμε δύο φανταστικούς επιθετικούς, τον Βινίσιους και τον Ροντρίγκο αλλά έπαιζαν ως εξτρέμ. Αρχίσαμε λοιπόν να παίζουμε με τον Ροντρίγκο και τον Βινίσιους μπροστά και τον Μπέλινγκχαμ πίσω τους ως δεκάρι σε σχηματισμό 4-3-1-2.

Τα πήγαμε πολύ καλά στην αρχή, ο Μπέλινγκχαμ έβαλε πολλά γκολ, αλλά στη συνέχεια σε ένα ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης δεχθήκαμε τρία γκολ από σέντρες επειδή η δεξιά πλευρά δεν ήταν καλυμμένη. Έτσι αλλάξαμε και βάλαμε τον Μπέλινγκχαμ να βοηθάει περισσότερο αμυντικά στον άξονα. Προσαρμοζόμαστε χωρίς να κάνουμε τους παίκτες να νιώθουν άβολα. Ο Βινίσιους δεν θέλει να παίξει στο εσωτερικό, οπότε δεν θα τον αναγκάσω να παίξει εκεί.

Δεν δείχνει την καλύτερή του ποιότητα εκεί, οπότε πρέπει να του δώσω ελευθερία. Περνάω πολύ χρόνο στην άμυνα, δουλεύω με την ομάδα μου, δουλεύουμε μαζί. Επιθετικά δίνω κάποιες πληροφορίες, αλλά όχι πάρα πολλές. Τι να τους πω; Ο Βινίσιους ήταν πάντα φανταστικός στο ένας εναντίον ενός, αλλά τον βοήθησα να είναι πιο αποτελεσματικός και προς την περιοχή, όχι μόνο στη γραμμή».

Ακόμα και χωρίς καθαρό φορ ο Αντσελότι οδήγησε τη Ρεάλ σε μια άνετη κατάκτηση της La Liga με μόλις μια ήττα σε 38 αγωνιστικές, αλλά και μέχρι τον τελικό του Champions League αποκλείοντας στα νοκ-άουτ κατά σειρά τη φιλόδοξη και ατρόμητη Λειψία, το μεγαθήριο Μάντσεστερ Σίτι και την παραδοσιακή δύναμη που ακούει στο όνομα Μπάγερν.

Το μόνο που λείπει είναι να προσθέσει ακόμα ένα παράσημο στο κοστούμι του, ακόμα κι αν πολλοί... δυσμενούν μπροστά στην έλειψη ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας που τον χαρακτηρίζει. Ίσως βέβαια, όπως εξήγησε κι ο ίδιος λίγες μέρες πριν από τον τελικό, η ελαστικότητά του να αποτελεί και τον μεγαλύτερο άσο στο μανίκι του.

«Το να δώσεις αναγκαστικά μια ταυτότητα στην ομάδα σου είναι περιοριστικό. Παίξαμε ένα ματς κόντρα στη Σαχτάρ Ντόνετσκ, μια πολύ καλή ομάδα που τότε είχε τον Ρομπέρτο Ντε Τσέρμπι προπονητή. Αυτό που έκανε με τα μπακ και τις εναλλαγές στις θέσεις ήταν πολύ εντυπωσιακό. Αλλά είπα στους παίκτες μου ότι θέλουν να τους πιέσουμε ψηλά. Οπότε μην πιέσετε. Αν τους πιέσετε, θα περάσουν τη μπάλα από γύρω μας.

Μην πιέσετε και θα μας δώσουν τη μπάλα. Με άκουσαν και νικήσαμε 5-0. Βλέπετε δεν υπάρχει ''στυλ Αντσελότι'' γιατί πάντα προσαρμόζομαι. Απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι για τα προημιτελικά παίξαμε με low block, επικεντρωμένοι στην άμυνα. Έχουμε παίξει έτσι μια ή δυο φορές αυτή τη σεζόν, όχι παραπάνω. Δεν μας αρέσει γιατί είμαστε πιο επιθετικοί. Αλλά ήταν ένας τρόπος να κερδίσουμε την πρόκριση...».