Για εκείνους δεν ήταν άλλη μία μέρα στην δουλειά

Θα ξεκινήσω με μία εικόνα που μου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό από τον τελικό του Champions League το 2022 στο Παρίσι. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει μόλις κατακτήσει το 14ο Κύπελλο Πρωταθλητριών ή μετέπειτα Champions League της ιστορίας της. Οι ποδοσφαιριστές της πηγαίνουν προς την εξέδρα που είχε στηθεί για την απονομή. Ήταν χαρούμενοι. Και πως να μην ήταν; Όμως, δεν έβλεπες αυτήν την σπίθα, αυτήν την τρέλα. Ήταν αναλογικά χλιαρές οι αντιδράσεις, δεδομένου του τι είχαν πετύχει λίγα λεπτά νωρίτερα. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στις εξέδρες του «Σταντ Ντε Φρανς».

Αν ως τώρα δεν έχετε καταλάβει γιατί ανακαλώ στην μνήμη μου αυτές τις εικόνες, είναι γιατί κάτι αντίστοιχο συνέβη και το βράδυ του Σαββάτου στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου. Άλλη μία μέρα στη δουλειά. Ένα ακόμα βαρύτιμο τρόπαιο. Θαρρείς πως σήκωναν ένα ακόμα πρωτάθλημα Ισπανίας. Μα γιατί, δεν το πανηγυρίζουν το πρωτάθλημα; Θα αναρωτηθεί κανείς. Ναι, φυσικά και το γιορτάζουν. Όμως, η κατάκτηση ενός Champions League, δεν είναι κάτι που συμβαίνει δα και κάθε μέρα, ή κάθε χρόνο. Για όλους ισχύει αυτό. Για όλους, εκτός από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η Ντόρτμουντ μπορεί να έχασε στο χορτάρι του «Γουέμπλεϊ». Στην εξέδρα, όμως, οι φίλοι της κέρδισαν. Χάρισαν εικόνες, δημιούργησαν αναμνήσεις. Τις στιγμές που ακολούθησαν της εισόδου των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, στην εξέδρα της Ντόρτμουντ στήθηκε ένα σκηνικό από εκείνα που απόψε το βράδυ κιόλας θα κοσμούν τα κινητά ουκ ολίγων Γερμανών. Τα tablets, τα λάπτοπ. Διαλέξτε όποια συσκευή προτιμάτε. Το βέβαιο είναι πως το wallpaper αυτό, ήρθε για να μείνει.

Και τι απεικόνιζε; Μία κορώνα. Σαν αυτήν που έχει στο σήμα της η βασίλισσα, η Ρεάλ Μαδρίτης. Είχε, όμως, πάνω το σήμα της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Οι Γερμανοί στο Λονδίνο, ήρθαν για να κλέψουν το σύμβολο των αντιπάλων τους. Και οι περισσότεροι από όσους ζήσαμε αυτόν τον τελικό από κοντά, θα συμφωνήσουμε πως τα κατάφεραν. Τουλάχιστον, στο κομμάτι του αγώνα που τους αναλογούσε. Στην μάχη της εξέδρας, όπως, συνηθίζουμε να λέμε.

• Ρεάλ Μαδρίτης: Η Μπαρτσελόνα συνεχάρη τη Βασίλισσα για το 15ο Champions League

Προσπαθούσαν αραιά και που οι Ισπανοί. Ανέμιζαν τα σημαιάκια που είχαν τοποθετηθεί πριν τον αγώνα στα καθίσματά τους, σήκωναν τα κασκόλ τους. Έψαχναν να βρουν έναν τρόπο να δημιουργήσουν μία εικόνα. Θαρρείς πως ήθελαν να στρέψουν για λίγο τα φλας προς το μέρος τους. Μάταια. Δεν γινόταν. Τουλάχιστον, στο πρώτο ημίχρονο.

Στο ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, η Μπορούσια Ντόρτμουντ ήταν εμφανές πως δεν πατούσε το ίδιο καλά με το πρώτο. Για πολύ λίγα λεπτά, έμοιαζε να παρασέρνει μαζί τους και τον κόσμο της, που δεν έκανε τόση «φασαρία». Μα, θα την άφηναν μόνη στη φάση του παιχνιδιού που οι ποδοσφαιριστές του Τέρζιτς είχαν υποχωρήσει; Όχι, κάθε άλλο. Δεν άργησαν να αναγνωρίσουν ποια ήταν η υποχρέωσή τους, ποιος ο στόχος τους. Και ξεκίνησαν, αμέσως, να ανεβάσουν την ένταση. Η εικόνα στο ματς, ωστόσο, δεν άλλαζε. Το γκολ για το σύνολο του Κάρλο Αντσελότι, φαινόταν πως ήταν θέμα χρόνου να έρθει.

Μετά και το δεύτερο τέρμα των Ισπανών, όπως ήταν φυσιολογικό, τα ντεσιμπέλ στην γερμανική εξέδρα έπεσαν για τα καλά. Οι κίτρινες σημαίες μαζεύτηκαν. Πλέον, είχαν την δυνατότητα οι Ισπανοί να είναι αυτοί που ακούγονταν. Τα πανηγύρια είχαν, άλλωστε, ήδη ξεκινήσει. Το τελευταίο χειροκρότημα σε αυτόν τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή που λέγεται Τόνι Κρόος, ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Από την πλευρά των Γερμανών, ό, τι είχε απομείνει ήταν ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα, ένα «ευχαριστώ», προς τους ποδοσφαιριστές της αγαπημένης τους ομάδας, για αυτό το υπέροχο φετινό ταξίδι ως τον τελικό. Για μία πορεία που ξεπέρασε και τις προσδοκίες του πιο αισιόδοξου φίλου των Βεστφαλών. Το ταξίδι της επιστροφής στην γειτονιά του ποταμού Ρουρ, δεν θα είναι εύκολο. Πάντα ένας χαμένος τελικός από την ομάδα που αγαπάς, πονάει. Θα έχουν, όμως, για παράσημο την δική τους νίκη. Τις υπέροχες στιγμές που χάρισαν σε όσους βρεθήκαμε στο Λονδίνο για το πιο σπουδαίο ματς της σεζόν που και επίσημα ολοκληρώθηκε.