Μόνο αν είσαι Ρεάλ ή παίζεις PlayStation πανηγυρίζεις συνέχεια στο Champions League!

To τηλεφώνημα του διευθυντή του Gazzetta, Θάνου Σαρρή με βρίσκει να παίζω μπάσκετ με τους υιούς μου στην αυλή των παππούδων τους στα Γιάννενα. Η άδεια του Πάσχα σου δίνει κι αυτή την ευκαιρία.

«Θες να πας στον τελικό του Champions League στο Wembley;» ακούγεται από την άλλη άκρη της γραμμής και η έκπληξη της στιγμής δίνει την ευκαιρία στους μικρούς να βάλουν... ξεκούραστα 3-4 καλάθια. Η προφανής απάντηση είναι «Ναι χωρίς δεύτερη σκέψη», αλλά όταν από τη μια υπάρχουν οι... οικογενειακές υποχρεώσεις κι από την άλλη υπάρχει ένα ληγμένο διαβατήριο, ζητάς λίγο το χρόνο σου.

Τελικά την ώρα που ο Θάνος έπρεπε να δώσει το τελικό «ΟΚ», πήρε την καταφατική απάντηση. Η... Μέκκα του ποδοσφαίρου με καλούσε. Το όνομα του πρώτου γηπέδου που έμαθα στα παιδικά μου χρόνια με καλούσε επίσης. Η ομάδα του PlayStation θα πραγματοποιούσε ένα όνειρο ζωής!

Δεν μπορούσε να φανώ... αγενής στο προσκλητήριο αυτό. Το γεγονός ότι το ζευγάρι ήταν Ρεάλ Μαδρίτης – Μπορούσια Ντόρτμουντ, πιστέψτε με εκείνη την ώρα μικρή σημασία είχε. Έστω κι αν θα έβλεπα live την πιο βαριά ποδοσφαιρική φανέλα του πλανήτη μπροστά στην πρόκληση του 15. Ακόμη κι αν το ζευγάρι ήταν Ελσίνκι – Γάνδη, o μαγνήτης του Wembley ήταν η γλυκιά σειρήνα στα αυτιά που σε καλούσε.

Πλέον με τις μέρες να μετρούν αντίστροφα το ζητούμενο ήταν να φτάσει στα χέρια εγκαίρως το νέο διαβατήριο. Είπαμε Wembley. Αρα Αγγλία. Άρα μετά το Brexit, η τίμια ταυτότητα που μας... ταξίδεψε ανά την Ευρώπη, στο Νησί ήταν ένα χαρτί χωρίς αξία.

Αστυνομία, φωτογραφείο, παράβολα, ξανά αστυνομία, ουρά και... πάει λέγοντας. Τελικά αφού στήθηκε μια... ολόκληρη επιχείρηση (Ανδρεάνα thanks), το πολύτιμο διαβατήριο έφτασε on time στα χέρια μου και πλέον το ταξίδι άρχισε να στήνεται.

Η επικοινωνία με το πρόθυμο και εξυπηρετικό team PlayStation για τα τελευταία στοιχεία ήταν και η... σφραγίδα πως όλα πια είναι έτοιμα. Τα... πάντα όλα ήταν στο mail και στο κινητό μου, αλλά ως παραδοσιακός τύπος έριξα και 2-3 εκτυπώσεις σε εισιτήρια, πτήσεις κλπ. Ανθρωποι είμαστε. Ας πάρουμε τα μέτρα μας με αυτά τα... μηχανήματα του διαβόλου. Μην μας «πουλήσουν» και τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Τελικά δεν μας πούλησαν ακόμη και όταν το κινητό μπήκε με το... τρεμάμενο χέρι μου στα τουρνικέ του Wembley για να τσεκάρουν το εισιτήριο του τελικού.

Η πτήση για το Λονδίνο έγινε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Μια μισάωρη καθυστέρηση δεν ήταν ικανή να μας χαλάσει την ψυχολογία. Τελικό Champions League θα δεις, στο πιο ιστορικό γήπεδο του πλανήτη. Ε, δεν θα γκρινιάξεις αν φας μισή ώρα παραπάνω σε μια αίθουσα αναμονής. Αφού δεν υπήρχαν αναταράξεις, που όσο να ναι σε... τσιτώνουν λίγο, οι 3 ώρες και το ένα τέταρτο από το «Ελ. Βενιζέλος» προς το αεροδρόμιο Gatwik του Λονδίνου, κύλησαν νεράκι.

Σε αυτό έπαιξαν το ρόλο τους οι υπέροχες ιστορίες που έγραψε ο φίλος μου ο Σταύρος Σουντουλίδης, στην βιογραφία του Θοδωρή Ζαγοράκη. Το ένα μετά το άλλο τα κεφάλαια περνούσαν στην... ιστορία, πάνω από τα σύννεφα.

Προσγείωση χωρίς προβλήματα και next station ξενοδοχείο, με το πολυτελές van-άκι για το οποίο φυσικά είχαν μεριμνήσει οι άνθρωποι του PlayStation (Γιάννης και Παναγιώτης... θυσία για όλα).

Η διαδρομή όχι μικρή και με κίνηση λόγω της ημέρας, αφού δεξιά κι αριστερά βλέπαμε αυτοκίνητα και λεωφορεία με φιλάθλους είτε της Ρεάλ, είτε της Ντόρτμουντ. Οι Γερμανοί μου φάνηκαν περισσότεροι, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν όντως ήταν περισσότεροι ή μου φάνηκε επειδή το κίτρινομαυρο λογικά στο μάτι υπερισχύει του άσπρου!

Τα «τσεκαρίσματα» και τα... φρεσκαρίσματα στο ξενοδοχείο και το φαγητό σε εστιατόριο του Λονδίνου έμοιαζαν περισσότερο με διαδικασίες που έκαναν ακόμη πιο γλυκιά την προσμονή για το Wembley. Και εκείνη η «Αγια ώρα» έφτασε. Ξανά στο βανάκι, αυτή τη φορά με προορισμό το γήπεδο.

Τσάκαλος ο οδηγός, έκανε και μερικές... ελληνικούρες, άκουσε και μερικά «γαλλικά» επί αγγλικού εδάφους αλλά αποστολή εξετελέσθη. Μας έφτασε ακριβώς έξω από το gate που έγραφε το εισιτήριο μας.

Δεν χάθηκε χρόνος σε περπάτημα, κάτι που σημαίνει το εξής απλό: Περισσότερος χρόνος να απολαύσεις μια παγωμένη μπύρα λίγο πριν βρεθείς στο καρεκλάκι σου. Γιατί τελικός Champions League χωρίς μπύρα, δεν είναι τελικός. Ηπιαμε, ψωνίσαμε και το «κατιτίς» μας από ό,τι είχε περισσέψει στα κιόσκια της UEFA και πλέον το χρονόμετρο για την σέντρα μετρούσε αντίστροφα.

Μπαίνοντας στο «παλάτι», το στόμα δεν έκλεινε για πολύ ώρα. «Ωστε αυτός είναι ο Ναός του ποδοσφαίρου;» μονολόγησα, με την ασφάλεια ότι λόγω των ντεσιμπέλ δεν θα με ακούσει και κανείς.

Τα μάτια προσπαθούσαν να... κλειδώσουν μέσα τους κάθε γωνιά, κάθε μέτρο του γηπέδου. Η μνήμη προσπαθούσε να φέρει μπροστά μου μεγάλα ματς που είδα από την τηλεόραση στο γήπεδο αυτό. Να τα θυμηθώ. Να θυμηθώ σε πιο τέρμα μπήκε το κάθε ιστορικό γκολ. Κυρίως εκείνο το «χρυσό τεμάχιο» του Όλιβερ Μπίρχοφ στον τελικό του Euro96, το οποίο έδωσε το τρόπαιο στη Γερμανία κόντρα στη Τσεχία. Από τα γκολ που έχω πανηγυρίσει περισσότερο στη ζωή μου...

Ο Θεός και το επάγγελμα αυτό με... ευλόγησαν να βρεθώ σε πολλά σπουδαία γήπεδα της Ευρώπης. Το δέος του Wembley ήταν μοναδικό. Ίσως μόνο στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» να είχα νιώσει ανάλογο σκίρτημα.

Το party που στήθηκε μισή ώρα πριν τον αγώνα, ξεσήκωσε όλο το Wembley. Μάλλον ήταν πετυχημένο. Απλά να σας εξομολογηθώ πως ποτέ καμιά τελετή πριν από την σέντρα σε ένα ποδοσφαιρικό γεγονός δεν με συναρπάζει. Ισως επειδή βιάζομαι να αρχίσει το ματς. Οπότε από τα δεκάδες video στο κινητό μου, «από την νύχτα που το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα», μόνο ένα υπάρχει που να αφορά το συγκεκριμένο τελετουργικό...

Και το ματς αρχίζει... Η εξέδρα της Ντόρτμουντ εύκολα έχει κερδίσει και τους «τρίτους». Πιο... φαντεζί, πιο φασαριόζικη με τα τύμπανα και τον χωρογραφία της. Σαφώς πιο εντυπωσιακή από την... λευκή κυριλέ των Ισπανών. Το pyroshow του ημιχρόνου, μπορεί να είναι απαγορευμένη πράξη για τους διοργανωτές, αλλά κακά τα ψέματα.. Όλα τα φλας σε εκείνο το χρονικό διάστημα έκαναν τη... νύχτα μέρα!

Η Μπορούσια κυριάρχησε στο πρώτο μέρος. Η μια ευκαιρία πίσω από την άλλη. Κουρτουά και δοκάρι, κράτησαν... ζωντανή τη Ρεάλ.

Το... έργο το είδαμε όλοι τότε.

«Καταλάβατε έτσι; Θέμα χρόνου το 15ο. Αφού οι Γερμανοί δεν το έβαλαν, η Ρεάλ θα το βρει το γκολ για να νικήσει» είπε ένας στην παρέα και όλοι συμφώνησαν μαζί του. Ετσι κι έγινε. Ο Αντσελότι στο 2ο ημίχρονο έδειξε γιατί είναι προπονητικός μύθος. Προφανώς έχει και τους παικταράδες να στηρίξουν το πλάνο του και οι Μαδριλένοι μάλλον εύκολα τα έκαναν 15, στο «τελευταίο αντίο» του τεράστιου Τόνι Κρόος! Κι ο Ρόις από την άλλη είχε το δικό του... last dance, αλλά δεν έκανε και κάτι ώστε να κερδίσει παραπάνω από ένα χειροκρότημα και δύο λόγια συμπάθειας.

Το σφύριγμα της λήξης μας έφερε αντιμέτωπους μια μια εικόνα που μάλλον έγινε ρουτίνα τα τελευταία 10-15 χρόνια. Ενα σίριαλ σε επανάληψη που έγραψε εύστοχα και ο Μιχάλης Τσόχος.

Aν ο 63χρονος, πλέον, Γκάρι Λίνεκερ είχε... όρεξη για νέες δηλώσεις που θα περνούσαν στην αιωνιότητα σίγουρα θα έλεγε πως «... στο τέλος το παίρνει πάντα η Ρεάλ Μαδρίτης».

Η «Βασίλισσα» βρήκε ξανά τον τρόπο ώστε να πιει... σαμπάνια από το ιερό δισκοπότηρο. Nέο party. Αυτή τη φορά στο μισό γήπεδο. Το άλλο μισό, έκλαιγε για την ευκαιρία που πήγε χαμένη, αλλά και χειροκροτούσε περήφανα την ομάδα του. Ποδόσφαιρο φίλε μου...

H ώρα περνούσε, τα βεγγαλικά στον ουρανό του Λονδίνου είχαν σβήσει. Οι Queen... επισκέφτηκαν για άλλη μια φορά μια ποδοσφαιρική αρένα με το κλασσικό και διαχρονικό «We are the Champions». Ενας ύμνος που από το μακρινό 1977 χαϊδεύει αυτιά πρωταθλητών. Ταυτόχρονα όμως ήταν και το... σύνθημα ότι «κυρίες και κύριοι ευχαριστούμε που και φέτος παραβρεθήκατε στην γιορτή μας. Θα χαρούμε να σας έχουμε μαζί μας και του χρόνου».

Το Wembley άδειαζε... «Ποτάμια» φιλάθλων της Ρεάλ και της Ντόρτμουντ μέσα σε στενά και ημιφωτισμένα δρομάκια αναζητούσαν λεωφορεία, αυτοκίνητα και τον δρόμο προς το μετρό. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Αλλοι χαρούμενοι, άλλοι λυπημένοι. Όλοι όμως το ίδιο ευλογημένοι που έζησαν αυτές τις στιγμές.

Όπως και ο υπογράφων που με την συνδρομή του PlayStation και του Gazzetta... προσκύνησε με ευλάβεια σε έναν ποδοσφαιρικό ναό, πραγματοποιώντας ένα... τάμα δεκαετιών!