Champions League: Το νέο έχει πάντα τη μαγεία του
Όσο και αν σπάω το κεφάλι μου, δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο παιχνίδι Κυπέλλου Πρωταθλητριών που είδα στην ζωή μου από την τηλεόραση, στην Βαρκελώνη όπου μεγάλωσα μέχρι τα δώδεκα μου, πριν έρθω για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θυμάμαι καλά καλά ούτε το πρώτο παιχνίδι Champions League που είδα από κοντά, μέσα στο γήπεδο, εκεί όπου η εμπειρία είναι τελείως, μα τελείως διαφορετική.
Αν δεν με απατάει η (ασθενή σε τέτοια ζητήματα) μνήμη μου, πρέπει να ήταν αυτό της 28ης Σεπτεμβρίου του 1994 όταν, στα 18 μου, πήγα στο «Νίκος Γκούμας» και είδα από κοντά την ΑΕΚ να αντιμετωπίζει τα τρομερά μωρά του Άγιαξ του Λουίς Φαν Χάαλ, τα οποία οκτώ μήνες αργότερα έμελλε να κατακτήσουν την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, για πρώτη φορά από το «total football» του Γιόχαν Κρόιφ και για τελευταία έκτοτε για τον σύλλογο – θρύλο του Άμστερνταμ.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα σχόλια θαυμασμού των φίλων της ΑΕΚ για την κινηματογραφική ταχύτητα με την οποία αντάλλαζαν την μπάλα οι πιτσιρικάδες Κλάρενς Ζέεντορφ, Ένγκαρντ Ντάβιντς, Φίνιντι Τζορτζ, Γιάρι Λιτμάνεν (λίγο μεγαλύτερος από τους υπόλοιπους), Πάτρικ Κλάιφερτ και τα δίδυμα αδέλφια Φρανκ Ντε Μπουρ και Ρόναλντ Ντε Μπερ (ναι, ξέρω, κακό χιούμορ…).
Όλοι οι προαναφερθέντες, βεβαίως, είναι πλέον παλαίμαχοι εδώ και χρόνια και έζησαν την διοργάνωση με την μορφή των ομίλων, αρχικά δύο με τις νικήτριες να πηγαίνουν απευθείας στον τελικό, στη συνέχεια με μονό ημιτελικό στην έδρα των πρωτοπόρων, μέχρι να φτάσουμε στο κλασικό σύστημα των οκτώ ομίλων και αφού υπήρξαν και σεζόν με δύο (!) φάσεις ομίλων, τις οποίες ξεπέρασε αμφότερες ο Παναθηναϊκός την σεζόν 2001-02. Ναι, εκείνη του αποκλεισμού – θρίλερ από την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νόου», σε ένα απίθανο ματς στο οποίο επίσης είχα την τύχη να παραβρεθώ…
Τι μου αρέσει το νέο Champions League
To Champions League με την σύγχρονη μορφή του, το οποίο εμπνεύστηκε ο προσφάτως εκλιπών γενικός γραμματέας της UEFA, Γκέρχαρντ Άιγκνερ και ενέκρινε ο επίσης αείμνηστος, πρόεδρος τότε Λέναρτ Γιόχανσον, εκτόξευσε το προϊόν και έκανε την διοργάνωση την κορυφαία με διαφορά στον πλανήτη, σε συλλογικό επίπεδο. Άντε, μαζί ίσως με το ΝΒΑ…
Και η συνήθεια που έγινε λατρεία μας συναρπάζει (σχεδόν) κάθε χρόνο, αλλά η ρουτίνα μπορεί να σε ρίξει σε τέλμα. Και η UEFA, ορθά σκεπτόμενη, είπε να αλλάξει το format. Πρωτίστως, βεβαίως, δεν το έκανε γιατί… ρουτίνιασε, αλλά για να έχει ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα της, στην σύγκριση με την φιλόδοξη, αλλά προς το παρόν άφαντη European Super League.
Είναι τρομερά ειρωνικό ότι η τωρινή κάτοχος του Champions League και 15 φορές νικήτρια Ρεάλ Μαδρίτης, μαζί με μια παραδοσιακή δύναμη (και με πέντε τρόπαια) όπως η Μπαρτσελόνα, είναι οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της ESL και εξακολουθούν να τάζουν έως και 300 εκατομμύρια ευρώ ανά σεζόν (!) σε όποια ομάδα τους ακολουθήσει.
Η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία δεν μπορεί ποτέ να φτάσει σε αυτά τα νούμερα. Με το νέο format, όμως, εξασφαλίζει σπουδαία παιχνίδια όπως το Μίλαν – Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι – Ίντερ στην πρώτη αγωνιστική (Τρίτη και Τετάρτη αντίστοιχα) από την αρχή κιόλας και όχι από την φάση των «16» και μετά.
Με το σύστημα της γενικής βαθμολογίας, αποφεύγει αδιάφορα παιχνίδια την τελευταία αγωνιστική, αφού η κάθε θέση έχει την δική της (και οικονομική) σημασία, δεν υπάρχουν «διπλά» ματς για το κριτήριο ισοβαθμίας των αποτελεσμάτων μεταξύ των ομάδων και επιβραβεύεται η καλύτερη επίθεση.
Τι δεν μου αρέσει στο νέο Champions League
Η συνέχεια και συγκεκριμένα η κλήρωση – μίνι ορισμός στα νοκ άουτ, όπου οι τέσσερις πρώτες της γενικής βαθμολογίας δεν μπορούν να τεθούν αντιμέτωπες μέχρι τον τελικό (η πρώτη με την δεύτερη και η τρίτη με την τέταρτη).
Και αυτό, βεβαίως, έγινε για να δοθεί έξτρα κίνητρο στις ομάδες, ώστε να παλέψουν για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα στην γενική βαθμολογία. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν είναι τένις, όπου παλαιότερα ο Ρότζερ Φέντερερ δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ράφα Ναδάλ (ή τον Νόβακ Τζόκοβιτς, διαλέγετε και παίρνετε) ή τώρα ο Γιανίκ Σίνερ με τον Κάρλος Αλκαράθ, πριν από τον τελικό ενός μεγάλου τουρνουά.
Η ομορφιά του ποδοσφαίρου είναι το απρόβλεπτο και ζευγάρια όπως το Ίντερ – Ατλέτικο Μαδρίτης στους «16» ή το Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Σίτι στην οκτάδα πέρυσι είναι αυτά που το κάνουν ακόμα πιο απολαυστικό. Κατά σύμπτωση (;) και τα δύο αυτά ζευγάρια κρίθηκαν στα πέναλτι.
Τέλος πάντων, δεν θέλω να γκρινιάζω ανήμερα της έναρξης, γιατί είναι γρουσουζιά. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε το κορυφαίο επίπεδο του ποδοσφαίρου στον κόσμο σε συλλογικό επίπεδο (συγνώμη Copa Libertadores, αλλά έτσι είναι).
Α, και αν έχετε τηλεόραση 50-60 ιντσών και με ανάλυση 4Κ, κρατήστε μου μια γωνιά στον καναπέ την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου, που ΚΑΙ τα 18 ματς της τελευταίας αγωνιστικής θα διεξαχθούν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στις δέκα το βράδυ. Τέτοια βραδιά δεν χάνεται το λεπτό προς λεπτό. Για εσάς, εμείς θα γράφουμε με χέρια και πόδια!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
