Η εκδίκηση του ποδοσφαίρου σε όσους το... καταργούν!

Η Μπαρτσελόνα έφτασε και σε αυτό το σημείο, να δεχτεί οκτώ γκολ σε έναν αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Πολλοί είναι αυτοί, ακόμη και μέσα στην ομάδα (π.χ Πικέ), οι οποίοι έσπευσαν να πουν ότι έπιασε πάτο. Δεν είμαι σίγουρος, για την ακρίβεια αμφιβάλλω ζωηρά. Ναι, πιθανόν δεν θα δεχτεί σε κάποιο άλλο ματς της επόμενης σεζόν 10 γκολ και υπό αυτή την έννοια η Μπαρτσελόνα θα το θυμάται σε όλη της την ιστορία αυτό το 8-2, αλλά ότι δεν έχει πιο κάτω γενικά, το αμφισβητώ.

Οι μικρότερες γεννιές δεν έχουν ζήσει την Μπαρτσελόνα να δίνει μάχη και να χρειάζεται γκολ με ανάποδα ψαλίδια έξω από τη μεγάλη περιοχή στο τελευταίο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής για να μπορέσει να τερματίσει σε θέση που θα της επιτρέψει να αγωνιστεί στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ. Όλοι πιστεύουν ότι η Μπαρτσελόνα είναι η ομάδα που θα τερματίσει στην καλύτερη πρώτη, στη χειρότερη δεύτερη και θα διεκδικεί μονίμως το πρωτάθλημα. Δεν είναι όμως έτσι...

Επιασε όντως πάτο;

Γιατί δεν είναι έτσι; Γιατί απλά η Μπαρτσελόνα εδώ και μερικά χρόνια κυρίως λόγω του Μπαρτομέου έχει καταργήσει το ποδόσφαιρο, τις δομές του, τον τρόπο λειτουργίας του, το σχέδιο, τα πάντα. Ο προπονητής είναι εκεί επειδή τον διάλεξε ο πρόεδρος και πάντα τέτοιο μέγεθος ώστε και να αισθάνεται ότι του κάνουν χάρη που προπονεί την Μπάρτσα και άρα να μην έχει και απαιτήσεις, μεταγραφικές και κάθε είδους. Οι τεχνικοί διευθυντές και οι διευθυντές ποδοσφαίρου είναι εκεί, γιατί εκεί τους έβαλε ο πρόεδρος όχι για να αποφασίζουν, αλλά για να κάνουν ότι λέει ο πρόεδρος και να υπάρχει κάποιος που θα φταίει όταν το πράγμα θα στραβώσει. Η Μασία υπάρχει εκεί ως σούπερ μάρκετ και όχι ως ο βασικός τροφοδότης της πρώτης ομάδας και τέλος υπάρχει εκεί και ο Μέσι ως ιερή αγελάδα να χρησιμοποιείται άλλοτε χωρίς να το καταλαβαίνει και άλλοτε με την συναίνεσή του δυστυχώς, ως ο μοχλός στήριξης.

Μέσα σε όλα αυτά έχει στηθεί, είναι φανερό και ένας μηχανισμός τόσο στα media όσο και στα social media, ο οποίος λειτουργεί για να μεγαλώνει το εγώ του προέδρου και να χαμηλώνει όλα τα υπόλοιπα, με επιπλέον έργο την αποθέωσή του στις καλές στιγμές και την προστασία του στις κακές στιγμές. Πόσο αστείο ήταν που μισή ώρα μετά το 8-2 εμφανίστηκαν σε διάφορα ελεγχόμενα μέσα από τον Μπαρτομέου η πληροφορία ότι ο πρόεδρος το είχε δει το έργο να έρχεται και είχε ήδη φροντίσει από την προηγούμενη εβδομάδα να κλείσει τον Ποτσετίνο με τον οποίο έφαγε σε ρεστοράν της Βαρκελώνης. Ολος τυχαίως αρκετοί δημοσιογράφοι είχαν τη συγκεκριμένη πληροφορία και την έγραψαν μισή ώρα μετά το 8-2. Αφήστε που τελικά τον Κούμαν παίρνει...

Καταργεί την ποδοσφαιρική λογική...

Η Μπαρτσελόνα κάνει άλματα προς τα πίσω, χρόνια τώρα, όταν καταργεί τη λογική του ποδοσφαίρου. Πωλείται ο Νεϊμάρ με τη ρήτρα και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και αντικαταστάτης του είναι ένα παιδί που έχει κάνει μία καλή χρονιά στην καριέρα του. Κανείς δεν μιλά για το ρίσκο. Αλλά αφήνω το ρίσκο στην άκρη και κάνω την υπόθεση ότι ο Ντεμπελέ θα είχε δείξει στην Μπαρτσελόνα, όσα έδειξε την μία χρονιά του στη Ντόρτμουντ. Τι θα έδειχνε δηλαδή; Ότι είναι εξαιρετικός στον κενό χώρο, ότι βοηθάει με την ταχύτητα του στη γρήγορη μεταφορά παιχνιδιού της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση, ότι μπορεί να βγει πρώτος στην κόντρα, ότι, ότι.... Πώς είπατε; Τι να τα κάνει όλα αυτά η Μπαρτσελόνα; Αυτή ακριβώς είναι η κατάργηση της λογικής του ποδοσφαίρου. Ο πρόεδρος έπρεπε να “απαντήσει” στην απώλεια του Νεϊμάρ και πήρε όποιον βρήκε μπροστά του, αφού η Λίβερπουλ δεν έδινε εκείνο το καλοκαίρι τον Κουτίνιο. Ηθελε τον Ντεμπελέ ο προπονητής; Ο Ερνέστο Βαλβέρδε ασφαλώς και δεν συμφωνούσε με αυτή τη μεταγραφή και η διαφωνία του αν και χλιαρή ήταν καταγεγραμμένη. Μετά από λίγους μήνες αποκτήθηκε και ο Κουτίνιο, καθιστώντας αυτομάτως την μεταγραφή του Ντεμπελέ αποτυχημένη και τα πάνω από 100 εκατ ευρώ πεταμένα. Από τότε προσπαθεί να τον πουλήσει η Μπάρτσα και μειώνει συνεχώς την αξία του. Το ίδιο πάνω κάτω συνέβη και με τον Κουτίνιο. Μερικοί μήνες παρουσίας του στην Βαρκελώνη ήταν αρκετοί για να θεωρηθεί από λίγος ως άχρηστος. Στο ίδιο διάστημα η Μπαρτσελόνα έχει φροντίσει να βγάλει σε κάθε μεταγραφική περίοδο άχρηστο το μισό ρόστερ της ομάδας, το οποίο βεβαίως αδυνατεί να διώξει. Είναι ένα ζήτημα πόσο καλός παίκτης είναι ο Ράκιτιτς ή ο Βιδάλ, ή ο Ουμτιτί, ή ο Ζόρντι Αλμπα ή ο Σεμέδο και είναι ένα άλλο ζήτημα πώς θα παίξουν καλά και θα χαρούν το ποδόσφαιρο όταν κάθε καλοκαίρι και κάθε Γενάρη τους λες ως club “βρες ομάδα να φύγεις”. Ο Ράκιτιτς φέτος για τέταρτη μεταγραφική περίοδο ακούει ότι δεν τον υπολογίζουν και πρέπει να φύγει. Ο Ουμτιτί το ίδιο, ο Βιδάλ για τρίτη σερί φορά, κ.ο.κ.

Μην πάτε μακριά και αφήστε το παρελθόν. Η νέα σεζόν που ξεκινά σε τρεις εβδομάδες ξεκινά με την Μπάρτσα να έχει ενημερώσει ότι δεν πωλούνται οι Μέσι, Τερ Στέγκεν, Λανγκλέ και Ντε Γιονγκ, όλοι οι άλλοι πωλούνται και αρκετοί από αυτούς είναι ανεπιθύμητοι. Και ο Σουάρες και ο Γκριεζμάν, όλοι. Και θα πάει τώρα ο Κούμαν και ο κάθε Κούμαν να “φτιάξει” τον όποιο Σουάρες και τον όποιο Γκριεζμάν που τελικά θα μείνει. Με ποια λογική μπαίνει πωλητήριο στον Γκριεζμάν που αποκτήθηκε μόλις πέρυσι. Μα είναι απλό και αυτή ήταν μία λάθος επιλογή για το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα. Ο Γκριεζμάν στα χέρια του Τσόλο έκανε καριέρα ως μοναχικός καβαλάρης στην επίθεση της Ατλέτικο. Κανένα συνδυαστικό ποδόσφαιρο, πουθενά συνεργασίες σαν αυτές που έβγαζε ο Μέσι με τον Σουάρες και τον Νεϊμάρ, καμία ποδοσφαιρική λογική και στη δική του περίπτωση. Αλλη μία απόκτηση για τα πρωτοσέλιδα και τη δόξα και άλλος ένας μπελάς για τον όποιο προπονητή να κάνει λειτουργική την τριπλέτα Μέσι, Σουάρες, Γκριεζμάν. Αδύνατον να συμβεί με αποτέλεσμα ο Γάλλος να είναι μερικούς μήνες μετά προς πώληση.

Και την ώρα που όλα αυτά είναι διαπιστωμένα, μαζί με το μεγάλο μέσο όρο ηλικίας της ομάδας και το ψυχολογικό όριο των 30 ετών να το έχουν περάσει εδώ και χρόνια αρκετοί βασικοί ποδοσφαιριστές, η Μπαρτσελόνα έχει κλείσει ως πρώτη μεταγραφή για την επόμενη σεζόν τον Πιάνιτς!!! Ο Μίραλεμ Πιάνιτς έχει ήδη κλείσει και κανείς δεν ξέρει ποιός έκανε την εισήγηση. Ποιός ήθελε τον Βόσνιο, ποιός παίρνει την ευθύνη για την απόκτησή του, πιο προπονητικό σχέδιο και από ποιον εκπονημένο μιλά για την αγωνιστική εκμετάλλευσή του. Διότι ναι μεν το στυλ παιχνιδιού του ταιριάζει στην Μπάρτσα του τίκι τάκα, αλλά η ηλικία του και η ενέργειά του μέσα στο χόρτο είναι τέτοια που μοιάζει αδύνατο να την... παντρέψεις με τους όποιους Μπουσκέτς, Ράκιτιτς, Βιδάλ, Σέρζι Ρομπέρτο που είναι είτε αργοί, είτε αργοί και γερασμένοι ταυτόχρονα. Βάζω στοίχημα ότι το επόμενο καλοκαίρι ο Πιάνιτς θα είναι προς πώληση και πάει λέγοντας.

Η Μπαρτσελόνα αμφιβάλλω ότι έχει πιάσει πάτο. Την επόμενη σεζόν δεν είναι καθόλου απίθανο, όχι να μην πάρει το πρωτάθλημα, αλλά να μην το διεκδικήσει καν, να πάρει τον Κούμαν τώρα και τον Γενάρη να ψάχνει για προπονητή, όχι γιατί είναι κακός ο Κούμαν, το αντίθετο, αλλά γιατί η κατάσταση είναι τέτοια που όποιος κι' αν πάει θα καεί. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση ο Μπαρτομέου μερικούς μήνες πριν τις εκλογές να αλλάξει ρότα. Να κάνει μόνο την δουλειά που του επιτρέπεται. Να πει στον Κούμαν και σε όσους θα τρέχουν την ομάδα το ποσό που έχουν για μεταγραφές και αυτό που έχουν για συμβόλαια και να εξαφανιστεί αφήνοντάς τους να κάνουν τη δουλειά τους. Θα κάνει θαύματα ο Κούμαν σε αυτή την περίπτωση; Οχι, απλώς μπορεί να βάλει ένα τέλος στο κάθε πέρυσι και πολύ καλύτερα, να βάλει ένα φρένο στον κατήφορο και να κάνει ένα μικρό βήμα προς τα εμπρός. Το παρελθόν του και η καταγωγή του, δείχνει αν μη τι άλλο ότι μπορεί να αναδείξει ή και να στηριχτεί σε κάποιους μικρούς. Θα παίξει όμως με αυτό τον τρόπο το τελευταίο χαρτί του ο Μπαρτομέου, λίγους μήνες πριν τις εκλογές; Δύσκολο ως απίθανο με βάση το παρελθόν του...

Ο Σιμεόνε είναι βέβαιο πλέον ότι δεν θα αλλάξει ποτέ...

Το παρελθόν του Τσόλο Σιμεόνε είναι επίσης τέτοιο που τίποτα δεν μας πείθει ότι θα αλλάξει. Αυτό έμαθε, αυτό ξέρει, αυτό θα κάνει ακόμη κι' αν έχει στα χέρια του παίκτες όπως ο δαντελένιος Ζοάο Φέλιξ. Μέχρι και αυτός να μάθει την αξία του τάκλιν και του δυναμισμού στο παιχνίδι και να γίνει κάτι σαν τον Γκριεζμάν, έχοντας αφαιρέσει από το dna του την όποια διάθεση για ελεύθερο και αλέγρο ποδόσφαιρο. Η Ατλέτικο έτσι θα πορεύεται πλέον. Με αλλαγμένο προς τα πάνω το μέγεθός της, (το οποίο οφείλεται αποκλειστικά στον Σιμεόνε), ώστε από ομάδα του Europa League να θεωρείται πλέον αποτυχία ο αποκλεισμός στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και με ποδόσφαιρο αποκρουστικό, αναχρονιστικό και παντελώς αδιάφορο. Οταν προσπαθείς να αλλάξεις μέγεθος μία ομάδα έχει νόημα να το επιλέξεις και κερδίζεις και τον ουδέτερο, με την προσπάθεια. Αυτό συνέβη τα πρώτα χρόνια του Σιμεόνε στην Ατλέτικο. Οταν προσπαθούσε να κλείσει το τεράστιο χάντικαπ που είχε από Ρεάλ και Μπάρτσα και να κάνει την Ατλέτικο μία ανταγωνιστική ομάδα και επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ. Τα κατάφερε. Αλλωστε όταν δεν έχεις παίκτες με ταλέντο, αλλά έχεις μαχητές, είναι και σχεδόν μονόδρομος να το κάνεις. Αλλά όταν μετά από χρόνια έχεις γίνει άλλο μέγεθος και έχεις στο ρόστερ, παιδιά όπως ο Ζοάο Φέλιξ, το να τα βάλεις να τρέχουν, να αμύνονται, να κλωτσάνε και να ψάχνουν ένα γκολ από στημένη φάση, κάθε Κυριακή και κάθε Τετάρτη είναι πλέον βαρετό. Δεν έχεις να δείξεις στο κοινό κάτι διαφορετικό και δεν έχεις να πεις στο ποδόσφαιρο τίποτα άλλο. Και το ποδόσφαιρο τους βαρετούς, τους βαριέται και τους αποβάλει από το είναι του... Η Λειψία και κυρίως ο Νάγκελσμαν είναι αυτοί που έρχονται, αυτοί που έχουν κάτι να μας πουν και κάτι να μας δείξουν. Το ποδόσφαιρο θα τους αφήσει οπωσδήποτε να το κάνουν όσο συνεχίζουν έτσι...

Πεπ: Μία ιδιοφυΐα χαμένη στις ιδέες του...

Και κλείνω αυτό το μεγάλο πόνημα με τον Πεπ. Δεν ξέρω γιατί και ο ίδιος μπήκε στο τριπάκι των media και όσων αμφισβητούν τις ικανότητές του σε ότι έχει να κάνει με το Τσάμπιονς Λιγκ. Εκτός αν όλοι αυτοί πιστεύουν ότι ο Σερ Αλεξ που πήρε όλα κι' όλα δύο Τσάμπιονς Λιγκ, σε όλα τα χρόνια της καριέρας του είναι λίγος προπονητής, η ο Αρσέν Βενγκέρ που δεν το πήρε ποτέ είναι ανύπαρκτος. Ο ίδιος ο Πεπ έχει δύο σε 12 χρόνια... Επιπλέον ανεξάρτητα από το αν θα πάρει άλλο ή δεν θα το ξαναπάρει ποτέ, στα δικά μου μάτια η ουσία παραμένει ίδια. Πρόκειται για τον προπονητή που άλλαξε περισσότερο από κάθε άλλον το ποδόσφαιρο τον 21ο αιώνα και μία από τις τρεις τέσσερις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ιδιοφυίες που γνωρίσαμε ποτέ. Και φυσικά αυτά δεν αλλάζουν, από έναν, δύο, τρεις ή δεκατρεις αποκλεισμούς στα προημιτελικά ή στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτή την άποψη όμως φαίνεται ότι δεν την ασπάζεται ο ίδιος ο Πεπ, ο οποίος είναι σαφώς επηρεασμένος πλέον από την ταμπέλα “δεν μπορεί να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς τον Μέσι”. Ο ίδιος έχει χαλάσει το μυαλό του, ο ίδιος χαλάει τις ομάδες του και το μυαλό των παικτών του σε αυτά τα ματς. Ο ίδιος αποκλείστηκε από τη Λυών όχι οι παίκτες του. Ο ίδιος που αποφάσισε να αλλάξει σύστημα λόγω της Λυών. Να παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και να βγάλει τον Ντε Μπρόινε από τον άξονα. Ο ίδιος που αποφάσισε για χάρη της Λυών να απαρνηθεί ακόμη και το πρέσινγκ ψηλά, φοβούμενος τις αντεπιθέσεις της, όταν μία εβδομάδα πριν κόντρα στη Ρεάλ το πρέσινγκ έφτανε στη γραμμή της εστίας του Κουρτουά. Η Σίτι αποκλείστηκε από την Λυών πριν αρχίσει το ματς, την ώρα που ο Πεπ έδινε οδηγίες στους παίκτες του, άλλαζε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας του και έπαιρνε την επιλογή ενός πειράματος, επειδή αισθάνεται ότι κάτι θα γίνει και θα αποκλειστεί αν δεν εμφανίσει κάποιο σπέσιαλ σχέδιο. Όταν βλέπεις τον θάνατο σου, συνήθως έρχεται. Ετσι συνέβη και πέρυσι στο πρώτο ματς με την Τότεναμ, έτσι συνέβη και φέτος με τη Λυών.

Αν ο ίδιος πιστέψει ότι όλα όσα κάνει η ομάδα του μέσα στη σεζόν δεν είναι αρκετά για να τη στέψουν πρωταθλήτρια Ευρώπης, τότε πολύ απλά δεν θα στεφθεί ποτέ πρωταθλήτρια Ευρώπης γιατί οι ομάδες του Πεπ είναι μία ευθεία αντανάκλαση του ίδιου και των ιδεών του. Και επειδή το φαινόμενο Λυών δεν είναι φετινό για τον Πεπ στο Τσάμπιονς Λιγκ, μάλλον ο ίδιος πρέπει να το λύσει με τον εαυτό του, όπως το έλυσε πέρυσι με το φάντασμα των συνεχόμενων χαμένων τελικών ο Κλοπ...