Φέρτε μου ένα σύννεφο να πέσω…

Είναι ασφαλώς ένα ακόμη, όχι απλώς βήμα, αλλά άλμα, που θα κάνει το ποδόσφαιρο μακριά από τις ρίζες του και την ουσία του, αυτή η νέα κλειστή λίγκα των ολίγων. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να αγαπά το ποδόσφαιρο και να συμφωνεί με αυτό το νέο μοντέλο που καταργεί ακόμη περισσότερο τις αρχές του αθλήματος. Κανείς, ούτε καν τα ιδρυτικά μέλη αυτής της νεοσύστατης λίγκας, δεν συμφωνούν μέσα τους με αυτό που κάνουν, αλλά το χρήμα διατάζει. Και για να παραφράσω και την περίφημη ατάκα της ελληνικής ταινίας, στο τέλος της ημέρας η φράση που μένει είναι: «είναι πολλά τα λεφτά Αλεξάντερ Τσέφφριν…»...

Οσα είπε ο Γκάρι Νέβιλ και έγιναν παγκόσμιο viral και πηγή αγανάκτησης για εκατομμύρια οπαδούς στον πλανήτη, είναι λόγια που θα μπορούσαν να έχουν ακριβώς την ίδια απήχηση όταν οι μεγάλοι, οι ισχυροί, αυτοί που τώρα αυτομολούν και ιδρύουν το δικό τους πρωτάθλημα, επέβαλαν την ίδρυση του Τσάμπιονς Λιγκ. Όταν αποφάσιζαν στο πρωτάθλημα των πρωταθλητών να μην παίζουν οι πρωταθλητές των χωρών, αλλά οι ισχυροί των χωρών. Και ο δεύτερος και ο τρίτος, και ο τέταρτος, μέχρι όσο χρειαστεί προκειμένου οι ισχυροί να είναι στο πάρτι και να μπορούν να βάλουν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι.

Όταν λοιπόν η ίδια η UEFA τους επέτρεψε πρώτα να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι και μετά όλη τη χούφτα μέσα στο βάζο, τότε ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έφτανε η μέρα που θα της έπαιρναν και ολόκληρο το βάζο. Ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα…

Ο Αρσεν Βενγκέρ πριν 12 χρόνια είχε πει: «Σε 10 χρόνια από τώρα θα είναι αδύνατο να σταματήσουμε το κλειστό πρωτάθλημα συλλόγων…». Επεσε δύο χρόνια έξω. Σήμερα θα μπορούσε κάλλιστα να πει την εξής φράση: «Σε 10 χρόνια η νέα κλειστή λίγκα θα είναι δημοφιλέστερη και με μεγαλύτερη απήχηση και εμπορικότητα από το σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ…». Δυστυχώς έτσι πάνε αυτά...

Βεβαίως εκεί έξω θα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που θα πιστεύουν ότι η Μπαρτσελόνα, η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Αρσεναλ, η όποια ομάδα - εντελώς τυχαία τα παραδείγματα - είναι διαφορετική, είναι κάτι περισσότερο από ένα club και διάφορα άλλα. Κολοκύθια με τη ρίγανη, που ίσχυαν πριν δεκάδες χρόνια και εξακολουθούν να τους τα… πουλάνε και σήμερα, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα.

Περισσότερο από ένα club η Μπαρτσελόνα, η οποία πλέον αποφασίζει στο γήπεδο να είναι λιγότεροι οι Καταλανοί θεατές των αγώνων από τους Ασιάτες, διότι οι τελευταίοι θα περάσουν και από το μουσείο, θα αδειάσουν και τη μπουτίκ και μετά θα φύγουν, ενώ οι Καταλανοί είναι φύρα, που άντε να πιούν και μία μπύρα, εκτός από το εισιτήριο που θα πληρώσουν. Το σύμβολο της Καταλωνίας που κάποτε δεν επέτρεπε ούτε διαφήμιση στη φανέλα της, τώρα θα παίξει σε κλειστή λίγκα της ελίτ;

Μας είπε ο Νέβιλ πολλά και ωραία τα οποία συνυπογράφω προφανώς, αλλά δεν μπορώ και να κάνω πως δεν βλέπω κάποια πράγματα. Μας είπε για την εργατική τάξη που ίδρυσε πριν 100 και βάλε χρόνια τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τις αξίες που πρεσβεύει και πολύ καλά έκανε. Μόνο που ξέχασε να μας πει ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να πάει στο «Ολντ Τράφορντ» να δει την αγαπημένη του ομάδα, διότι οι τιμές των εισιτηρίων δεν είναι πλέον για αυτούς.

Οι μικρότεροι δεν το θυμάστε, αλλά πριν σχεδόν τρεις δεκαετίες, όταν ξεκινούσε αυτή η μορφή του Τσάμπιονς Λιγκ, την οποία έχετε ζήσει εσείς και δικαίως την θεωρείτε την πλέον επιτυχημένη και εμπορική έκδοση του ποδοσφαίρου και είναι η πλέον αναγνωρίσιμη διοργάνωση των ομαδικών σπορ, το κοινό (εμείς δηλαδή) μιλούσαμε και τότε, για το… τέλος του ποδοσφαίρου όπως το γνωρίζαμε. Οσα ακούγονται σήμερα, ακριβώς τα ίδια, ήταν τα επιχειρήματα και τότε. Αλλάζαν μόνο τα ονόματα ίσως και κάποιες καταστάσεις.

Και τότε όμως μιλούσαμε για την ταφόπλακα στο ποδόσφαιρο, για την ταφόπλακα στα όνειρα των μικρών, της Στάεουα και όλων των ομάδων από την Ρουμανία που δεν θα το έπαιρναν ποτέ ξανά, του Ερυθρού Αστέρα και όλων των ομάδων από την Σερβία που δεν θα το κατακτούσαν ποτέ ξανά, του Παναθηναϊκού και όλων των ελληνικών ομάδων που δεν θα έφταναν στον τελικό ποτέ ξανά, κ.ο.κ. Προφανώς και είχαμε δίκιο, δεν το πήραν και δεν θα το πάρουν και ποτέ ξανά… Η μαγεία της μίας βραδιάς πήγε περίπατο ή αν προτιμάτε μεταφέρθηκε στη μαγεία της μίας βραδιάς προκειμένου να παίξεις με τους μεγάλους και να δοκιμάσεις και εσύ από το μέλι. Στο Βελιγράδι έβγαιναν κάποτε στους δρόμους επειδή ο Ερυθρός Αστέρας κατακτούσε το τρόπαιο, πλέον βγαίνουν τη βραδιά που η ομάδα προκρίνεται στους ομίλους και θα είναι στο πάρτι των 32 ισχυρών.

Οπότε προφανώς και εγώ θα βάλω τη φωνή μου δίπλα σε αυτή του Γκάρι Νέβιλ και όλων αυτών που υποστηρίζουν ότι η νέα κλειστή λίγκα είναι ένα ακόμη βήμα προς το γκρεμό και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αλλοιώνει και τον χαρακτήρα των εγχώριων πρωταθλημάτων και τον χαρακτήρα των συλλόγων, αλλά συγγνώμη, αν θέλετε να πέσω από τα σύννεφα κιόλας, παρακαλώ φέρτε μου ένα…