European Super League: Kαι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

«Μια φορά κι έναν καιρό…». Με αυτό τον τρόπο ξεκινούν όλα τα παραμύθια που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, συνεχίζουν να το κάνουν σήμερα και θα το κάνουν… αιώνια.

Έτσι ξεκινάει και το παραμύθι που κράτησε μόλις 48 ώρες αλλά ήταν ικανό να ταράξει τα θεμέλια του ευρωπαϊκού ή για την ακρίβεια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. «Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, ήταν μια European Super League, που σε αυτή δήλωσαν συμμετοχή οι 12 μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, πλην της Μπάγερν…».

Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινήσει και το δικό μας ποδοσφαιρικό παραμύθι κι από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να γράψει την δική του συνέχεια. Άλλωστε από το απόγευμα της Κυριακής που… έσκασε μύτη αυτή η ιστορία, μέχρι και το ξημέρωμα της Τετάρτης που βάρεσε οριστική διάλυση χύθηκαν τόνοι μελάνι και πληκτρολογήθηκαν δισεκατομμύρια λέξεις, πιο πολλές από τα δισεκατομμύρια που ήταν έτοιμη να βάλει η JP Morgan στο νέο εγχείρημα. Οι περισσότεροι στα γραφόμενα τους συμφώνησαν ότι είναι ο θάνατος του ποδοσφαίρου όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα.

Το χάσταγκ #Against_Modern_Football ακολουθούσε σχεδόν ότι έγραφε κανείς, ασχέτως αν ηλικιακά δεν είχε την παραμικρή ιδέα ποιο ήταν το «old fashion ποδόσφαιρο» ή ασχέτως αν θεωρεί ότι έτσι όπως μας… πλασάρεται σήμερα το προϊόν απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό «Modern Football». Όμως καμία λεπτομέρεια δεν μπορεί να χαλάσει την ωραία ιστορία που έχει πλάσει κανείς στο μυαλό του. Ελεύθερα είναι αυτά άλλωστε.

Μέσα σε αυτό το 48ωρο έγιναν τα πάντα. Οι «12 ομάδες της Super League» παρουσίασαν δικό τους φορμάτ μέσα στα μαύρα τα μεσάνυχτα, υποσχέθηκαν χρήμα και βγήκαν στη γύρα να βρουν άλλα οχτώ club για να… δέσει το γλυκό. Χωρίς επιτυχία πάντως αφού τα χαστούκια από Γερμανία μεριά έκαναν κρότο. Η UEFA σε μια μέρα που θα παρουσίαζε αλλαγές στο Τσάμπιονς Λιγκ, έδειξε αντανακλαστικά και προσπάθησε με όλα της τα όπλα να βάλει… φρένο.

Όπως άλλωστε συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις με κάθε λογής «κατεστημένα» που νιώθουν ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να βάλει χέρι στα κεκτημένα τους. Εκτός αν θεωρήσει κανείς πως η UEFA με τόσα προπατορικά αμαρτήματα στην πλάτη, λειτούργησε ως το φιλανθρωπικό ίδρυμα που είναι σε κίνδυνο.

Μπα, δεν συνέβη αυτό. Τα ίδια κέρδη σκέφτονται και στην Ομοσπονδία, όπως τα κέρδη σκέφτονται και οι μεγάλες ομάδες, που επιθυμία τους είναι να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο. Όπως είναι απολύτως λογικό θέση σε αυτό το «παραμύθι» και μάλιστα περίοπτη έχουν και οι οπαδοί. Από την πρώτη στιγμή οι φίλαθλοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη που υπηρετούν με τον δικό τους τρόπο τον «Βασιλιά των Σπορ» αντέδρασαν στην προοπτική της European Super League.

Αναμενόμενο ήταν οι αντιδράσεις να είναι μεγαλύτερες στην Αγγλία. Όχι γιατί οι μισές από τις ομάδες της νέας κίνησης προέρχονταν από το Νησί, αλλά γιατί εκεί η οπαδική κουλτούρα και ο τρόπος που κανείς αντιμετωπίζει την ομάδα του είναι ξεχωριστός.

Μαζώξεις έξω από τα γήπεδα, αντιδράσεις παικτών μέσα σε αυτά, πανό στα κάγκελα έδειξαν αμέσως ότι η European Super League μόνο ευπρόσδεκτη δεν είναι σε όλους όσοι… ζουν κι αναπνέουν ποδοσφαιρικά. Αντιδράσεις που προφανώς μέτρησαν στην εξέλιξη του… παραμυθιού, αλλά και αντιδράσεις που προφανώς και θα περίμεναν αυτοί που σήκωσαν την «σημαία της Επανάστασης». Ειδικά οι Άγγλοι.

Προσωπικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι άνθρωποι που… κυβερνούν αυτά τα παγκόσμια brands, που ξέρουν καλά και την δική τους δύναμη και την δύναμη της φανέλας, αλλά και αυτή του κόσμου δεν μέτρησαν τις αντιδράσεις. Πως δεν τις περίμεναν.

Στο άρθρο του, εδώ στο gazzetta το μεσημέρι της Τρίτης ο Αντώνης Σαούλης είχε κάνει λόγο για την «τέλεια μπλόφα». Προφανώς από αυτή την τέλεια μπλόφα δεν θα μπορούσε να λείπει το κεφάλαιο κόσμος. Λίγες ώρες αργότερα όταν η UEFA άρχισε να δείχνει το δικό της χρήμα, από τα αγγλικά funds άρχισαν και οι φήμες αποχώρησης ώσπου να φτάσουμε στο βραδινό τσουνάμι. Μια πίσω από την άλλη οι ομάδες, από την Αγγλία πρώτα, αποχωρούσαν και εν συνεχεία ήρθε και το επίσημο της ανακοίνωσης.

Μάλλον είναι πιο εύκολο, πιο επικοινωνιακό για ένα club να πει πως άλλαξε απόφαση επειδή «λύγισε από τον υπέροχο λαό και τα θέλω του», πως «σεβάστηκε κουλτούρες και παραδόσεις αιώνων», πως «μέτρησε τα λαϊκά στρώματα και τους εργάτες που το ίδρυσαν», παρά να πει πως «τα λεφτά της UEFA είναι αυτά που ήθελα και όλα καλά».

Είναι τόσο μεγάλα τα μεγέθη της Ρεάλ, της Μπάρτσα, της Γιουβέντους, της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ που όσα «πρωτοσέλιδα ρεντίκολο» κι αν βγάλουν τα μεγάλα ΜΜΕ της Ευρώπης, όσα αιχμηρά στάτους κι αν γραφτούν στο τουίτερ το επικοινωνιακό τσαλάκωμα δεν τις αγγίζει καν. Ή αυτό θα συμβεί για μερικά 24ωρα και η ζωή συνεχίζεται.

Το «Show me the money», η θρυλική ατάκα του Cuba Gooding Jr στην ταινία «Jerry Μaguire» θα είναι για πάντα ο οδηγός του. Κι όταν θα νιώσουν την ανάγκη πως κι αυτά τα λεφτά φαντάζουν λίγα για τις ανάγκες τους θα βγάλουν από το ντουλάπι τους μια άλλη «European Super League» που θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Κάπως έτσι προς το παρόν τελείωσε κι αυτό το παραμύθι, που δεν διαφέρει από τα άλλα, τα παιδικά. Είχε κι αυτό Happy End για όλους.

Και η UEFA διατήρησε τα κεκτημένα της και παραμένει το αφεντικό του παιχνιδιού.

Και τα 12 club θα γίνουν πιο πλούσια (ήδη κάποια με την εκτόξευση των μετοχών τους το κατάφεραν) αφού τα οικονομικά τους αιτήματα θα ικανοποιηθούν.

Και το οπαδικό κίνημα όλου του κόσμου πέτυχε (ή θεωρεί πως πέτυχε) μια μεγάλη νίκη κόντρα στο «Μοντέρνο Ποδόσφαιρο».

Kαι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…