Και όμως οι «12» έφαγαν τα μούτρα τους, προσωρινά…

Διαπιστώνω αυτά τα δύο τελευταία 24ωρα, ότι μεγάλο μέρος του κοινού στην Ελλάδα, έχουν σε τόσο μεγάλη εκτίμηση τους ιδιοκτήτες, ή τους προέδρους των μεγάλων ομάδων της Ευρώπης, που δεν το χωράει το μυαλό τους ότι μπορεί να την πάτησαν έτσι τις τελευταίες 48 ώρες, υπάρχει η αίσθηση ότι είναι κάτι τρομεροί και φοβεροί μάγκες που έκαναν το κόλπο γκρόσο και κονόμησαν από την ηλίθια UEFA, η οποία την πάτησε σαν αρχάρια.

Ότι τελικά τα 450 εκατ. που ήταν να πάρει ο καθένας αν αυτομολούσαν, τα πήραν πάνω κάτω από την UEFA προφανώς κάτω από το τραπέζι και ότι διακινήθηκαν τις τελευταίες 48 ώρες περίπου 6 δις μαύρων χρημάτων κάτω από το τραπέζι και αυτά θα τα εμφανίσουν οι ομάδες ως δια μαγείας στους ισολογισμούς τους. Ακόμη και η 13χρονη κόρη μου καταλαβαίνει ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Τα πολλά σίριαλ την εποχή της καραντίνας και οι ωραίες αφηρημένες θεωρίες συνομωσίας, είναι φανερό ότι μας επηρεάζουν όλους. Ασε που εδώ στην Ελλάδα μας άρεσε πάντα να είμαστε οι πονηροί που δεν τρώμε το κουτόχορτο και τα καταλαβαίνουμε όλα πίσω από τις γραμμές…

Κανείς βεβαίως δεν μας είπε τι ακριβώς πήραν αυτοί οι 12 αντί των 450 εκατ. ευρώ μετρητά που τους έδιναν οι Αμερικανοί, αφηρημένα επιχειρήματα του τύπου «ε δεν γίνεται θα τα πήραν…» ώστε να είναι χαρούμενοι και νικητές. Επίσης κανείς δεν μας είπε τι θα κάνει η Μπάγερν, η Παρί και η Ντόρτμουντ, οι οποίες την τελευταία στιγμή δεν πήραν μέρος στη συνομωσία. θα μείνουν στον άσο αυτές ή πήραν και αυτές από 450 εκατ. κάτω από το τραπέζι.

Ποιοι είναι αυτοί που τρέχουν τους «12»…

Επίσης εδώ θα ήθελα να θυμίσω ποια είναι αυτά τα «τρομερά» μυαλά που είχαν σχεδιάσει όλη αυτή τη συνομωσία, στην οποία προφανώς συμμετείχαν ο Κλοπ, ο Πεπ, οι παίκτες της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Ντε Μπρόινε και χιλιάδες ακόμη εμπλεκόμενοι οι οποίοι τις τελευταίες 48 ώρες έπαιξαν το ρόλο τους τέλεια για να πιάσουν οι «12» κότσο την UEFA και να της πάρουν τα λεφτά, που η UEFA τα είχε, αλλά δεν τους τα έδινε μέχρι να την εκβιάσουν…

Το ένα «τρομερό» μυαλό είναι ο Ανιέλι, ο εμπνευστής αυτής της υπόθεσης. Ποιος δεν γνωρίζει αλήθεια ότι εκεί είναι ως ο γιος του μπαμπά του, ο οποίος μάλιστα κρίθηκε ο λιγότερος ικανός να ασχοληθεί με τις σοβαρές επιχειρήσεις και τον έστειλαν στην Γιουβέντους. Ο άλλος είναι ο Φλορεντίνο Πέρεθ, για τον οποίο πραγματικά είναι να απορούμε πως είναι δυνατόν να την πάτησε πάλι στα οικονομικά. Λες και δεν χρεωκόπησε δύο φορές της Ρεάλ Μαδρίτης στο παρελθόν και χρειάστηκε το κράτος και τον Δήμο της Μαδρίτης να τον σώσουν αγοράζοντας το προπονητικό κέντρο της Ρεάλ την μία ημέρα για να της το δωρίσει την ακριβώς επόμενη. Περίμενε την πανδημία ο Πέρεθ για να χρεωκοπήσει ξανά τη Ρεάλ, δεν μπορούσε και μόνος του δαπανώντας το καλοκαίρι που προηγήθηκε της πανδημίας 250 εκατ. ευρώ για να αγοράσει τον Αζάρ (ένα χρόνο πριν μείνει ελεύθερος από την Τσέλσι) και τον Γιόβιτς.

Αλλά είναι δυνατόν να την πάτησαν οι κολοσσοί της Αγγλίας θα αναρωτηθεί κανείς; Είναι δυνατόν να μην ήξεραν ότι η κουλτούρα του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν θα το επέτρεπε αυτό; Προφανώς ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον ίδιο Αμερικανό επιχειρηματία, που όπως αποκάλυψε ο Guardian, πρώτα αγόρασε την πασίγνωστη ομάδα του Νησιού, βάζοντας τους συνεργάτες του να τσεκάρουν ενδελεχώς και για εβδομάδες, μόνο τα νούμερα της, την οικονομία της και την δραστηριότητα της στο χρηματιστήριο και μετά πήγε στην Αγγλία, ακολούθως στο γήπεδο και στη σουίτα του και όταν άρχισε το ματς της ομάδας, που είχε μόλις αγοράσει, ρώτησε «ποιοι είμαστε εμείς…».

Είναι δυνατόν να μην ήξερε την αγγλική κουλτούρα του ποδοσφαίρου, αυτός που κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, δεν ήξερε το χρώμα της φανέλας της ομάδας που αγόρασε. Μήπως από την άλλη τα δείγματα γραφής του Εντ Γούντγορντ, ο οποίος ήταν η κεφαλή αυτής της ιστορίας στην Αγγλία, είναι τέτοια που μας κάνουν να υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να την πάτησε; Μάλλον δεδομένο θα έπρεπε να το έχουμε, αφού δεν έχει πετύχει και κάτι όλα αυτά τα χρόνια που τρέχει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Για να τελειώνω όμως, με τα επιχειρήματα, διότι μόνο στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι οι «12» θριάμβευσαν και κονόμησαν, και αρνούμαστε να δεχτούμε ότι απλώς μία φορά δέχτηκαν και αυτοί ένα χαστούκι. Και όλα αυτά απλά επειδή δεν ζούμε καθημερινά τις ενέργειες των ιδιοκτητών, προέδρων και CEO των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων και τους αντιμετωπίζουμε ως κάτι σπουδαίο. Ας μην ξεχνάμε πόσο σπουδαίος και ικανός ήταν για παράδειγμα ο Μπαρτομέου, ο πρώην πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, ο οποίος ήταν ένας από τους εμπνευστές αυτής της Λίγκας.

Θα ήθελα να ρωτήσω όμως τον Ελληνα φίλαθλο που βλέπει όλες αυτές τις συνομωσίες, αν πρόεδρος σε κάποια από αυτές τις ομάδες ήταν ο Γιάννης Αλαφούζος (που τον έχετε και εύκολο στο κράξιμο) θα το πιστεύαμε ότι την πάτησε ή θα λέγαμε ότι πάλι τους έπιασε κότσο και κονόμησε; Όχι μόνο θα γράφαμε και θα λέγαμε ότι την πάτησε, αλλά θα γελάγαμε και εις βάρος του για μήνες, όπως γελάνε στο εξωτερικό με τους δικούς τους παράγοντες, προέδρους και ιδιοκτήτες, τους οποίους βλέπουν έναν έναν να κάθεται στην πολυθρονίτσα του και να γυρίζει το βιντεάκι του, με το οποίο ζητά συγγνώμη από τον κόσμο της ομάδας, τους παίκτες και τον προπονητή.

Διαπιστώνω δε ότι ακόμη και αυτή η δημόσια απολογία των ιδιοκτητών, εδώ στην Ελλάδα θεωρείται μέρος του σχεδίου. Λες και όλοι αυτοί δεν έχουν μεγάλα «εγώ» και τους είναι εύκολο στο πλαίσιο της συνομωσίας, να απολογούνται δημόσια. Φαντάζομαι λοιπόν όλοι εσείς περιμένετε, σε αντίστοιχη περίπτωση τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Μελισανίδη, τον Σαββίδη, να κάτσουν στην πολυθρονίτσα τους, μπροστά από την κάμερα και να πουν την φράση «Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από τους οπαδούς της ομάδας, τον προπονητή και τους παίκτες μου, για το σοβαρό λάθος μου και την αναστάτωση που τους προκάλεσα…». Εγώ πάλι λέω, ούτε νεκροί δεν θα το έκαναν αυτό…

Είναι δε πολλοί αυτοί που αναρωτιούνται, μα καλά είναι δυνατόν να μην περίμεναν τις αντιδράσεις του κοινού, σε αυτό το έκτρωμα που πήγαν να δημιουργήσουν. Όπως προκύπτει, όχι μόνο εκ του αποτελέσματος, αλλά και από τα δημοσιεύματα, δεν το περίμεναν. «Κρεμάστηκαν» μάλλον, από τις λάθος έρευνες που είχαν στα χέρια τους. Τα δύο τελευταία χρόνια είχαν τρέξει αρκετές δημοσκοπήσεις με σχετικά ερωτήματα και δεν πήγαν να φτιάξουν αυτή τη λίγκα στα τυφλά. Μόνο που οι δημοσκοπήσεις τους… κρέμασαν γιατί οι ερωτήσεις ήταν τοποθετημένες μάλλον με το λάθος τρόπο. Στην ερώτηση «Θα θέλατε αντί του Τσάμπιονς Λιγκ, να υπάρχει μία λίγκα που θα παίζουν οι τάδε και οι δείνα και οι αγώνες θα γίνουν μεσοβδόμαδα;», ο κάθε ένας θα μπορούσε να απαντήσει θετικά. Αν τα ερωτήματα ανέφεραν ότι θα αλλοιωθούν τα εγχώρια πρωταθλήματα, αν τους Αγγλους τους ρωτούσαν για τον κίνδυνο να μην υπάρχει Premier League, αν τους ρωτούσαν αν συμφωνούν οι ομάδες να μην κερδίζουν τη συμμετοχή τους σε αυτή τη λίγκα με κάποιο τρόπο, αλλά να την έχουν εξασφαλισμένη με συμβόλαιο 20 ετών, θα είχαν πάρει διαφορετικές απαντήσεις.

Νίκησε η UEFA δηλαδή;

Τι συνέβη λοιπόν; Μήπως θριάμβευσε η UEFA; Αστεία λέτε φυσικά. Η UEFA ούτε που κατάλαβε τι συνέβη. Όπως δεν κατάλαβε πώς θα τις έφευγαν οι «12» και δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα για αυτό, έτσι δεν κατάλαβε και πως δεν τις έφυγαν. Κανέναν δεν λάδωσε, κάτι αστείες κραυγές έβγαλε, κάτι απειλές ανέκδοτο εκτόξευσε, αλλά στο τέλος της ημέρας σώθηκε από σπόντα. Και φυσικά σώθηκε προσωρινά. Διότι ποτέ δεν βρήκε την επόμενη ημέρα 6 δις ευρώ από επιχειρηματικό fund στην Αγγλία, όπως πολλοί νομίζουν. Ποτέ το fund δεν το επιβεβαίωσε, απλώς επικοινωνιακά έπρεπε και αυτή να απαντήσει με έναν κολοσσό απέναντι στην JP Morgan. Σώθηκε λοιπόν προσωρινά διότι σύντομα οι μεγάλοι θα επιστρέψουν, αυτή τη φορά πιο έτοιμοι. Για την ακρίβεια, αυτή τη φορά αυτός που θα βάζει τα λεφτά θα τους έχει ετοιμάσει καλύτερα και δεν θα περιμένει από τους ίδιους… Προφανώς και πάλι (ήταν δεδομένο άλλωστε εδώ και εβδομάδες) ότι οι μεγάλοι κάτι πήραν, πάλι έκανε πίσω η UEFA για το FFP για παράδειγμα, πάλι οι ισχυροί θα είναι ευνοημένοι σε σχέση με τους μικρούς, αυτό δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει ποτέ, μόνο που δεν πήραν τον απόλυτο έλεγχο στα χέρια τους, μόνο που δεν τους απέκλεισαν τελείως τους μικρούς όπως επιθυμούσαν. Ισως, πιθανόν, την επόμενη φορά να τα καταφέρουν, αυτή την φορά όμως δεν τα κατάφεραν.

Διότι το πραγματικό λάθος τους ήταν ότι τώρα δεν ήταν έτοιμοι. Βιάστηκαν να πατήσουν το κουμπί, επειδή η πανδημία τους άφησε καταχρεωμένους και με άδεια ταμεία. Τα 450 εκατ. ευρώ λοιπόν με επιταγή ημέρας τους έλυναν όλα τα προβλήματα εδώ και τώρα και με αυτό το δέλεαρ, πάτησαν το κουμπί σε εντελώς λάθος στιγμή. Το πόσο ανέτοιμοι είναι φαίνεται από την επικοινωνιακή πολιτική τους. Ένα πρόχειρο σάιτ που δεν εξηγούσε καν το φορμάτ και καμία επικοινωνία στο κοινό για το τι ακριβώς είναι αυτό που θέλουν να κάνουν. Εστειλαν τον Πέρεθ σε μία τηλεοπτική συνέντευξη σαν την βρεγμένη γάτα και σε θέση απολογούμενου, να εξηγήσει τα ανεξήγητα…

Τόσο προετοιμασμένοι και καλά οργανωμένοι ήταν οι 12 για να πιάσουν κότσο την UEFA, που η Σίτι έβγαζε ανακοίνωση ότι αποχωρεί και ο Πέρεθ δήλωνε την ίδια στιγμή στην Εκίπ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σπάσει το μέτωπο των 12. Είναι τόσο προφανές τι έγινε. Οι 12 μεγάλοι σχεδίαζαν να το κάνουν και εξακολουθούν να το σχεδιάζουν. Η πανδημία όμως που τους τσάκισε, τους έκανε να βιαστούν αδιανόητα, να πατήσουν το κουμπί ενώ ήταν εντελώς απροετοίμαστοι, γιατί είχαν ανάγκη τα λεφτά εδώ και τώρα. Αυτό που λέμε, ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται. Μόνο που οι τύποι φορούσαν περούκα…

Πως έφαγαν το… χαστούκι οι 12

Η 20^η Απριλίου του 2021 θα μείνει στην ιστορία ως μία ιστορική βραδιά για το ποδόσφαιρο. Ως ένα υπέροχο βράδυ, από αυτά τα ελάχιστα που έχουν απομείνει, όπου η δύναμη των πολλών, επικράτησε της απληστίας και των χρημάτων των λίγων. Η βραδιά στην οποία οι φίλοι του ποδοσφαίρου με το πάθος τους και την αγάπη τους για το σπορ, πήραν μία μικρή νίκη, όχι καν μάχη ή τον πόλεμο, αλλά την πήραν εναντίον της απληστίας και των οικονομικών συμφερόντων.

Και αυτό συνέβη γιατί οι πολιτικοί τούτου εδώ του κόσμου, πάντοτε προσπαθούν να ανέβουν στο κύμα και να πάνε με τον κόσμο για να αυξήσουν τα δημοτικότητά τους. Εδώ βρήκε νόημα ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας να δηλώσουν δημόσια την αντίθεσή τους, λες και τους ρώτησε κανείς ή τους αφορούσε. Μόλις κατάλαβαν λοιπόν οι πολιτικοί ανά τον πλανήτη ότι ο κόσμος αυτό θέλει να ακούσει, αυτό είπαν. Την ίδια ώρα ο Αγγλος Μπόρις Τζόνσον, του οποίου η δημοτικότητα λόγω της πανδημίας και των χειρισμών του, είναι στα τάρταρα, πήρε το σήμα από τους επικοινωνιολόγους. Λύσε αυτό το θέμα, βάλε στοπ σε αυτή την κλειστή Λίγκα και θα έχεις τεράστιο όφελος.

Ο Μπόρις Τζόνσον, όπως έγραψαν όλα τα έγκυρα βρετανικά media, μπορούσε να εκτοξεύσει απειλείς που δεν ήταν έωλες, όπως της UEFA. Και τις εξαπέλυσε. Από την πολύ απλή, μπλοκάροντας την άδεια εργασίας των μη Αγγλων ποδοσφαιριστών (πλέον μετά το BREXIT δεν υπάρχουν ούτε κοινοτικοί), μέχρι τις πιο σύνθετες, όπως αλλαγή της αρχής ανταγωνισμού και αγορών) χωρίς καν να περιμένει έγκριση, αφού η Βρετανία είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εξάντλησε ότι χαρτί είχε, αφού απείλησε ακόμη και ότι θα αποσύρει την χρηματοδότηση της αστυνομίας σε σχέση με τις ομάδες της Premier League. Και αυτό δεν το γράφω ή υποστηρίζω εγώ, αλλά ο Guardian και αρκετά ακόμη έγκυρα μέσα στην Αγγλία… Μία Μάντσεστερ Σίτι, μία Τσέλσι μόνο με Αγγλους ποδοσφαιριστές, είναι ένα μικρό πρόβλημα, δεν νομίζετε και εσείς και ήταν μόλις το ένα από τα πολλά προβλήματα…

Όταν λοιπόν οι ιδιοκτήτες των αγγλικών ομάδων διαπίστωσαν ότι εκτός από το σύνολο της κοινής γνώμης και συνεπώς των πελατών τους, τους παίκτες και τους προπονητές τους, είχαν απέναντί τους και την αγγλική κυβέρνηση, έκαναν πίσω.

Μία στο τόσο μπορεί να χάσουν και οι ισχυροί…

Ναι μπορεί να συμβεί και σε αυτούς να κάνουν λάθος, μπορεί μια φορά να μην βγουν νικητές, μπορεί για μια φορά να μην πιάσουν κότσο όλους τους άλλους, μπορεί να συμβεί, δεν είναι ο κανόνας, είναι απλά η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει. Και προφανώς δεν είναι απλό αυτό που συνέβη, δεν ήταν καθόλου εύκολο να συμβεί γενικά, πόσο μάλλον σε 48 ώρες. Ευτυχώς που οι «12» δεν είχαν υπογράψει δεσμευτικά συμβόλαια με υψηλές ρήτρες, όπως είχε γίνει γνωστό από την αρχή (λανθασμένα όπως αποδεικνύεται) από τις ίδιες τις ομάδες, διότι τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα για να αντιστραφούν, αλλά παραμένει μία νίκη των πολλών σε βάρος των λίγων που σχεδόν μονίμως αποφάσιζαν ερήμην των οπαδών και του ποδοσφαίρου.

Αυτό το τσουνάμι οργής, το οποίο εξαπλώθηκε αστραπιαία σε όλο τον πλανήτη και είχε ως βάση του τους Αγγλους οπαδούς, τους βρήκε εντελώς απροετοίμαστους να το αντιμετωπίσουν, διότι προφανώς δεν είχαν υπολογίσει το μέγεθός του. Και δεν είχαν υπολογίσει ότι απέναντί τους θα σταθούν και όλα τα παραδοσιακά media και όλοι οι δημοσιογράφοι, όλοι οι opinion leaders σε όλο τον πλανήτη. Αυτή η ιστορία είναι τόσο διδακτική που πρέπει να αποτελέσει οδηγό για την δύναμη που έχει το κοινό και τα media, όταν συμπορεύονται απέναντι σε κάθε μορφή απληστίας της εξουσίας και σε κάθε παραλογισμό των λίγων.

Ηταν η πρώτη φορά που δεν υπήρξαν «ναι μεν αλλά…», που η αποδοκιμασία, ήταν καθολική και προέρχονταν από όλες τις πλευρές. Και τονίζω ξανά, όχι υποστηρικτικά προς την UEFA, τον ρόλο της οποίας όλα αυτά τα χρόνια, άπαντες ανέδειξαν, αλλά υποστηρικτικά προς το ποδόσφαιρο και την κοινή λογική, την οποία οι λίγοι για πολλοστή φορά προσπαθούσαν να καταργήσουν. Προφανώς σε αυτό το τσουνάμι της οργής, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και οι ίδιοι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αν είχαν ερωτηθεί εκ των προτέρων και δεν είχαν απλά ενημερωθεί εκ των υστέρων, θα είχαν μάλλον προλάβει το κακό και την ξεφτίλα για τους ιδιοκτήτες των ομάδων τους. Αλλά για τους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές, μπορεί κάποιος κακοπροαίρετος να υποστηρίξει ότι το έκαναν και από συντεχνιακό συμφέρον.

Αλλά τα media δεν είχαν κανένα συμφέρον και η καθολική αντίδραση τους και αντίρρηση τους, κόντρα στα συμφέροντα των μεγάλων, που δεν είναι το σύνηθες, μάλλον που είναι το σπανιότατο φαινόμενο, έπαιξε σίγουρα το ρόλο της και βοήθησε, (στα όρια του να υποστηρίξει κανείς ότι ώθησε), το τσουνάμι της αντίδρασης των φίλων του ποδοσφαίρου. Είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που τα media έπαιξαν το ρόλο τους σωστά, έντιμα, καθαρά και πάνω από το τραπέζι και το αποτέλεσμα τους δείχνει το δρόμο και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιούν την τεράστια δύναμή τους σε κάθε αντίστοιχη και πιο σοβαρή από το ποδόσφαιρο περίσταση.