Δεν θα νικήσεις ποτέ, αν δεν μάθεις να χάνεις

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στα ομαδικά σπορ. Για να νικήσεις κάποια στιγμή τους πάντες, για να γίνεις ο πρώτος, πρέπει στην πορεία αυτή προς την κορυφή, να μάθεις να χάνεις. Να μάθεις να χάνεις σωστά, να μάθεις να χάνεις αναγνωρίζοντας τα λάθη σου, να μάθεις να χάνεις αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του αντιπάλου, να μάθεις να χάνεις και να βρίσκεις τι πήγε λάθος, ώστε να μην το επαναλάβεις ή έστω να το διορθώσεις όσο μπορείς.

Όλα αυτά τα χρόνια των Αράβων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η Παρί Σεν Ζερμέν προσπαθεί να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ και δεν τα καταφέρνει. Στο δρόμο πάντα κάπου σταματάει, είτε νωρίς, είτε στα μισά, είτε λίγο πριν το φινάλε, είτε και στο φινάλε, όπως πέρυσι, τη μοναδική φορά που έφτασε στον τελικό. Στο τέλος της ημέρας όμως, ποτέ δεν σηκώνει την κούπα. Και κάθε φορά που η πορεία σταματάει τότε διαπιστώνεις, άλλες φορές δύσκολα κι’ άλλες φορές (όπως χθες με τη Μάντσεστερ Σίτι), πανεύκολα, γιατί είναι εντελώς ευδιάκριτο, ότι αυτή η ομάδα δεν ξέρει να χάνει, δεν καταλαβαίνει γιατί χάνει, δεν έχει ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω της ή ακόμη και μέσα στα παιχνίδια της. Αν αυτό δεν αλλάξει, τότε δεν ξέρω πότε κι’ αν θα κατακτήσει ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ η Παρί Σεν Ζερμέν.

Η δε εικόνα των ποδοσφαιριστών της και όχι μόνο, στον επαναληπτικό ημιτελικό με την Σίτι, ήταν μία εικόνα ντροπής για την ιστορία του συλλόγου, μία εικόνα ντροπής για την ίδια την διοργάνωση και μία εικόνα ντροπής για το ποδόσφαιρο γενικότερα. Γιατί σε αντίθεση με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι, η ντροπή στο ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε ο αποκλεισμός, ούτε η ήττα, ούτε η βαριά ήττα, ούτε το βαρύ σκορ με το οποίο μπορείς να ηττηθείς. Η ντροπή είναι μόνο η συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών και των παραγόντων ενός club τέτοιου επιπέδου, όταν είναι τέτοια σαν αυτή της Παρί κόντρα στη Σίτι, από τη στιγμή που διαπίστωσαν ότι θα αποκλειστούν και η κατάσταση έγινε μη αναστρέψιμη.

Μία εικόνα που συναντάς από κακομαθημένα ανήλικα παιδιά στις αλάνες και όχι από επαγγελματίες και μάλιστα του κορυφαίου επιπέδου ποδοσφαιριστές. Για μία ακόμη φορά η Παρί μας έδειξε ότι δεν ξέρει να χάνει, δεν μπορεί να χάνει, δεν αντέχει να χάνει… Από τη στιγμή που το σκορ πήγε στο 2-0, οι ποδοσφαιριστές της Παρί το μόνο που έκαναν, ήταν να κλωτσούν με πρόθεση να προκαλέσουν ζημιά στους αντιπάλους ποδοσφαιριστές που τους νίκησαν. Αντίκρυσαν μία κόκκινη κάρτα, ενώ θα έπρεπε να αντικρίσουν τρεις, προκάλεσαν αντιπάλους και διαιτητή με ξεδιάντροπες συμπεριφορές, είτε βασιζόμενοι στο γεγονός ότι θα έκαναν τα στραβά μάτια από τη στιγμή που ο γάμος είχε σχολάσει, είτε αναζητώντας άλλοθι για τον αποκλεισμό, στη διαιτησία. Θα ήταν στα μάτια τους ένα καλό άλλοθι για τον αποκλεισμό, ότι έμειναν με 9 ή με 8 και για αυτό αποκλείστηκαν, λες και όλος ο πλανήτης δεν είχε δει τι συνέβη και στα δύο ματς στο 11 εναντίον 11.

Κι’ όμως, αν όλοι εσείς εκεί έξω είδατε τη δίκαιη πρόκριση της εμφανώς ανώτερης Σίτι, σύμφωνα με τον προπονητή και την συντριπτική πλειοψηφία των παικτών της Παρί δεν είδατε καλά. Διότι για αυτούς με βάση τις δημόσιες τοποθετήσεις τους και τις δηλώσεις τους μετά τη λήξη του επαναληπτικού ημιτελικού, ήταν φανερό ότι η καλύτερη ομάδα στα δύο παιχνίδια αποκλείστηκε. Ηταν φανερό ότι η ομάδα που προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο και να επιτεθεί, αποκλείστηκε από αυτήν που δεν έκανε τίποτα, αλλά στάθηκε τυχερή και έβαλε τα γκολ. Τα τέσσερα γκολ συνολικά, έναντι μόλις ενός της Παρί, απλώς θυμίζω εγώ. Όπως επίσης απλώς θυμίζω και στον Ερέρα και στον Βεράτι και στον Ποτσετίνο που είδαν σαφώς ανώτερη και καλύτερη την Παρί στα δύο ματς με βάση τις δηλώσεις τους, ότι η ομάδα τους για 3,5 ημίχρονα, δεν είχε ούτε μία τελική εντός εστίας! Και δεν είναι υπερβολή, είναι γεγονός. Η Παρί Σεν Ζερμέν έκανε την τελευταία τελική εντός εστίας στο 27’ του πρώτου αγώνα στο Παρίσι. Από εκείνο το σημείο, μέχρι τη λήξη της ρεβάνς του «Ετιχαντ», ο Εντερσον δεν χρειάστηκε να επέμβει ούτε μία φορά, γιατί οι παίκτες της Παρί για 3,5 συνεχόμενα ημίχρονα, για περισσότερα από 160 λεπτά αγωνιστικού χρόνου, δεν έκαναν ούτε μία τελική προς την εστία του.

Όταν λοιπόν εξαντλήθηκαν όλες οι δικαιολογίες και τα αστεία επιχειρήματα, περί ανωτερότητας, ατυχίας και άλλα σχετικά, έπεσε στο τραπέζι και το βαρύ επιχείρημα. Τελικά η Παρί αποκλείστηκε και τα παιδιά εκνευρίστηκαν και έχασαν τη συγκέντρωσή τους, γιατί ο Ολλανδός διαιτητής είπε κάποια στιγμή, σύμφωνα με τις καταγγελίες των ίδιων των παικτών της Παρί, στον Βεράτι «f@ck off». Δεν ξέρω αν συνέβη, αμφιβάλλω, αλλά ας γίνει έρευνα κι’ αν επιβεβαιωθεί ότι ειπώθηκε, ας τιμωρηθεί αυστηρά ο Ολλανδός διαιτητής, αλλά μόνος αυτός.

Ολος ο υπόλοιπος πλανήτης που φώναζε μπροστά από τις τηλεοράσεις του, ακριβώς την ίδια φράση για τους παίκτες της Παρί και την συμπεριφορά τους στο τελευταίο εικοσάλεπτο, όχι μόνο δεν θα τιμωρηθεί, αλλά θα το θυμάται και πολύ καλά την επόμενη φορά που θα δει την Παρί να αγωνίζεται. Διότι στο τέλος της ημέρας αυτό έπαθε η Παρί με την Σίτι. Δεν έχασε την πρόκριση, αλλά απέκτησε την αντιπάθεια όλων των ποδοσφαιρόφιλων (για μία ακόμη φορά) για τη συμπεριφορά της στην ήττα…