Χερ Τούχελ, καλώς ορίσαμε στην εποχή σας!

«Πέθανε, τώρα»!

Ο Διαγόρας άκουγε το εκστασιασμένο κοινό της Αρχαίας Ολυμπίας να τον προτρέπει για το τέλος. Καθώς οι δύο ολυμπιονίκες γιοι του τον μετέφεραν στους ώμους τους, τα στήθια του φούσκωναν, κουβαλώντας μέσα τους όλη την υπερηφάνεια του κόσμου. Πλέον, κάθε πεπρωμένο είχε πραγματοποιηθεί. Ενα παρόμοιο ριζικό που προόριζε τον Τόμας Τούχελ για την κορυφή των Αστεριών. Εκείνη που χάιδεψε πέρσι και που φέτος την έκανε δική του. Με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Επειδή ο Γερμανός τεχνικός ήξερε από το ξεκίνημά του, ότι είχε τον τρόπο να κάνει συνηθισμένα πράγματα με ασυνήθιστο τρόπο. Και κάπως έτσι θα τραβούσε την προσοχή του κόσμου. Και κάπως έτσι θα ανέβαινε στον Μπλε ουρανό του ποδοσφαιρικού κόσμου.

Εκείνος το γνώριζε. Εκείνος το πίστευε. Το βροχερό απόγευμα στις 26 του περασμένου Γενάρη, καθώς απορημένοι οι ρεπόρτερ της Τσέλσι τον περίμεναν με αγωνία, ώστε να καταλάβουν τι ακριβώς τύπος ήταν ο αντικαταστάτης του αγαπημένου τους Φράνκι Λάμπαρντ, ο Τούχελ με την τέρμα αυστηρή αβρότητα του ύφους του, τους είπε κοφτά: «Θα διεκδικήσουμε όλα τα τρόπαια. Και εννοώ όλα τα τρόπαια». «Και το Champions League;», ήταν η πρώτη ερώτηση, για να απαντήσει στα όρια του θυμού: «Κυρίως αυτό»! Τα χιλιοστά δευτερολέπτου που κράτησε η σιγή στην αίθουσα, τα ακολούθησε ένα πηγαίο γέλιο από παρευρισκόμενους. Και τότε ο Τούχελ απλά σηκώθηκε και αποχώρησε χωρίς να ψελλίσει ούτε κουβέντα. Οι Λονδρέζοι τότε ήταν 10οι και με ψυχολογία στα τάρταρα.

Για τον Γερμανό το πρόβλημα δεν ήταν ο χλευασμός τους. Ήξερε ότι θα μπορούσαν να γελούν σε βάρος του όσο ήθελαν, αλλά και ότι στο τέλος θα τους έκανε απλά να μην μπορούν να τον αγνοήσουν. Και έτσι συνέβη. Εκείνη η χλεύη μετατράπηκε ένα ζεστό βράδυ στο Πόρτο, στον πιο γνήσιο σεβασμό για τα κατορθώματά του. Η Τσέλσι είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και αυτό είναι ένα απολύτως δικό του καταπίστευμα. Έχει κάθε δικαίωμα να το πάρει σπίτι του. Να κοιτάζει το ασημικό και να γελάει με τη σειρά του τρανταχτά. Όχι κοροϊδεύοντας όσους τον κορόιδεψαν. Να γελάει απλά για τον εαυτό του. Που πήρε εκείνο που έχασε πέρσι. Εκείνο που τον τοποθετεί στο υψηλότερο ράφι του αθλήματος. Και για όποιον δεν το είχε κατανοήσει μέχρι τώρα, ο Τόμας Τούχελ ανήκει πλέον και με τη βούλα στην ελίτ.

Εάν οι πιο σταθερές αρχές στο σύμπαν είναι το τυχαίο και το σφάλμα, στο ποδοσφαιρικό σύμπαν της σεζόν 2020-'21 υπάρχει ακόμα μία σταθερά: το να νικάει ο Τούχελ τον Γκουαρδιόλα. Του το έκανε τρεις φορές σε διάστημα δύο μηνών, στερώντας του μάλιστα και δύο τρόπαια (σ.σ.: και στον ημιτελικό του FA Cup). Και νίκησε τον Πεπ. Και νίκησε τον Κλοπ. Και νίκησε τον Ζιντάν. Και είναι τέτοια η διάθεση, η φούρια και η αυτοπεποίθηση αυτής της ομάδας που έχει δημιουργήσει, που θα τους νικούσε όλους και από κάμποσες φορές.

Ο τρόπος που πήρε το Champions League, ήταν αφοπλιστικός. Ίσως να μην έχει υπάρξει ποτέ ξανά φορά που ομάδα του Γκουαρδιόλα να έχει μόλις ένα σουτ εντός εστίας. Έτσι όπως παρέταξε τους παίκτες του, αλλά και ο τρόπος που τους προετοίμασε ψυχικά, δεν επέτρεψαν στους αντιπάλους τους να το πιστέψουν σε καμία στιγμή του τελικού. Ο Καντέ ήταν ξανά παντού και το πιο τρελό, πήρε τις περισσότερες εναέριες μονομαχίας από κάθε άλλον στο γήπεδο. Έκλεβε μπάλες, σερνόταν για τάκλιν και νόμιζες ότι χαμογελούσε. Ίσως και να το έκανε όντως. Ο Ρούντιγκερ δεν έχασε μονομαχία, όπως και ο Τζέιμς, ενώ ο Αθπιλικουέτα ήταν συγκλονιστικός και σε μόνιμη διάθεση αυτοθυσίας. Ο Βέρνερ έβγαζε τη γλώσσα στους αμυντικούς και ο Χάβερτς κρατούσε όπως και όσο έπρεπε την μπάλα. Αυτός, ως μοναδικός σκόρερ του τελικού, αξίζει και μία ιδιαίτερη μνεία, επειδή όπως και ο Τούχελ, ακολούθησε ένα προδιαγεγραμμένο πεπρωμένο.

Οι Γερμανοί έχουν εφεύρει μία λέξη που περικλείει μέσα της μία ευρύτερη ποδοσφαιρική έννοια. Με το “Raumdeuter” προσπαθούν να οριοθετήσουν τον παίκτη που δεν έχει όρια. Εκείνον που δεν έχει ξεκάθαρη θέση στο γήπεδο, αλλά έχει μάθει να κινείται μεταξύ των γραμμών, των σχημάτων και να χαλάει -με την καλή έννοια- την κάθε μορφή των συστημάτων, καθιστώντας τα εν μέρει άναρχα. Ένα σημαντικό παράδειγμά τους είναι ο Τόμας Μίλερ. Αυτόν θεωρούσαν μέχρι πρόσφατα ως τον τελευταίο εκπρόσωπο αυτής της σχολής των “Raumdeuter”. Ώσπου εμφανίστηκε ο Κάι Χάβερτς, ο οποίος τη βραδιά του “Ντραγκάο” έσπασε και το βαρίδι της πανάκριβης μεταγραφής που μέχρι τώρα τον κρατούσε σχεδόν δέσμιο.

Βέβαια, για να συμβούν όλα τα τέλεια για την Τσέλσι, θα έπρεπε να γίνουν όλα λάθος από την απέναντι ομάδα. Ο Πεπ πιστοποίησε ότι η κακή απόφαση κάνει περισσότερο κακό σ’ αυτόν που την παίρνει. Έριξε μέσα τον Στέρλινγκ που φέτος έχει καθίσει περισσότερο από ποτέ στον πάγκο. Άφησε έξω τους αμυντικούς μέσους του (Ρόδρι, Φερναντίνιο) και κράτησε πίσω τον Γκουντογκάν, ο οποίος δεν μπορούσε να ακολουθήσει σε ρυθμό κόφτη. Στέρλινγκ και Μαχρέζ δεν πήραν ούτε ένας εναντίον ενός στα πλάγια και το κόλπο με το εναλλασσόμενο “False-9” (Μπ. Σίλβα, Ντε Μπρόινε, Φόντεν), δεν λειτούργησε σε κανένα σημείο.

Η αδυναμία του Γκουντογκάν στον ρόλο του αμυντικού μέσου επηρέασε καταλυτικά το αποτέλεσμα. Στη φάση του γκολ έχει μείνει πίσω, Στόουνς, Ρούμπεν Ντίας ανεβαίνουν να γεμίσουν το κενό και η κάθετη βρίσκει τον Χάβερτς στο απόλυτο κενό, με τον Ζίντσενκο να τρέχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Το χειρότερο όμως για τη Σίτι ήταν ότι δεν κατάφερε ποτέ να ηρεμήσει το παιχνίδι της. Το άγχος, η πίεση, το “ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ”, δεν επέτρεψαν ποτέ στους Πολίτες να ζήσουν τη στιγμή. Όλα τα πανάκριβα υλικά που έχτισαν αυτή την ομάδα, αποδείχτηκαν βαρίδια στα πόδια των παικτών και του ίδιου του Πεπ.

Και κάπως έτσι το βράδυ αυτού του τελικού, ο Γκουαρδιόλα δεν μπόρεσε να νικήσει πρώτα απ' όλα τον παλιό καλύτερο εαυτό του. Οι δάφνες του παρελθόντος παρέμειναν μεν εκεί, αλλά όχι αναλλοίωτες από το πέρασμα και το βάθος του χρόνου. Την ίδια στιγμή, ο Τούχελ μοιάζει κάθε άλλο παρά διατεθειμένος να ακολουθήσει τις προτροπές προς τον Διαγόρα της Αρχαίας Ολυμπίας. Όχι μόνο δεν σκοπεύει να “πεθάνει τώρα”, αλλά είναι εδώ, για να εξερευνήσει ακόμα περισσότερο το δικό του πεπρωμένο. Ίσως αυτό που ορίζει ότι ξημερώνει η δική του εποχή...

Follow me: @jorgekaraman
Instagram: @jorge_karaman