Από τη Ζίλινα στην Αλάσκα και στο “Ντραγκάο”, το όνειρο του Αμπράμοβιτς δεν είναι πλέον “απατηλό”

• Επιθετική κούρσα ποδοσφαιρικών εξοπλισμών
• 17 προπονητές και 2,224 δισ. λίρες για μεταγραφές
• Η κατακυτική συμβολή του στη γιγάντωση της Premier League

Ηταν 13 Αυγούστου του 2003. Το έργο παιζόταν σε δύο πράξεις. Η πρώτη διαδραματιζόταν στη Ζίλινα. Στη μικρή αυτή πόλη της Σλοβακίας, στους πρόποδες τα Καρπαθίων, η Τσέλσι έπαιζε κόντρα στην τοπική ομάδα προκριματικά για να περάσει στους ομίλους του Champions League. Οι 6.000 Σλοβάκοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους, με τους παίκτες που έβλεπαν να πατούν το χορτάρι τους. Ερνάν Κρέσπο, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, Ντάμιεν Νταφ, Τζο Κόουλ, Τζίμι Φλόιντ Χάσελμπαϊνκ, Εϊντουρ Γκούντγιονσεν, έκαναν παρέλαση απέναντι στους εκστασιασμένους, αλλά και φοβισμένους γηπεδούχους. Η Ζίλινα ολόκληρη είχε μισθολόγιο 12.000 λίρες. Οσα δηλαδή έβγαζε την ημέρα ο Βερόν, που μόλις είχε αποκτηθεί.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, ένα υπερλούξ γιοτ με το περίεργο όνομα “Sussurro” έκανε βόλτες έξω από το Τζούνο της Αλάσκα. Στο αδιανόητα πολυτελές σαλόνι του, ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς έβλεπε μπάλα. Παρακολουθούσε για πρώτη φορά το νέο απόκτημά του. Ο Ρώσος ολιγάρχης είχε πληρώσει 140 εκατ. λίρες και είχε αγοράσει ένα νέο παιχνίδι για να ασχολείται. Εκείνη την εποχή στην Premier League, οι μοναδικοί μη Αγγλοι ιδιοκτήτες συλλόγων, ήταν οι Μοχάμεντ Αλ Φαγιέντ (Φούλαμ) και Μίλαν Μάνταριτς (Πόρτσμουθ).

Ο Αμπράμοβιτς μόλις είχε αποφασίσει να ταράξει για πάντα τα νερά ενός πρωταθλήματος, που από την απόβασή του στο Νησί και έπειτα, θα είχε μόνο ανοδική πορεία, καθώς οι κινήσεις του θα παρέσερναν όλο το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, ώστε να γίνει το κορυφαίο brand παγκοσμίως. Ξαφνικά, η Premier League είχε αποκτήσει έναν τρίτο σημαντικό παίκτη, μιας και μέχρι τότε, μόνο οι Μάντσεστερ Γιουνάιτετ και Αρσεναλ μπορούσαν να προσελκύσουν τους κορυφαίους. Λίγο καιρό αργότερα και σταδιακά θα ακολουθούσαν Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Σίτι και τα υπόλοιπα clubs, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

Επιθετική κούρσα ποδοσφαιρικών εξοπλισμών

Την εποχή που ο Αμπράμοβιτς αγόρασε την Τσέλσι, το συνολικό μισθολόγιο όλων των ομάδων της Λίγκας ανερχόταν στα 750 εκατ. λίρες. Επειτα από 17 χρόνια, έχει αυξηθεί κατά 400% και αυτό ξεκίνησε ως μία “κούρσα ποδοσφαιρικών εξοπλισμών” με αφετηρία την επιθετική μεταγραφική πολιτική που άσκησε ο Ρώσος. Ενα καλοκαίρι πριν κάνει την αγορά του, οι μεταγραφές στο Νησί άγγιζαν τα 187 εκατ. λίρες. Το 2018, χρονιά που κορυφώθηκε η αγοραστική μεταγραφική κίνηση, οι 20 ομάδες ξόδεψαν 2,35 δισ. λίρες. Από το 2003, έως και το 2012 που τον πέρασαν οι Αραβες της Μάντσεστερ Σίτι, η δική του ομάδα ήταν που είχε το ακριβότερο μισθολόγιο-ρόστερ.

Η δική του Τσέλσι ακολούθησε μία τρομερά επιθετική λειτουργία, ώστε να ανέλθει με “βίαιο” - βιαστικό τρόπο τα σκαλιά της αγωνιστικής ιεραρχίας. Και το κατάφερε. Η ιστορία ξεκίνησε με τον Κλαούντιο Ρανιέρι στον πάγκο και το 2004 έγινε η κίνηση που θα άλλαζε για πάντα την ιστορία των Λονδρέζων. Ο Ζοσέ Μουρίνιο θα την οδηγούσε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος έπειτα από ακριβώς 50 χρόνια. Θα ακολουθούσε και δεύτερος σερί τίτλος και πλέον η Τσέλσι θα βρισκόταν στην εγχώρια ελίτ.

17 προπονητές και 2,224 δισ. λίρες για μεταγραφές

Θα ακολουθούσαν όμως και συνολικά 17 διαφορετικές προπονητικές θητείες, δείγμα της φούριας για επιτυχίες και της μη υπομονής στην αποτυχία. Σε αυτό το διάστημα οι Μπλε θα έκαναν μεταγραφικό σαματά, ξοδεύοντας συνολικά το αστρονομικό νούμερο των 2,224 δισ. λίρες, με το περσινό καλοκαίρι να βρίσκεται στην κορυφή των εξόδων (247,2 εκατ. λίρες). Ο εγχώριος αντίκτυπος σε κούπες θα περιλάμβανε πέντε φορές την Premier League, ισάριθμα Κύπελλα και δύο Σούπερ Καπ.

Ωστόσο, για τον Αμπράμοβιτς το όνειρο ήταν ευρωπαϊκό. Το 2008 το έχασε στο γλίστρημα του Τζον Τέρι στη διαδικασία των πέναλτι. Το 2012 όμως του το έδωσε από σπόντα -ως απόλυτο αυτσάιντερ κόντρα στην Μπάγερν- ο πλέον απρόσμενος για κάτι τέτοιο, Ρομπέρτο Ντι Ματέο. Και εάν τότε “έτυχε”, αυτό που συνέβη το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο “Ντραγκάο” υπό την επίβλεψη του Τόμας Τούχελ, πραγματικά “πέτυχε”. Ενδιάμεσα, τα δύο Europa League (2013, 2019), σε συνδυασμό με τα παλιά Κυπελλούχων (1974, 1998 και Σούπερ Καπ Ευρώπης), θα τοποθετούσαν πλέον ατέρμονα την Τσέλσι στην ελίτ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Η κατακυτική συμβολή του στη γιγάντωση της Premier League

Ο Ρόμαν τα έκανε όλα με το χρήμα και με αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Οπως το ότι όλες οι ευρωπαϊκές κούπες που σήκωσε, ήρθαν αφού απέλυσε προπονητή στα μισά της σεζόν. Ολες όμως. Ο Ρώσος άλλαξε τα πάντα στην Αγγλία και όταν είδαν και οι επόμενοι ότι το έργο μπορούσε να λειτουργήσει, έκαναν με τη σειρά τους απόβαση Αμερικανοί, Αραβες και Ασιάτες επενδυτές. Ισως να μην ήταν το αρχικό μέλημά του, με τις κινήσεις του όμως απογείωσε την Premier League και έγινε ο απόλυτος πιονέρος για ό,τι το αγγλικό πρωτάθλημα έχει γίνει σήμερα. Και δεν είναι μόνο αυτά. Βοηθάει στην τοπική κοινωνία, στηρίζει το γυναικείο ποδόσφαιρο (σ.σ.: το 2004 πήρε το Champions League), τις ακαδημίες (σ.σ.: έχει δημιουργήσει ένα από τα κορυφαία προπονητικά κέντρα και έχει από τις πλέον δαιδαλώδεις λειτουργίες scouting), ενώ κατά την κορύφωση της πανδημίας του κορονοϊού, μετέτρεψε το “Στάμφορντ Μπριτζ” σε hot spot ιατρικής περίθαλψης.

Σε σχεδόν προφητική συνέντευξη που παραχώρησε στο “Forbes” στις 19 Μαρτίου, έδωσε το στίγμα του για το μέλλον και μαζί έναν καθησυχαστικό τόνο για τους οπαδούς του club: «Οι φιλοδοξίες μου παραμένουν εξίσου μεγάλες με τον πρώτο καιρό. Εύχομαι να έχουν κατανοήσει άπαντες τη δουλειά που κάνουμε εντός και εκτός γηπέδου εδώ και 17 χρόνια. Νομίζω ότι τα τρόπαια και η μπάλα που έχουμε παίξει κατά διαστήματα, μιλούν από μόνα τους. Οσο για τον στόχο μου; Θέλω να κατακτήσω τα πάντα, ξανά και ξανά και να δημιουργήσουμε ακόμα πιο σημαντικά πράγματα για το μέλλον».

Αυτή λοιπόν η επόμενη μέρα ξημέρωσε με τη νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτι στον τελικό του Πόρτο και άπαντες στην Τσέλσι μπορούν να είναι ευτυχισμένοι. Επειδή ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς κάνει ακόμα κέφι να βρίσκεται στην κεφαλή της...

Follow me: @jorgekaraman
Instagram: jorge_karaman