Το σήκωσα και το αφιερώνω σε σένα, πατέρα!

Μεγάλωσε. Εκλεισε και τα 34. Με κάποια παιδική αφέλεια όμως κατάφερε να παραμείνει πιστός στα όνειρα της νεότητάς του. Και μαζί να πιστεύουν σε εκείνον, ακόμα και όσοι δεν μπόρεσαν να μπουν στον πειρασμό να μην τον αμφισβητήσουν. Το ήθελε όσο τίποτ’ άλλο. Περισσότερο από κάθε τι που κέρδισε ποτέ με την Μπαρτσελόνα. Έναν τίτλο με την Αργεντινή. Η μαμά πατρίδα που περίμενε να την εξυψώσει ξανά σε κάποιον ουρανό. Και έμοιαζε παραφωνία. Να έχει για μία γεμάτη 15ετία δικό της τον κορυφαίο στον κόσμο και να μην έχει κερδίσει τίποτα.

Messi and an international trophy.

It just feels right. pic.twitter.com/jsiSKYYzi9

— B/R Football (@brfootball) July 11, 2021

Χρειάστηκε να περάσει μία γενιά. Ως τέτοια ορίζεται η 30ετία. Και η Αργεντινή είχε μείνει άτιτλη για 28 χρόνια. Από το 1993 με τον Γκάμπριελ Μπατιστούτα να μεγαλουργεί, δεν είχε σηκώσει κανένα ασημικό. Μεσολάβησαν 10 χρόνια για να ξαναπαίξει τελικό. Μέτρησε δύο διαδοχικές ήττες από τη Βραζιλία, ώσπου ήρθε η σύγχρονη εποχή. Η τριετία του πόνου. Η ήττα στο Μουντιάλ από τη Γερμανία (2014) και αμέσως μετά από τη Χιλή (2015, 2016).

Ο Μέσι έκλαψε, έχασε πέναλτι, έφυγε, ξαναγύρισε, τον έκραξαν, τους μάλωσε. Αλλά και φέτος ήταν εκεί. Με νέα ομάδα, μέτριας κλάσης συμπαίκτες που παίζουν σε μεσαία clubs, με εξαίρεση τον Ανχελ Ντι Μαρία. Με άσημο προπονητή που ανέλαβε υπηρεσιακός και τους πήγε στην κορυφή. Ο Λιονέλ Σκαλόνι ήταν αναμφίβολα η αποκάλυψη αυτής της διετίας, καθώς πήρε ένα σκορποχώρι και το έκανε ένα δουλεμένο σύνολο με πλάνο, ιδέες και εμπιστοσύνη.

Και κάπως έτσι στο φινάλε του νέου «Maracanazo” για τη Σελεσάο, εκείνος βρέθηκε στον αέρα. Τον σήκωσαν όλοι ψηλά και το πρόσωπό του είχε το φως και την αθωότητα ενός παιδιού. Τους αγκάλιαζε όλους και δεν τους άφηνε, φωνάζοντας μαζί τους το αγαπημένο τους «Brasil decíme que siente». Μόνο ένας έλειπε για να ολοκληρωθεί η ευτυχία ενός λαού. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε λίγο πιο νωρίς και έχασε το show. Ισως πάλι να το παρακολούθησε όλο αφ’ υψηλού.

Ο διάδοχός του τα έκανε όλα τέλεια, συμμετέχοντας σε εννέα (4 γκολ/ 5 ασίστ) από τα 12 συνολικά που έβαλε η Αλμπισελέστε στο τουρνουά. Δίκαιος ο τίτλος του MVP, δίκαιο και το συναίσθημα: το δικό του και όσων των γουστάρουν και δυσκολεύονται να φανταστούν το παιχνίδι μετά από αυτόν. Μαραντόνα δεν έγινε. Δεν θα γίνει. Τουλάχιστον όχι για τη χώρα του. Εκανε όμως αυτό το μικρό-τεράστιο άλμα που τόσο είχε ανάγκη, ώστε να εξισώσει το κάρμα του, να ηρεμήσει το πεπρωμένο του. Γιατί για εκείνος όλ΄ αυτά ήταν γραμμένο ότι θα συνέβαιναν και πλέον μπορεί να ξαλαφρώσει από τους δικούς του ψυχαναγκασμούς

Για τον Μέσι όμως η χαρά ήταν δεδομένο ότι θα ερχόταν. Κάλπαζε προς εκείνον δικαιωματικά, βασιζόμενη στο δόγμα ότι… επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου. Χτισμένη στην ιδέα του αγαπημένου του Αγιου Βικέντιου για την ορθή πίστη. Αυτή που ορίζει πως: «Quod semper, quod ubique, quo ab omnibus» (Ό,τι [υπήρχε] πάντα, ό,τι παντού, ό,τι από όλους).

Στην είσοδο του καθεδρικού ναού του Μπουένος Αϊρες, υπάρχει η επιγραφή που ο ίδιος αρέσκεται να μνημονεύει, κάθε φορά που έχει χρειαστεί λακωνικά να αποδεχτεί μία ήττα. «Έτσι είναι, γιατί δεν γίνεται αλλιώς». Τώρα όμως μπορεί να την επικαλεστεί για τον εντελώς αντίθετο λόγο. Και πραγματικά δεν θα μπορούσε να μην συμβεί. Δεν θα γινόταν να είναι διαφορετικά. Να μην πάρει ο Λιονέλ Μέσι έναν τίτλο με την Αργεντινή. Και μαζί ο ίδιος και όλη η χώρα να το υψώσουν στον ουρανό και να το αφιερώσουν σε ΕΚΕΙΝΟΝ!

Και μακάρι να είναι καλοί μαζί σου οι Θεοί της μπάλας, να τους έχει επηρεάσει ο Ντιέγκο που βρίσκεται μαζί τους και να σηκώσεις και το άλλο, το πιο βαρύ…