Τι (δεν) είδαμε στα δύο φιλικά της Εθνικής

Ο Γκουστάβο Πογιέτ δεν έκανε κάτι αισθητά διαφορετικό από αυτά που έκανε ο προκάτοχός του. Πάνω κάτω τους ίδιους παίκτες κάλεσε, πάνω κάτω τα ίδια πράγματα ζήτησε μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Κάπως έτσι πάνω κάτω, εμφανίστηκαν και τα καλά και τα κακά σημάδια αυτής της ομάδας. Η καλή νοοτροπία, το ομαδικό πνεύμα, αλλά και η αδυναμία στο να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας όταν έχει την μπάλα στα πόδια. Είναι τρομερά εύκολο να την διαβάσεις την Εθνική Ελλάδας. Ο πρώτος, ο προπονητής των Ρουμάνων, δεν την είχε διαβάσει, ίσως γιατί θεωρούσε ότι πρώτο ματς του Πογιέτ είναι και κάτι διαφορετικό θα έχει ετοιμάσει. Αφησε χώρους στην Εθνική, οι παίκτες της έπαιξαν σε αυτούς και το ματς κύλησε όπως ακριβώς θα ήθελε ο Πογιέτ.

Στο δεύτερο παιχνίδι ο προπονητής του Μοντενέγκρο είχε δει το ματς με τη Ρουμανία και μας έκλεισε όχι μόνο τα ατού, αλλά και την οποιαδήποτε θέα στην εστία της ομάδας του. Από τον άξονα δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει η μπάλα και από τα άκρα, η συντριπτική πλειοψηφία από τις σέντρες που επιχειρήσαν οι διεθνείς ήταν κάκιστες. Μοιραία το ματς κυλούσε και απλώς περίμενες ποια στιγμή από αυτές που έφτιαχνε το Μαυροβούνιο θα του χάριζε το γκολ και τη νίκη. Ηταν η στιγμή που ο Μαυροπάνος δεν μπόρεσε να κόψει την κάθετη, ο Λύρατζης (εμφανώς τρακαρισμένος σε όλο το ματς) δεν έκλεισε διαγώνια ως τρίτος στόπερ και ο Βλαχοδήμος δεν μπόρεσε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά σε μία ακόμη περίπτωση.

Η μία φάση είναι η λεπτομέρεια, είναι το δέντρο, στην πραγματικότητα το δάσος είναι η συνολική εικόνα της ομάδας στο φιλικό με το Μαυροβούνιο. Με αντίπαλο μία μέτρια ποιοτικά ομάδα, χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο και με παίκτες όχι ξεχωριστούς, ένα καλό σχέδιο του προπονητή τους και αρκετό τρέξιμο και τακτική πειθαρχία από τους παίκτες του, έφτανε για να χάσει η Εθνική και να μην κάνει (σχεδόν) φάση σε 90 λεπτά παιχνιδιού.

Ο Πογιέτ έχει κάποιες ιδέες. Μία από αυτές είναι ο ένας από τους δύο ακραίους να παίζει κυρίως σαν δεύτερος φορ. Δεν μπορεί να το κάνει ο Δουβίκας, μπορεί να το κάνει ο Μασούρας όταν θα επιστρέψει, αλλά και ο Τζόλης της Νόριτς, άλλος δεν νομίζω…

Ο Πογιέτ θέλει να παίζει με τρεις κεντρικούς χαφ, αλλά έτσι χάνουμε σήμερα τον Μπακασέτα και αύριο μεθαύριο τον Φορτούνη. Κανείς δεν μπορεί να παίξει στο «οκτώ», κανείς δεν είναι εξτρέμ. Θα έλεγα ότι «χάνουμε» και τον Μάνταλο ή τον Πέλκα με αυτό το σύστημα, αλλά ο πρώτος αν θέλει μπορεί να παίξει στο οκτώ και ο δεύτερος μπορεί να παίξει στα άκρα της επίθεσης, ως προωθημένος οργανωτής.

Τα χαφ μας όμως είναι αργά γενικά και ακόμη πιο αργά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Όταν θα γυρίσει ο Ζέκα, κάπως θα διορθωθεί αυτό, αλλά αυτή η ομάδα έτσι όπως είναι δομημένη, δεν μπορεί να παίξει αποδοτικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Προτιμά να περιμένει, να δίνει την μπάλα στον αντίπαλο και να παίζει στους χώρους. Πόσοι όμως θα συμπεριφερθούν με την αφέλεια των Ρουμάνων; Όχι πολλοί, για να μην γράψω, ελάχιστοι ή κανείς. Συνεπώς;

Ο Πογιέτ πειραματίζεται, βλέπει και αξιολογεί. Θα ήθελε να έχει περισσότερο χρόνο και περισσότερα ματς για να αξιολογεί και να βλέπει, αλλά δεν έχει. Αυτός για παράδειγμα μέσα από τα ματς βλέπει τον Μπακασέτα, εμείς ξέρουμε πολύ καλά τι μπορεί να κάνει πίσω από τον φορ, αλλά μόνο σε αυτή τη θέση. Οσο πιο γρήγορα αξιολογήσει και καταλάβει ο Πογιέτ, τόσο το καλύτερο για την Εθνική, το πρόβλημα είναι ότι για μία ακόμη φορά υπάρχει ο κίνδυνος μέχρι να δει και να καταλάβει να έχει χαθεί το τρένο μίας ακόμη διοργάνωσης.