«Γεια σας, μόλις ξαναγεννήθηκα»

Δεν σας κρύβω, ότι συγκινήθηκα. Και έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Όχι τόσο από τη χαρά του Κρίστιαν Έρικσεν, όταν έβαλε γκολ στο ίδιο γήπεδο όπου κάποτε έδωσε -και κέρδισε- τη μάχη με τον θεριστή.

Συγκινήθηκα με τη χαρά των απλών ανθρώπων που πανηγύριζαν γύρω μου στις εξέδρες του ηλιόλουστου «Πάρκεν». Ένιωθαν, όλοι, σαν τον πατέρα που είδε να γεννιέται το παιδί του. Σαν να υποδέχθηκαν στον πάνω κόσμο κάποιον που έφυγε και ξαναγύρισε. Σαν να τον αγκάλιαζαν και οι ίδιοι, τον ωραίο παρ’ ολίγον μοιραίο της 12ης Ιουνίου 2021.

Εννιάμισυ μήνες μετά, γονατισμένος στο γρασίδι και με το πρόσωπο λαμπερό περίπου 20 μέτρα από το σημείο όπου είχε καταρρεύσει, ο Κρίστιαν Ντάνεμαν Έρικσεν είχε ένα μήνυμα για όλους: «Καλησπέρα, είμαι ο Κρίστιαν και μόλις ξαναγεννήθηκα». Συγκινήθηκα, επειδή νιώθω σαν αν τον γνωρίζω, από τα χρόνια που χειροκροτούσα τα γκολ που έβαζε και τις ασίστ που μοίραζε με τη φανέλα της Τόττεναμ.

Από τη μέρα του θρίλερ, που με βρήκε στο μικρόφωνο του ΑΝΤ1 να περιγράφω με κομμένα τα γόνατα τα αγωνιώδη προεόρτια του αγώνα Δανίας-Φινλανδίας, μια γιορτή που πήγε να γίνει τραγωδία. Από τα 54 λεπτά που έμοιαζαν αιώνας μέχρι να βγει η ανακοίνωση από το νοσοκομείο που -ευτυχώς- βρίσκεται δίπλα στο «Πάρκεν».

«Ο Κρίστιαν θα ξεκινήσει βασικός στον αγώνα με τη Σερβία», ανακοίνωσε ο Δανός Ομοσπονδιακός Κάσπερ Χιούλμαντ, την παραμονή του φιλικού 3-0. Αυτό ακριβώς που ήθελα να ακούσω. Το εισιτήριο το είχα προμηθευτεί πριν από εβδομάδες. Προηγήθηκε ένας αγώνας προετοιμασίας των Δανών στο Άμστερνταμ, στο άλλο παλιό σπίτι του Έρικσεν, από τα χρόνια του Άγιαξ.

Στη βραδιά της πρώτης επιστροφής του, ο Έρικσεν μπήκε αλλαγή στο 46’ και σκόραρε στο 47’, με το πρώτο άγγιγμα της μπάλας, ένα χάδι που έμοιαζε με ζωγραφιά. Το είδα σε ένα μπαρ και πετάχτηκα πάνω σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Συγκινημένος, πάλι. Άλλο όμως Άμστερνταμ, άλλο Κοπεγχάγη. Άλλο το νοσταλγικό σπίτι του από τον καιρό που ήταν 20 ετών, άλλο το γήπεδο που πήγε να γίνει τάφος.

Ο Έρικσεν εμφανίστηκε στολισμένος το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το ίδιο που τον Ιούνιο φορούσε ο Σίμον Κγιερ, φύλακας άγγελος του τσακισμένου φίλου του, μία κόκκινη φτερούγα προστασίας για τον Κρίστιαν, τη σύζυγό του και όλους τους Δανούς. Αποθεώθηκε. Από τριανταπέντε χιλιάδες φιλάθλους, που πήγαν να δουν, όχι μόνο την «επίσημη αγαπημένη» τους, αλλά και τον επίσημο αγαπημένο του.

Οι φανέλες «10-ERIKSEN», αμέτρητες στις κατάμεστες εξέδρες. Το Κόκκινο Τείχος, των φωνακλάδων στο πέταλο του «Πάρκεν», στολισμένο με ένα πανό: «Κρίστιαν, καλώς όρισες πίσω στον κόσμο σου».Ένα νεαρό ζευγάρι μπροστά μου, με μάτια δακρυσμένα από χαρά. Αγκαλιές με όλους. Χειροκρότημα από τις τέσσερις γωνιές του γηπέδου. Η μορφή του στο μάτριξ. Το σύνθημα μυριόστομο: «Έ-ρικ-σεν! Έ-ρικ-σεν!» Ο ίδιος, ήρεμος σαν αρχαίος Βίκινγκ. Όχι από τους εκείνους που πολεμούσαν με το σπαθί, αλλά από τους εγκεφάλους, που χάραζαν τη στρατηγική. Με το μοιρογνωμόνιο στο μυαλό.

Ο αγώνας άρχισε και ο Έρικσεν έμοιαζε να παίζει διαφορετικό άθλημα από τους υπόλοιπους. Δεν είναι γρήγορος, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον πλησιάσει. Έβλεπε μερικά δευτερόλεπτα μπροστά, δύο βήματα παραπέρα, σαν σκακιστής. Σαν να κινούσε αόρατα νήματα. Οι αντίπαλοι βέβαια τον κοίταζαν και σάστιζαν. Όλοι προτιμούσαν να μαρκάρουν κάποιον άλλον. «Φοβόμουν να τον ακουμπήσω», είπε μετά τον αγώνα του Άμστερνταμ ο Ολλανδός Ντε Λιχτ.

Ο Κρίστιαν Έρικσεν φοβόταν μόνο ένα πράγμα. Το σημείο της πτώσης. Εκεί δεν πλησίαζε. Φοβόταν μήπως ο εφιάλτης ξαναζωντανέψει. Πήγαινε δεξιά, εφορμούσε από το κέντρο, αλλά την αριστερή πτέρυγα την απέφευγε. Ώσπου, οι Δανοί κέρδισαν κόρνερ. Από αριστερά. «Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό». Ο Έρικσεν πήγε μα διστακτικά βήματα προς το σημαιάκι, για να το εκτελέσει. Μου φάνηκε ότι τα πόδια του έτρεμαν. Ο Κγιερ δεν ήταν εκεί, για να του πει να μη φοβάται. Έριξε μία φευγαλέα ματιά προς το σημείο όπου χαροπάλεψε, μέσα σε κλοιό ζωής από τους συμπαίκτες του. Έστησε τη μπάλα εκεί απ’ όπου κάποτε πέρασε το φορείο. Τα ίδια βλέμματα γύρω του, αυτή τη φορά όμως χωρίς τον τρόμο στα μάτια. «Έλα, λεβέντη μου, δεν είναι τίποτε».

Ο Κρίστιαν εκτέλεσε το κόρνερ. Δευτερόλεπτα αργότερα, η μπάλα αναπαυόταν στα δίχτυα των Σέρβων. Ο σκόρερ Μέλε έτρεξε και σταμάτησε στο ίδιο πράσινο τετραγωνάκι όπου κάποτε προσευχόταν κλαίγοντας. Όλοι τον αγκάλιασαν, πρώτος ο Έρικσεν. Ήταν η ώρα της ανακούφισης. Της επιστροφής. Της αναγέννησης.

Το μόνο που απέμενε, ήταν να σκοράρει και ο ίδιος ο Έρικσεν. Όχι στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στο δεύτερο, για να το αφιερώσει στο Κόκκινο Τείχος, το røde mur των περίφημων Ρόλιγκανς. Οι Σέρβοι τον είδαν έτοιμο να σουτάρει και έκαναν το λάθος να του δώσουν χώρο. Ίσως, ασυναίσθητα, να το έκαναν και επίτηδες. Για να μη χαλάσουν το ζωντανό παραμύθι.

Για τον Έρικσεν, αυτό το σουτ είναι σαν πέναλτι. Γκολ! Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί το πρόσωπό του τόσο χαρούμενο. «Ήταν μία τέλεια επιστροφή», είπε μετά. «Ελπίζω ότι από σήμερα οι φίλαθλοι έχουν μία καινούρια ανάμνηση». Ο προπονητής Χιούλμαντ («δεν το περίμενα, ότι θα τον έβλεπα σε τόσο καλή κατάσταση») τον έκανε αλλαγή τελευταίο, γύρω στο 80’, για το standing ovation.

Ο Έρικσεν γνώρισε μία τελευταία αποθέωση, μέχρι την επόμενη, μέχρι το Μουντιάλ όπου θα βρίσκεται αγέρωχος στις επάλξεις στο Κατάρ. Έσπευσε και ευχαρίστησε έναν έναν όλους τους συμπαίκτες του και όποιον άλλον βρισκόταν στον πάγκο της Εθνικής Δανίας. Εάν μπορούσε, θα ανέβαινε και στις εξέδρες για να αγκαλιάσει συγκινημένους τους φιλάθλους που τον υποδέχθηκαν με ζεστή καρδιά.

Η ανθρωπογεωγραφία του «Πάρκεν» δεν μοιάζει με των άλλων γηπέδων. Άνδρες και γυναίκες σε αναλογία φίφτι-φίφτι. Οικογένειες. Παιδιά. Χαμόγελα. Το γήπεδο όπως θα θέλαμε να είναι. Μόνο η βαρβατίλα των λίγων Σέρβων ήταν μια κάποια παραφωνία. Ο Κρίστιαν Έρικσεν είναι εθνικός ήρωας της Δανίας, σε μία κοινωνία ωστόσο που καταλαβαίνει ότι ήρωες είναι οι επιστήμονες, οι νοσηλευτές και οι διανοούμενοι. Όχι οι αθλητές.

Ουσιαστικά, ο Έρικσεν είναι ο μέσος Δανός τριαντάρης: ήρεμος, διαλλακτικός, σύγχρονος, ένας άνθρωπος σε αρμονία με το περιβάλλον του. Την περιπέτειά του οι συμπατριώτες του τη σεβάστηκαν σε βαθμό που δεν τον χωράει νους, ο δικός μας τουλάχιστον. Πουθενά παπαράτσι και Ευαγγελάτοι, πουθενά τρομολαγνικά δημοσιεύματα, πουθενά «αποκλειστικά» της κακιάς ώρας σαν αυτά που συνοδεύουν κατά καιρούς τον δύσμοιρο Σουμάχερ. Σεβασμός και αξιοπρέπεια, με τον τρόπο τον σκανδιναβικό. Ο Έρικσεν πέρασε 3-4 μήνες μαζί με την οικογένειά του στο Οντένσε, έβγαινε βόλτες με τη σύζυγο και τα παιδιά, αλλά δεν τον ενοχλούσε κανείς, πέρα από μία καλή κουβέντα από απόσταση ασφαλείας.

Λησμόνησα να σας πω, ότι η Δανία είναι η πρώτη και ίσως μοναδική χώρα που νίκησε την πανδημία. Τα μέτρα καταργήθηκαν -όλα- πριν από 2 μήνες και μάσκες δεν φοράει κανένας πουθενά. «Ο κορονοϊός είναι μία ασθένεια αντιμετωπίσιμη που πλέον δεν απειλεί την ανθρώπινη ζωή», έλεγε η σχετική ανακοίνωση. Πέρα από την ατομική ευθύνη, το υψηλότατο ποσοστό εμβολιασμού και το επαρκέστατο σύστημα υγείας κάνουν τη διαφορά. Για το τελευταίο ρωτήστε και τον Κρίστιαν Έρικσεν.

H φίλη μου η Μέτε, μια γυναίκα γύρω στα 50, έπαθε καρδιακή προσβολή στις 4 Ιουνίου 2021, την ώρα που περίμενε το λεωφορείο στη στάση. Διασώθηκε χάθηκε στην παρέμβαση ενός νεαρού ξυλουργού, που της έκανε μαλάξεις επί 40 λεπτά, μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Η Μέτε έμεινε 4 μέρες σε κώμα, αλλά άντεξε, αφού δεν είχε άλλα προβλήματα υγείας πριν την παρ’ ολίγον μοιραία μέρα. Μετά από ένα πρόσθετο τριήμερο νοσηλείας, επέστρεψε στο σπίτι της και στήθηκε μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσει την πρεμιέρα του Εuro 2021. Κανονικά, θα ήταν στο γήπεδο.

Όταν αντίκρυσε τον Έρικσεν να καταρρέει πάνω στο γρασίδι του «Πάρκεν», δεν πίστευε στα μάτια της. «Ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου να ψυχορραγεί», μου έλεγε χθες το βράδυ, όταν εμφανίστηκα στην παμπ «Σνούπι» σημαιοστολισμένος στα κόκκινα της Δανίας. «Είμαστε πια συγγενείς, συνοδοιπόροι με τον Κρίστιαν. Πήγαμε στον άλλο κόσμο και επιστρέψαμε για να διηγηθούμε την ιστορία μας».

Η Μέτε έχει ενσωματωμένη κάτω από το δέρμα της την ίδια σωτήρια συσκευή που τοποθετήθηκε στον Έρικσεν και συνεχίζει τη ζωή της σαν να μην υπάρχει αύριο – επειδή ξέρει καλά, ότι μπορεί να μην υπάρχει. Η Μέτε πίνει μπίρα «γιατί είναι φάρμακο», και θα συνεχίσει το κάπνισμα, μέχρι αύριο που θα το κόψει, λέει. Και ανυπομονεί να ξανάρθει στην Ελλάδα και στην Κρήτη που τόσο αγάπησε από τότε που βρέθηκε σε ένα πένθιμο τελετουργικό στα μαρτυρικά χωριά της Βιάννου.

Τη ζωή της τη χρωστάει σε έναν άνδρα 25 χρονών που ήξερε τι να κάνει όταν την είδε να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. O νεαρός ξυλουργός ήταν ο δικός της Ιωσήφ. Μετά την περιπέτεια του Έρικσεν, η Δανία εγκατέστησε απινιδωτές σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο (αλλά και στις κερκίδες και στον περίβολο από το «Πάρκεν») και βάλθηκε να εκπαιδεύει τους πολίτες της. Στις ιδιωτικές και δημόσιες εταιρίες, το σχετικό σεμινάριο προς τους υπαλλήλους είναι υποχρεωτικό και γίνεται κάθε χρόνο.

Πλέον, οι χιλιάδες πολίτες που γράφτηκαν στο σχετικό πρόγραμμα λαμβάνουν ένα μήνυμα που τους ειδοποιεί όποτε υπάρχει περιστατικό ανακοπής, ενημερώνοντας για την ακριβή τοποθεσία του πλησιέστερου απινιδωτή. Όταν τα παθήματα γίνονται μαθήματα, χωρίς θύματα, η τρομάρα πάει χαλάλι. Για τον Κρίστιαν Έρικσεν και για αμέτρητους ανθρώπους σαν αυτόν. Που, τις στιγμές του ανείπωτου τρόμου, δεν είναι τόσο αβοήθητοι όσο φοβάται η αδύναμη καρδιά τους.