Οι καλύτερες φανέλες του gazzetta.gr! (pics, poll)

Ολοι μας μεγαλώσαμε έχοντας έναν ποδοσφαιρικό ήρωα στον οποίο θέλαμε να μοιάσουμε ή να ακολουθήσουμε τα βήματά του. Επειδή όμως οι περισσότεροι δεν τα καταφέραμε, προσπαθήσαμε έστω και νοερά να γίνουμε Μαραντόνα ή Μέσι αποκτώντας τις φανέλες τους ή της ομάδας που αγωνίζονταν και ήμασταν οπαδοί της.

Με τις αθλητικές δραστηριότητες προσωρινά στον πάγο, οι συντάκτες του gazzetta.gr σας παρουσιάζουν τις δικές τους προτιμήσεις, εκείνες τις φανέλες που γι αυτούς είναι ξεχωριστές, που μετράνε λιγάκι παραπάνω, και που φέρνουν στο μυαλό μεγάλες ποδοσφαιρικές στιγμές αλλά και υπενθυμίζοντας ότι πολύ θα θέλαμε να έχουμε αποκτήσει κάποια από τις συγκεκριμένες αγωνιστικές εμφανίσεις.

Ριβάλντο, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Ντράζεν, Κούκοτς, Τεόντοσιτς, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπόκα Τζούνιορς, Ντόρτμουντ, Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μέχρι και τίμια Σάμροκ Ρόβερς είναι ορισμένες από τις φανέλες που βρίσκονται στα ντουλάπια του gazzetta.gr. Δείτε τις παρακάτω και ψηφίστε ποια θα προτιμούσατε από αυτές, αλλά και ποια είναι η δικιά σας ξεχωριστή φανέλα.

Βασίλης Σαμπράκος (Μπόκα Τζούνιορς, 2000)

Δυσκολεύτηκα να την επιλέξω, ανάμεσα σε καμιά δεκαριά φανέλες που μου αρέσουν, αισθητικά, πολύ. Ξεχώρισα τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς του 2000, χρονιάς που κατέκτησαν το Κόπα Λιμπερταδόρες. Την ξεχώρισα επειδή αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων μου άρεσε πολύ από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και επειδή μου αρέσει και το έμβλημα του συλλόγου. Ήμουν ανάμεσα σε αυτή, και σε μια μαύρη επετειακή φανέλα της Ρεάλ και μια φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας.

Αυτή η εμφάνιση ήταν δώρο ενός Αργεντινού δημοσιογράφου, ο οποίος ήξερε ότι συμπαθώ τη Μπόκα και ότι ο Αρουαμπαρένα ήταν ένας από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή. Περίπου 6 χρόνια μετά την άφιξη του δώρου μου, στην Ελλάδα αφίχθηκε και ο Αρουαμπαρένα! Κι έτσι αυτή η φανέλα απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη συλλεκτική αξία, αφού από το 2007 φέρει και την υπογραφή του.

Μιχάλης Tσαμπάς (Ρεάλ Μαδρίτης 2001-02)

Ανοίγοντας το συρτάρι με τις φανέλες η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετές εκείνες που μου φάνηκαν αδιάφορες, αλλά και εξίσου αρκετές εκείνες που μου… χαμογέλασαν. Το βέβαιο είναι ότι η κάθε μια έχει μια ιστορία να πει για το ταξίδι που έκανε μέχρι να… αναπαυτεί εντός της οικίας! Είτε αφορά μεγάλα γήπεδα της Ευρώπης, είτε… χωράφια του τοπικού πρωταθλήματος. Σιγά-σιγά άρχισαν οι… αποκλεισμοί, μέχρι που φτάσαμε στον «μεγάλο τελικό» για την ομορφότερη. Από την μια η φανέλα της εθνικής Γερμανίας. Η μεγάλη μου… καψούρα σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Με το άσπρο να κυριαρχεί και την τριχρωμία της σημαίας (μαύρο, κόκκινο, κίτρινο) μπροστά στον θώρακα. Φανέλα δοξασμένη. Τόσο στο μακρινό, όσο και στο πρόσφατο παρελθόν με την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2014. Από την άλλη αυτή της Ρεάλ Μαδρίτης, της περιόδου 2001-02. Δεν ανήκει στις «ομάδες μου». Όταν όμως την έχεις αγοράσει στην μπουτίκ του θρυλικού Σαντιάγκο Μπερναμπέου, πριν από 18 χρόνια, βλέποντας παράλληλα live να την φορούν οι ανεπανάληπτοι «γκαλάκτικος» (Ζιντάν, Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος και πάει λέγοντας), τότε έχει λογική που βρέθηκε στην κορυφή της προτίμησής μου!

Αντώνης Καλκαβούρας (Ντράζεν Πέτροβιτς - Νιου Τζέρσεϊ Νετς)

Ήταν Νοέμβριος του 2010, όταν ως υπεύθυνος Τύπου της Κυπελλούχου Ευρώπης γυναικείας ομάδας μπάσκετ του Αθηναϊκού, ταξίδεψα με την αποστολή, για πρώτη φορά στο Ζάγκρεμπ. Ο αγώνας με την τοπική ΚΚ στην πρεμιέρα των ομίλων του FIBA Cup, βρήκε την ομάδα του Βύρωνα νικήτρια κι επειδή η πτήση της επιστροφής ήταν προγραμματισμένη για το απόγευμα της επομένης, ο team manager Σωκράτης Ηλιάδης κανόνισε μία πρωινή επίσκεψη στο μουσείο του αδικοχαμένου Ντράζεν Πέτροβιτς. Φτάνοντας στο γήπεδο της Τσιμπόνα, όπου ακριβώς δίπλα στο μουσείο βρίσκεται και το θρυλικό καφέ "Amadeus" που άνοιξε στα τέλη της δεκαετίας του 80' ο αδικοχαμένος "Μότσαρτ του μπάσκετ" μαζί με τον αδελφό του Άτσα, βρεθήκαμε μπροστά σε μία απρόσμενη έκπληξη.

Η μητέρα του Μπιζέρκα Πέτροβιτς στολισμένη και χαμογελαστή, μας περίμενε στην είσοδο για να μας κάνει, η ίδια, μία ξενάγηση που δεν ξεχάσω ποτέ. Το να βλέπει κάποιος την μάνα ενός εκ των μεγαλύτερων παικτών που γέννησε ποτέ το ευρωπαϊκό μπάσκετ, να δίνει όλη την ψυχή της για να σου μεταδώσει ποιος πραγματικά ήταν ο γιος της και τι σήμαινε για εκείνον η πορτοκαλί μπάλα, ήταν ένα πραγματικό μοναδικό συναίσθημα αλλά και μία εμπειρία που πραγματικά δεν ήθελα ποτέ να τελειώσει. Όταν το "tour" έφτασε στο τέλος του και με δάκρυα στα μάτια, ετοιμαστήκαμε όλοι για το αντίο, η κυρία Πέτροβιτς ρώτησε ποιοι από τους παρευρισκόμενους είχαν δει τον «γιο του διαβόλου» να παίζει live... Ήμουν ο πρώτος που σήκωσα το χέρι και η φανέλα (αυτή με την οποία διέπρεψε στο ΝΒΑ με τους Νιού Τζέρσεϊ Νετς) που βλέπετε, ήταν το πλέον αναπάντεχο δώρο που θα μπορούσα να δεχθώ. Για έναν άνθρωπο που πριν από 23 χρόνια (1987), έβριζε όλη η φίλαθλη Ελλάδα. Ίσως γιατί ήταν ο πιο προικισμένος μπασκετμπολίστας που είχε βγάλει η μεγάλη των «πλάβι» σχολή...

Θοδωρής Βασίλης (Ντόρτμουντ 1995-96)

Οι επιλογές ήταν πολλές. Από Μπόκα του Σελότο με την δική του υπογραφή μέχρι την θρυλική φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την κλασική διαφήμιση sharp. Καμία από αυτές όμως δεν έχει την ίδια συναισθηματική αξία για μένα με την πρώτη φανέλα που έπεσε στα χέρια μου το 1995, η σπουδαία Ντόρτμουντ των Ζάμερ, Κόλερ, Ρίντλε και Σαπουϊζά η οποία στο τέλος εκείνης της σεζόν με τον Ότμαρ Χίτσφελντ στον πάγκο αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Γερμανίας. Και σε αυτή την ιστορία έχει βάλει το χέρι του ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος (ναι ο γνωστός και αγαπημένος μας σεφ). Στο ίδιο θρανίο μαζί του είχαμε την ίδια τρέλα με το ποδόσφαιρο, και την εποχή εκείνη μόλις είχε ξεκινήσει και η τρέλα με τις ξένες ομάδες βλέποντας champions league από το Mega.

Ηταν μια εποχή που οι φανέλες των ομάδων αποτελούσαν ένδυμα όχι μόνο για μπάλα αλλά στην καθημερινότητα από το σχολείο μέχρι τα φροντιστήρια των αγγλικών. Εκείνη την εποχή συγγενής του Λεωνίδα (αν θυμάμαι καλά) βρέθηκε στην Γερμανία και είχε επιστρέψει με τρία υπέροχα δώρα. Μια φανέλα της Ντόρτμουντ, μία της Μπάγερν Μονάχου με κάθετες ρίγες κόκκινο-μπλε και μία του Αμβούργου. Μόλις είδα την κλασική πια φανέλα του Ζάμερ ζήτησα από τον Λεωνίδα να την πάρω να την φορέσω δίνοντας του μια της Λίβερπουλ που μου είχε φέρει δώρο ο πατέρας μου (ναι φανέλες δεν άλλαζαν μόνο οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές). Η ανταλλαγή θα ήταν προσωρινή για κάνα μήνα αλλά κάποια στιγμή ο Λεωνίδας έδωσε την φανέλα της Λίβερπουλ σε γνωστό του στο ίδιο πλαίσιο ανταλλαγής αλλά δεν μπόρεσε να την πάρει ποτέ πίσω. Ισως από τις ενοχές του -όχι ότι έφταιγε δεν μου ζήτησε ποτέ της Ντόρτμουντ πίσω. Και να σας πω την αλήθεια δεν με χάλασε καθόλου γιατί την φανέλα αυτή την γουστάρω τρελά κι έχει τιμηθεί ιδιαιτέρως.

Σταύρος Σουντουλίδης (Σάμροκ Ρόβερς)

Όπως θα ’λεγε και η Βούλα Πατουλίδου, για τη… φανέλα (του ΠΑΟΚ και όχι μόνο) ρε γαμώτο! Χρώμα, έμβλημα, σήματα, με ή χωρίς ονόματα, με ή χωρίς διαφημίσεις, επετειακές, ιστορικές σε πολλές περιπτώσεις, κάθε φανέλα βγαίνει από το ντουλάπι για να μας θυμίζει ευχάριστα τα περασμένα μεγαλεία. Ασφαλώς και η πρώτη επιλογή (θα έπρεπε να) μπορούσε να είναι μια από τις πολλές ασπρόμαυρες της συλλογής. Ας όψετε ο Δημήτρης Τσορμπατζόγλου που πρόλαβε και προκειμένου να μην ντύσουμε «black and white» από πάνω ως κάτω το θέμα, αφήσαμε με βαριά καρδιά, είναι αλήθεια, στην άκρη τη φανέλα του Ζαγοράκη από το «Χάιμπουρι» (1997), του Μουσλίμοβιτς από την Πόλη (2010) και του Μάτος από το αήττητο πρωτάθλημα (2019).

Κι από τις υπόλοιπες, ποια; Καλό το ερώτημα! Δύσκολη η απάντηση! Μήπως, η ολόχρυση της Ντιναμό Ζάγκρεμπ; Αυτή με τις… καρδούλες της Χέρενφεν ή μήπως η «all time classic» φανέλα της τρομερής και ξακουστής Σάμροκ Ρόβερς; Η του Euro 2004 είναι σε κάδρο και δεν βγαίνει απ’ εκεί! Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πήγαμε με τους Ιρλανδούς. Δεν τη βρίσκεις εύκολα. Παλιό βρετανικό ποδόσφαιρο, Δουβλίνο, ουίσκι και μπάλα, έπεσε στα χέρια μου όταν έπαιξε εκεί ο ΠΑΟΚ τον Νοέμβριο του 2011 για τους ομίλους του Europa League και επικράτησε με 3-1. Ωραίοι τύποι οι Ιρλανδοί, έχουν να θυμούνται ότι σ’ εκείνο το ματς εξαφανίστηκε μια ιστορική σημαία από το γήπεδο τους… Λεπτομέρεια: Στο πίσω μέρος η φανέλα έχει το Νο 14! Σ’ εκείνο το ματς ένα άλλο «14», ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης είχε πετύχει τα δύο από τα τρία γκολ του ΠΑΟΚ…

Αντώνης Σαούλης (Τσάμπι Αλόνσο - Ρεάλ Μαδρίτης 2014)

Ημουν νέος και γέρασε. Το τελευταίο Champions League που είχα πανηγυρίσει ήταν το 2002 σε ηλικία 18 ετών. Ναι εκείνη η γκολάρα του Ζιντάν στον τελικό της Γλασκώβης μου κράταγε συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα που η Ρεάλ αποκλειόταν από τους «16» της διοργάνωσης. Το 10ο είχε γίνει εμμονή για όλους εμάς τους Μαδριλένους. Οι φάπες έπεφταν βροχή οπότε λέω θα το πάρω προσωπικά και θ' αλλάξω την μοίρα της ομάδας. Ο Γιώργος Μαζιάς φίλος και συνάδελφος πετάχτηκε μέχρι την Μαδρίτη το 2014 και του λέω δεν μου φέρνεις και μια εμφάνιση της Ρεάλ που ήταν ξεχωριστή; Οριζόντια ρίγα, πορτοκαλί λεπτομέρεια, τρομερή γραμματοσειρά σε όνομα και νούμερο.
Ο Χόρχε μου έστειλε μήνυμα. «Ποιανού θες...». Τσάμπι Αλόνσο! Μόλις ξεκίνησα το σύνδρομο της πεταλούδας για την Ρεάλ. Μια αγορασμένη φανέλα ενός Ελληνα έφερε κοτζάμ ευρωπαϊκό στην «Βασιλίσσα». Βέβαια πήρα στον λαιμό μου τον Τσάμπι Αλόνσο που είδε τον τελικό από την εξέδρα μιας και ήταν τιμωρημένος. Δεν πειράζει Τσάμπι... Χάλαλι.

Κωνσταντίνος Μελάγιες (Τεόντοσιτς - Σερβία 2009)

Δύσκολα μας βάζει ρε gazzetta. Μία ντουλάπα φανέλες έχω, συλλέκτης γαρ. Επειδή με «τρώει» να σας πω μερικές από αυτές έχω: 4 Τζόρνταν, (κόκκινη Μπουλς, λευκή Μπουλς, με το 9 από USA Team 1992 και Ουίζαρντς μπλε), μία Κούκοτς (μαύρη Μπουλς), 2 Πέτροβιτς (Νετς 3 μπλε και Κροατίς 5 κόκκινη), Χάρολντ Μάινερ (Χιτ 4 μαύρη), Ζήσης (ΤΣΣΚΑ κόκκινη με κυριλλικά γράμματα), Μπενετόν Τρεβίζο και περίπου 15 του Ολυμπιακού. Αυτή που ξεχωρίζει όμως είναι του Μίλος Τεόντοσιτς. Φορεμένη, ιδρωμένη και άπλυτη εδώ και 11 χρόνια. Δεν έχω τολμήσει να την βάλω πλυντήριο κάτι που κατάλαβα όταν την φόρεσα για τη φωτογραφία, αλλά μπορείτε και σεις αν ζουμάρετε πάνω της να δείτε την μπίχλα.

Ημιτελικός Eurobasket 2009. Σερβία – Σλοβενία 96-92 στην παράταση. Με τον Μίλος είχα αναπτύξει φιλία στον Ολυμπιακό και στην Πολωνία επειδή ακολουθούσα για τυχαίο λόγο την Σερβία ήμασταν καθημερινά μαζί. Σε έναν από τους καφέδες μας του είχα πει για μετάλλιο, είχε γελάσει και βάλαμε στοίχημα. Στον ημιτελικό είχε 32 πόντους (ρεκόρ καριέρας με εθνική), ήταν μαγικός! Στο τέλος του αγώνα άφησε μία ουρά αρκετών μέτρων που είχαν σχηματίσει Σέρβοι δημοσιογράφοι στην μικτή ζώνη κι έπεσε στην αγκαλιά μου. Αυθόρμητα. Απρογραμμάτιστα. Εβγαλε τη φανέλα και μου την έδωσε. Μπροστά σε όλους. Δεν την έχω πλύνει ποτέ.

Νίκος Αθανασίου (Ζιλμπέρτο Σίλβα - Παναθηναϊκός)

Η αγαπημένη μου φανέλα, για την ακρίβεια μία από τις αγαπημένες μου, είναι αυτή του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Από την στιγμή που την φόρεσε σε ένα από τα τελευταία του παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό δεν θα μπορούσε να μην βρίσκεται στην θέση που της αξίζει. Σε κορνίζα δηλαδή. Είναι από τις αγαπημένες μου γιατί ο Βραζιλιάνος αποτέλεσε ένα παράδειγμα εντός και εκτός γηπέδων και από την στιγμή που μου την έδωσε ο ίδιος, όπως καταλαβαίνετε, την αντιμετωπίζω ως... κειμήλιο!

Δημήτρης Τσορμπατζόγλου (ΠΑΟΚ 2016)

Δύσκολη η επιλογή! Έχω στην κατοχή μου και έχω φορέσει παίζοντας, μερικές εξαιρετικές και πολύ ιδιαίτερες φανέλες. Κυρίως μπασκετικές! Ακόμη και τώρα τελευταία μετά τα 40 μου στην πρωταθλήτρια ομάδα των ρεπόρτερ! Αφού όμως πρόκειται για την ομορφότερη, ξεχωρίζει αυτή η μία, η πιο μιλιτέρ φανέλα του ΠΑΟΚ που βγήκε το 2016, χρονιά που ο Σύλλογος γιόρτασε και τα 90α γενέθλιά του. (Γι’ αυτό και η επιλογή στο νούμερο). Η φανέλα φορέθηκε σε αγώνα που διοργάνωσε άψογα η ΠΑΕ και έγινε στην Τούμπα με φιλάθλους και δημοσιογράφους. (Δεν μπορώ να θυμηθώ το σκορ…). Εξαιρετική, πανέμορφη, πολύ όμορφη και τώρα που έφυγαν μερικά κιλά και την ξαναφόρεσα, πολύ πιο ωραία πάνω μου.

Κωνσταντίνος Ζάλιαρης (Τσέλσι επετειακή 1960)

Είναι δώρο ανθρώπου που το μοναδικό που ήξερε, ήταν πως Τσέλσι είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα στην Αγγλία. Ίσως να μην ήξερε καν το βασικό χρώμα του συλλόγου. Το έμαθε. Και όταν πήγε στο Λονδίνο πριν από μερικά χρόνια (5ετία+), είχε κλασσική αποστολή. Να φέρει πίσω κάτι «μπλε». Επειδή λοιπόν ήταν συμφωνημένο δώρο, δεν είχα ζητήσει εμφάνιση για ευνόητους οικονομικούς λόγους, μην ξεπαραδιαστεί ο άνθρωπος. Κι όμως βρήκε αυτή τη φανέλα σε γνωστό κατάστημα αθλητικών ειδών, ιδιοκτησίας του μεγάλου αφεντικού της Νιούκαστλ (ε, το ξέρετε όλοι), την πήρε γιατί είδε το ταμπελάκι της Τσέλσι κι έφυγε! Μόλις την πήρα, έψαξα να βρω ποιας διαολεμένης χρονιάς ήταν... Αν googlάρετε, θα το βρείτε. 1960! Στο πίσω μέρος, το «8». Μόνο του. Αγέρωχο. Το αγαπημένο του Super Frankie που τώρα είναι στον πάγκο... Ρε τι γίνεται στον κόσμο...

Γιάννης Σταυρουλάκης (Τόνι Κούκοτς - Σικάγο Μπουλς)

Ομορφιά δεν είναι να έχεις ένα όμορφο πρόσωπο… Ομορφιά είναι να έχεις ένα όμορφο μυαλό, μια όμορφη καρδιά , μια όμορφη ψυχή και μια φανέλα των Σικάγο Μπουλς. Η ακαταμάχητη γοητεία της απλότητας σε αυτά τα πέντε μαύρα γράμματα και το νούμερο 7 σε κόκκινο layout… Το ποίημα του Σπλιτ, το καλύτερο οπτικό εφέ της Γιουγκοπλάστικα, ο τύπος για τον οποίο ο Μάικλ Τζόρνταν είπε πως είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος NBAer όλων των εποχών (sorry Ντιρκ). Ακούει και στο Τόνι Κούκοτς…

Παναγιώτης Δαλαταριώφ (Ολυμπιακός 2002-03)

Ζιοβάνι, Καρεμπέ, Αλεξανδρής, Τζόρτζεβιτς, Ζε Ελίας, Άντζας, Ζέτερμπεργκ, Γιαννακόπουλος... Ο Ολυμπιακός της σεζόν 2002-2003! Ο Ολυμπιακός που... διέλυσε την Μπάγερ Λεβερκούζεν στην Ριζούπολη με 6-2 και κατέγραψε τη μεγαλύτερη νίκη του στο Champions League. Μία φανέλα που έχει τη δική της ιστορική σημασία και μία φανέλα που εκείνη τη σεζόν γνώρισε μόλις δύο ήττες: Από τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, με την ομάδα του Λεμονή και αργότερα του Προτάσοφ να σκοράρει 75 γκολ και να δέχεται 21 κατακτώντας το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία με τους πράσινους.

Γιάννης Γεωργόπουλος (Τσέλσι 1993-94)

To 1994 δεν είχα κινητό αλλά AMIGA. Για την ακρίβεια την 500άρα. Επίσης εκείνη την εποχή ήθελα να πάω κόντρα στο ρεύμα και την τάση που υπήρχε. Οι μισοί ήταν υποστηρικτές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και οι υπόλοιποι της Λίβερπουλ άντε και της Άρσεναλ. Η Τσέλσι με τους Γουάιζ, Χοντλ, Πίκοκ, Σινκλέρ, Γιόνσεν και Χάριν ήταν η ομάδα που θεωρούσα πως μπορούσε να κοιτάξει τα μεγαθήρια της εποχής στα μάτια. Για έναν περίεργο λόγο με συγκινούσε ο σύλλογος του Λονδίνου. Την σεζόν (1993/94) η Τσέλσι, εγκαινίασε μία νέα φανέλα που ανέγραφε AMIGA με το λογότυπο της Umbro. Την απέκτησα άμεσα.

Το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκα στην Πάρο. Στην αρχή προπηλακίστηκα από Άγγλους που παραθέριζαν στο νησί και μισούσαν θανάσιμα την Τσέλσι. Αναρωτιόμουν γιατί. Στην πορεία έμαθα για το πόσο «καλόπαιδα» θεωρούνταν εκείνοι την εποχή οι φανατικοί οπαδοί των “blues”. Το ίδιο βράδυ στην Παροικιά ένας από αυτούς με αγκάλιασε. Έλαμπε από χαρά βλέποντας έναν Έλληνα να φορά την φανέλα της ομάδα που για εκείνον αποτελούσε τρόπο ζωής. Η μπλε εμφάνιση 26 χρόνια μετά παραμένει καταχωνιασμένη στην ντουλάπα. Ο σκόρος δεν την έχει φάει ακόμα… Την ίδια στιγμή εδώ και 20 χρόνια πιστεύω πως θα βρω την συλλεκτική “Candy” φανέλα της Λίβερπουλ που μου έκαναν δώρο το 1989 στο δημοτικό.

Δημήτρης Ρούσσος (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2002-03)

Φεβρουάριος 2003, Σάββατο μεσημέρι. Στον ΑΝΤ1 Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Άρσεναλ, FA Cup, και μια από τις ελάχιστες επαφές με ένα ποδόσφαιρο όχι τόσο εύκολα προσβάσιμο. Για να το δούμε με τον αδερφό μου έπρεπε να διαλέξουμε ομάδα. Εγώ πήρα τη Γιουνάιτεντ, επειδή φορούσε κόκκινα. Κατακόκκινα. Με μαύρα στα μανίκια και στον γιακά, το λευκό της NIKE και της Vodafone στο στήθος, σε μια τριχρωμία αρμονική και απέριττη. Χωρίς φιοριτούρες. Απλή, δυναμική, εντυπωσιακή. Χάσαμε (σ.σ έκτοτε 1ο ενικό), αλλά έμεινε μια αγαπημένη ομάδα και μια υπέροχη φανέλα. Στη συνέχεια, "πρήξιμο" στον πατέρα μου να μου την αγοράσει. Και τελικά το έκανε. Και με τη σειρά της η φανέλα έκανε τη διαφορά στα μαζέματα για μπάλα στον πεζόδρομο. Ήταν η φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διάβολε! Αυτή που φορούσαν στο Ολντ Τράφορντ ο Μπέκαμ και ο Γκιγκς. Που δεν τους έβλεπες κάθε μέρα σε Instagram και τηλεόραση, και άρα ήταν "μαγικοί", εξώκοσμοι και υπέροχοι στα κατακόκκινα.

Φώτης Καρακούσης (Πιατσέντζα 2005 -06)

Όταν μας έστειλε στο κοινό ο Μιχάλης να βγάλουμε φωτογραφία με την αγαπημένη μας φανέλα ή για την ακρίβεια με την πιο ωραία, αρχικά ήταν εύκολο να αποφασίσω, αλλά δύσκολο να βγάλω φωτό γιατί όλες τις φανέλες μου (και είναι μπόλικες) τις έχω στο μαγευτικό Κιάτο. Είμαι της λογικής του μια φανέλα αξίζει να την φορέσεις και να την χαρείς και όχι απλά να την έχεις σε ένα σημείο του σπιτιού να την βλέπεις. Έτσι ψάχνοντας να δω μήπως έχω ανεβάσει κάποια στο διαδίκτυο, βρήκα την συγκεκριμένη (που αυτή θα διάλεγα και θα εξηγήσω παρακάτω). Είναι η φανέλα της Πιατσέντζα την σεζόν 2005/06 και ο τρόπος που ήρθε στα χέρια μου ήταν όντως περίεργος.

Δουλεύοντας στην Αθλητική Ηχώ είχα κάνει την πρώτη μου αποστολή στο εξωτερκό και συγκεκριμένα στην Μαγιόρκα για το final-4 του Top Teams Cup, στο οποίο συμμετείχαν οι Παναθηναϊκός, Πιατσέντζα, Βοϊβοντίνα και Πάλμα ντε Μαγιόρκα. Μόλις έχει τελειώσει ο τελικός και μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο για δηλώσεις, πάω να μιλήσω στον Καρντόνα, με τον κεντρικό να μην καταλαβαίνει πάνω στην χαρά του και να βγάζει τη φανέλα και να μου την δίνει. Φυσικά την πήρα, αν και μετά από λίγο το μετάνιωσα γιατί πηγαίνοντας στα αποδυτήρια ζήτησα τη φανέλα του τεράστιου Νίκολα Γκρμπιτς και ενώ πήγαινε να μου την δώσει, είδε πως είχα άλλη και την κράτησε. Η συγκεκριμένη ωστόσο φανέλα είναι αγαπημένη μου γιατί αφορά το βόλεϊ, την πρώτη μου αποστολή στο εξωτερικό και την παρουσία του Παναθηναϊκού στο final-4 και πραγματικά την έχω λιώσει, καθώς κάθε καλοκαίρι από τότε την φοράω συνέχεια...
Είναι λίγο τραγική η φωτογραφία σε ξαπλώστρα της Σαντορίνης, αλλά όπως ανέφερα όλες τις φανέλες (Λίβερπουλ και Μπόκα είναι ακόμα δύο αγαπημένες) τις έχω στο Κιάτο. Τουλάχιστον αν και γραφικός αυτή θα ανέβαζα αν την είχα εδώ.

Γιώργος Καραμάνος (Ισπανία 2010)

«Τριήμερο στη Μαδρίτη, τα έξοδα πληρωμένα και μοναδική υποχρέωση να δεις το Ρεάλ-Μπιλμπάο και να γράψεις μετά την εμπειρία σου. Θες;». Ε τι, δεν θα ήθελα; Πλάκα κάνεις; Ένα υπέροχο ταξίδι, μία τέλεια εμπειρία, με τελευταίο σταθμό το τουρ στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, που καταλήγει στη μπουτίκ της Ρεάλ. Εκεί δηλαδή που… τα θέλεις όλα. Και όμως, το μάτι καρφώθηκε σε εκείνη την κόκκινη εμφάνιση με την κίτρινη ρίγα και το αστέρι πάνω από το σήμα. Λίγους μήνες νωρίτερα, ο Ινιέστα είχε χαρίσει το Μουντιάλ στην Ισπανία και δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη: εκείνη η φανέλα θα ταίριαζε στο καλογυμνασμένο με τετράγωνες πλάτες κορμί μου…

Κάτια Πετροπούλου (Σαν Πάμπλο Μπούργος ευρωπαϊκή 2019-20)

Από την πρώτη στιγμή που την είδα, την... ερωτεύτηκα! Αυτό το μοβ παιχνιάρικο και ζωηρό χρώμα της φανέλας της ισπανικής Μπούργος δεν ήταν από τα κλασικά χρώματα που φορούν συνήθως οι ομάδες, αλλά ξεχωριστό. Έβγαζε μια «ζωντάνια», σαν αυτή των ανθρώπων της ομάδας και της πόλης, που είχα την τύχη και την χαρά να συναντήσω στα τέλη Ιανουαρίου, όταν και ταξίδεψα εκεί με την αποστολή της ΑΕΚ. Πάντα θα μού θυμίζει πως ξεπέρασα τα όρια μου και «πάλεψα» με το φόβο του αεροπλάνου. Πως η ευχή μου το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό να είναι στην Ισπανία, πραγματοποιήθηκε.

Την όμορφη διαδρομή που έκανα από το ξενοδοχείο «Abba Burgos» μέσα από τον επιβλητικό Καθεδρικό Ναό και τα γραφικά στενάκια, μέχρι να βγω στη λεωφόρο «Av. del Cid Campeador» και να φτάσω στον «Calle de Juan Albarellos» στον αριθμό 2, που ήταν τα γραφεία, για να την πάρω όλο χαρά. Την ζεστασιά των κατοίκων και της ομάδας, που γίνονταν ακόμα πιο εγκάρδιοι, αν προσπαθούσες να μιλήσεις στη γλώσσα τους. Τις στιγμές με τα μέλη της ΑΕΚ, αφού δεν σου δίνεται κάθε μέρα η ευκαιρία να τους ζήσεις στην διάρκεια προετοιμασίας ενός αγώνα, αλλά και σε χαλαρές, αστείες στιγμές. Τον οδηγό που είχαμε στο πούλμαν τα απογεύματα, ο οποίος ήταν λες και τα είχε... τσούξει από τσίπουρο, αλλά ήταν τόσο καλόκαρδος. Την φράση της κοπέλας του καταστήματος στο «Coliseum» (έπρεπε να μου πάρω κι ένα κασκόλ) που μού είπε «Είστε καλή ομάδα, αλλά σήμερα δεν θα νικήσετε!». Ένα δίκιο το είχε... Την ατμόσφαιρα εκεί δεν μπορούν να την περιγράψουν τα λόγια. Εκπληκτική σε όλα τα επίπεδα. Aυτή η φανέλα δεν είναι όμορφη μόνο εξωτερικά, αλλά και «εσωτερικά»...

Δημήτρης Βέργος (Αρσεναλ)

Ένας από τους λόγους που υποστηρίζω την Άρσεναλ στην Αγγλία έχει να κάνει και με το δώρο που μου είχε κάνει ο ξάδερφός μου από το Λονδίνο, όπου βρισκόταν για σπουδές στα τέλη της δεκαετίας του 90'. Το 1998 η ιστορική φανέλα των «Κανονιέρηδων» που πολλοί αγάπησαν με χορηγό την JVC, αποτελούσε μια από τις πιο κλασικές εμφανίσεις της ομάδας, η οποία συνδέθηκε με τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας ενός εξαιρετικού συνόλου υπό την καθοδήγηση του Βενγκέρ. Το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό βλέποντας την ήταν το Χάιμπουρι, φέρνοντας γλυκές αναμνήσεις μέχρι και σήμερα.

Βασίλης Βλαχόπουλος (ΑΪΚ Στοκχόλμης)

Είναι δύσκολη η ξενιτιά. Το κατάλαβα μέσα από την περίπτωση του Χρήστου. Οδηγός στο επάγγελμα, εδώ και 20 χρόνια ζει και εργάζεται στη Σουηδία. Οι λόγοι της παραμονής του είναι καθαρά επαγγελματικοί καθώς δεν «τρελαίνεται» με τη επίπεδο ζωής. Ο Χρήστος είναι φανατικός ακροατής του Metropolis 95.5 και αναγνώστης του gazzetta.gr. Έτσι προέκυψε η γνωριμία μας. Το ραδιόφωνο και το gazzetta.gr είναι από τις σταθερές συντροφιές του. Ο Άρης και οι μηχανές είναι το πάθος του. Μια μέρα, μου τηλεφώνησε γιατί ήθελε να μου κάνει ένα δώρο. Αρνήθηκα, αλλά επέμεινε. Το ένιωθε υποχρέωσή του. Έτσι προέκυψε η όμορφη φανέλα της ΑΙΚ Στοκχόλμης, στο μέγεθος του γιου μου.

Νίκος Μαρούδας (Ατρόμητος 2018-19)

Πρόκειται για την τρίτη εμφάνιση του Ατρόμητου την σεζόν 2018-19 η οποία θυμίζει... Άστον Βίλα! Βυσσινί σε συνδυασμό με μπλε, πραγματικά από τις ωραιότερες φανέλες που έχω στο συρτάρι μου. Ήρθε στα χέρια μου στο τέλος του περσινού πρωταθλήματος, από τον Γιώργο Μανούσο ο οποίος μου την έδωσε μετά από μια ακόμα καταπληκτική πορεία του Ατρόμητου στο πρωτάθλημα. Αν και στο συρτάρι μου βρήκα φανέλες από Νότιγχαμ Φόρεστ και Κέρκυρα μέχρι Γιουβέντους κι Εθνική Ελλάδας, αυτή του Ατρόμητου είναι η καλύτερη που θεωρώ πως έχω στη συλλογή μου όσον αφορά την αισθητική και το design της!

Αλέξανδρος Λοθάνο (Γουαδαλαχάρα)

Γνώρισα τον Γιόν Ερίθε το 2012, όταν ήρθε στην Κέρκυρα, όπου εργαζόμουν ως διερμηνέας του προπονητή Χάβι Γράθια. Γίναμε καλοί φίλοι, τον βοηθούσα και με βοηθούσε και κρατήσαμε επαφή στη συνέχεια. Την επόμενη σεζόν, ο Ισπανός μέσος έπαιξε στην Γουαδαλαχάρα, ομάδα δεύτερης κατηγορίας. Εγώ πήγα ένα μίνι ταξίδι στην Βαρκελώνη και έτυχε, εκείνες τις ημέρες, η ομάδα του να αντιμετωπίζει την Μπαρτσελόνα Β. Χωρίς να του πω τίποτα, τον περίμενα μετά τον αγώνα έξω από το γήπεδο. Έπαθε (ευχάριστο) σοκ («τι κάνεις εσύ εδώ;» η πρώτη του αντίδραση), με αγκάλιασε, τα είπαμε και μου έκανε δώρο την φανέλα του. Για πείτε μου εσείς, έχει κανένας άλλος φανέλα της Γουαδαλαχάρα, η οποία παίζει πλέον στην τέταρτη κατηγορία; Ε;

Κώστας Τόπας (ΑΕΚ, Ριβάλντο)

Ήταν 30 Μάρτιου του 2008. ΑΕΚ - Ολυμπιακός 4-0. Τότε στα 13 μου είχα πάει στο ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσω το παιχνίδι και ένα από τα ποδοσφαιρικά μου ινδάλματα, τον Ριβάλντο. Στο τέλος του ματς ο Βραζιλιάνος κατευθύνθηκε προς τη θύρα που βρισκόμουν και πέταξε στον κόσμο τη φανέλα. Κατάφερα να την ακουμπήσω αλλά όχι και να την πάρω. Η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη καθώς δεν κατάφερα να έχω τη φανέλα ενός σταρ. Ο πατέρας μου το επόμενο πρωί με ξύπνησε έχοντας στα χέρια του τη φανέλα του Ριβάλντο. Είχε πάει να την αγοράσει από την μπουτίκ της ομάδας ώστε να με κάνει και πάλι χαρούμενο.

Νίκος Καρφής (Βινς Κάρτερ - Τορόντο Ράπτορς)

Μετά από πολύ σκέψη ανάμεσα σε Ντέμη (AΕΚ), Ροναλντίνιο (Eθνικη Βραζιλίας), ΜακΓκρειντι (Μάτζικ) και Κάρτερ (Ράπτορς), διάλεξα το δεινοσαυρακι του κορυφαίου dunker της ιστορίας. Δωράκι από το φιλαράκι μου, τον Γιάννη Καλύβα που ζει εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ και συνηθίζει να μου στέλνει φανέλες NBA. Αξέχαστο σχέδιο που το λάνσαραν οι Ράπτορς στα τέλη των 90s. Άλλωστε έχει κλέψει την καρδιά και των αναγνωστών του gazzetta που την ψήφισαν κορυφαία φανέλα της ιστορίας του ΝΒΑ σε παλιό poll. Κάθε λάτρης της κορυφαίας λίγκας του πλανήτη που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να έχει αυτή τη φανέλα-εργο τέχνης στην συλλογή του!

Κωνσταντίνος Κωλαΐτης (Παναθηναϊκός 2013-14)

Πριν έρθει στα χέρια μου, είχα στην κατοχή μου μόνο εκείνη τη σπέσιαλ τη λαχανί από το 2006. Αυτή, όμως, ήταν αποτέλεσμα κόπου, ιδρώτα και… συμφωνίας με τον πατέρα. –Θα πάρεις το προφίσιενσι Κωστή; Ε ωραία, αν το πάρεις με το καλό, έχεις έπαθλο φανέλα. Κλασικός οπορτουνιστής ο δικός σου, κόλλησα στην ιδέα (λογικά θα την αποκτούσα anyway), συνδύασα… σκορ και θέαμα και την επομένη των θετικών αποτελεσμάτων, ήμουν ήδη στην μπουτίκ. Για καλή μου τύχη, εκείνη η χρονιά σημαδεύτηκε από την πιο όμορφη φανέλα του Παναθηναϊκού στην δεκαετία, ίσως και στον 21ο αιώνα. Ντελικάτη, κλασάτη, η κάθετη ρίγα α λα Σέλτικ ήταν και παραμένει ένα αριστούργημα, με μπόλικο γούρι από τη στιγμή που συνοδεύτηκε με τον τελευταίο τίτλο της ομάδας.

Παύλος Σφενδυλάκης (Αρσεναλ 2006)

Καθ’ ότι Τσέλσι (όχι από τα γεννοφάσκια μου, αλλά από την εφηβεία κι έπειτα, όταν δηλαδή αμυντικός ογκόλιθος ήταν ο Φρανκ Λεμπέφ, οι μόνες εμφανίσεις που αγόραζα, είχαν χρώμα μπλε. Μέχρι που μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, το καλοκαίρι του 2006, με έκανε να ξοδευτώ γι’ αυτή την μπορντό φανέλα της Άρσεναλ. Θες η βασική αιτία της κυκλοφορίας της (η μετακόμιση από το Highbury στο Emirates), θες τα χρώματα της, θες η πλύση εγκεφάλου από τον φίλο μου τον Νίκο… Όπως και να ‘χει, 14 χρόνια τώρα, είναι στην ντουλάπα μου (και τα τελευταία οκτώ δεν βγαίνει, γιατί δεν μου κάνει).