Εκλογές ΕΠΟ = έλεγχος διαιτησίας & επιτροπών;

Την τελευταία εβδομάδα με όποιον άνθρωπο του ποδοσφαίρου κι αν μίλησα, όταν η κουβέντα πήγε στις εκλογές της ΕΠΟ, δευτερόλεπτα μετά η συζήτηση πήγε στην ΚΕΔ, στην επιτροπή επαγγελματικού ποδοσφαίρου, στα στρατόπεδα των Ενώσεων και στη διαφαινόμενη κυριαρχία του Θοδωρή Ζαγοράκη η οποία επαληθεύτηκε. Με την πλειοψηφία που πήρε ο Αρχηγός, προφανώς μπορείς άνετα να τον πεις «ομόφωνη συμφωνία» των μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά ελάτε τώρα… Στην Ελλάδα ζούμε, οι ομοφωνίες αυτές κρατάνε μέχρι το πρώτο ντέρμπι, μέχρι το πρώτο φάλτσο σφύριγμα.

Για να μην υπεκφεύγω, είμαι απολύτως υπέρ του μοντέλου Κλάτενμπεργκ στην ελληνική διαιτησία κι αν όχι με τον συγκεκριμένο, οπωσδήποτε με ξένο αρχιδιαιτητή και ξένους διαιτητές στα σημαντικά παιχνίδια. Δεν πιστεύω ότι ένας Ρουμάνος ή ένας Πολωνός διεθνής διαιτητής είναι καλύτερος από τον Έλληνα συνάδελφό του αλλά είναι οπωσδήποτε ασφαλέστερος μέχρι τη στιγμή που θα μπει στο αεροπλάνο να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Πόσους ακόμα προπηλακισμούς εντός γηπέδου από Έλληνες και ξένους μάγκες ποδοσφαιριστές ή μπούκες στα αποδυτήρια από Ελληνάρες παράγοντες σε διαδρόμους που «οι κάμερες δε γράφουν», πόσα ακόμα πεσίματα σε «τυχαία» σημεία από «αγανακτισμένους φιλάθλους» να αντέξει ο έρμος ο Έλληνας διαιτητής; Και μη μου πει κανείς, ότι θα βρει το δίκιο του μέσω της ελληνικής δικαιοσύνης, γιατί τα κρύα ανέκδοτα τα συνηθίζει άλλος - αλλού.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει όμως κι άλλα πολλά θέματα να λύσει, πολλά πιο θεμελιώδη ζητήματα από τον εναγκαλισμό ΕΠΟ και ΠΑΕ μέσω της ΚΕΔ.

Εθνικές Ομάδες: Ξεκινάω από τα ψηλά προς τα χαμηλά ίσως ανορθόδοξα αλλά αν η Διοίκηση Ζαγοράκη δεν επαναφέρει την περηφάνια και την ταυτότητα της Εθνικής Ομάδας στη δική του εποχή και τις μικρότερες Εθνικές στο δρόμο της αξιοκρατίας και της λογικής, όλο το υπόλοιπο πιθανώς θετικό έργο του θα θαφτεί.

Ούτε Euro θα ξαναζήσουμε μάλλον ούτε Βασιλιά Όττο ούτε τους χαρακτήρες εκείνων των παικτών αλλά ένα μακροπρόθεσμο πλάνο και μια ποδοσφαιρική ταυτότητα πρέπει να αποκτήσουμε. Το έλεγε κι ο Νίκος Νταμπίζας στην προχθεσινή μετάδοση του Ισπανία – Ελλάδα, δεν είναι ντροπή να επιλέξουμε ένα αμυντικογενές σύστημα, αν αποφασίσουμε ότι αυτό ταιριάζει στα χαρακτηριστικά του υλικού μας. Πρόβλημα θα είναι τα πίσω μπρος αποφάσεων , κλήσεων κι όλη η τοξικότητα του ανοιχτού διαλόγου εκλέκτορα – ποδοσφαιριστών μέσω ΜΜΕ.

Όπως το 2004 η Εθνική πρέπει να αποκτήσει βασικό κορμό και συγκεκριμένο γκρουπ για την προσεχή τριετία τουλάχιστον κι αν η Ομοσπονδία αποφασίσει, ότι ο Τζον Φαν'τ Σχιπ είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά let him be.

Ερασιτεχνικό Ποδόσφαιρο: Τώρα μιλάμε! Τώρα πάμε στη μήτρα του ποδοσφαίρου, εδώ που βασιλεύει ο μέσος ποδοσφαιράνθρωπος που αναδεικνύει ή θάβει ταλέντα ανάλογα με το πορτοφόλι του απέναντι, με τις προσωπικές γνωριμίες, εδώ που καταστρέφονται καριέρες και ζωές ανασφάλιστων ποδοσφαιριστών. Εδώ που η βελτίωση υποδομών εξαρτάται από τα λεφτά που περισσεύουν από τις μίζες και τις κάτω από το τραπέζι αναθέσεις.

Στα ξερά γήπεδα που αν πέσει ποδοσφαιριστής κάτω δεν υπάρχει απινιδωτής να τον επαναφέρουν, οι κάρτες υγείας έχουν – αν υπάρχουν - κάτι τυπικές υπογραφές και ο αθλούμενος αγωνίζεται με δική του ευθύνη.

Κι ανεβαίνοντας τις ερασιτεχνικές κατηγορίες ο παράνομος ή νόμιμος στοιχηματισμός που μετατρέπει τα ματς μια μεγάλη πράσινη τσόχα με περίεργες ζαριές.

Με πεθαμένα επαγγέλματα όπως αυτό του scouter – κυνηγού ταλέντων. Δεν χρειάζονται αυτοί, «αν ο μπαμπάς έχει λεφτά, το παιδί κάπου θα παίξει μπάλα», αν τον εκπροσωπούν οι κατάλληλοι άνθρωποι, αν προπονηθεί με τους κατάλληλους προπονητές, αν τον αγαπούν οι κατάλληλοι δημοσιογράφοι. Πιθανώς να βρεθεί και σε κάποια προεπιλογή τοπικής Ένωσης.

Υποδομές-ποδοσφαιρικές ακαδημίες: Το ζουμί του μέλλοντος Θοδωρή Ζαγοράκη. Που θα μάθουν ποδόσφαιρο τα παιδιά αγαπητέ Πρόεδρε, ποιοι είναι οι προπονητές – παιδαγωγοί που θα τους το διδάξουν; Ποιο είναι το εθνικό πλάνο του για να αποκτήσει το ποδόσφαιρο, ως το λαοφιλέστερο σπορ, το ρόλο που μπορεί να παίξει στην καταπολέμηση της παιδικής αγυμνασιάς και παχυσαρκίας, στην αντίσταση κατά της παιδικής κατάθλιψης; Ειδικά στην μετά Covid-19 εποχή, που τα παιδάκια πρέπει να σηκωθούν από την καρέκλα της τηλεκπαίδευσης και του gaming για να αθληθούν, να κοινωνικοποιηθούν και να ζήσουν.

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να υπάρχει σε καμιά Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου υποψήφιος για την Προεδρία, χωρίς πριν να έχει παρουσιάσει τη δική του διοικητική ομάδα και το δικό του Οδικό Χάρτη για τα παραπάνω ζητήματα. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε οι Ενώσεις να ψηφίζουν βάσει αυτού του Οδικού Χάρτη κι όχι με τις προσωπικές ή συλλογικές προτιμήσεις.

Καμιά φορά συμβαίνει το παράδοξο, μέσα από μια ρηχή διαδικασία να προκύπτουν άνθρωποι με ένα ευρύτερο όραμα, το οποίο επιβάλλουν και λειτουργούν ως ευεργέτες τελικά μεγαλύτεροι από τη θεσμική τους θέση.

Πρώτο ζητούμενο για τον νεό Πρόεδρο Θοδωρή Ζαγοράκη είναι να καβαλήσει το κύμα μιας ομόφωνης εκλογής και να αποδειχτεί τέτοιος ηγέτης. Δεύτερο ζητούμενο να μη γίνει Φαραώ του ποδοσφαίρου, όπως σε άλλα αθλήματα που έζησαν την ακμή και τώρα ζουν και την παρακμή εξαιτίας χαρακτήρων. Το μεγαλύτερο όμως κατ’ εμέ ζητούμενο αυτό που γράφω παραπάνω. Να καταφέρει το ποδόσφαιρο να διαδραματίσει έναν καθοριστικό παιδαγωγικό-αθλητικό ρόλο για τα παιδιά. Κι ας γελούν οι περισσότεροι και μόνο που το διαβάζουν.