Κι όμως, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ποδόσφαιρο

Το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου βρέθηκα να συζητώ με τον Αντώνη Νικοπολίδη και τον Νίκο Νταμπίζα, στο ποδοσφαιρικό συνέδριο Football 360, σχετικά με την κληρονομιά που άφησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο η κατάκτηση του Euro 2004. Φυσικά και οι δύο Πρωταθλητές Ευρώπης σχολίσασαν το προφανές, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο κέρδισε ελάχιστα συγκριτικά με αυτά που θα μπορούσε να είχε κερδίσει αν ήξερε και ήθελε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία και να την μετατρέψει σε βάση για να χτίσει την υποδομή για την οργάνωση και την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου τουλάχιστον στο εθνικό επίπεδο. Δεν είναι όμως αυτή η διαπίστωση ο λόγος για να γράψω αυτό το σημείωμα.

Στη διάρκεια της συζήτησής μας, με “ακροατήριο” - κυρίως - προπονητές, έμεινα να ακούω τον Νίκο Νταμπίζα να αναλύει μέσα σε διάστημα μερικών λεπτών τις βασικές αρχές που θα έπρεπε να έχει ένα στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη του εθνικού ποδοσφαίρου. Ο Νταμπίζας έχει άποψη· επειδή επιμορφώθηκε, και επειδή λειτούργησε ως τεχνικός διευθυντής. Έπαιξε, έζησε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και την Αγγλία, ύστερα σπούδασε προπονητική, διοίκηση μέσα από το πρόγραμμα της UEFA για τους κορυφαίους πρώην ποδοσφαιριστές, και έπειτα τρίφτηκε για χρόνια στον ρόλο του τεχνικού διευθυντή, έχοντας την ευθύνη και της ακαδημίας. Με άλλα λόγια, δεν είναι ένας που θεωρητικολογεί, ούτε ένας που έχει για τον εαυτό του την ιδέα ότι μπορεί να γίνει καλός διοικητής επειδή υπήρξε καλός ποδοσφαιριστής. Είναι ένας που “ξέρει”.

Την ίδια ώρα άκουγα τον Αντώνη Νικοπολίδη, κάποιον που έχει κάνει ήδη τον πρώτο κύκλο του στην προπονητική, με παραστάσεις στον Ολυμπιακό και την Εθνική Ελπίδων, να αναφέρεται στο ένα και μόνο στρατηγικό σχέδιο που είχε εκπονηθεί από τον Φερνάντο Σάντος και καταστράφηκε το 2014, όταν η τότε διοίκηση της ΕΠΟ το αποδόμησε πλήρως μετά την αποχώρηση του Πορτογάλου προπονητή από την Ελλάδα. Μετά από τόσα χρόνια ζωής στο ποδόσφαιρο και από την θέση του προπονητή, ο Νικοπολίδης έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη σχετικά με τα όσα δεν πηγαίνουν καλά στο επίπεδο της προπονητικής στην … μεθοδολογία και την στρατηγική που ΔΕΝ ακολουθεί η ΕΠΟ για να αναπτύξει το εθνικό ποδόσφαιρο από τις μεικτές των Ενώσεων μέχρι την Εθνική U21.

Τώρα πια, ευτυχώς, στην Ελλάδα κυκλοφορούν ένα σωρό “νέα μυαλά”. Και ευτυχώς υπάρχουν και αρκετοί πρώην ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως πρεσβευτές ενός προγράμματος για την ανασυγκρότηση του εθνικού ποδοσφαίρου. Δηλαδή υπάρχουν και αυτοί που μπορούν να εκπονήσουν το σχέδιο, και αυτοί που μπορούν να εργαστούν για την υλοποίησή του, και αυτοί που μπορούν να το υπηρετήσουν στο κομμάτι της επικοινωνίας και της δημιουργίας των επιθυμητών εντυπώσεων προκειμένου αυτό το σχέδιο να δημιουργήσει ρεύμα και να γίνει ελκυστικό.

Έχουμε 2021, έχουν περάσει 17 χρόνια από την κατάκτηση του Euro, και η Εθνική Ομάδα δεν έχει προπονητικό κέντρο. Κανονικά θα έπρεπε κάπου εδώ να κλείσουμε τη συζήτηση και να πάμε παρακάτω.

Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να κλείσω αυτό το σημείωμα ως εξής: τώρα, που στη θέση του προέδρου της Ομοσπονδίας βρίσκεται ένα από τα παιδιά της Πρωταθλήτριας Ευρώπης, θεωρητικά έχει γεννηθεί η μεγαλύτερη “επόμενη ευκαιρία” μετά από εκείνη που πέταξε η ΕΠΟ το 2014, τότε που πέταξε στα σκουπίδια το σχέδιο του Σάντος και το έργο της πρώτης διετίας της λειτουργίας αυτού του σχεδίου. Θεωρητικά θα έπρεπε να πω ότι το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δώσουμε χρόνο στη νέα διοίκηση και να περιμένουμε τις εξαγγελίες για την ανασυγκρότηση του εθνικού ποδοσφαίρου. Διότι ο Ζαγοράκης ξέρει πολλούς, και μπορεί να συγκεντρώσει και να ενώσει ακόμη περισσότερους για να δουλέψουν πάνω σε αυτό το σχέδιο. Σήμερα, που γράφω αυτό το σημείωμα, διαβάζω και ακούω σενάρια περί του ενδεχομένου ο Ζαγοράκης να μην είναι πρόεδρος της ΕΠΟ στο τέλος Ιουνίου, δηλαδή να μην “επιβιώσει” μετά από την γενική συνέλευση της ομοσπονδίας, που έχει προγραμματιστεί για τις 25 Ιουνίου, επειδή σε αυτή δεν θα “περάσουν” οι αλλαγές που προβλέπονται στην μελέτη της UEFA και επειδή δεν θα συμφωνεί με την εκλογή του νέου “διευθύνοντα συμβούλου” της ομοσπονδίας.

Τι μπορεί να συμπληρώσει κανείς σε αυτή την ιστορία; Προτού συμπληρώσει δίμηνο στην προεδρία της ομοσπονδίας, ο Ζαγοράκης παρουσιάζεται “φευγάτος” επειδή, όπως φανταζόμασταν, δεν μπορεί να διοικήσει. Κάποιος που αποφάσισε να πάει στην ομοσπονδία με κύριο όραμα την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη του εθνικού ποδοσφαίρου και του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, πάει να “φαγωθεί” στη σύγκρουση συμφερόντων του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Βοήθειά μας.