Ρε σεις, αυτή η Ιταλία παίζει μπαλάρα!
Τα πρώτα ποδοσφαιρικά μου βιώματα από την Ιταλία περιελάμβαναν το μαρκάρισμα του Κλαούντιο Τζεντίλε στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε όλο το γήπεδο και κάποιες αμυδρές εικόνες από τον θρίαμβο της Σκουάντρα Ατζούρα του Πάολο Ρόσι στα γήπεδα της Ισπανίας (εντάξει, έξι ετών ήμουν, δείξτε κατανόηση).
Εκεί όπου «το μπρίο και η φαντασία νίκησε το ποδόσφαιρο των ρομπότ» όπως περιέγραφε ο (δημοσιογραφικός) πατέρας όλων μας, Γιάννης Διακογιάννης, ο οποίος ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη συμπάθεια για τους ηττημένους στον τελικό Γερμανούς.
Παραδοσιακά, όμως, είχα συνδυάσει την Ιταλία με «κατενάτσιο». Με εξαιρετικούς τερματοφύλακες, απροσπέλαστους αμυντικούς, αλλά περιορισμένη δημιουργικότητα και μια ομάδα που πόνταρε στο 1-0 και... Άγιος ο Θεός.
Σύμφωνοι, είχε πάντα μπαλαδόρους (Ρομπέρτο Μπάτζιο, Φραντσέσκο Τότι, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και πάει λέγοντας), αλλά το παραδοσιακό στήριγμα ήταν πάντα η άμυνα και, στην επίθεση η μια (άντε μιάμιση) ενέργεια που θα έκανε την διαφορά υπέρ της.
Και, όταν αυτό δεν αποδίδει, έρχονται ιστορικές κατραπακιές όπως αυτή του Μουντιάλ της Ρωσίας, από το οποίο απουσίαζε μια άγευστη, άοσμη και άνοστη Ιταλία, η οποία απείχε από την μεγάλη ποδοσφαιρική γιορτή για πρώτη φορά από το 1958.
Έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια από εκείνο το μεγάλο κάζο και η τωρινή Σκουάντρα Ατζούρα δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη την πολύ μέτρια και προβλέψιμη ομάδα. Τις προάλλες, με αφορμή την συνάντηση με έναν καλό φίλο που είχα πολύ καιρό να δω, μου μπήκαν... περίεργες σκέψεις ενόψει Euro: Βρε λες η Ιταλία να κάνει το «μπαμ»;
Ναι, ξέρω ότι σε αυτή την γωνιά έγραψα πριν από λίγες ημέρες ότι η Γαλλία είναι το μεγάλο φαβορί. Και βεβαίως εμμένω σε αυτή την άποψη, αφού είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια και διαθέτει ένα πλήρες ρόστερ σε όλες τις θέσεις και γραμμές. Και γύρισε και ο Καρίμ Μπενζεμά. Ως γνωστόν, όμως, το φαβορί δεν κερδίζει πάντα, γι' αυτό και μας αρέσουν τόσο πολύ τα σπορ.
Η σφραγίδα του Μαντσίνι
Στις 10 Σεπτεμβρίου του 2018, η Ιταλία έχανε από την Πορτογαλία στο Nations League. Είχε κατρακυλήσει μέχρι την 21η θέση της βαθμολογίας της FIFA, η χειρότερη όλων των εποχών. Έκτοτε, όμως, έχει ανέβει έως την 7η θέση και δεν έχει γνωρίσει ούτε ήττα, μετρώντας 22 νίκες και πέντε ισοπαλίες, με απολογισμό τερμάτων... 74-7!
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, στον οποίο πιστώνεται απόλυτα η αναγέννηση της Ιταλίας, έχει από κοντά τους ποδοσφαιριστές του. Τους έκανε να πιστέψουν στο ταλέντο τους και προχώρησε σε μια σημαντική ανανέωση, κρατώντας όμως πολύτιμες παλιές καραβάνες ως σημεία αναφοράς, όπως ο Τζιόρτζιο Κιελίνι, ο Λεονάρντο Μπονούτσι, ο Ζορζίνιο ή ο Μάρκο Βεράτι.
Η Ιταλία παίζει γρήγορο, σύγχρονο και ελκυστικό ποδόσφαιρο, έχει πολλές εναλλακτικές σε όλες τις γραμμές και προτεραιότητά της είναι η δημιουργία και όχι η καταστροφή. Κάπως έτσι, φτάνει στο Euro με ένα σερί οκτώ νικών και τον τρομακτικό απολογισμό τερμάτων του... 25-0!
Στο εμφατικό 4-0 επί της Τσεχίας (ομάδα που επίσης θα συμμετάσχει στο Euro, για να μην ξεχνιόμαστε), είχε τέσσερις διαφορετικούς σκόρερ (Τσίρο Ιμόμπιλε, Νικολό Μπαρέλα, Λορέντσο Ινσίνιε και Ντομένικο Μπεράρντι), δεν άφησε την αντίπαλό της να πάρει ανάσα και θα μπορούσε να είχε πετύχει τα διπλάσια γκολ.
Η Ιταλία δεν έχει σταρ τύπου Κιλιάν Μπαπέ, Χάρι Κέιν ή Ρομελού Λουκάκου, αλλά δεν της χρειάζεται κιόλας. Σταρ είναι όλοι και ο καθένας δουλεύει για τον άλλο. Σταρ είναι το σύνολο, η ομάδα και με αυτή θα πορευτεί τις επόμενες εβδομάδες, με στόχο να κερδίσει την χαμένη της αξιοπρέπεια. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι μιλάμε για την τετράκις παγκόσμια πρωταθλήτρια, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1968 και χρυσή ολυμπιονίκης το 1936.
Εκτός από την εξαιρετική της φόρμα, τους αυτοματισμούς που έχει αποκτήσει και την άγνοια κινδύνου, έχει έναν όμιλο απόλυτα στα μέτρα της (Ελβετία, Ουαλία, Τουρκία), δίνει όλα τα παιχνίδια στην φάση ομίλων στο σπίτι της (το «Ολίμπικο» της Ρώμης) και με κόσμο. Και, εφόσον τερματίσει πρώτη στον όμιλο (όπως αναμένεται), θα βρει μπροστά της την τρίτη του τρίτου ομίλου (Ολλανδία, Ουκρανία, Αυστρία ή Βόρεια Μακεδονία).
Χωρίς να... ιδρώσει, δηλαδή, η νεανική και ελκυστική Ιταλία μπορεί να βρεθεί στα προημιτελικά. Και μετά, ως γνωστόν, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη και η κορυφή απέχει «μόλις» τρία παιχνίδια. Κώστα (ο φίλος που έγραφα παραπάνω), δεν δίνω πολλές πιθανότητες στο ποντάρισμα σου για νικήτρια του Euro την Ιταλία, αλλά μου αρέσει πολύ ο τρόπος που σκέφτεσαι...
