Πάμε σε break και επιστρέφουμε, για να δούμε αν ζει ο Ερικσεν…
Ο μεγάλος θρίαμβος είναι όσων τα κατάφεραν, με την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη βοήθεια που έδωσαν, ώστε ο Κρίστιαν Ερικσεν να είναι σήμερα ζωντανός και χαμογελαστός, δίπλα στα παιδιά του και τη σύντροφό του.
Στον Κιάερ τον αρχηγό της Δανίας που έτρεξε να πιάσει τη γλώσσα του Ερικσεν, στους γιατρούς που τον κράτησαν στη ζωή, σε αυτούς που είχαν προβλέψει να υπάρχει απινιδωτής, ώστε να τον επαναφέρει στη ζωή, στον Αγγλο διαιτητή Αντριου Τέιλορ, ο οποίος δεν χρειάστηκε περισσότερο από ένα δεύτερο προκειμένου να καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Σε όλους αυτούς λοιπόν που με οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη συνεισφορά, βοήθησαν στο να μείνει στη ζωή ο Ερικσεν ανήκει ο πρώτος, ο μεγάλος θρίαμβος.
Στον αρχηγό και τους παίκτες της Δανίας, ανήκει ο επόμενος. Η φωτογραφία με τους ποδοσφαιριστές της Δανίας να είναι γύρω από τον σωριασμένο στο χόρτο Ερικσεν, προκειμένου κανείς να μην μπορεί να εστιάσει πάνω στο κορμί του, το οποίο προσπαθούσαν να επαναφέρουν στη ζωή, είναι η φωτογραφία της χρονιάς. Αυτή που δείχνει την σημασία της ομάδας, το μεγαλείο της ομοψυχίας, μα πάνω από όλα, ένα μεγάλο «όχι» στην ανθρωποφαγία…
Αυτή δυστυχώς κυριάρχησε για μία ακόμη φορά. Πριν κατηγορήσουμε ή δικάσουμε τον οποιονδήποτε, θα ήθελα όλοι να σκεφτούμε βαθιά μέσα μας, τη δική μας αντίδραση σε αυτό το περιστατικό. Θα ήθελα να κάνω ένα πείραμα. Να δώσω σε όλους αυτούς που δίκασαν στα social media με το πληκτρολόγιο τους, τους πάντες και τα πάντα, ένα κινητό τηλέφωνο και να τους έβαζα πάνω από τον Ερικσεν εκείνα τα δύο τρία δραματικά λεπτά.
Πόσοι από αυτούς δεν θα το χρησιμοποιούσαν άραγε; Νομίζω ελάχιστοι… Τόσο λίγοι, όσο λίγοι ήταν και αυτοί που δεν άλλαξαν κανάλι και συνέχισαν να βλέπουν, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που να σβήσει ο ήλιος, τη σκηνή με την πτώση του Ερικσεν. Αυτή είναι η πραγματικότητα, είναι σκληρή και δεν θα αλλάξει.
Εδώ όμως το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, ούτε του τύπου «αν το αυγό έκανε την κότα, ή η κότα το αυγό…». Εδώ η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στα media, τα οποία στον… βωμό της δήθεν ενημέρωσης, καταπάτησαν τα πάντα, κάθε έννοια ανθρωπιάς, κάθε κανόνα δεοντολογίας. Και φυσικά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο μόνο, μην ξεγελιέστε, είναι ένα θέμα που κυριάρχησε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Φυσικά, εδώ θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός και όχι τσουβάλιασμα. Και για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να υπάρχει η γνώση.
Η εικόνα που έφτασε στα σπίτια όλου του πλανήτη λοιπόν, την ώρα ακριβώς που συνέβη το περιστατικό, είναι ευθύνη του σκηνοθέτη της μετάδοσης, των συνεργατών του και της UEFA. Κανείς άλλος δεν έχει ευθύνη. Κανένα τηλεοπτικό δίκτυο, σε καμία χώρα δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, να δείξει κάτι άλλο. Ούτε φυσικά στέκει το επιχείρημα, της διακοπής της μετάδοσης.
Αλλωστε μετά τα πρώτα λεπτά, ο σκηνοθέτης συμμορφώθηκε και η εικόνα που βλέπαμε, ήταν όντως εικόνα που αφορούσε την ενημέρωση. Οσο για αυτούς που βρέθηκαν στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας τους, να περιγράφουν αυτό το περιστατικό, βρέθηκαν, πιστέψτε με, σε αφάνταστα δύσκολη θέση. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να δικαιολογήσω ή να καλύψω κανέναν, αλλά ο χειρισμός είναι υπερβολικά δύσκολος, τα πρώτα δεύτερα και μέχρι να αντιληφθείς το μέγεθος του περιστατικού. Και νομίζω υπήρξε υπερβολή και αδιανόητα σκληρή κριτική για ότι ειπώθηκε στα πρώτα δύο τρία λεπτά.
Αντιθέτως η έκρηξη οργής και η έντονη αποδοκιμασία σε ότι ακολούθησε, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά παντού, σε όλα τα media και social media, είναι δυστυχώς δικαιολογημένος. Η επανάληψη της ανατριχιαστικής εικόνας σε εκπομπές σε όλο τον πλανήτη δεκάδες φορές, συνιστά «έγκλημα». Δεν εξυπηρετεί καμία ενημέρωση, αλλά ανθρωποφαγία και αισχρή προσπάθεια για υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Δεν γίνεται να «πουλάς», με κανένα τρόπο, την προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου να μείνει στη ζωή. Και όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά, πηγαίνοντας και σε διαφημιστικά διαλείμματα, όπως συνέβη σε δεκάδες χώρες…
Και τέλος πάντων πόσο δύσκολο, είναι να παραδειγματιστείς από την τόσο δυνατή εικόνα των ποδοσφαιριστών της Δανίας. Στάθηκαν μπροστά στον Ερικσεν ασπίδα, για να μη τον δείχνεις, τους αποθεώνεις για αυτό που έκαναν και ταυτόχρονα προβάλεις ξανά και ξανά και ξανά, δεκάδες φορές, ότι εικόνα υπάρχει από τα πρώτα δεύτερα που δεν πρόλαβαν να φτιάξουν το ανθρώπινο τείχος αξιοπρέπειας και σεβασμού.
Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο η τηλεόραση, είναι τα περισσότερα media που προέβαλαν την εικόνα, που μετέδωσαν το συγκεκριμένο βίντεο, που στον βωμό των κλικς, καταπάτησαν τα πάντα. Και φυσικά τα social media, τα οποία σου προκαλούσαν αναγούλα, με την προσπάθεια, όχι να ενημερώσουν, αλλά να πάρουν likes. Ενας χυδαίος διαγωνισμός για το ποιος θα γράψει την πιο μεγάλη εξυπνάδα, την πιο συναισθηματική παπαριά, («τώρα που όλοι είναι μέσα»), προκειμένου να αρπάξει ένα like, έναν follower παραπάνω.
Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη, πρέπει να μπούμε στη θέση των ανθρώπων που είχαν την πραγματική αγωνία για την κατάσταση του Ερικσεν. Ο Κρίστιαν έδωσε για δύο τρία λεπτά, όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά, μάχη για την ζωή του.
Τα παιδιά του ίσως την παρακολουθούσαν από την τηλεόραση. Η εικόνα του μπαμπά που πέφτει αναίσθητος στο χόρτο, η εικόνα του μπαμπά που του τραβάνε το σαγόνι και προσπαθούν να δουν αν όλα είναι καλά με την γλώσσα του, η εικόνα με τις μαλάξεις, με τον απινιδωτή, είναι οι τελευταίες εικόνες που θα είχαν από τον μπαμπά τους, αν δεν τα είχε καταφέρει. Ποιος την παίρνει αυτή την ευθύνη να κάνει κάτι τέτοιο σε αυτά τα παιδιά, σε όλους όσους ζουν δίπλα στον Ερικσεν. Και φυσικά δεν αλλάζει τίποτα το γεγονός ότι τελικά ευτυχώς ο Κριστιάν τα κατάφερε. Ποιος είπε ότι η σωτηρία της ζωής αυτού του νέου ανθρώπου, πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν επεισόδιο από το Grey’s Anatomy.
Την επομένη αυτού του περιστατικού, αυτό που πρέπει να γίνει, είναι πρώτον να προστατεύσουμε τους ποδοσφαιριστές, τους οποίους έχουμε διαλύσει με τα συνεχόμενα ματς. Δεν το γράφω τώρα, το έκανα πριν τρεις μήνες, σε ένα κείμενο εδώ στο gazzetta με τίτλο: «Μια σεζόν που διαλύσαμε τους ποδοσφαιριστές».
Τότε που διάβαζα σχόλια από αυτούς που σοκαρίστηκαν τώρα στα social media με τον Ερικσεν, «δεν πειράζει τόσα χρήματα βγάζουν ας παίξουν και λίγο παραπάνω…». Το δεύτερο που πρέπει να γίνει, είναι μία μεγάλη συζήτηση στα media όλου του πλανήτη για το πώς χειριζόμαστε τέτοιου είδους περιστατικά, πως θα ενημερώνουμε το κοινό και δεν θα «πουλάμε» στο κοινό, τη μάχη ενός νέου ανθρώπου για την ζωή σε live μετάδοση…
