Με ένα όνειρο τρελό, τους Οράνιε στον τελικό
Αυτό το κείμενο / blog δεν αποτελεί μία ποδοσφαιρική ανάλυση, ούτε κάποια αγωνιστική εκ βαθέων προσέγγιση. Αφορά περισσότερο το συναίσθημα για αυτό το Euro.
Είναι πιο πολύ γι' αυτό που εμένα μου λείπει. Εμένα και όσους μεγάλωσαν αγαπώντας την μπάλα που παίζει η Ολλανδία.
Μου λείπει να δω την Ολλανδία, να πρωταγωνιστεί για τα καλά σε μία μεγάλη διοργάνωση. Μου λείπει να τη δω (ξανά) σε έναν τελικό Euro και να σηκώσει (επιτέλους) την κούπα μετά από τόσα χρόνια. Μου λείπει να δω αυτή την Εθνική να παίζει στο δικό της ανέμελο στιλ, να κυριαρχεί και να φτάνει στην πηγή αλλά και να πίνει το πολυπόθητο νερό μέσα από την κούπα.
Η Ολλανδία είναι η χώρα που έχει διδάξει ποδόσφαιρο με πολλούς τρόπους. Που έχει βγάλει παίκτες και προπονητές που άλλαξαν την ιστορία του ευρωπαϊκού και όχι μόνο ποδοσφαίρου. Δεν μπορεί λοιπόν να ακολουθεί σε ρόλο «κομπάρσου». Δεν γίνεται να λείπει από μεγάλες διοργανώσεις.
Δεν γίνεται να ταπεινώνεται αγωνιστικά, αλλά και να πληγώνεται το γόητρό της. Δεν γίνεται να μπαίνει στη συζήτηση ως μία χώρα που απλά μετέχει στη διοργάνωση. Κάπου αυτό πρέπει να σταματήσει. Να δοθεί ένα τέλος. Θέλω προσωπικά να δω αυτό το όνειρο να εκπληρώνεται: τελικός και κούπα μαζί.
Δεν χρειάζεται να τονίσω πως είναι μία κλασική ποδοσφαιρική σχολή της Ευρώπης. Με τρόπαιο Euro το 1988, με την τεράστια ομάδα των Γκούλιτ, Φαν Μπάστεν και Ράικαρντ. Έχοντας βγάλει παιχταράδες και φυσικά όχι μόνο τον Κρόιφ. Οι Οράνιε παραδοσιακά είναι μία χώρα που και ξέρει και... εξάγει ποδόσφαιρο και ο τρόπος αντιμετώπισής της στο άθλημα έχει αντιγραφεί από άλλες χώρες και ακόμα και από μεγάλες ομάδες.
Οι Ολλανδοί έχουν μία φουρνιά με ταλέντο και ποιότητα αλλά δεν είναι σε καμία των περιπτώσεων η παλιά Ολλανδία. Η ποδοσφαιρική λογική μας δείχνει πως στο γκρουπ τους είναι το φαβορί για την πρωτιά, όμως θα έχει μεγάλη σημασία το τι... σταυρώματα θα έχουν στη συνέχεια.
Μπορούν να φτάσουν στον τελικό; Είναι κάτι ρεαλιστικό; Εάν δούμε το πόσο καλές ομάδες υπάρχουν στο τουρνουά, μάλλον όχι. Όμως τα όνειρα δεν απαγορεύονται. Στον πάγκο των Ολλανδών υπάρχει ο Φρανκ Ντε Μπουρ, που είναι μία δυνατή προσωπικότητα με βάση το ποδοσφαιρικό του background και το επίπεδο που έχει παίξει.
Η απώλεια του Φαν Ντάικ είναι σίγουρα μεγάλη στα μετόπισθεν, ενώ οι Ολλανδοί θα ήθελαν να έχουν απόλυτα καλά τους Ντε Λιχτ και Φαν Ντε Μπέεκ. Στο αγωνιστικό προσκήνιο φυσικά είναι οι Ντε Γιονγκ, Βαινάϊλντουμ (ο αρχηγός ελλείψει Φαν Ντάικ και σκόρερ του πρώτου γκολ με την Ουκρανία), Ντούμφρις (ο ήρωας του αγώνα με τους Ουκρανούς στο τέλος σε μία ματσάρα που μας κράτησε στην... τσίτα), Ντεπάι και ακόμα και ο Μάλεν σε πιο συμπληρωματικό ρόλο για την επίθεση.
Πάντως μεγάλο σημείο αναφοράς σε άμυνα και τέρμα δεν έχει. Δεν υπάρχει ένας γκολκίπερ επιπέδου Φαν Ντε Σαρ ή Φαν Μπρόκελεν. Εάν βέβαια το πάμε έτσι δεν θα βρούμε στο ρόστερ ούτε Σνάιντερ ούτε Άριεν Ρόμπεν.
Οι Ολλανδοί χαίρονται το ποδόσφαιρο αλλά είναι και αφελείς
Εάν πάρουμε ως δεδομένο το επίπεδο του ποδοσφαίρου των Ολλαδών, θα έπρεπε να είχαν και παραπάνω τρόπαια σε μεγάλες διοργανώσεις ,αλλά και περισσότερους τελικούς. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το Total Football και τις χρυσές φουρνιές από το '70 και μετά. Μία Εθνική βέβαια που έχει χάσει δύο τελικούς Μουντιάλ στη δεκαετία του '70 και έναν το 2010, σου βγάζει και κάποια αβεβαιότητα για τη νοοτροπία της. Σε τέσσερις τελικούς δηλαδή, ένα τρόπαιο.
Οι Ολλανδοί ξέρουν να χαίρονται το ποδόσφαιρο, δεν κλείνονται ποτέ πίσω και θέλουν το θέαμα και τα γκολ. Είναι όμως μία αφελής ομάδα και ίσως και λίγο loser. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα έδειξε στο ματς με την Ουκρανία και πως από ένα 2-0 πήγε να χάσει δικό της παιχνίδι.
Το 2-0 έγινε 2-2 όμως οι Ολλανδοί δεν το παράτησαν το ματς. Έβγαλαν μαχητικότητα, ψυχή και με έναν τρομερό Ντούμφρις έκαναν το 3-2 από φάση που δημιούργησε αμυντικός, ο Ακέ, που σαν σουλούπι θυμίζει Γκούλιτ. Στο χέρι της Ολλανδίας είναι βέβαια να αλλάξει αυτά τα αρνητικά της στοιχεία στο χορτάρι, να δείξει κάτι διαφορετικό και πιο πολύ πιο ανταγωνιστικό επίπεδο και να κάνει μία πορεία αντάξια της παλιάς καλής Ολλανδίας και όχι της ομάδας που χάνει εύκολα από αυτήν την Τουρκία, όπως την είδαμε στην πρεμιέρα...
Πάντως ρίχνοντας μία ματιά σε εκτιμήσεις για τον τίτλο, οι Ολλανδοί δίνονται ως 8ο φαβορί για την κατάκτηση του Euro. Και αυτό παρά την υποσημείωση πως η αποχώρηση του Ρόναλντ Κούμαν, που έβαλε ξανά σε σωστή τροχιά τους Οράνιε, τους επηρέασε και θα τους επηρεάσει και άλλο. Ελπίζω προς το καλύτερο. Προς την κούπα...
