Μετά τον Έρικσεν να περάσει ο επόμενος!
Αν το ατυχές περιστατικό του Έρικσεν που ευτυχώς δεν αποδείχθηκε μοιραίο, μας οδηγήσει να επικεντρώσουμε την συζήτηση στους απινιδωτές, όπως βλέπω να γίνεται τεχνηέντως από υπεύθυνους της UEFA συμπαρασύροντας και φίλους του αθλήματος, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγηθούμε σε αποπροσανατολισμό μακριά από την ουσία της υπόθεσης.
Ο απινιδωτής είναι ένα χρήσιμο, σωτήριο όπως αποδείχθηκε εργαλείο , που η παρουσία του στους αγωνιστικούς χώρους κρίνεται αναγκαία. Καμία συζήτηση δεν χωράει απ’ αυτού. Σε όλα τα γήπεδα και σε όλες τις διοργανώσεις, όλων μάλιστα των κατηγοριών, να εξασφαλιστεί η παρουσία του απινιδωτή.
Καλό θα είναι λοιπόν να υπογραφεί ένα πρωτόκολλο που δεν θα επιτρέπει από εδώ και στο εξής σε καμία διοργάνωση να διεξάγεται χωρίς τον συγκεκριμένο ιατρικό εξοπλισμό και τους χειριστές του.
Να μη ξεχνάμε όμως ότι το εργαλείο αυτό έρχεται για να καλύψει έκτακτα περιστατικά.
Αν όμως το σκεπτικό της συζήτησης είναι ότι από εδώ και εμπρός με την εντατικοποίηση των αγώνων και των υποχρεώσεων των αθλητών αυτά τα έκτακτα περιστατικά πιθανόν να συναντιόνται με μεγαλύτερη συχνότητα, συγνώμη αλλά τότε η συζήτηση αλλάζει!
Γιατί η ουσία της συζήτησης έχει να κάνει πρωτίστως με την επιβάρυνση στην οποία υπόκεινται οι ποδοσφαιριστές και δευτερευόντως με την αρτιότητα του εξοπλισμού των γηπέδων.
Δηλαδή τι λέμε για να καταλάβω; Ότι επειδή το καλεντάρι είναι βαρύ, δεν έχει στην κυριολεξία σταματημό και επειδή κινδυνεύουμε πλέον σοβαρά να μαζεύουμε τους αθλητές από το χορτάρι σαν τις μύγες , καλό είναι να έχουμε στα γήπεδα ένα ή και περισσότερους απινιδωτές μπας και σώσουμε κανένα;
Συγνώμη αλλά τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε!
Το συγκλονιστικό περιστατικό με τον Έρικσεν οφείλει να αφυπνίσει τις συνειδήσεις, αν αυτές ακόμα λειτουργούν, των ιθυνόντων της FIFA και της UEFA.
Γιατί η κατάσταση έχει παραγίνει, έχουμε πλέον φτάσει στο μη παρέκει. Μιλάμε πλέον για την υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης , για την απαξίωση της υγείας και της σωματικής ακεραιότητας των αθλητών.
Το είχα γράψει πριν από λίγο καιρό σε προηγούμενο κείμενο με τίτλο : «UEFA, Ας γελάσω!» με αφορμή την προσπάθεια δημιουργίας νέας λίγκας , ότι οι ομάδες προσανατολίστηκαν σε αυτή την λογική μετά την καθολική μετατροπή από μεριάς Ομοσπονδιών χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές , χωρίς ηθικούς φραγμούς , ενός αθλήματος σε προϊόν.
Ένα προϊόν το οποίο βγαίνει στην παγκόσμια αγορά όχι μόνο με το σκεπτικό να μας φέρει κέρδη , αλλά με την κυνική λογική , να μας φέρει όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη χρόνο με τον χρόνο. Και αν τα κέρδη είναι ικανοποιητικά , που είναι , τότε το μόνο που μας απασχολεί είναι να βρούμε τρόπους να τα αυξήσουμε , να τα πολλαπλασιάσουμε.
Και ο τρόπος είναι ένας. Όλο και περισσότερες διοργανώσεις , όλο και περισσότεροι αγώνες. Τώρα αντέχουν , δεν αντέχουν οι αθλητές, φτάνουν στα όρια τους , μερικές φορές τα ξεπερνούν;
Αυτά είναι δευτερεύοντα ζητήματα από την στιγμή που οι διοργανώσεις μας επιφέρουν κέρδη, από την στιγμή που οι τσέπες και τα ταμεία γεμίζουν!
Το δευτερεύον όμως ζήτημα έχει να κάνει με τον άνθρωπο, με τον αθλητή. Και όταν το υποτιμάς με βάναυσο τρόπο , τότε υποτιμάς την ίδια σου την φύση. Κόντρα στη φύση δεν κατάφερε να πάει κανείς , όσο στενόμυαλα και αν σκέφτεται , όσο και να τα κέρδη τον οδηγούν σε μια επίπλαστη ευτυχία με ημερομηνία λήξης.
Το δραματικό της όλης ιστορίας είναι ότι πληθαίνουν τα περιστατικά σαν αυτό του Έρικσεν, ότι δεν είμαστε ακόμα σε θέση να γνωρίζουμε πόσοι αθλητές από την υπερπροσπάθεια έφτασαν στην κυριολεξία στο παρά ένα , από το να καταρρεύσουν στους αγωνιστικούς χώρους.
Και ακόμα πιο δραματικό και ανησυχητικό συγχρόνως το γεγονός ότι κανένας από τους κοστουμάτους της FIFA και της UEFA δεν δείχνει να ταράζεται από την σοβαρότητα των περιστατικών. Φροντίζουν μάλιστα με επικοινωνιακά τεχνάσματα να ενημερώσουν την φίλαθλη κοινή γνώμη , ότι τα συγκεκριμένα αυτά περιστατικά είναι μεμονωμένα και ότι θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα!
Αλλά δεν μας διευκρινίζουν κάτι πολύ βασικό. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα που εργάζεται κάτω από συνθήκες πίεσης και έντασης σχεδόν ακατάπαυστα ή στον καθένα που λειτουργεί κάτω από κανονικέ συνθήκες!
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές συγχρόνως παρακολουθώ την αναμέτρηση ανάμεσα στην Ισπανία και την Δανία. Πληροφοριακά η αναμέτρηση διεξάγεται με τον υδράργυρο να κυμαίνεται μεταξύ 36-38 βαθμών Κελσίου παρόλο που είναι βράδυ.
Τα golden boys των διοργανώσεων δεν πρόκειται να αλλάξουν μυαλά. Στο φινάλε δεν είναι αυτοί που τρέχουν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, δεν είναι αυτοί που ανεβάζουν σφυγμούς και πίεση. Ο τρόπος εξάλλου που χειρίστηκαν την έκβαση του παιχνιδιού μετά το περιστατικό κατάρρευσης του Έρικσεν καταδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τις προθέσεις τους. Το ματς έπρεπε να τελειώσει , γιατί έτσι επιβάλλει το πρόγραμμα και τελείωσε. Άκουσαν λέει τις επιθυμίες των ποδοσφαιριστών που ήθελαν το παιχνίδι να διεξαχθεί κανονικά.
Στο άκουσμα αυτών των δηλώσεων τι να κάνεις; Να κλάψεις ή να γελάσεις; Δεν άκουσαν τους ποδοσφαιριστές όταν δήλωναν ότι το πρόγραμμα των αναμετρήσεων κάθε χρόνο αποδεικνύεται εξαντλητικό , όταν δήλωναν ότι η αγρανάπαυση στο ποδόσφαιρο είναι πλέον άγνωστη λέξη, όταν δήλωναν ανοικτά την δυσαρέσκεια του με τον τρόπο διεξαγωγής του φετινού Γιούρο μ ετις συνδιοργανώτριες χώρες και τα συνεχή ταξίδια από την μια άκρη της ηπείρου στην άλλη.
Δεν άκουσαν φυσικά ούτε τις δηλώσεις του Λεβαντόφσκι να τονίζει με αγωνία ότι δεν είμαστε μηχανές , ότι πολλοί ξεχνούν ότι είμαστε άνθρωποι και πως δεν γίνεται να παίζουμε κάθε μέρα στο ανώτατο επίπεδο απόδοσης και ότι στην επόμενη διετία μας περιμένουν πολλά μεγάλα παιχνίδια.
Για τους γραφειοκράτες του ποδοσφαίρου με τους παχυλούς μισθούς οι αγωνίες του Λεβαντόφσκι αλλά και του καθε ποδοσφαιριστή μικρή σημασία έχουν γιατί δεν επιφέρουν καν΄ρνα κέρδος. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να γεμίσουμε τα γήπεδα με απινιδωτές ώστε να προλάβουμε τους επόμενους μετά τον Έρικσεν γιατί το σόου ποτέ δεν σταματά!
Και κάτι τελευταίο γι όλους αυτούς που επιστρατεύουν τον πιο βάναυσο , τον πιο απάνθρωπο ισχυρισμό που μπορεί να επικαλεστεί μόνο ένας μισάνθρωπος. Ότι δηλαδή οι ποδοσφαιριστές κερδίζουν ένα σκασμό λεφτά οπότε είναι υποχρεωμένοι να αγωνίζονται χωρις σταματημό, μέχρι προφανως να αποσβέσουν την επένδυση , αν καταλαβαίνω σωστά.
Τους πληροφορώ λοιπόν ότι από τους πιο ακριβοπληρωμένους αθλητές του κόσμου είναι αυτοί του ΝΒΑ! Η περίοδος ξεκούρασης για τους Αμερικανούς είναι είναι περίπου τρεις μήνες χωρ/ις υποχρεώσεις με εθνικές με τίποτα!
